முதுகலை பட்டப்படிப்பிற்கான இரண்டாம் பருவத்தில் நான் ச‌ந்தித்த‌ அந்தோணி எனும் மாண‌வ‌ர் குறித்து முன்பு வ‌ல்லின‌த்தில் எழுதியிருந்தேன் (http://www.vallinam.com.my/issue9/column3.html). வாய் பேச‌முடியாத‌, காது கேளாத‌ அவ‌னை மீண்டும் சந்திக்க இந்தப் பருவத்திலும் வாய்ப்புக் கிட்டியது. அவனைப் பார்த்தவுடன் மனதில் அளவில்லா இன்பம். மீண்டும் ஒரு புன்னகை. சென்ற பருவம்போல அவன் இந்தப்பருவத்திலும் என் பக்கத்தில்தான் அமர்ந்திருந்தான். அதே சைகை மொழி அசைப்பாளர் (லூசி) அவன் முன் உட்கார்ந்திருந்தார். இந்த முறை அந்தோணி என்னிடம் பேசினான். மன்னிக்கவும் ‘பேசினோம்’ என்பது வாய்மொழியாக இல்லை; அசைவில் இல்லை. எழுத்து மொழியில். அவனுடைய டைரியில் கேள்விகளை எழுதினான். நான் அவனுக்குப் பதிலளித்தேன். அந்தோணியிடம் நான் நெருங்கி விட்டதுபோல் ஓர் உணர்வு ஏற்பட்டது. ஒரு நாள் பிந்தி அவன் வகுப்பில் சேர்ந்ததால் விடுபட்ட விவரங்களைக் கேட்டறிந்து கொண்டான். எனது தொலைபேசியின் எண்ணையும் குறித்துக் கொண்டான். அவன் என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருப்பது என்னுள் மேலும் தன்னம்பிகையை வளர்த்தது.

விரிவுரையாளர் வகுப்பினுள் வந்தார். இந்த பருவத்தில் இப்பாடத்திற்காக மூன்று இடுபணிகளைச் செய்ய வேண்டும் என்றார். ஒன்று, இந்தப் பருவ பாட சம்பந்தமாக படித்த ஒரு கட்டுரையை மின்திரைப்பரப்பியின் மூலம் விமர்ச‌னம் செய்ய‌ வேண்டும் (தனியாள் முறை). மற்றொன்று, 'Human Communication Disorders' புத்தகத்தைப் படித்து அதன் சுருக்கத்தை எழுதுதல் (குழு முறை). இறுதியாக, ஏதாவது மூளை பாதிப்புடைய அல்லது பேச்சில் குறைபாடுகளுடைய குழந்தைகளின் பேச்சு மொழியை ஆய்வு செய்ய வேண்டும் (தனியாள் முறை). விரிவுரையாளர் இடுபணிகளை செய்யும் முறைகளை விளக்கிக் கொண்டே ஒரு மணி நேரத்தை கழித்தார். பின் யார் யார் எந்த வாரத்தில் தங்களின் படைப்புகளைப் படைக்க வேண்டும் என்பதையும், அதோடு 3 குழு உறுப்பினர்களைச் சுயமாக அந்நேரத்திலேயே தேர்த்தெடுக்கவும் பணித்தார். 10 நிமிடம் எங்களுக்கு வழங்கப்பட்டது.

எல்லாரும் அவரவர் குழுவைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டோம். அந்தோணி தலையை இடதும் வலதுமாய் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சில குழுக்களில் ஆள் பற்றாக்குறை இருந்தன. ஆனால், அந்தோணிக்கு எவரும் அழைப்பு விடுக்கவில்லை. என் குழுவிடம் அனுமதி கேட்டப்பின் விரிவுரையாளரை நோக்கி கை உயர்த்தினேன். ‘ஒரு குழுவில் நான்கு பேராக இருக்க முடியுமா? அந்தோணிக்கு குழு இல்லை. அவன் எங்கள் குழுவில் சேர்ந்து கொள்ளட்டும்’ என்றேன். விரிவுரையாளர் எல்லா குழுக்களையும் நோட்டமிட்டபின் ‘சரி’ என்றார். அந்தோணியின் முகம் மலர்ந்தது.

குழு அமைப்பு வேளை ஒரு வகையாக முடிந்தது. இப்பொழுது கட்டுரையை விமர்சனம் செய்து படைக்க யார் யார் எந்த வாரத்தில் செய்ய வேண்டும் என்பதை உறுதி செய்யும் பணி தொடர்ந்தது. குலுக்கிப் போட்டதில் எனக்கும் அந்தோணிக்கும் நான்காவது வாரம். உண்மையில் நான் எதிர்ப்பார்க்காதது. எங்கள் உறவு மேலும் நெருக்கமானதாய் உணர்ந்தேன்.

நான்காவது வாரம் வந்தது. பள்ளி முடிந்தவுடன், மடிக்கணினியில் தயார் செய்து வைத்திருந்த படைப்பைப் படி எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிலிருந்து பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்றேன். அந்தோணி எனக்கு முன் வகுப்பில் வந்தமர்ந்திருந்தான். விரிவுரையாளர் தன் விரிவுரையை வழங்கியப் பின் ‘படைப்பைப் படைக்க ஆரம்பிக்கலாம்’ என்றார். நான்தான் முதல் நபர். என் படைப்பைப் படைக்கத் தொடங்கினேன். இறுதியில், நண்பர்களின் சில கேள்விகளுக்குப் பதிலளித்தப்பின் என் படைப்பை முடித்து கொண்டேன். சின்னப் பாராட்டு கிடைத்தது.

இப்பொழுது அந்தோணியின் நேரம். ‘அவனுடையப் படைப்பின் தலைப்பு ‘அசைவு மொழி’. எப்படி அந்தோணி படைக்கப் போகிறான்? என் மனதில் எழும்பிய கேள்விகள் மற்றவர்கள் மனதில் எழும்பியதா என்று தெரியவில்லை. லூசி எழுந்து எங்கள் பின்னால் சென்றார். அந்தோணி எங்கள் முன் நின்றான். அந்தோணி ஆரம்பித்ததும் லூசியின் குரல் கேட்க ஆரம்பித்தது. லூசியின் முகத்தை எங்களால் கவனிக்க முடியவில்லை. லூசியின் கவனம் திசை திரும்பாமல் இருக்கவும் அந்தோணியின் சைகை எந்த தடையுமின்றிப் புரிந்து கொள்ளவும் லூசி பின்னால் நின்று கொண்டதின் அர்த்தம் புரிந்தது.

அந்தோணி தன் படைப்பைப் படைத்து கொண்டே சென்றான். லூசி அவ்வப்போது அந்தோணியின் அசைவின் வேகத்தைக் குறைத்துக்கொள்ளும்படி சொன்னார். அந்தோணி க‌ட்ட‌ற்ற‌ த‌ன‌து உண‌ர்வால் அசைவுக‌ளை மெதுவாக்குவ‌தில் தோல்வி க‌ண்டாலும் அவர் வேண்டுகோளுக்கிணங்கினான். அந்தோணியின் கண், வாய், முகம், கை அசைவு, தோள் பட்டை எல்லாம் பேசின. எல்லா உறுப்புகளுக்கும் வாயிருப்பது போல் உணர்ந்தேன். அவன் கருத்தை சொல்லும் போது ஏற்பட்ட தாமதங்கள்... கருத்து எங்கள் அனைவருக்கும் புரிகிறாதா என்ற கேள்விகள் கோபங்களாய் அவன் முகத்தில் வெளிப்பட்டன. இருந்தும் ஒரு நிமிடம் கூட தளராமல் தன் காலை பின் நோக்காமல் எங்கள் ஒவ்வொருவரின் தலை அசைவும் அவனின் படைப்பை படைக்க உந்துவாக இருந்தது. அந்தோணியைப் போன்று ஒரு நபரை நான் முதல் முறையாக பார்க்கிறேன். அவன் செய்யும் எல்லாச் செயல்களும் எனக்கு வியப்பைத் தந்தன‌.

ஒலி அறியாது சொல்லைப் புரிந்து அதற்குகேற்ப அசைவுசெய்து எங்களுக்கும் புரிதலை ஏற்படுத்திய அவனை எந்தச் சொற்களைக் கொண்டு வாசிப்பது என்று எனக்கு தெரியவில்லை. எல்லாம் அதிசயமாக நடந்து. கோழி கொத்தும் விதத்தை சைகைகாட்டி ‘கோழி’ என்று புரியவைத்தான். வாத்தின் வாயின் வடிவத்தை அசைவு செய்து வாத்து என்று புரியவைத்தான். ஆற்றின் வளைவைக் கொண்டு ஆறு என்று புரிய வைத்தான். ஒரு கட்டுரையை வாசித்து அதை விமர்சனம் செய்வது எனக்கு ஒரு கடினமான விஷயமே. அதை செய்யும் பொழுது எனக்கு ஏற்பட்ட சிரமங்களால் பல மன உளைச்சல்கள் ஏற்பட்டன. அவனும் அதை கடந்து வந்திருப்பான். எனது மன உளைச்சல்களை கணவரோடு பகிர்ந்து கொள்ளும் போதுகூட அந்த உணர்வை பட்டும் படாமல் உளருவேன். ஆனால் அவனின் மன உளைச்சல்களை எப்படி அவன் சாதாரண‌ மக்களோடு பகிர்ந்து கொள்வான்?

அவன் சிறுவனாக இருக்கும் பொழுது, அவன் தாயார் பேச சொல்லி வற்புறுத்துவாராம். பிறகு, அவன் பள்ளியில் ஆசிரியர்கள் அவனுக்கு அசைவுமொழியைப் படித்துக் கொடுத்தார்களாம். ஆனால், அது போதுமானதல்ல என்றான் அந்தோணி. தனது 21 வயதில் தன்னைப் போன்ற நண்பர்கள் கிடைத்தப்பின் அவனுடைய அசைவு மொழியின் அடையாளங்கள் அதிகரிக்க தொடங்கியது என்று கூறி படைப்பை முடித்துக் கொண்டான். அந்தோணி நான் பார்த்த அதிசயம் நிறைந்த மனிதன். அவன் உருவாக்கி வைத்திருக்கும் மொழியின் உல‌கில் ச‌ஞ்ச‌ரிக்கும் ஆவ‌ல் ம‌ட்டும் வ‌ள‌ர்ந்து கொண்டே செல்கிற‌து.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768