என் கைபேசி இரண்டு முறை சிணுங்கி நின்றது. என் தோழி ஒருத்தி 'மிஸ்டுகால்' கொடுத்திருந்தாள். அவளைத் திரும்ப‌ அழைத்த‌போது தன் கணவன் போலிஸ் காவலில் இருப்பதாகக் கூறினாள். நடந்ததைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்குபோதே அழத் தொடங்கிவிட்டாள். கொஞ்சம் வேலை இருந்ததால் மீண்டும் அழைப்பதாகச் சொல்லி அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டேன்.

அவளுடைய கணவனை நான் நன்கு அறிவேன். மிக மரியாதையானவர். பொறுமைசாலியும் கூட. வேலை முடிந்ததும் மீண்டும் அழைத்து விவரம் கேட்டேன். அவர் லோரி ஓட்டுனர் என்பது எனக்குத் தெரியும். நேற்று மதியம் போலிஸ்காரர் லோரியை நிறுத்த‌ச் சொல்லியிருக்கிறார். அச்சமயம் அவர் வேறு ஒரு இடத்திற்கு மணல் கொண்டு சென்றிருக்கிறார். அந்தக் குறிப்பிட்ட இடத்திற்கு மணல் கொண்டு செல்ல கூப்பன் இருக்க வேண்டும். அது அவரிடம் இல்லை என்பதையறிந்த போலிஸ்காரர் அவரை லோரியிலிருந்து இறங்கச் சொல்லியிருக்கிறார்.

அதற்குள் ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்ததால் அவர் இறங்கக் கொஞ்சம் தாமதம் ஆனது. அதனால் கோபமடைந்த போலிஸ்காரர் ‘ கெலிங்’ என இன அடையாளத்தை கேவலமாக விளித்துத் திட்டியிருக்கிறார். தோழியின் கணவர் கீழே இறங்கியதும் போலிஸ்காரரின் வார்த்தைக்குக் கண்டனம் தெரிவித்திருக்கிறார். கோபமடைந்த போலிஸ்காரர் லோரி சாவியைப் பறிமுதல் செய்ததோடு, தோழியின் கணவர் தாக்க வந்ததாக பொய் புகார் வேறு சொல்லியிருக்கிறார். கணவர் தடுப்பு காவலில் இருப்பதை எண்ணி அழுதத் தோழிக்கு ஆறுதல் சொல்ல வார்த்தையில்லாமல் மெளனமாக இருந்தேன்.

எனக்குத் தெரிந்து நான் இருமுறை காவல் நிலையத்திற்குச் சென்றுள்ளேன். முதல் முறை கார் விபத்துக்குள்ளானதைப் பதிவு செய்யச் சென்றிருந்தேன். இரண்டாவது அனுபவம் சற்று வித்தியாசமானது. அன்று பொதுவிடுமுறை. நன்றாகப் போர்வையை இழுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தபோது கைபேசி அலறியது. என் முதலாளி சில முக்கிய வேலைகள் இருப்பதாகவும் சற்று நேரத்தில் முடித்து விடலாமென கூறி 10 மணிக்குள் வரச் சொல்லி வைத்து விட்டார். அலுவலகம் வீட்டிலிருந்து பத்து நிமிட நடை தூரம்தான்.

எழுந்து குளித்து கடிகாரத்தைப் பார்த்தபோது மணி 9.30 என காட்டியது. வீட்டைப் பூட்டிவிட்டுப் பாதி தூரம்தான் சென்றிருப்பேன். முதலாளியிடமிருந்து மீண்டும் அழைப்பு. குரலில் கொஞ்சம் பதட்டம் இருந்தது. நேற்றிரவு அலுவலகத்தில் திருடர்கள் புகுந்து திருடிவிட்டார்களென சொல்லி என்னை சீக்கிரம் வரச் சொல்லி துரிதப்படுத்தினார். நான் நடையின் வேகத்தை இன்னும் கூட்டினேன்.

முதலாளி கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு புகைப் பிடித்தப்படி வெளியில் நின்றிருந்தார். என்னைக் கண்டதும் தலையை இடதும் வலதுமாக ஆட்டினார். கதவு கம்பி நெம்பப்பட்டு வெளியேத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. மெலிந்த உடலைக் கொண்டவர் இலகுவாக உள்ள நுழையும் அளவு ஓட்டை. நாங்கள் உள்ளே நுழைந்தபோது பொருட்கள் அங்கும் இங்கும் சிதறி அலங்கோலமாக இருப்பதைக் கண்டோம். கொஞ்ச நேரத்தில் முதலாளியின் மனைவியும் வந்து சேர்ந்தார்.

அவருக்கு ஒரு முக்கியமான சந்திப்பு இருந்ததால் நானும் அவருடைய மனைவியும் திருட்டுப் பற்றிய புகார் கொடுக்க போலிஸ் நிலையம் சென்றோம். புகார் கொடுக்க வேண்டிய குறிப்புக்களை அவர் மனைவி காரில் சொல்லியவாறே வந்தார். போலிஸ் நிலையத்தில் ஆட்கள் அதிகமாகத்தான் இருந்தனர். எங்களுடைய முறைக்கான எண்ணை பெற்றுக் கொண்டு காத்திருந்தோம். ஆட்கள் அதிகம் இருந்தும் அதனால் எவ்வித பரபரப்புமடையாமல் ஆமை போல் வேலை செய்துக் கொண்டிருந்தனர். தனியார் ஒரு நாள் கூட இவர்கள் தாக்குப் பிடிப்பது சிரமம் என நினைத்துக் கொண்டேன்.

அச்சமயம் ஓர் இந்திய தம்பதிகள் ஏதோ புகார் ஒன்றை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். கணவர் அமைதியாக தன் மனைவியின் பக்கத்திலேயே நின்றுக் கொண்டிருந்தார். புகார் கொடுத்ததும் இருவரும் எங்கள் அருகே வந்தமர்ந்தனர். குடும்ப பிரச்சனையையெல்லாம ஏன் போலிஸ் நிலையத்திற்கு கொண்டு வ்ருகிறாய் என சலித்துக் கொண்டிருந்தார். அதற்கு அப்பெண் "குடித்து விட்டு மாட்டை அடிப்பதெல்லாம் சாதாரண விஷயமா? என் பாதுகாப்புக்காக இது" என பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச நேரத்தில் கணவர் எழுந்து வெளியே சென்று விட்டார்.

சிறிது நேரத்தில் அப்பெண்ணை நோக்கி வந்த ஒரு போலிஸ்காரர் ‘ எங்கே உன் கணவன், அவரை விசாரணைக்காகக் கைது செய்யப் போகிறோம்’ எனச் சொன்னார். ஆனால் அதற்குள் கணவன் அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றிருந்தார். அதனால் எரிச்சலடைந்த போலிஸ்காரர் தன் இடுப்பிலிருந்த துப்பாக்கியைத் தொட்டவாறே ‘ இதை வெளியே எடுத்தால்தான் அவனுக்கு நம் மேல் பயம் வரும், நான் யாருக்கும் பதில் சொல்ல தேவையில்லை, என்னிடம் அதிகாரமிருக்கிறது,’ என நக்கலாக சொன்னார்.

அந்தக் குளிர் அறையிலும் எனக்கு வேர்த்தது. இவ்வளவு அலட்சியமான அதிகாரிகளா? எனக்குப் போலிஸ் காவலில் மாண்ட நபர்களின் முகங்களெல்லாம் கண்முன் வந்து போயின. உட‌னே நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவமும் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அப்போது நான் சொந்தமாக ஒரு தையல் கடை வைத்திருந்தேன். டெங்கிலிருந்து வீட்டுக்குச் அழைத்துச் செல்வதெல்லாம் என் அண்ணன்தான். அன்று அவசரமாக வீடு திரும்ப வேண்டியிருந்தது. என் உறவினர் பையன் ஒருவனை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல சொல்லியிருந்தேன்.

நான் பொதுவாக தவறுகள் செய்வதில்லை. அப்படி செய்தால் உடனடியாக தண்டனை கிடைத்து விடும். அப்படி ஓர் அமைப்பு எனக்கு. முன்புறம் போலிஸ் சோதனை நடந்து கொண்டிருந்தது. பையனுக்கு முறையான லைசன்ஸ் இல்லை. எங்களை நிறுத்திய போலிஸ்காரர் லைசன்ஸ் இல்லாததை உணர்ந்து சம்மன் எழுதத் தொடங்கிவிட்டார். நான் பதட்டத்தில் உளரத் தொடங்கிவிட்டேன். என்னால்தான் அப்பையனுக்கு சம்மன் கிடைத்தை எண்ணி அழும் நிலைக்கு வந்து விட்டேன். இவ்விஷயத்தை அண்ணனிடம் சொல்ல வேண்டாமென்றும் சம்மன் பணத்தை நானே தந்து விடுவதாகவும் பையனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

அப்போலிஸார் மலாய்காரராக இருந்தாலும் தமிழறிந்தவர் போலும். என்னிடம் தவறு தவறுதான், முதல் முறையாக இருப்பதால் தலைக் கவசத்தை முறையாக அணியவில்லை என சம்மன் தருகிறேன், குறைவான அபராதம்தான் வரும், அடுத்த முறை தவறு செய்யாமல் இருங்கள் என கனிவாகத் தமிழில் சொன்னார். முட்டி வந்த அழுகையைச் சிரமப்பட்டு அடக்கிக் கொண்டேன். அந்தப் போலிஸ்காரர்கள் கண்டிக்கப்படவேண்டிய அளவிற்கு இந்தப் போலிஸ்காரர் நினைக்கப்பட வேண்டியவர் என்பது மட்டும் உறுதியாகச் சொல்ல முடிகிறது.

பின் குறிப்பு : இப்பத்தியை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது 15 வயது சிறுவன் லைசன்ஸ் இல்லாமல் கார் ஓட்டியதற்காகப் போலிசாரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டிருக்கிறான். மக்களின் நம்பகத்தன்மை சமீபகாலமாக இழந்து வரும் போலிஸாரின் நடவடிக்கைகளை உன்னிப்பாக கவனித்து நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டிய பொறுப்பு அரசுக்கு உள்ளது.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768