வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

விமர்சனம்

இரு நாவல்கள் - சீ.முத்துசாமியின் “மண்புழுக்கள்” மற்றும்
அ.ரெங்கசாமியின் “லங்காட் நதிக்கரை”

ரெ.கார்த்திகேசு

சீ.முத்துசாமியின் “மண்புழுக்கள்” நாவல்:
செம்மண் புழுதியில் தோய்தெடுத்த வாழ்க்கை

மலேசியத் தமிழரின் வரலாற்றுக்கு அடையாளம் கூறுவது அவர்களின் தோட்டப்புற வாழ்க்கைதான். இந்த வாழ்க்கை முறை இப்போது மெல்ல மெல்ல மாறி வருகிறது. விரைவில் தோட்டப்புற வாழ்க்கையை விட்டு அவர்கள் முற்றாக வெளி வரவும் கூடும். ஆனால் இந்த நாட்டில் நம்முடைய கலாச்சாரமும்,மொழியும், சமயமும் ஜனனம் கொண்ட தோட்டப்புறம் தமிழர்களின் நிரந்தரமான வரலாற்று அடையாளமாக இருக்கும்.

தோட்டப்புற நினைவின் வாசம் மாறாத பலர் இன்னமும் இருக்கிறார்கள். பல மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் தோட்டப்புற பின்புலம் கொண்டவர்களே. தோட்டப்புறத்தில் என்றுமே வாழ்ந்திராத இளமையை மலாய்க்காரர் கம்பங்களில் கழித்த என்னைப் போன்றவரையும் தோட்டப்புறம் அழுத்தமாகத் தீண்டி அடையாளமிட்டிருக்கிறது. நான் தோட்டப்புற தமிழ் பள்ளிகளில் படித்தவன். தோட்டப்புற பாட்டாளிக் குழந்தைகளில் பலர் என் பள்ளி நண்பர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்களோடு தோட்டப்புறம் சுற்றியிருக்கிறேன். அவர்கள் வீட்டில் “வறக்கோப்பியும் முட்டை ரொட்டியும்” சாப்பிட்டிருக்கிறேன். “தீம்பார்களில்” காய்ந்த ரப்பர் இலைகள் காலுக்கடியில் நொறுங்க நடந்திருக்கிறேன். ரப்பர் இலையை மடித்து தென்னங் குச்சியில் குத்தி காத்தாடி செய்திருக்கிறேன்.

தோட்டப்புற வாழ்வை கற்பனா இலக்கியத்தில் கொண்டு வரும் பல முயற்சிகள் நம் இலக்கிய உலகில் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. நாம் போற்றும் அனேகமாக அத்தனை மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர்களும் தோட்டப்புற வாழ்வை எழுதியிருக்கிறார்கள். சி.வடிவேலு, சா.அன்பானந்தன், மா.இராமையா, ஆர்.சண்முகம் போன்ற முன்னனி எழுத்தாளர்கள் நிறையச் சிறுகதைகள் வடித்திருக்கிறார்கள். புதினங்களில் தோட்டப்புற வாழ்க்கையைச் சொல்லுவனவாக எம். குமரனின் “செம்மண்ணும் நீலமலர்களும்”, ஐ.இளவழகுவின் "இலட்சியப் பயணம்", கா.பெருமாளின் “துயரப் பாதை” ஆகியவை செவ்விலக்கியத் தகுதி பெற்றுள்ளன.

இந்தப் பாரம்பரியத்தில் புதிதாக வந்துள்ளது சீ. முத்துசாமியின் “மண் புழுக்கள்”.

ஒரு தோட்டப்புறத்தின் வாழ்வை எவ்வளவு முழுமையாக ஒரு சிறிய நாவலில் சொல்ல முடியுமோ அவ்வளவு முழுமையாகச் சொல்லியிருக்கிறார். இது அவருடைய சொந்த வாழ்வில் இருந்து வருகிறது. தான் பிறந்து புரண்டு புழுதி படிய எழுந்து நின்ற மண்ணிலிருந்து இந்தக் கதையை நமக்கு எடுத்துக் கொடுக்கிறார். இதுவே இந்த நாவலுக்குப் பெரும் சக்தியைக் கொடுக்கிறது.

நாவல் ஒரு தோட்டப்புறத்தானின் பேச்சு மொழியிலேயே சொல்லப் படுகிறது. இது நாவலாசிரியரின் மொழித் திறமைக்குச் சவால் இடும் ஒரு முறைதான். நாவலாசியர் தம்மைக் கட்டிப்போட்டுவிட்டு ஒரு எளிய தோட்டப்புற மனிதனின் மனதுக்குள் புகுந்து அவன் மொழியில் பேச வேண்டியுள்ளது. இதனை முத்துசாமி மிக அற்புதமாகச் செய்துள்ளார்.

இதில் மேலும் ஒரு நன்மையும் உண்டு. முத்துசாமியின் வழக்கமான மொழிநடை மிகச் சிக்கலானது. ஒரு வாக்கியத்துக்குள் பல செய்திகளைப் பின்னிப் பின்னிச் சொல்வது. இந்த நாவலில் அவர் இந்த தோட்டப்புறத்தான் மொழியை தத்தெடுத்த காரணத்தால் இது அவரை இந்தச் சிக்கல் நடையிலிருந்து விடுவித்து வாசிப்பை எளிமைப்படுத்தியிருக்கிறது. இருப்பினும் நாவலின் ஓட்டத்தை அனுபவிக்க வாசகனுக்கு இந்த தோட்டப்புற மொழியைச் சகித்துக் கொள்ளும் ஒரு மனநிலை வேண்டும்.

தமிழில் நாவல் எழுதும் கலை மிகவும் தீவிரம் அடைந்திருக்கிறது. ஒரு கதாநாயகன்/ கதாநாயகியின் வாழ்வுக் கதையை முதன்மைப் படுத்தி அதன் சுவாரஸ்யங்களை வாசகனுக்குத் தரும் முறை இப்போது வெகுஜன இலக்கியத்தின் ஒரு அம்சமாக ஒதுக்கப்பட்டுவிட்டது.

தீவிர நாவல்கள் ஒரு புதிய வாசகருக்காக எழுதப்படுகின்றன. அவர் அறிவார்ந்த வாசகர். நொறுக்கு தீனி போலச் சத்தில்லாத வெறுங் கதைகள் அவருக்குப் பிடிப்பதில்லை. வெகுஜன இலக்கியத்தில் தனக்குக் கிடைக்கும் இந்த நொறுக்கு தீனி வகைகளில் சலிப்படைந்து தன் அறிவைப் பிழியும் படைப்புக்காக அவர் தீவிர இலக்கியத்தை நாடி வந்தவர். தன் நேரத்தை முதலீடு செய்யும் எந்தக் காரியத்திலும் தன் அறிவையும் சிந்தனைப் போக்கையும் செறிவு படுத்தும் விஷயங்களை அவர் நாடி நிற்கிறார்.

சீ.மு.வின் “மண்புழுக்கள்” நாவலை இந்த வகை தீவிர இலக்கியத்தில் தாராளமாகச் சேர்க்கலாம்.

மண்புழுக்களில் ஏராளமான பாத்திரங்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்கள் தோட்டப்புற வாழ்வின் நல்லது கெட்டது என்ற எல்லா அம்சங்களையும் பிரதிபலிக்கிறார்கள். ஆனால் யாருக்குமே இங்கு கதாநாயக அந்தஸ்து இல்லை. யாரும் தங்கள் சூழலை வென்று எழுந்து நிற்பதில்லை. அனைவருமே இந்தப் புழுதி படிந்த சூழலில் கட்டுண்ட சாதாரண மனிதர்கள்தாம்.

இந்த நாவலில் முக்கிய கதை இழை என ஒன்று இல்லை. பல கதை இழைகள் உள்ளன. இவை தேவைக்கேற்ற அளவுக்கு இழுத்துச் சொல்லப்படுகின்றன. ஆனால் எந்தக் கதை இழையிலும் கதாசிரியர் விஷேச அக்கறை ஏதும் காட்டுவதில்லை. சிலவற்றை அவர் மொட்டையாக விட்டுவிட்டு, இன்னொரு இழையைப் பற்றிக் கொண்டு இழுப்பதுமுண்டு. புது இழைகளைத் தொடங்குவதும் உண்டு. எல்லாம் தனது தோட்டத்தில் என்ன அவ்வப்போது நடக்கிறதோ, அதனைப் பொறுத்தது. கதையின் வளர்ச்சியையும், தொடர்ச்சியையும் தோட்டத்து வாழ்க்கையே நிர்ணயிக்கிறது. ஆசிரியர் அவற்றைப் பிரதிபலிக்கும் நிலைக் கண்ணாடியாக இருக்கிறார். அவ்வளவே. ”சுள்ளுனு வெயில்ல குச்சிக்காடு வெந்து கிடக்குது” என்னும் முதல் வாக்கியத்திலேயே முத்துசாமி தன் நாவலுக்கான கருப்பொருளையும் அது தாங்கி நிற்கும் உணர்வு நிலையையும் கோடி காட்டி விடுகிறார். அப்படி வெந்து கிடக்கும் குச்சிக்காட்டில் பாத்திரங்கள் ஒவ்வொருவராக தசையும் இரத்தமும் உள்ளமும் உணர்வுமாக உருப்பெற்று வெந்து கிடக்கிறார்கள். ஆட்டுக்காரச் சின்னக் கருப்பன், வெற்றிலை பயிரிடும் சாலபலத்தார், புட்டுக்கார கிழவன், ஆட்டுக்குக் கசையடிக்கும் கசியடி முனியப்பன், ரத்தினம் டிரைவர், பாம்பு பாலா, அம்மா வூட்டுக் குஞ்சான், வேட்டைக்காரர், பொன்னுசாமித் தண்டல், புடுக்கு மணியம், தொப்பை தொரைசாமி வாத்தியார், ரொட்டி வங்காளி, மசிரு மிட்டாய் இருளப்பன் இப்படியாக தோட்டப்புறத்தின் புழுதி பூசிக் கொண்ட பாத்திரங்கள் நமக்கு முன் வருகிறார்கள்.

அந்தப் புழுதி தன் மேல் படியாமல் இவர்களுக்குப் படியளக்கும் டன்லப் துரை, இவர்களை மேலாண்மை செய்யும் மேனேஜர் மேனன், பெரிய கிராணி சுப்பையா ஆகியோர் இதில் வந்தாலும் பெரும்பாலும் அவர்களைத் தன் கதைக்கு வெளியே வைத்து அவர்களைப் பற்றிக் குறைவாகவே முத்துசாமி பேசுகிறார்.

இந்த உத்தி மிகச் சரியானதே. இது தோட்டப்புறத்தில் மேலாளர்கள் தொழிலாளர்களுக்கு இழைத்த கொடுமையைச் சொல்ல வந்த கதையில்லை. காலனித்துவ அமைப்பிலும் தேசியப் பொருளாதாரத்திலும் இவர்கள் எப்படி சமுதாயத்தில் நசுக்கப்பட்டார்கள் என்ற விவாதம் எதனையும் முத்துசாமி நடத்த வரவில்லை. ஆனால் இந்த மக்களின் உள்ளார்ந்த வாழ்வு எப்படி இருக்கிறது என்ற வருணனை ஒன்றை மட்டும் தருக்கங்கள் ஏதுமின்றி இந்த நாவலில் முன் வைக்கிறார். ஆகவே இந்த மேலாண்மைப் பாத்திரங்கள் அந்த வருணனைக்கு ஏற்ப உபபாத்திரங்களாக மட்டுமே பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கிறார்கள்.

பெண் பாத்திரங்கள் பின்னனியில்தான் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் சிலருக்கு இவர் பெயர் கூடக் கொடுப்பதில்லை. கசியடி முனியப்பனின் மனைவி, “முனியன் பொஞ்சாதி” ஆக மட்டுமே குறிப்பிடப்படுகிறாள். எந்தப் பெண் பாத்திரமும் இந்த நாவலின் எந்த நிகழ்வுக்கும் முக்கிய காரணமாக அமையவில்லை. இதுவும் தோட்டப்புற வாழ்வில் இயற்கையானது என்றுதான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். தமிழ்நாட்டின் பஞ்ச இருள் படிந்த, அறியாமை நிறைந்த கிராமங்களிலிருந்து 20ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் ஆணாதிக்கச் சிந்தனைகளைச் சுமந்து கொண்டு கப்பலேறியவர்கள், அதே வாழ்க்கை முறையை இங்கும் நாட்டினார்கள். ஆட்டுக்காரனின் மனைவி பெரிய தாய் முதலானோர் தங்கள் கணவன்மார்களுக்குச் சமமாக உழைப்பதிலும் அதற்கு மேல் அவர்களுக்குச் சமைத்துப் போட்டு, துணி துவைத்து, குழந்தை பெற்று, கொஞ்சம் முணுமுணுத்து, அடி வாங்கி அடங்கிப் போகிறவர்களாகவே இருக்கிறார்கள்.

இப்படி அடங்கி முடங்கிப்போன பெண் பாத்திரங்களுக்குள்ளும் ஒரு அபூர்வமான சித்தரிப்பு உண்டு. முனியனின் மனைவி அபூர்வமாகப் படம் பார்க்கப் போவது உண்டு. பாகவதர் படம் அவளுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். இனி முத்துசாமியின் வார்த்தைகளில் :

“நாறிக் கிடக்கிற தோட்டத்துப் பொழப்பு, தெனமும் புளிச்ச கள்ள ஊத்திக்கிட்டு வந்து ஒழச்சி நொந்து போயிக் கெடக்கிற ஒடம்பு மேல நாயா உளுந்து கொதர்ர மனுஷன், கித்தா காட்டில நெரயப் பாக்க வர்ர சாக்கில பாசாவுக்குப் படுக்கக் கூப்பிட்ற கங்காணிங்க, கிராணிங்க..குடிச்சு வயிறு புண்ணாயி சாவக் கெடக்கிற அப்பங்காரன், கல்யாணங் கட்டிகிட்டு ரூசாவுக்குப் போயி புருஷன் புடிக்கிலென்னு அம்மா ஊட்ல வந்து வாழா வெட்டியா கிடக்கிற தங்கச்சி... எல்லாத்தையும் மறந்திட்டு, பாகவதரோட குதர மேல ஏறிப் பறக்க ஆசப்பட்டா.

“அவன் படத்தில என்ன இருக்குனிடி நீ இப்படி அலயறன்னு?” புருஷங்காரன் பச்சயா கேக்கறதுக்கு அவ என்னைக்கும் பதில் சொன்னதில்ல...ஆனா மனசுக்குள்ள பேசிக்குவா. “ஆமாண்டா ..நா அவர புருஷனாத்தான் நெனக்கிறேன்.. நீ குடிச்சிட்டு வந்து அடிச்சி தொவச்சி நாயா உளுந்து பொரள்ரப்ப நா அவரதாண்டா நெனச்சிப் படுத்துக் கெடக்கிறேன்... ஏண்டா.. அதுல என்ன குத்தம்? பொம்பளங்க மேல அவரு எத்தன மதுப்பு வச்சிருக்காரு...? அம்மா மேல எத்தன பிரியமா இருக்காரு..? அன்னக்கு பாத்தயே படம்... கட்டன பொண்டாட்டிய கண்ணு கலங்காம பாத்துக்க எத்தன கஷ்டப் பட்டாரு அதில...? நீ செய்வியாடா?”

வறுமைப் பட்ட தமிழினம் தனது கொடுமைகள் நிறைந்த நனவுலகத்தை மறந்து கனவுலகமான தமிழ் சினிமாவில் இப்படி உணர்வு நிலையில் முழுகிப் போனதன் ரகசியத்தை இந்தச் சித்திரிப்பில் அவர் காட்டி விடுகிறார். 15 அத்தியாயங்கள் கொண்ட இந்த நாவலில் முதல் நான்கு அத்தியாயங்கள் பாத்திரங்களை அறிமுகப் படுத்தும் அத்தியாயங்களாகவே இருக்கின்றன. இவை முழுக்கவும் ஓர் ஓவியத்தின் பின்புலத்தை உறுதியாக அமைக்க என்றே தோன்றுகிறது.

ஐந்தாம் அத்தியாயத்தில் ஆட்டுக்காரன் கதை கொஞ்சமாக நகர ஆரம்பிக்கிறது. ஆனால் இதைத் தொடர்ந்து சில்லறை சில்லறையாக வேறு பாத்திரங்களில் கதைகளும் சொல்லப்படுகின்றன. மொத்தத்தில் ஓர் ஓவிய மொழியிலேயே தொடர்வதானால் ஒரு சந்தைக் காட்சி வரைந்தது போலத்தான் முடிகிறது. கொசகொசவென மக்கள் எங்கும் இருக்கிறார்கள். ஆட்டுக்காரனின் கதை கொஞ்சம் முன்னனியில் முக்கியத்துவம் கொடுத்து நிறுவப் பட்டிருப்பதைத் தவிர இதுதான் மையக் காட்சி என்று எதையும் எடுத்துக் கொள்ள முடியாது.

இதுவே இந்நாவலின் சிறப்பு என்றும் எனக்குச் சொல்லத் தோன்றுகிறது. இது (பெயர் குறிப்பிடாத) இந்தத் தோட்டத்தின் கதையே தவிர,அந்தத் தோட்டத்தில் வசித்த எந்தப் பாத்திரத்தின் கதையும் அன்று. பாத்திரங்கள், அவர்கள் கதைகள், கிளைக் கதைகள் அனைத்தும் அந்தத் தோட்ட ஓவியத்தைச் செறிவாக்கவே வரையப் படுகின்றன.

கிளைக் கதைகள் கொண்டு வந்து நுழைப்பதை ஒரு நுணுக்கக் கலையாகவே முத்துசாமி இந்த நாவலில் ஆக்கியுள்ளார். கிளைக் கதைகளுக்குள்ளும் அவற்றைச் செறிவாக்க இடைவெட்டாகப் பல காட்சிகள் எங்கும் இறைந்து கிடக்கின்றன. காட்சிகளும் கதைகளுமாக வாசகனுள் மனப்பாடத்தை எழுப்ப இது ஓர் அபூர்வமான உத்தி.

ஓர் எடுத்துகாட்டுக்கு ஏழாம் அத்தியாயத்தில் மழையுடன் தொடங்கும் நிகழ்வுகளில் மாட்டுக்காரர் கதை சொல்ல ஆரம்பிக்கிறார். மாட்டுக்காரர், ஆட்டுக்காரர் வீட்டில் அடைக்கலமாக வந்து ஆட்டுக்காரர் வீட்டு அஞ்சடியில் கயிற்றுக் கட்டிலில் கிடப்பதைச் சொல்ல வந்தவர் அங்கிருந்து அந்தக் கயிற்றுக்கட்டிலுக்கு முன்பு சொந்தக்காரர்களாக இருந்த ராமசாமிக் கவுண்டர், அவரது தந்தை தண்ணிமலைக் கவுண்டர் ஆகியவர்களின் கதைகளைச் சொல்லுகிறார். இதனுள்ளே கயிற்றுக் கட்டிலில் மூட்டைப்பூச்சிகளை எப்படிச் சமாளிப்பது என்ற இடைவெட்டுக் காட்சியும் வருகிறது.பின்னர் மாட்டுக்காரரின் பூர்வ கதை தொடருகிறது. மாட்டுக்காரர் தன் மனைவி இறந்த துயரில் கோயிலில் வந்து சோர்ந்து உட்கார்ந்து இருப்பதை, தனது காணாமல் போன ஆட்டுக்கிடாவைத் தேடி வந்த ஆட்டுக்காரர் பார்க்கிறார். இந்த இடத்தில் கிடா என்றதும் அந்தக் கிடாவின் மகிமைகள் விரிவாகக் கூறப்படுகின்றன. கிடாவைத் தேடி வந்த இடத்தில் சில சிறுவர்கள் சில்லிப்பந்து விளையாடிக் கொண்டிருப்பதால் சில்லிப்பந்து விளையாட்டும் இடை வெட்டுக் காட்சியாக விவரிக்கப் படுகிறது. அந்தச் சிறுவர்கள் மாரியம்மன் கோயில் பக்கம் கிடா போனதைப் பார்த்ததாகக் கூற அங்கிருந்து கிளைத்து அந்த இரண்டு மாரியம்மன் கோயில்கள் இருக்கும் கதை கூறப்படுகிறது.

அங்கே மாரியம்மன் கோயிலில் மவுனச் சாமியாராக இருக்கும் மாட்டுக்காரரைப் பார்த்து ஆட்டுக்காரர் பரிதாபப்பட்டுத் தன் வீட்டுக்கு கொண்டு வருகிறார். பத்து நாள் அங்கே ஒன்றும் பேசாமல் இருந்த பின் ஒரு நாள் திடீரென்று அந்த மாட்டுக்காரர் காணமல் போய்விட அவரை மாட்டுக் கொட்டிலில் கண்டு பிடிக்கிறார்கள். மாட்டுக்கொட்டிலில் அவர் மாடுகளிடம் பாசத்துடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார். லட்சுமி என்ற மாட்டிற்கு பிரசவம் பார்க்கிறார். (இதனால்தான் அவருக்கு மாட்டுக்காரர் என்ற பெயர்) இது லட்சுமிக்கு ஐந்தாம் பிரசவம். அதனுள் லட்சுமிக்கு ஒரு வருஷம் முன்னால் நாலாம் பிரசவம் நடந்த கதையும் பின்னோட்டமாக/இடைவெட்டுக் காட்சியாக சொல்லப்படுகிறது.

இதே அத்தியாயத்தின் பிற்பகுதியில் அவர் இந்த மாட்டுக்காரர் கதையை முற்றாகத் துறந்துவிட்டு ஆட்டுக்காரர் குடும்பத்தின் அன்றாட வாழ்வைச் சொல்ல ஆரம்பிக்கிறார். (அத்தியாயங்கள் பிரிப்பதில் முத்துசாமிக்கு ஒரு நிலைப்பாடு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை) ஆட்டுக்காரர் மழை பெய்யும் காலைக் குளிருக்கு அடுப்பில் குளிர் காய்கிறார். அப்படியே உள்ளே பார்க்கும் போது ஆட்டுக்காரரின் மனைவி பெரியதாய், அவள் மகள் சின்னப் புள்ளைக்குப் பேன் எடுப்பது தெரிகிறது. ஆகவே இங்கு பேன் எடுக்கும் இடை வெட்டுக் காட்சி. அதற்கான சீப்பின் விவரமும் பக்கக் காட்சியாக! (“பெரியதாய் கையில பேனு எடுக்குற சீப்பு. டவுன்ல பஸ்தானுக்கு பக்கத்தில இருக்கிற சீனன் சூப்பு கடக்கி பின்னால இருக்கிற ஒஸ்மான் ஒட்டுக் கடயில வாங்கிட்டு வந்தது. சாதா சீப்பு இல்ல இது. ரெண்டு பக்கத்தில சந்து தெரியாத கூர் பல்லு வரிசை பிடிச்சி நிக்கும்”)

இந்தக் காட்சிக்குப் பின் ஆட்டுக்காரர் குளிர் காயும் காட்சியின் தொடர்ச்சி. மழை பெரிதானவுடன் தக்கர்களை வைத்து மழைத் தண்ணீர் பிடிக்கும் காட்சி. தொடர்ந்து விறகு பிளக்கும் காட்சி. (“காஞ்ச கட்ட. அதுலயும் நாரு கட்ட.சாமானியத்தில வெட்டி இறங்காது. துள்ளி எகிறுது... பச்ச கட்ட இப்படி நோகடிக்காது. ஒத்த போட்டுல பொசுக்குன்னு எறங்கி பச்ச பால் கொப்புளிச்சி நிக்கும்... நாலு போட்டுல சின்னாங்கா துண்டா போயிடும்”)

இதை தொடர்ந்து மழைத்திட்டியில் பாட்டாளிப் பெண்கள் பல்லாங்குழி ஆடும் கதை. அதிலே வீட்டு அந்தரங்கங்கள் செல்லமாகப் பகிர்ந்து கொள்ளப் படுதல். (“ஏய் கெழவி .. ஒனக்கு எதுக்கு அதெல்லாம்? பொழுது போனா கடவுளே ராமானு கண்ண மூடி தூங்காம எவெ எங்க எவெனோட கொஞ்சறான்னு நோட்டம் பாக்கிற வேல ஒனக்கு எதுக்கு? தாத்தா உசிரோட இருந்தா நீயும் இப்படித்தான் கொஞ்சுவ. இன்னேரம் பெத்த ஆறு பத்தாதின்னு இன்னும் ஆறு புள்ளய பெத்துப் போட்டிருப்ப..”)

அப்புறம் ஆட்டக்காரர் தோட்டத்துக்கு வந்திருக்கும் புதிய வாத்தியாரைப் பார்க்கப் புறப்படுகிறார். அந்த இடத்தில் கிளைக்கிறது ஊருக்கு திரும்பி விட்ட பழைய தொப்பை துரைசாமி வாத்தியார் கதை. அவர் தோட்டத்து ஆற்றில் குளிக்கும் கதையும் அதற்கு உட்காட்சியாக முன்னர் அவர் ஊரில் காவிரி ஆற்றில் குளித்த காட்சியும்.

ஆட்டுக்காரர் புதிய வாத்தியாரைத் தேடி வந்த காரணம் இவர் ஆட்டுக்காரரின் அப்பாவின் ஊர்க்காரர். இங்கே பின்னோட்டமாக அப்பாவின் கதையும் அவர் தன் மனைவியை விட்டு மலாயாவுக்கு வந்து இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு வாழ்ந்த கதையும் ஆட்டுக்காரனைப் பெற்ற கதையும். அந்தக் கடையில் அப்பா டவுனுக்குப் போகும் கதை வரும்போது பஸ் டிரைவர் கொழந்தசாமி கதை. (“ஒரு நாளக்கி அஞ்சு நடை ஓடணும், டவுனுக்கும் தோட்டத்துக்கும். ஆயிரம் குழி அங்க. சடார் சடார்னு பிரேக்கப் போடணும். மல்லுக்கட்டி கியரப் போடணும். ஒடம்பு குலுங்கிடும் சூத்து வலி எடுத்திடும்”)

இப்போது ஆட்டுக்காரர் வாத்தியாரைத் தேடிப் போவதன் நோக்கம் ஊரிலே உள்ள பெரியம்மாவப் பத்தி வாத்தியாரிடம் ஏதாவது தகவல் இருக்குமா என்றறிய. இந்த பெரியம்மா பற்றிய விவரம் அவருக்குத் தெரிய வந்தது அப்பா விட்டுச் சென்ற டிரங்குப் பெட்டியின் மூலமாக. அந்த டிரங்குப் பெட்டியிலிருந்து ஆட்டுக்காரரின் தாத்தா பாட்டிக் கதை கிளைக்கிறது. பாட்டி பாம்பு கடித்துச் செத்துப் போனாள். தாத்தாவுக்குப் பித்துப் பிடித்துப் போய்விட்டது. மாரியம்மன் கோயிலில் உட்கார்ந்தவர் மாயமாய் மறைந்து விட்டார். அந்த மர்மம் இன்றும் தோட்டத்தில் கதைகதையாய்ப் பேசப்படுகிறது.

அப்புறம் அப்பா கள்ளுக்கடைக்குப் போகும் காட்சி. ஊரில் விட்டு வந்த மனைவி ஞாபகத்தில் குடித்து வெறித்து அழும் காட்சி. இந்த நினைவுகளின் பின்னனியைச் சுமந்துதான் ஆட்டுக்காரர் புதிய வாத்தியாரைப் பார்க்க வந்து, பள்ளிக்கூடத்தில் பிள்ளைகளின் கூச்சல் பின்னனியில் தன் பெரியம்மாவின் பேர் சொல்லி விசாரிக்கிறார்.

“ஓ அந்த அம்மாவா... எங்க ஊருதாங்க... ஆனா அவுங்க செத்து நாளாச்சே... நல்ல மனுஷிங்க.. புருஷங்காரன் கல்யாணம் கட்டி புள்ளய குடுத்திட்டு மலாயாவுக்கு வந்தவன் அவுங்கள அப்புறம் திரும்பியே பாக்கலயாம். அந்தக் கவல புடிச்செ செத்துப் போனாங்க.. அவுங்க புள்ள ஒண்ணு இருந்திச்சி. பக்கத்து கிராமத்தில கட்டிக் குடுத்தாங்க... பாவம் புருஷங்காரன் குடிச்சிட்டு வந்து குடுத்த அடி ஒத தாங்காம கெணத்தில வுழுந்து செத்துப் போச்சிங்க... நீங்க யாருங்க? அவுங்களுக்கு நீங்க என்ன வேணும்?”

“ஒண்ணும் சொல்லத் தோணல. பேசாம திரும்பி நடந்து லயத்த தாண்டி கித்தாக் காட்டில கால வச்சதும் நடக்க முடியல. காலு நரம்பு சுண்டி இழுக்குது. மரத்து வேர்ல உக்காந்து நெனச்சி பாக்க பெரியம்மா அந்த ஊர்ல பட்ட கஷ்டம் நெஞ்சில பாரமா எறங்குது. தாங்க முடியல”

இப்படித்தான் மனதில் ஒரு சோக முத்தாய்ப்பை வைத்து முடிகிறது இந்த அத்தியாயம்.

அ.ரெங்கசாமியின் “லங்காட் நதிக்கரை” நாவல்:
கொஞ்சமாய்க் கற்பனை கலந்த வரலாற்று ஆவணம்

அ. ரெங்கசாமி ஓய்வு பெற்ற தமிழாசிரியர். மலேசியாவிலே பிறந்து, வளர்ந்து வாழும் தமிழர். மலேசியாவில் ஆங்கிலக் காலணித்துவம், ஜப்பானியர் ஆட்சி, ஜப்பானியர் கட்டிய மரண ரயில் பாதை, நேத்தாஜியின் இந்திய தேசியப் படை (INA) அமைப்பு, மலாயாவில் கம்யூனிச பயங்கரவாதம், அதன் ஒடுக்கம், மலாயாவின் அமைதியான விடுதலை,மலேசியா நிர்மாணம், அதன் தற்போதைய செழிப்பு என வரலாற்றில் பல முக்கிய கட்டங்களுக்கு அவரது எழுபதுக்கு மேற்பட்ட ஆண்டுகள் வாழ்க்கை சாட்சியாக இருந்திருக்கிறது. இப்படி வரலாற்றில் வாழ்தல் ஒரு காலந்தள்ளும் நிகழ்வாக மட்டும் அமைந்து விடாமல் இவற்றின் முக்கிய பகுதிகளை அவர் நான்கு நாவல்களாக்கி தமிழ் உலகுக்குத் தந்திருக்கிறார்.

இரண்டாவது உலகப் போரின் போது மலாயாவிலிருந்து ஆங்கிலேயர்கள் தோற்றோடி ஜப்பானியர் அதனைக் கைப்பற்றி ஆண்ட காலத்தில் தமிழர்கள் இங்கு அனுபவித்த துன்பங்களைப் பின்னனியாகக் கொண்டு 1983-ல் “புதியதோர் உலகம்” என்னும் நாவலை அவர் வெளியிட்டார். இதே காலகட்டத்தில் ஜப்பானியர்கள் மரண ரயில்வே அமைக்கத் தமிழர்களைக் கூட்டம் கூட்டமாய்க் கொண்டு சென்ற அவலக் கதையை “நினைவுச் சின்னம்” என்னும் நாவலாக்கி 2005-ல் வெளியிட்டார்.

ஜப்பானியர் காலத்தின் போதுதான் இந்திய தேசிய விடுதலைக்காக நேத்தாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸ் மலாயாவுக்கு வந்து இந்திய தேசிய ராணுவத்தை அமைத்தார். இதில் மலாயா இந்தியர்கள் ஆற்றிய பங்கினை “இமயத் தியாகம்” என்னும் நாவலாக்கினார். இது 2006/7-ல் தமிழினி பதிப்பாக வெளியாகியுள்ளது.

இரண்டாம் உலகப் போர் முடிவுற்றவுடன் ஜப்பானியர் படைகள் வெளியாகி ஆங்கிலேயப் படைகள் மீண்டும் வந்து ஆட்சியமைத்தபோது, கம்யூனிஸ்டு கட்சியினரின் விடுதலைப் போர் தொடங்கியது. 1945 முதல் 1950 வரையிலான காலகட்டத்தில் மலாயாவின் வரலாற்றில் ஆங்கிலேய ஆதிக்கத்துக்கும் மலாயா கம்யூனிஸ்டுக் கட்சிக்குமான உள்நாட்டுப்போர் தீவிரமாக நடந்து முடிந்தது. இறுதியில் கம்யூனிஸ்டுக் கிளர்ச்சி ஒடுக்கப்பட்டது. இந்தக் கிளர்ச்சியின் போதும் மலாயாவில் தமிழர்கள் இரண்டு தரப்புக்களுக்கிடையிலும் மாட்டிக் கொண்டு அவதிப் பட்டார்கள். அந்தக் கதையைத்தான் “லங்காட் நதிக்கரை” என்னும் இந்த 2006ஆம் ஆண்டு நாவல் கூறுகிறது.

ஒரு வகையில் “லங்காட் நதிக்கரை” ரெங்கசாமியின் சொந்தக் கதை என்றே சொல்லலாம். தாம் பிறந்து வளர்ந்த சிஜங்காங் என்னும் கம்பத்தின் வரலாற்றுத் துண்டு ஒன்றையே இந்த நாவலில் அவர் காட்டுகின்றார். நாவலில் வரும் முத்து என்ற இளைஞன் அவரேதான் என்றும் ரெங்கசாமி ஒப்புக் கொண்டிருக்கிறார். சிஜங்காங் என்று சீனர்களும், மலாய்காரர்களும் அழைத்தாலும் தமிழர்கள் அதற்கு வைத்த பெயர் “எட்டாங் கட்டை”. கிள்ளான் நகரத்திலிருந்து லங்காட் சாலையில் எட்டாவது கல்லில் ஒரு கம்பம். சாலையின் ஓரமாக வலது பக்கத்தில் சுமார் மூன்று கல் தொலைவும் மேற்கே லங்காட் நதிக்கரை வரை சுமார் ஐந்து கல் தூரமும் கொண்டு பரந்து கிடந்தது அக்கம்பம்” (பக்.12)

இனி இந்தக் கதையை ரெங்கசாமி சொல்லும் விதத்தில் அதன் மக்கள் இரத்தமும் சதையுமாகத் தோன்ற ஆரம்பிக்கிறார்கள். அவர்களின் அவலம் நிறைந்த வாழ்க்கை ஒரு இருள் மயமான கருப்பு வெள்ளைப் படமாக ஓட ஆரம்பிக்கிறது அனைத்தும் ஒரு ஆவணப்படம் போன்ற தீவிரமான காட்சிகள். இங்கு களியாட்டத்துக்கு இடம் கிடையாது. பாத்திரங்களுக்கு ஒப்பனை கிடையாது. நகைச்சுவை கிடையாது. பயமும் துயரும் பலவகையில் அறியாமையும் கொண்டு, உயிர்பிழைக்கும் நோக்கம் ஒன்றே தலையாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வரும் மக்களின் படப்பிடிப்பு.

சிஜங்காங் கம்பத்து மக்கள் மலாயா நாட்டில் “உதிரி மக்கள்” என வருணிப்பது பொருந்தும் எனத் தெரிகிறது. முதலில் இங்கு வாழும் பலர் ஜாவா, சுமத்ரா ஆகிய பிரதேசங்களைப் பூர்விகமாகக் கொண்டவர்கள். மலேசியவின் தலைமைச் சமூகமான மலாய் சமூகத்தோடு ஒட்ட முடியாமல் இப்படித் தனித்து வாழுபவர்கள். அவர்களோடு சொந்தமாகச் சின்ன சின்னத் தோட்டங்கள் போட்டு விவசாயம் புரியும் சீனர்கள். இவர்களோடு ஒட்டிக் கொண்ட சில உதிரித் தமிழர்கள். இவர்கள் உதிரிகளாக இருப்பதன் காரணம் இவர்கள் அசலாக காலனித்துவ எஜமானர்களால் ரப்பர் தோட்டங்களில் வேலை செய்ய ஒப்பந்தக் கூலிகளாகக் கொண்டு வரப்பட்டு அங்கிருந்த கொடுமைகளைத் தாங்க மாட்டாமல் தப்பி ஓடிவந்து அகதிகளாக இந்த கம்பத்தில் தஞ்சம் புகுந்தவர்கள். சிலர் சொந்தத் தோட்டம் போட்டுக் கொண்டார்கள். சிலர் சீனர்களின் தோட்டங்களில் வேலை செய்தார்கள். (வெள்ளைக்காரன் தோட்டத்தில் மாடாய் உழைக்கின்ற தமிழ்ப் பாட்டாளிகளின் எஜமான விசுவாசத்தை நேரில் கண்டிருந்த சீனர்கள் தமிழ்ப் பாட்டாளிகளுக்குத் தங்கள் தோட்டங்களில் வேலை கொடுப்பதற்கு முனைப்பாக இருந்தார்கள்” (பக்.14) அன்றாடம் காய்ச்சி வாழ்க்கை. வாழ்தலைத் தவிர வேறு நோக்கம், இலட்சியம் இல்லாதவர்கள்.

எனினும் மனிதர்களின் வாழ்க்கை கூட்டு வாழ்க்கை என்பதால் அங்கும் ஒரு சமுதாய ஒழுங்கு திக்கித் திணறித் தொடங்குகிறது. முதலில் இவர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழ் நாட்டில் சிவகங்கைப் பகுதியிலிருந்து கொண்டு வரப்பட்டதால் அந்த ஊர்ப்பாசம் இவர்களை இணைத்திருக்கிறது. தேவை அடிப்படையில் ஒருவருக்கு ஒருவர் தொடர்பு கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. தொடர்புகள் தொடர்ந்ததால் உறவுகளும் ஏற்படுகின்றன. யாரும் நியமிக்காமலேயே ஒரு தலைமைத்துவம் தலை தூக்குகிறது.

கொஞ்சம் படித்தவராக, வயதானவராக, விவேகமானவராக இருக்கின்ற வெள்ளையன்தான் இப்படி மானாவாரியாகக் கிடக்கிற தமிழ் மக்களை அன்பால் இணைக்கிற ஓர் இழையாக இருக்கிறார். நல்லது கெட்டதுக்கு அவரிடமே அனைவரும் போகிறார்கள்.

சிஜங்காங் கம்பத்தில் சிறிய தமிழ்ப் பள்ளி ஒன்றையும் கட்டி அதற்குக் “கம்பர் தமிழ்ப்பள்ளி” என்ற அழகியபெயரையும் சூட்டுகிறார்கள். பக்கத்தில் ஒரு கோயிலும் உண்டு. (நாடு முழுவதிலும் மேற்கொள்ளப்பட்ட இப்படிப்பட்ட எளிய முயற்சிகள்தான் பிற்கால சுதந்திர மலேசியாவில் தமிழ்ப் பள்ளிகள் வளர்ந்து அரசாங்கத்தின் அங்கீகாரம் பெறவும், இந்துக் கோயில்கள் இந்து சமயத்தின் அதிகார பூர்வ அடையாளங்களாகி பெரிய நிறுவனங்களாகத் தழைக்கவும் வழி வகுத்தது)

இப்படி காலணி ஆதிக்கத்துக்குப் பயந்து அதிகம் வெளியில் தலை காட்டாமல் அந்தக் குறுகிய சிஜங்காங் கம்பத்துக்குள் அடங்கிப்போன, முற்போக்குச் சிந்தனைகள் இல்லாத, ஆனால் அமைதியான சமூகத்துக்குள் புயலாக நுழைகிறது கம்யூனிச தலைமறைவு இயக்கம்.

கம்யூனிஸ்டுகள் பெரும்பாலும் சீனர்கள். மா. சே. துங்கின் சித்தாந்தத்தால் உந்தப்பட்டு காலனியாதிக்கத்தின் முடிவில் பொதுவுடமைச் சமுதாயம் அமைக்க வேண்டும் என்ற உன்னத நோக்கம் அவர்களிடம் இருந்தது. ஆனால் இந்தச் சித்தாந்தப் போதனைகளின் பலத்தை விட தங்கள் துப்பாக்கி முனைகளின் பலத்தையே அவர்கள் அதிகம் நம்பினார்கள். இதனால் உள்ளுர் மக்களையும் பிரச்சாரத்தால் இணங்க வைப்பதை விட துப்பாக்கி முனையில் பணிய வைப்பதையே அவர்கள் முதன்மை நோக்கமாகக் கொண்டார்கள். ஆசிய, ஆப்பிரிக்காவில் பிற இடங்களில் காம்யூனிச சித்தாந்தம் தற்காலிகமாகவேனும் உள்ளுர் மக்களின் ஆதரவைப் பெற்று வெற்றி பெற்றிருக்கும்போது, மலாயாவில் அது தொடக்கத்திலேயே படுதோல்வி அடைந்து அழிந்து போனதற்கு இந்த முரட்டு அணுகுமுறையே முக்கிய காரணம்.

ஆனால் ரெங்கசாமி தன் கதையை இந்தச் சித்தாந்த விவாதங்களுக்கு வெளியே நிறுத்தி வைத்து அவரது பாத்திரங்களின் எளிமையான நோக்கு நிலையிலிருந்து, அவர்கள் இந்தப் பயங்கரவாதிகளைப் பார்த்து பயந்து “ஆ” வென்று வாய்பிளந்து நிற்கும் கதை மட்டுமே சொல்லிச் செல்கிறார். இந்த எளிமையே இவர்கள் வாழ்க்கையை நமக்கு அணுக்கமானதாக ஆக்குகிறது. இந்த எளிமையிலும் இந்த வெள்ளாந்தித் தன்மையிலும் இந்த மக்களோடு ஒரு பரிதாப உணர்வுடன் ஒன்றிப் போக முடிகிறது. ரெங்கசாமியின் கதை சொல்லும் பாணியில் லயித்துப் போக முடிகிறது.

சிஜங்காங் கம்பத்துக்கு கம்யூனிச பயங்கரவாதிகள் வருகிறார்கள். கம்பத்துவாசிகளை அவர்களுக்கு உணவு கொடுத்தும் சேவைகள் ஆற்றியும் உதவுவதற்கான சேவர்களாக மட்டுமே அவர்கள் பார்க்கிறார்கள். முத்து என்னும் இளைஞன் ஒருவனே அங்கு கொஞ்சம் படித்தவனாகவும் உலகம் அறிந்தவனாகவும் இருக்கிறான். அவனைத் தங்கள் பக்கம் இழுக்க ஒரு அரைமனதான முயற்சி செய்து கைவிடுகிறார்கள். அறியாத முரட்டுத் தமிழ் இளைஞர்கள் ஓரிருவரைத் தங்களுடன் சேர்த்து வைத்துக் கொள்கிறார்கள். மற்றபடி அங்குள்ள தமிழர்கள் எவரும் அவர்களுக்குப் பொருட்டல்ல. யாராவது அவர்களைப் பற்றி உளவு சொல்கிறார்கள் என்று தெரிந்தால் இழுத்துக் கட்டி உயிரோடு புதைப்பது பற்றி அவர்கள் தயங்குவதில்லை.

இப்படிப்பட்ட தீவிரமான நிகழ்ச்சிகள் உள்ள இந்த நாவலில் கதாநாயகன் என எவரும் இல்லை. வீர தீர ஆற்றல்கள் நிறைந்ததாக எந்தப் பாத்திரமும் படைக்கப் படவில்லை. கம்யூனிச பயங்கரவாதிகளாலும் அவர்களைத் துடைத்தொழிக்கத் துடிக்கும் அரசாங்கப் படைகளாலும் தன் மீது திணிக்கப்படும் எல்லாக் கொடுமைகளையும் அமைதியாக, வாய் மூடி ஏற்றுக் கொள்ளும் சமூகமாகவே இது இருக்கிறது.

“கீரிக்கும் பாம்புக்கும் சென்மப் பகைங்கிறது எல்லாருக்கும் தெரியும் இப்ப நாம அந்தக் கீரிக்கும் பாம்புக்கும் இடையிலே மாட்டிக்கிட்டு இருக்கிறோம். கீரியைக் கண்டா அதுக்கு நல்ல பிள்ளையா நடந்துக்கணும். பாம்பப் பாத்தா அதுக்கு நல்லவுகளா நடந்துக்கணும். கீரியைப் பத்திப் பாம்புக்கும், பாம்பப் பத்திக் கீரிக்கும் எதுவுமே சொல்லாமலே வாயைப் பேணிக்கணும். இப்ப நாம இருக்கிற நிலைமயில நாம பிழைக்கிறதுக்கு இதுதான் நல்ல வழியாத் தோணுது. புரிஞ்சிக்கிட்டயளா? (பக்.80) என வெள்ளையன் கூறுவதுதான் - நமக்கு மிகுந்த எரிச்சல் ஊட்டுவதாக இருந்தாலும்- இந்த சமூகத்திற்குச் சரியான போதனை என்று நமக்கும் தோன்றுகிறது. பல்வேறு சரித்திர, சமுதாய துரோகங்களால் கடைநிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுவிட்ட இம்மக்கள் வேறு எவ்வாறு சிந்திக்க முடியும்.?

ஆனால் இப்படிச் செயலற்றுப் போன கையறு நிலையிலும் எதிர்காலம் பற்றிய சில தூரநோக்குச் சிந்தனைகளையும் ஆசிரியர் புகுத்துவது நம்பிக்கையூட்டுகிறது. “இந்த நிலைமையில நாமெல்லாம் நிம்மதியா வாழறதுன்னா அத்தை சொன்ன மாதிரி கப்பலேறுவதுதான் சரியான வழி” என்கிறார் ஒருவர். அதற்குச் சூடான பதில் வருகிறது.; “ சும்மாயிருங்க மச்சான். இந்தக் கம்பத்தில நம்ம சனங்கள விட சீனனுங்கதான் நிறைய இருக்கானுங்க. இந்தியாக்காரங்கள விட அந்தச் சீனனுங்களத்தான் அரசாங்கம் புடிச்சிக்கிட்டிருக்கு. இருந்தாலும் அவனுக யாருமே நம்மைப்போல நினைக்கல. நாட்டுல மலாய்காரகதான் அதிகமாயிருக்காக. அவங்க எங்கேயும் ஓடிப்போறேன்னு சொல்லல. நாம மட்டும் ஏன் இப்படி பயந்து சாகணும்? எல்லாருக்கும் வந்தது நமக்கும் வந்திட்டு போகுது. சும்மா பயந்து சாகாதீய” (பக். 78).

இப்படித் தங்கள் துன்பங்களைப் பொறுத்துக் கொண்டு ஓடாமல் இருந்த மக்களால்தான் இன்று மலேசியாவில் தமிழ்ச் சமூகம் தழைத்திருக்கிறது. ஓடியவர்கள் பலர் இங்குள்ள பல வாய்ப்புக்களை தங்கள் சந்ததிகள் இழக்கக் காரணமாக இருந்தார்கள். இந்தப் பயங்கரவாதக் காலத்துக்குப் பின்னரும் 1969-ல் இனக் கலவரங்கள் வெடித்த பின்னர் தங்கள் சொத்துக்களை அவசரமாக வந்த விலைக்கு விற்றுவிட்டு தமிழ் நாடு திரும்பியவர்கள் பலர். இவர்களால் மலேசியத் தமிழர்கள் இழந்த வாய்ப்புக்கள் பல. ஆகவே ரெங்கசாமியின் சிஜங்காங் கம்பத்து மக்கள் காட்டிய துணிவு அறுபது ஆண்டுகளுக்குப் பின் எண்ணிப் பார்க்கும்போது, அவர்களின் வாரிசுகளுக்கு கொடுத்த கொடை என்றே சொல்லவேண்டும்.

காலணித்துவ அரசாங்கம் பயக்கரவாதம் மிகுந்திருந்த பிரதேசங்களைக் “கருப்புப் பிரதேசங்கள்” என அறிவித்து தீவிர ராணுவ நடவடிக்கை எடுத்தது. ஊருக்கு ஒதுக்கு புறமாய் அமைந்திருந்த சீனர்கள், இந்தியர்கள் குடியிருப்பு பகுதிகளை உடைத்தெறிந்தது. (பயங்கரவாதிகளின் ஆதரவு வளங்களை அழிப்பதே இதன் நோக்கம்) அவர்களைக் குண்டுக் கட்டாய்க் கொண்டு போய் “சீனர்கள் கேம்ப்”, “இந்தியர்கள் கேம்ப்” என்று பிரித்து முள்வேலிப் பிரதேசங்களுக்குள் அடைத்தது. இந்தக் கொடுமைகளும் பயங்கரவாதிகள் மக்களுக்கு இழைத்த கொடுமைகள் போல தீவிரமானவைதாம்.

இப்படி உருவாக்கப்பட்ட கேம்ப்புகளின் பிற்காலத் தலைவிதியையும் சொல்ல வேண்டும். கேம்ப்புகளில் ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கும் ஒரு துண்டு அரசாங்க நிலமும் நான்கு தூண்கள் நிறுத்தி தகரத்தால் வேயப்பட்ட கூரையும் மட்டுமே கொடுக்கப்பட்டது. அதற்குள் வீட்டை உருவாக்கிக் கொள்வது குடும்பத்தாரின் திறமையைப் பொறுத்தது. நிலப் பட்டாக்கள் ஏதும் அப்போது கொடுக்கப் படவில்லை.

பிற்காலத்தில் பெரும்பாலான சீனர்கள் தங்களுக்கு வீடுகளை அங்கே அமைத்துக் கொண்டு துண்டு நிலத்தில் காய்கறி பயிரிட்டுப் பெருக்கினார்கள். பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நாடு சகஜ நிலைக்கு திரும்பிய பிறகு நிலப்பட்டாவும் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. தமிழர்களில் பலர் வீடு கட்டாமல் நகரில் உள்ள உறவினர் வீடுகளிலும் வாடகை வீடுகளிலும் ஒண்டுக் குடித்தனம் போனார்கள். இந்த நிலத்துண்டுகள் மற்றவர்களுக்குக் கைமாறிப் போயின.

சிஜங்காங் கிராமத்தில் இதுதான் நிகழ்ந்தது. ரெங்கசாமியின் வார்த்தைகளில் :

“லங்காட் நதிக்கரை மக்களுக்காக லங்காட் சாலை பதினான்காவது மைலிலும் (ஜென்ஜாரோம்) கோலாத் துறைமுகம் பண்டமாரானிலும் தடுப்பு முகாம்கள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. இந்த இரண்டு இடங்களில் எந்த இடத்திற்கு வேண்டுமானாலும் குடியேறலாமென்று வீடு தோறும் அறிக்கை வழங்கப்பட்டது... லங்காட் நதிக்கரை கம்பம் கலையத் தொடங்கியது.” இனிதான் தெரிகிறது இந்த மக்களின் இருதயத்துக்குள் புகுந்துவிட்ட அடிமைப் புத்தி : சீனர்கள் பதினான்காம் கட்டைக்கும் பண்டமாரானுக்கும் போய்க் கொண்டிருக்க, தமிழ் மக்களில் பெரும்பாலோர் வெள்ளைக்காரன் தோட்டங்களை நாடிச் சென்றனர்” (பக்.109)

கூடுகள் திறந்து வழிகள் சுட்டிக் காட்டப்பட்ட பின்னரும் பழைய கூடுகள் தேடிப் பறக்கும் இந்தப் பறவைகள் பரிதாபத்துக்கு உரியன அல்லவா?

இது மலேசியாவின் தமிழ் மக்களின் கதை. அவர்களின் வாழ்வையும், தாழ்வையும் மிகக் குறைவான கற்பனை ஒப்பனையுடன் சொல்லியிருக்கிறார் ரெங்கசாமி. அதைச் சொல்ல அவருக்கு எல்லாத் தகுதிகளும் இருக்கின்றன. சிஜங்காங் கம்பத்தில் பிறந்த பிள்ளை அவர். கம்பர் தமிழ்ப் பள்ளியில் படித்தவர். பின்னர் அந்தப் பிரதேசத்திலேயே ஆசிரியராகத் தொழில் தொடங்கித் தலைமை ஆசிரியராக உயர்ந்தவர். இன்று ஓய்வு பெற்று அதே பகுதியிலேயே வசித்து வருகிறார். ஆகவே இது கதை அல்ல. பெரும்பாலும் ரெங்கசாமியின் சுய சரிதை. லங்காட் நதி இன்றும் சாட்சியாக ஓடுகிறது.

(தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கமும், ஆஸ்ட்ரோ தொலைக்காட்சியும், தேசிய தோட்டத் தொழிலாளர் சங்கமும் இணைந்து நடத்திய முதல் நாவல் போட்டியில் (2005) பிரதானப் பரிசான “பி.பி.நாராயணன் விருது” பெற்ற “லங்காட் நதிக்கரை” என்ற நாவலையும் முதல் பரிசைப்பெற்ற மண்புழுக்கள் நாவலையும் மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கம், தமிழினி பதிப்பகத்தின் ஒத்துழைப்புடன் 2006-ல் பதிப்பித்திருக்கிறது. மலேசியத் தலைநகர் கோலாலம்பூரில் அண்மையில் இந்த நூலுக்குச் சிறப்பான வெளியீட்டு விழாவும் செய்யப்பட்டது. நூலின் விலை RM 15.00. பிரதிகள் வேண்டுவோர் எழுத்தாளர் சங்க தலைவருக்கு எழுதலாம். முகவரி: (Encik. P. Rajendran, c/o Makkal Osai, 19 Jalan Murai Dua, 51200 Kuala Lumpur.)

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768