மலேசியச் சூழலில் தமிழாசிரியர்களைப் பற்றி நல்லவர்கள், வல்லவர்கள் என நிறையவே சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. ஏறக்குறைய இரண்டு மாமாங்கங்களாய் உள்ளத்தில் துருத்திக்கொண்டிருக்கிற முள் போல. யாரிடமாவது எங்கேயாவது கொட்டித் தொலைக்க வேண்டும்போல் இருக்கும். மனிதர்களிடம் சொல்லலாமென்றால் அவர்களிடம் கேட்கின்ற காதுகள் இல்லை. அச்சு ஊடகங்கள் பெரும்பாலும் அரசியலாலும் துக்கடா செய்திகளாலும் பக்கங்களை நிரப்பிக்கொள்கின்றன. தமிழ் வளர்க்கும் சஞ்சிகைகளிடம் பகிர்ந்துகொள்ளலாமென்றால் அவை தமிழாசிரியர்களின் மீது இமாலயப் பற்றைக் கொண்டிருக்கின்றன. அவை மாற்றுக் கருத்துக்கு இசைவதில்லை. மாறாக, அவர்களைக் கூட்டி செந்தனப்பு அறையில் அமர்த்தி பட்டறை, பயிலரங்கு என நடத்த ஆசிரியர்களும் நல்ல பிள்ளைகளைப் போல் பாவ்லா காட்டி பயிற்றுநர்களின் இதயங்களில் சிம்மாசனம் போட முயலுகையில், காலம் எல்லாவற்றையும் கழுவிக்கொண்டு போகிறது. எனக்கு இப்படிப்பட்ட அரங்குகளைப் பிடிப்பதேயில்லை. நானும் பத்தோடு பதினொன்றாகக் கலந்துகொண்டதுண்டு. அங்கு அவர்கள் தங்கள் மேட்டிமையை மறைத்து நுட்பமாய்க் காட்டுகின்ற ஈடுபாட்டில் தமிழுக்கென்னவோ சங்கப் புலவர்கள் கிடைத்துவிட்டார்களென இவர்களை நம்பி ஏமாறுகிற தமிழறிஞர்களை நினைத்தால்தான் சங்கடமாயிருக்கிறது. வாழ்வு தருகின்ற அழுத்தங்களால் தமிழையும் அபிமானத்தையும் விட்டுக்கொடுக்க முடியாமல் பிரத்தியேக ஒப்பனைகளைக் கையாளுகிறார்கள்.

என்னிடம் தமிழ் கற்றுப் பல்கலைக்கழகத்திற்கோ கல்லூரிக்கோ சென்ற மாணவர்களிடம் ‘தமிழைச் சாகடித்திடாதீங்க!’ எனச் சற்றுக் கறாராகவே சொல்லி வழியனுப்பியதுண்டு. தமிழில் மட்டும் சிறப்புத் தேர்ச்சிப் பெற்றுப் பிற பாடங்களில் சுமாரான அடைவைப் பெற்ற மாணவர்களுக்குத் தமிழ்த் துறை தன் கதவுகளைத் திறப்பதில்லை. அது தமிழ்த்துறையின் தவறே அல்ல. யாரெல்லாம் தமிழ்த்துறைக்குச் சென்று கல்வி கற்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கின்றோமோ அவர்களுக்குத்தான் ஏமாற்றம்! அக்குத் தொக்கற்ற வக்கற்றவர்கள்தான் மிடுக்கோடு செல்கின்றனர். அப்படிச் செல்கின்றவர்களின் வண்டவாளம் மூன்றே முக்கால் நாளில் தெரிந்துவிடும். எப்பொழுது? “வணக்கம் ஐயா!” என்று மிகப் பவ்வியமாய்க் கும்பிடு போட்டுக்கொண்டு வருவார்கள். விரிவுரைஞர்கள் கொடுத்த அணியத்தைச் செய்து முடிக்க நாங்கள் உதவ வேண்டும் எனக் கெஞ்சிக்கொண்டு நிற்பார்கள். பின்பு, பயிற்சி முடிந்து பள்ளிக்கு வந்ததும் இனிக் காலாகாலத்துக்கு அடிப்பார்கள் தமிழுக்குச் சாவு மணி! தமிழை வாசிப்பது என்பது பாடப் புத்தகத்தோடு நின்றுவிடும். பாடப்புத்தகங்களில் உள்ள இலக்கண, இலக்கியக் கூறுகளைக் கரைத்துக் குடித்துத் தமிழில் பாண்டித்தியம் பெற்றுவிட்டதாய் எனும் நினைப்போடு தேவைப்பட்டால் நாளொரு தமிழேடு, சற்றுத் தாண்டி ஆன்மீக அலசலோடு நிறுத்திக்கொள்வார்கள். இவையெல்லாம் அவர்கள் கொண்டிருப்பதில் சரியான நியாயம் இருந்தாலுங்கூட நாம் இவர்களிடம் எதிர்பார்ப்பது இவை மட்டுந்தானா? தமிழாசிரியர்களில் பலருக்கு இலக்கிய வாசனையென்பது திருக்குறள், பாரதியார், பாரதிதாசன்,டாக்டர் மு.வ, அகிலன், ந.பார்த்தசாரதி அல்லது கொஞ்சம் அண்மையெனில் கண்ணதாசன், வைரமுத்து என ஒரு கட்டுக்குள் முடங்கிவிடுகிறார்கள். பரந்துபட்ட வாசிப்பும் தொடர்ச்சியாக அமையவில்லை. அவை வெளிப்படவில்லை; முறையாகப் போய்ச் சேர வேண்டிய இடத்திற்குப் போய்ச் சேரவில்லை என்பதுதான் வேதனை! இந்த இலட்சணத்தில் நவீன இலக்கியம் பற்றிச் சொல்லவும் வேண்டுமா?

சில மாதங்களுக்கு முன்பு இரவு ஒன்பது மணி போல மாணவர் ஒருவர் வந்தார். அடடே! ஆசிரியரை மறக்காத மாணவராயிற்றே என நெக்குருகி நின்ற சமயம், “சார் எனக்கு நீங்க கட்டாயம் உதவி செய்யணும். நாளைக்கே விரிவுரையாளர் கேட்பார்”, என்று ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார். மாணவரின் முகம் சோபையிழந்து தனக்குத் தாட்சண்யம் காட்ட வேண்டும் போலிருந்தது. நேரம் ஆக ஆக கலவரமடைந்திருந்தார் அவர். சரி என்னதான் கேட்கப்போகிறார் என்று காத்திருந்த எனக்கு அடுத்து நடந்ததைக் கண்டு சடாரெனக் கோபம் வந்தது. இரண்டு தமிழ்த்திரைப்படப் பாடல்களை ஆய்வு செய்து, விரைவுரையாளர் முன் விளக்க வேண்டுமாம். ‘மாசிலா உண்மைக் காதலே’, ‘கண்கள் இரண்டால்’ ஆகிய பழைய புதிய பாடல்களில் இடம்பெற்றுள்ள அணிகளைக் குறித்துக்கொள்ள வரிசில், காகிதம் சகிதமாய் அமர்ந்துகொண்டு கடிகாரத்தையும் பார்த்துக்கொண்டார். அவரின் பூரான் வேலை எனக்குத் தெரியாதா என்ன? எத்தனை அனாக்கோண்டாவைப் பார்த்திருப்போம்!

“சரி அணிகளைப் பிறகு விளக்குகிறேன். முதலில் பாடல் வரிகளின் பொருள் புரிகிறதா” எனக் கேட்டதற்கு இடமும் வலமுமாய்த் தலையசைத்தார். “ரெண்டு பாட்டும் விளங்கலையா?” மீண்டும் அதே தலையசைப்பு! பின்னர், வாய்க்கு வந்ததைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்த நேரம் பார்த்து அவரின் கைத்தொலைபேசி சிணுங்கியது, அதுவும் ‘கண்கள் இரண்டால்’ பாடல் மெட்டில்! சொல்வதைச் சமத்தாகக் குறிப்பெடுத்துக்கொண்டு வெளியே காத்துக்கொண்டிருந்த அப்பாவோடு கிளம்பினார் ஒரே வார்த்தையில் நன்றி சொல்லிவிட்டு.

சாதாரண வார்த்தைகளைக் கொண்ட பாடலுக்கு விளக்கம் சொல்லத் தெரியாதவர்கள்தான் தமிழ்த்துறையில் கல்வி கற்கிறார்கள். அங்கு அவர்களை மேய்ப்பதற்கு விரிவுரைஞர்கள் சித்தா சிரமம் எடுக்கவேண்டிவரும் என்பது மட்டும் மெய்! இப்படிப்பட்டவர்கள்தான் நாளை தமிழை முன்னெடுக்கின்றவர்களா? உயர்கல்வி கிடைக்காத ஆயிரக்கணக்கான தமிழ் ஞானம் கொண்ட மாணவர்கள் வெளியில் குறைந்த ஊதியத்தில் ஏதோவொரு நிறுவனத்தில் யாரோ ஒருவரின் கீழ் வேலைசெய்துகொண்டிருப்பார்கள். அவர்களிடந்தான் வாசிப்பும் இலக்கிய இரசனையும் உள்ளன. தமிழ்த்துறையில் பட்டம் பெற்றவர்கள் பணிக்கு வந்ததும் தகுந்த மாணவர்களை உருவாக்கத்தான் முடியுமா என்ன? சரி. அது கிடக்கட்டும். தமிழறிவையும் இலக்கியத் திறனையும் வளர்த்துக்கொள்ள ஏதேனும் முயல்கிறார்களா என்றால் அதுவும் இல்லை. சரி. கற்ற கல்வியைக் கொண்டு எழுத்தாக்கங்களைத் தருகிறார்களா என்றால் அதிலும் மண்தான் விழுகிறது! இருபது முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழாசிரியர்கள் கதை,கவிதையென இலக்கியம் படைத்தார்கள். அவர்கள் தங்களுக்காத்தான் படைத்தார்களேயொழிய தங்கள் மாணவர்களுக்கோ ஆவலுடன் கற்க வந்தவர்களுக்கோ கற்பித்தது கிடையாது. விதவிலக்காக ஐந்தாறுபேர் இருக்கலாம். அதைப் பெரிதுபடுத்துவதில் பெருமையில்லை.அவர்களிடமிருந்த மரபிலக்கியம் அப்படியே அவர்களோடே செத்துப் போனது.அப்படியானால், இன்று தமிழ் இலக்கியம் வளர்ப்பவர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழில் உயர்கல்வி கற்றவர்களல்லர். மலேசியச் சூழலில் மலாயாப் பல்கலைக்கழகத்தில் அதுவும் தமிழ்த்துறையில் சிறந்த தேர்ச்சி பெற்றவர்களில் இலக்கியப் பங்களிப்பை முறையாகச் செய்துகொண்டிருப்பவர்களில் ரெ.கார்த்திகேசு மட்டும் தனித்து மிளிர்கிறார்! மற்றவர்கள் எங்கே? அவர்களின் தமிழ்ப் பங்களிப்பு எங்கே எனத் தேடவேண்டியிருக்கிறது. படைத்திருந்தார்களெனில் தரமான படைப்புகள் ஒருகால் கிடைத்திருக்கலாம். தேடலாம்; தேடலுக்குப் பின் அவர்களிடமிருந்து வரும் பதில் “தமிழ் இலக்கியம் படைச்சி நாங்கள் என்ன கோட்டையா கட்டப் போகிறோம் அல்லது நாலு பேரு மெச்ச வேண்டும்னு எழுதி என்ன சாதிக்கப் போறோம் அல்லது ஊருக்கு உபதேசம் செய்யப் போறமா? இன்னிக்குத் தமிழ் எவ்வள தூரம் வாழ்க்கைக்கு ஒதவும்? போயி வேலையைப் பாருங்கையா! சொல்ல வந்துட்டானுவ பெரிசா! மொதல்ல குடும்பத்தப் பாருங்கையா, ஒங்க மேதாவித்தனத்த காமிக்காதீங்க”, என்று மிக நெருக்கமாக என் காதுக்கருகில் மிகப் பழக்கப்பட்ட குரல் காட்டமாக ஒலிக்கிறது.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768