நிஷா : காலமும் வெளியும்
இராம. கண்ணபிரான்

1

தமிழ்ப் புதுக் கவிதையையும் தமிழ் நவீன நாடகத்தையும் சிங்கப்பூரில் முதன்முதலாக அறிமுகப்படுத்திய இளங்கோவன், ‘தலாக்’ என்ற நாடகத்தைத் தமிழில் எழுதி, இயக்கித் தொண்ணூறுகளின் இறுதியில் குடியரசில் 3 முறை மேடையேற்றினார். பிறகு, அவரே அந்நாடகத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து, 1999இல் இருமொழி நூலாகவும் வெளியிட்டார். இந்நாடகம் அவருடைய முப்பத்திரண்டாவது மேடை நாடகமாகும். நாடகப் பிரதி, நிஷா என்ற ஒரு தமிழ் முஸ்லிம் பெண்ணை மையமிட்டுள்ளது. திருமணத்திற்கு முந்தைய நிஷா, திருமண அமைப்பில் நிஷா, திருமண முறிவுக்குப் பிந்தைய நிஷா என்னும் மூன்று பிரிவுகளில், நாடகக் கதையின் காலமும் வெளியும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. ‘தலாக்’ நாடகம், நிஷா என்றபெண் பாத்திரத்தையே சுற்றி இயங்குவதால், நிஷாவே பெரும்பாலும் தன் கதையை ஒற்றைப் பாத்திரத்தின் தனி மொழியில் பேசி நடிக்கிறாள். கதையின் பிற பாத்திரங்களின் வசன மொழியையும், அவளே சொல்லி அபிநயக்கிறாள். கல்யாணத்திற்கு முற்பட்ட நிஷாவின் பதினாறு ஆண்டுகால இளமைப்பருவம், அவளுடைய பெற்றோர் வாழும் தமிழகப் பாண்டிச்சேரி வெளியில் மலர்கிறது. கலியாணப் பந்தத்தில் கட்டுறும் நிஷாவின் அடுத்த பதினாறு வருடக்கால தெரிவைப் பருவம், அவளுடைய கணவரும் கடந்த சிங்கப்பூர் வெளியில் வாடுகிறது. மண முறிவான ‘தலாக்’கிற்குப், பிற்பட்ட நிஷாவின் பேரிளம் பருவம், வினா எழுப்பும் குரலும், பறத்தல் நிகழும் சிறகுகளும் கொண்ட ஒருவிடுதலை வெளியில்பயணிக்கத் தொடங்குகிறது.

முப்பருவங்களில் பரிணாமம் கொள்ளும் நிஷாவின் குதூகலங்கள், துயர்கள், சுதந்திரங்கள் ஆகியவற்றை, இளங்கோவனின் பனுவல் வழியாக இனிக் காண்போம்.

2

‘தலாக்’ நாடகம், நிஷாவின் விவாகரத்தை ஒட்டிய கதையின் முடிவுப் பகுதியிலிருந்தே தொடங்குகிறது. தன் கணவன் தீனிடமிருந்து தனக்குத் தொலைபேசி அழைப்பு ‘இதோ வரும், அதோவரும்’ என்று நிஷா காத்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுதிலே, நிஷாவின் இளமைப் பருவம் சுருக்கமாகவும், அவளுடைய திருமணப் பருவம் விரிவாகவும், பின்னோட்ட உத்தியில் பேச்சுக் காட்சிகளாக நம்முன் நிகழ்த்திக் காட்டப்படுகின்றன. நிஷா பாண்டிச்சேரியில் வசிக்கும் அவள் பெற்றோருக்கு ஒரே மகள். குறைத் வருவாயுடைய அவர்கள், அவளை செல்லமாக வளர்க்கிறார்கள். ‘எல்லோரும் சந்தோஷமா இருக்கணும். சண்டை சச்சரவு இல்லாமே சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்கணும்,’ என்று நினைப்பவள் நிஷா. அதனால், அவள் பள்ளித் தோழிகள் அனவருக்கும் அவளைப் பிடிக்கும். மகிழ்ச்சியும் குதூகலமும் நிரம்பிய நிஷாவின் மனம், அவளுடைய பால்ய பருவத்தில் வெண் மேகங்களைப்போல் இலேசாக மிதக்கிறது. நிஷாவின் வாப்பா அவளுகுக் கதைகள் சொல்வார். அவர் சொல்லும் ‘பட்டுப்பூச்சி’க் கதையும், ‘உப்புப்பொம்மை’ கதையும் நிஷாவின் நினைவில் தங்குகின்றன:

“வளரும் நிலையிலே, ஓர் அழகான பட்டாம்பூச்சி தன் பரிணாமக் கூட்டிலிருந்து மெல்ல மெல்ல வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. அது எப்படிப் பறக்கப் போகிறது என்று பார்க்க விரும்பிய ஒருவன், அதன் பறத்தலுக் காத்திருந்து இரசிப்பதற்குப் பொறுமை இல்லாமலே, அதன் ஈரச் சிறகுகளைக் காயவைக்கும் எண்ணத்தில், தன் உதடுகளைக் குவித்துக் காற்றை ‘உஸ் உஸ்’ என்று ஊதினான். வெளியே வந்த பட்டாபூச்சியின் சிறகுகளில் நிறைய பொத்தல்கள் காணப்பட்டன. ஆகையால், பட்டுப்பூச்சியால பறக்க முடியலே!”

“ஓர் அழகான உப்புப் பொம்மை, காடு, மேடு எல்லாம் தாண்டி, கடலை அடைந்தது. அதுக்குத் தன் இயல்பு என்ன என்பது தெரியாது. பெரிய அலைகளைக் கண்டு அது ஆச்சரியப்பட்டு, “நீ யார்?” என்று கேட்டது. கடல் சிரித்துக் கொண்டே,”உள்ளே வந்து பாரேன். நான் யார் என்று உனக்குத் தெரியும்,” என்றது. உப்புப் பொம்மையும் கடலில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பிச்சிது. அது மெல்ல மெல்லக் கரஞ்சிப்போய், அதன் வாய்மட்டும் மிஞ்சி இருந்தது. அப்போதுதான் தன் இயல்பு என்னென்பது அந்த உப்புப் பொம்மைக்குத் தெரிஞ்சிது. கடைசியில் அது அலையோடு அலையாகக் கரைஞ்சுபோச்சு!”

நிஷாவின் அம்மா தன் மகளைப்பற்றிப் பெருமையாக பேசுகிறாள்: “நிஷா கண்ணு, ஒருமாயக் குதிரையிலே ஓர் இளவரசன் வந்து, உன்னை ஒரு சொர்க்கத் தீவுக்குத் தூக்கிக் கொண்டுபோய், அங்கே ஒரு ராணி மாதிரி உன்னை வைச்சிருப்பான் பாரேன்!”

பெண்கள் பள்ளியில் புகுமுக வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, பதினாறு வயதான நிஷாவுக்குத் திருமணம் வருகிறது. சிங்கப்பூர் மாப்பிள்ளை, பெயர் சம்சுதீன். பட்டப் படிப்பு படித்தவன். கை நிறைய சம்பளம் நிஷாவைவிட அவன் வயது கூடியவன் என்றாலும், பார்ப்பதற்கு ‘ஸ்டை”லாக இருக்கிறான்.

தீன் என்ற சம்சுதீன் பாண்டிச்சேரிக்கு வந்து ஒரு வாரம் தங்கியதும், நிக்காஹ் ஒப்பந்தத்தில் நிஷா கையெழுத்திட்டதும், முதல் இரவில் “யு ஆர் பியூட்டிபுல்” என்று தீன் அவளிடம் ஆங்கிலத்தில் சொன்னதும், மூன்று மாதங்கள் கழித்து, நிஷா தனியே விமானத்தில் பறந்ததும், அவளுக்கு ஒரு விளையாட்டு போலவே தோன்றுகின்றன. ‘ஒரு புது ஊருக்குப் போகிறோம்’ என்ற ஆர்வ துடிப்பே அவளிடம் மேலோங்கி நிற்கிறது.

000

புகுந்த வீட்டிற்குக் குடியேறும் நிஷாவின் சிங்கப்பூர் வாழ்வு, எவ்வித ஆதரவும் இல்லாத தனிமையும் ஒடுக்கப்பட்ட நிலையில் உண்டாகும் துன்பமும் நிரம்பியது. அடுத்த பதினாறு ஆண்டுகளில் அவள் மனத்தாலும் உடலாலும் ஏராளமான காயங்களை பெறுகிறாள். அவளுடைய திருமண வாழ்வு, முதலில் கூட்டு குடும்ப வெளியிலும் பிறகு தனி குடும்ப வெளியிலும், நாடக முடிவில் ஒற்றைத் தாயாய் நிராகரிக்கப்பட்ட வெளியிலும் சுழல்கிறது.

சிங்கப்பூர் விமான நிலையத்திலிருந்து நிஷாவை தீனும் அவனுடைய அம்மாவும் அண்ணனும் தங்கையும் ஓர் அடுக்கு மாடி வீட்டிற்கு அழைத்து வருகிறார்கள். அந்த வீடமைப்பு வளர்ச்சி கழக வீட்டில், கூட்டுக் குடும்பப் பின்னனியில், நிஷாவுக்கும் தீனுக்கும் ஓர் அறை கொடுக்கப்படுகிறது. அடுத்து வரும் பல வருஷங்களுக்கு, அவ்வீட்டைச் சுத்தப்படுத்துவதும், துணிகளைத் துவைப்பதும் எல்லாருக்கும் சமையல் செய்வது வீட்டைவிட்டு வெளியே போனால் மாமியார், நாத்தனார் கணவனோடு செல்வது, இல்லையென்றால்தனியாக வீட்டைப் பார்த்துக் கொள்வது என எதிர்த்துப் பேசாத ஓர் இலவச வேலைகாரியாக, ஒர் இயந்திரமாக நிஷா உழைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

தீன் தன் வேலை நேரம் பொக அடிக்கடி வெளியே போய்விடுவான். அவன் எங்கே போகிறான், என்ன செய்கிறான் என்று வீட்டில் யாரும் அவனை கேட்பதில்லை. புகுந்த வீட்டார் நிஷாவின் சமையலில் குறைகள் கண்டுபிடிப்பதும், அவள் பேசும் ஊர் இங்கிலீஷ் உச்சரிப்பைக் கேட்டுக் கிண்டலடிப்பதும், அவளை ‘ஊர்காரி, காட்டுபூச்சி’ என்று கேலி செய்வதுமாக இருந்துவருவதால், நிஷாவிடம் இளமையில் இருந்த தைரியம், சுய மரியாதை எல்லாம் அமுங்கிபோய், அவளுக்குள் ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மை ஏற்பட்டுவிடுகிறது. ஆயினும் பாண்டிச்சேரியில் வாழும் தன் பெற்றோர்க்குத் தான் நல்ல பெயரை எடுத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நிஷா நினைக்கிறாள். தனக்கு உப்புப் பொம்மை கதையை சொன்ன அவளுடைய அப்பா, “நிஷாம்மா, உன்னுடைய தீன் கடல் மாதிரி. நீ அந்த உப்புப்பொம்மை போல, அவரோடு கரைஞ்சிப்போகணும்,” என்று கூறியதையும் முதல் இரவன்று, நிஷா சாந்தி அறைக்குப் போகும்பொது, செல்லாச்சி என்பவள், “இனிமேல், மாப்பிள்ளை தீன்தான் உனக்கு உடையும் கவசமும் என்று அவளிடம் கூறியதையும், சிங்கப்பூருக்கு விமானத்தில் பறந்தபோது, நிஷாவின் பக்கத்து பிரயணியான ஓர் இமாம், ”நீ உன் கணவனுக்கு தரையா இருக்கணும். அவர் உனக்கு கூரையா இருப்பாரு,” என்று கூறியதையும் நினைத்து நினைத்து, நிஷா பொறுமையைக் கடைப்பிடிக்கிறாள்.

இடையில் நிஷாவுக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறக்கிறது. வசதி குறைந்த அவள் பெற்றோர், தங்கள் பணத்தைச் செலவழித்து விமானத்தில் சிங்கைக்கு வரமுடியவில்லை. நிஷா அவர்களுக்குத் தன் குழந்தையின் நிழற்படத்தை அனுப்பி வைக்கிறாள்; கடிதங்கள் எழுதுகிறாள்; எப்போதாவது போன் பண்ணுகிறாள். “நான் செளக்கியம். நீங்கள் செளக்கியமா? என்று தான் கூட்டுக் குடும்ப வெளியில் அவளால் கேட்க முடிகிறது. அவர்களிடம் அவளால் மன விட்டு பேசமுடியவில்லை.

000

தீனின் தங்கைக்குச் சிங்கப்பூரிலேயே நிக்காஹ் ஆனபோது, அவள் கணவனும் அவ்வீட்டில் தங்கத் தொடங்கியதால், தீனும் நிஷாவும் வேறோர் அடுக்குமாடி வீட்டுக்குக் குடியேறுகிறார்கள். மகன் வள்ர்ந்துவிட்டதால், நிஷா வேலைக்குச் செல்கிறாள்.

தனக்கு மீண்டும் சிறகுகள் துளிர்ப்பதாக நிஷா நினைக்கிறாள். ஆனால், அவளின் தனிக் குடித்தனத்தின் போதுதான், தீனின் உண்மையான சொரூபம் அவளுக்கு தெரிய வந்து, அவளுடைய திருமண வாழ்க்கையில் ஓர் அமங்கலத் திருப்பம் ஏற்படுகிறது.

நிஷாவின் எதிர்ப் புளோக்கிலுள்ள ஓர் இந்திய வீட்டில் வேலைசெய்யும் லில்லி என்ற ஒரு தமிழ் பணிப்பெண், ஒரு நாள் நிஷாவின் இல்லதிற்கு வந்து, தனக்கு தீனோடு ஆறு மாதப் பழக்கம் என்றும், தற்போது தான் மூன்று மாதக் கர்ப்பம் என்றும் சொல்லி, தீன் தனக்குக் கொடுத்திருந்த ஒரு பெண்டண்ட் செயினை நிஷாவிடம் காட்டுகிறாள்.

நிஷா தீனிடம் அந்த மெயிட்டைப் பற்றிக் கேட்கும் போது, “நான் அனுபவிச்ச சுகத்துக்கு அவளுக்குப் பணம் தந்துட்டேனே. அவள் கர்ப்பத்திற்கு நான் காரணம் இல்லே. என்னை எதிர்த்தா நீ கேள்வி கேட்கறே?” என்று ஆத்திரத்துடன் கூறி, அவன் நிஷாவை ஓங்கி அறைகிறான்.

வேறொரு நாள் தீனின் சட்டை பாக்கெட்டில் நூற்றைம்பது வெள்ளிக்கான ஒரு புடவைக் கடை பில்லை நிஷா பார்க்கிறாள். “யாருக்குப் புடவை எடுத்திங்கே?” என்று அவள் அவனைக் கேள்வி கேட்கும் போது, தீன் நிஷாவின் தலை கூந்தலை இழுத்து, “உனக்கு இல்லே,” என்று சொல்கிறான்.

“என் கம்பெனி விஷயமா. அஞ்சு நாள் செமினாருக்கு நான் செந்தோசா போறேன்,” என்று நிஷாவிடம் தீன் கூறிவிட்டுச் செல்கிறான். தீன் திரும்பிய பிறகு, நிஷா சந்தேகப்பட்டு அவன் பாஸ்போர்ட்டை எடுத்துப் பார்க்கிறாள். அதில் அவன் மலேசியாவுக்குப் போய்வந்தகடவு முத்திரை குத்தப்பட்டிருக்கிறது. தீனின் தனிப்பட்ட ஃபைலை நிஷா எடுத்து பார்க்கும்போது, தீன் அந்த ஐந்து தினங்களில் மலேசியாவின் புலாவ் லங்காவியில் உள்ள ஓட்டல் ஒன்றில் ரூம் எடுத்து தங்கியிருந்த ஒரு ரசீது அவளுக்குக் கிடைக்கிறது. அதே கோப்பில் சில ப்லிம் நெகட்டிவ்ஸ் அடங்கிய ஒரு கவரும் அவளுக்கு கிடைக்கிறது. அவற்றை போட்டோ கடைக்கு எடுத்துச் சென்று பிரிண்ட் போட்டுப் பார்த்த போது, தீன் ஒரு பெண்ணோடு பற்பல கோணங்களில் மிக நெருக்கமாக இருப்பதை அவள் காண்கிறாள்.

நிஷா தீனிடம் “இவள் யாரு? அழகு குறைந்த இவளிடம் என்னத்த கண்டீங்க?” என்று வினா தொடுக்கும் போது, “என்ன கண்டேனா?” என்று அதட்டியவன், அவள் வயிற்றில் உதைத்து, “இவள் படுக்கையில் உன்னைவிட எனக்கு நல்ல சுகம் கொடுப்பாள். எப்படி என்று காட்டவா?” என்று கத்தியபடி, அவளை வன்முறையில் புணர்கிறான். வெறி தீர்ந்ததும், ஒரு வெள்ளைப்பேப்பரை எடுத்து, அதில் “நான் உன்னைத் தலாக் செய்கிறேன்,” என்று எழுதி அதை படுக்கையில் போட்டுவிட்டு வெளியேறுகிறான். பல வாரங்களுக்கு அவன் வீடு திரும்பவில்லை. நிஷா தன் மாமியாரிடம் முறையிடுகிறாள். அதற்கு அவள், “நீ ஏன் அவனோட தனிப்பட விஷயத்தில் தலையிட்டே? வாயை மூடிகிட்டு இருக்க வேண்டியதுதானே. உனக்கு அவன் முதல் தலாக் கொடுத்திட்டான். ஜாக்கிரதை!” என்று எச்சரிக்கிறாள்.

லங்காவித் தீவுக்குத் தீனுடன் சென்ற பெண்ணின் பெயர் தேவி. தேவியின் தோழியான லட்சுமி, நிஷாவின் மீது பச்சாதாபப்பட்டு, தேவியைப்பற்றிய விவரங்களை அவளிடம் தொலைபேசியில் கூறுகிறாள். தீனுக்குத் தேவியை அவளுடைய பள்ளி நாட்களிலிருந்தே தெரியுமாம். அவன் அவளுடைய பல வருஷங்களாகப் பழகி வருகிறானாம். அக்காலத்தில் தீன் தேவியைத் திருமணம் செய்திருந்தால், அவனுடைய இளம் தங்கைக்குச் சிங்கப்பூரில் உறவு முறையில் மாப்பிள்ளை கிடைத்திருக்க மாட்டார் என்பதாலேயே, அவனுடைய அம்மா தமிழ்நாடு சென்று நிஷாவைத் தீனுக்கு நிக்காஹ் செய்துவைத்தாளாம். சென்ற மாதம் தீனுக்கும் தேவிக்கும் ஒரு சிங்கப்பூர் கோவிலில் திருமணம் நடைபெற்றதாம். இப்போது அவர்கள் இருவரும், தீனின் தங்கை வீட்டில் ஒன்றாக வசிக்கிறார்களாம்.

இவற்றை எல்லாம் லட்சுமி மூலம் அறிந்துகொண்ட நிஷா, தேவி சூப்பர்வசராக வேலை செய்யும் நிறுவனத்துக்கு, நேரே சென்று, அங்குள்ளவர்கள் முன்னால், தேவியைத் திட்டியபடி, அவளை அறைகிறாள். சம்பவத்தைக் கேள்விபட்ட தீன், நிஷா வசிக்கும் வீடு வந்து, அவளைப் பலமுறை அறைந்து, உதைத்து, “இப்போ நான் உனக்கு இரண்டாவது தலாக் கொடுக்கிறேன்,” என்று வாய்மூலமாகச் சொல்லி வெளியேறுகிறான்.

மறுவாரம் நிஷா தன் பையனோடு முஸ்தபா ஷாப்பிங் செண்டருக்குச் செல்கிறாள். அங்குள்ள நகை கடையில் தீன் தேவியோடு நின்றுகொண்டிருப்பதைப் பையன் கவனித்து, “வாப்பா, வாப்பா!” என்று பாசத்துடன் கூப்பிடுகிறான். தீன் தன் மகனைக் கண்டு கொள்ளாமல், தேவியுடன் மறைந்துவிடுகிறான் நிஷாவின் மனம் குமுறுகிறது. வாராந்திரக் கூட்டத்தில், நிஷா தன் தொகுதியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரைச் சந்திக்கிறாள். அவருடைய ஆலோசனைப்படி, காவல் நிலையத்தில் தனக்கும் தன் பையனுக்கும் பாதுகாப்பு ஆர்டர் எடுக்கிறாள்; குடும்ப சிவில் நீதிமன்றத்தில் தங்களுக்கு மாதந்தோறும் மெயிண்டினன்ஸ் தொகை கிடைக்க வேண்டும் என்று மனு கொடுக்கிறாள். தீனின் அண்ணனும், தங்கையும் நிஷாவிடம் வந்து, அவள் கொடுத்திருக்கும் கோர்ட் சம்மனை வாபஸ் வாங்கும் படி கேட்கிறார்கள். நிஷா மறுக்கிறாள்.

000

நிஷா இரண்டாம் முறையாகக் கர்ப்பம் தரிக்கிறாள். ஒரு நாள் தீன் அவள் வசிக்கும் வீட்டிற்கு வந்து, “நாலு மாசத்திற்கு முந்தி, ஆத்திரத்திலே உன்னை அடிச்சி, உதைச்சி மிருக தனமா நான் நடந்திட்டேன். ஒரு வெறியிலே உருவான இந்தக் குழந்தை நமக்கு வேண்டாம். கலைச்சிடுவோம். தேவியை உனக்காக விட்டுடுறேன்,” என்று சொன்னதை நிஷா நம்பி அபார்ஷனுக்கு ஒத்துக்கொண்டு, கையெழுத்திடுகிறார்.

இரண்டு நாட்கள் நிஷா வார்டில் தங்கி, டிஸ்சார்ஸ் ஆகும் மூன்றாம் நாளன்று, மருத்துவமனையிலிருந்து தன்னை அழைத்துப் போவதற்கு, தீனிடமிருந்து தனக்குத் தொலைபேசி அழைப்பு வரும், வரும் என்று நிஷா காத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.அவன் அழைப்பும் வருகிறது. “நீயே டாக்சியைப் பிடித்து வீட்டுக்குப் போய்விடு. என்விருப்பத்துக்கு மாறா, நான் ஆசைப்பட்ட பெண் குழந்தையை நீ கலைச்சிட்டேன்னு, நா ஷாரியா கோர்ட்லே மூன்றாவது தலாக்குக்குப் பைல் பண்ணிட்டேன்,” என்று தீன் போனில் கூறுகிறான்.

தீனின் தந்திரத்தை அறிந்த நிஷா மனம் உடைகிறாள். இறந்துபோன தன் பெண் சிசுக்கு “தித்திக்கும் தேனே, என் தெவிட்டாத தெள்ளமுதே!” என்று துக்கதுடன் ஆராரோ பாடுகிறாள். பிறகு, தன் சின்ன வயதுச் சிறுமியின் குரலில், தன் தந்தை தனக்குச் சொன்ன உப்புப் பொம்மைக் கதையின் முடிவை மாற்றிச் சொல்கிறாள். “உப்புப் பொம்மை கடலிலே இறங்கி நடந்துச்சு. போகப் போக அது கரைஞ்சிக்கிட்டே போச்சுது. அதோட வாய்மட்டும் இருந்துச்சு. அப்போ அது சொல்லிச்சு: இப்ப நான் யாருன்னு தெரிஞ்சுப்போச்சு. நான் முழுதுமா கரைஞ்சு போக விரும்பலே, ஏன்னா, இந்த அலைகள் எல்லாம் அலைகளாகவே இருக்கு. இந்த அலைகளோடு நான் கரைஞ்சி, பேரில்லாமே காணாமப்போக விரும்பலே. கரையை நோக்கி நான் நீந்துவேன், நீந்துவேன்!"

நாடக அரங்கின் பார்வையாளர்களைப் பொருள் பொதிந்த மௌனத்துடன் நோக்கியபடி, நிஷா தன் இரு கரங்களையும் மேலே உயர்த்தி, பின்னர் பக்கவாட்டில் அகல விரிக்கின்றாள்.

3

திருமண ஸ்தாபனத்தில் பெண்படும் பாட்டை ஒரு கலை வடிவாக வடித்திருக்கும் இளங்கோவன், தன் நாடகப் பனுவலுக்கு முந்திய பக்கத்தில், அந்தோணி மிலோவின் ஒரு கதையை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார்: ‘ஒரு வதை முகாமிற்குக் கொண்டுவரப்படும் புலிகள் ஒவ்வொன்றும், தங்கள் தின உழைப்பிற்குப் பின்னர் கிடைக்கும் கொஞ்ச நேர ஓய்வில், தங்களுக்குத் தோன்றுகின்ற செயல்பாடுகளில் ஈடுபட்டு பொழுதைக் கழித்து வருகின்றன. ஆனால், ஒரே ஒரு புலி மட்டும், முகாமைச் சுற்றிப் போடப்பட்டிருக்கும் வேலியின் தன்மையைப் பற்றியே ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கிறது’.

இந்தக் கதை, திருமண அமைப்பில் ஆண்களின் ஆதிக்கத்தில் ஒடுக்கப்படும் ஒரு சில பெண்களுக்கு மிகவும் தேவைபடும் சுதந்திர வெளியைத் துவக்கத்திலேயே ஒரு படிமமாக நமக்கு காட்டிவிடுகிறது.

நிஷாவின் பெற்றோர், பாட்டி முதலியோர் அவளை மரபுவாதப் பெண்ணியக் கட்டுக்குள் வளர்கிறார்கள். ஆயினும் பள்ளியில் குதூகலத்துடன் வலைப்பந்து விளையாடுபவளாக திரைப்பட அழுகைக் காட்சிகளின்போது, நகைமுகம் காட்டுபவளாக, வைபவங்களில் கைகளிலே மருதாணியும் தலையிலே மல்லிகைப் பூவுமாக, பிறந்தக வெளியில் நிஷா உற்சாகமிக்க பெண்ணாகவே வலம் வருகிறாள்.

புகுந்தக வெளியில், நிஷாவின் முற்பகுதிக் காலம் ஆதரவற்ற மௌனத்தில் உறைகிறது. தன்னுடைய உடல் உழைப்பை உறிஞ்சும் வீட்டு வேலைகளில் தொலைக்கும் அவள், ஓர் ஓரத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்ட நிலையில், பொத்தல் சிறகுகளைக் கொண்ட பறக்க இயலா ஒரு பட்டாம்பூச்சியைப் போல அடங்கிபோகிறாள். அவளுடைய பொறுமைக் காத்தலுக்கு, இளமையில் அவளுக்கு போதிக்கப்பட்ட வரையறைகள் ஒரு காரணம் என்றால், அவள் புருஷனும், அவனைச் சேர்ந்தோரும் கட்டியெழுப்பிய அதிகாரம் மையத்திற்கு எதிராக அவளுக்குச் சாதகமாய் பேசுவதற்குச் சிங்கப்பூரில் யாருமே இல்லை என்ற நாதியற்ற கதியும் இன்னொரு காரணமாக அமைந்துவிடுகிறது.

புகுந்தக வெளியில், நிஷாவின் இடைப்பகுதிக் காலம் உரிமைக்கான போராட்டத்தில் ஈடுபடுகிறது. ஒரு மனைவியின் ஒரு தாயின் அந்தஸ்திலிருந்து, உரிமைக்காகப் போராடும் தீவிரவாதப் பெண்ணிய நடவடிக்கைகளில் இறங்குகிறாள். அப்போது அவளுடைய பாத்திர வார்ப்பு முன்னைய உறைநிலையை உடைத்தெறிகிறது. தீனின் ஸ்திரி சேர்கைகள் குறித்துக் கேள்விகள் கேட்கிறது: தேவியின் வேலையிடத்து ஆதிக்க வெளியில் புகுந்து, அவளைப் பலர் முன்னால் அறைய வைக்கிறது. தனக்கும், தன் பையனுக்கும் போலீஸ் பாதுகாப்பு கேட்டு கோர்ட்டி ஜீவனாம்சம் கோரவும் துணிகிறது.

புகுந்தக வெளியில் நிஷாவின் கடைசிப் பகுதிக் காலம் சூழ்ச்சி வலையிலிருந்து விடுபட்டு, ஒரு புதிய விழிப்பு நிலையைப் பெறுகிறது. தீனின் வஞ்சகப் பேச்சை நம்பி, தன் இரண்டாவது குழந்தையைக் கலைத்து, நிராதரவாய்ப் புதை மணலில் சரியும் நிலைமைக்கு நிஷா ஆளாகிறாள். என்றாலும், வேலை பார்க்கும் போது பொது வெளியில் அவளுக்குக் கிடைத்திருந்த சுதந்திரக் காற்றும், சமீபமாக அவளிடம் துளிர்திருந்த மானசீகச் சிறகுகளும் அவளிடம் குடிகொண்டிருந்த இயல்பான தன்னம்பிக்கையும் நிஷாவை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கின்றன.

சம்சுதீன் கொடுத்த ‘தலாக்’ விவகாரத்தைப் பெற்றுக் கொண்ட முப்பத்து மூன்று வயது நிஷா, சுயேச்சை வெளியில் எழுச்சியான ஆளுமையுடைய ஒரு புது மனுஷியாக உருவெடுக்கிறாள். ஆணின் அதிகாரத்தை எதிர்த்துக் கேள்விகள் கேட்கும் வாய், அவளுக்கு இப்போது உண்டு. ஆணிய அடக்குமுறையால் ஓரங்கட்டப்படும் விளிம்பு வெளியைக் கடக்கும் சிறகுகளும் அவளுக்கு. இப்போது உண்டு. நிஷாவும் அவள் பையனும் உள்ளடங்கிய புதிய இருத்தல் பிரபஞ்சம், இனிமேல் அவளுடைய சுயமான திடமான, தீர்மானங்களாலேயே இயங்கிக் கொண்டிருக்கும்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768