FLUSH - வெறுப்பின் குருதி
சு. யுவராஜன்

சிங்கை இளங்கோவனின் நாடகமான ‘Flush’–ஐ மூன்றாவது முறையாக நாடகப்பிரதியைப் படித்துவிட்டு பிறகு எழுந்த சிந்தனைகள் இவை. ஒரு நிகழ்த்துக் கலையை ஒரு பிரதியாக மட்டுமே வாசித்து விட்டு கருத்துகள் எழுதுவது புது அனுபவமாக இருக்கிறது. ஆச்சரியமாக இளங்கோவனின் மிருகம் 1 & 2 போன்ற நாடகங்களைத் தவிர மற்ற நாடகங்களின் பிரதியை மட்டுமே வாசிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதனால் பிரதியை வாசிக்கும்போது நிகழ்த்து கலையின் வீர்யத்தைத் தவற விடும் வாய்ப்புள்ளது. அதனால் இந்நாடகத்தை ஒரு கதைப்பிரதியைப் போலவே வாசித்து என் கருத்துக்களை முன் வைக்க முடியுமென முதலில் தெளிவுப்படுத்திக் கொள்கிறேன். (அடிப்படையில் நான் அறிவியல் மாணவன், அறிவியல் தன் செயல்பாட்டில் எல்லைகளைத் தெளிவாக வரையுறுத்திக் கொள்ளும். கலை செயல்பாடுகளில் அது கொஞ்சம் சிரமம்தான் என்றாலும் எழுதுபவர் தன் அறிவு செயல்பாட்டின் எல்லையை ஒரளவு தெளிவுப்படுத்துவது நல்லது என்பது என் தாழ்மையான கருத்து).

ஆங்கிலத்தில் இளங்கலை பட்டம் முடித்துவிட்டு முதுகலை படிக்கும் சிங்கப்பூர் தமிழ்ப்பெண்ணின் குரலில் நாடகம் வளர்கிறது. அவளிடம் குழந்தைகளுக்கே உரிய நிறைய கேள்விகள் இருந்தன. சிங்கமே இல்லாத ஊருக்கு எப்படி சிங்கப்பூர் என பெயர் வந்தது? ஏன் சீனர் அல்லாதவர் சிங்கபூருக்குப் பிரதமராக முடியவில்லை? அவள் அம்மா அவளை அடக்குகிறார். இப்படியெல்லாம் கேள்வி கேட்டால் பிரச்சனை வருமென்கிறார். கணவன் கூட கிடைக்காமல் போக வாய்ப்பிருக்கிறது என்கிறார். அப்பா மகளின் கேள்விகளைக் கேட்டுத் தலையாட்டுகிறார். சிறுபான்மை இனமான நாம் அப்படியெல்லாம் கேள்வி எழுப்பக் கூடாதென அறிவுறுத்துகிறார். நம் நாடுதான் உலகிலேயே சிறந்த நாடென கூறுகிறார். நம் நாட்டில் சிறந்த பேரங்காடிகளும் கழிவறைகளும் இருப்பதாக சொல்கிறார். பல்லின மக்கள் வாழும் நாட்டில் இப்படியெல்லாம் அமைதியைக் குலைக்கும் வகையில் பேசக்கூடாதென தந்தை எச்சரிக்கிறார். இன்னும் கொஞ்சம் சிவப்பாக இருந்தால் எப்படி பேசுவாய் என நொந்துக் கொள்கிறார்.

இதை நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவள் மலம் கழிக்கும் இடத்தில் அமர்ந்திருக்கிறாள். அப்போது அவளுக்கு ஒரு கைபேசி அழைப்பு வருகிறது. நாட்டுப்பற்றை முன்வைத்து நடத்தப்படும் கருத்துக்கணிப்பையொட்டிய அழைப்பு. அழைப்பவர் அவளிடம் மூன்று கேள்விகளைக் கேட்கிறார். அவள் எந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவள் என்ற கேள்விக்கு சிங்கபூர்வாசி எனப் பதிலுரைக்கிறாள். அப்படியொரு பதில் கருத்துக்கணிப்புப் படிவத்தில் இல்லையென்றும், அவள் சீனரா, இந்தியரா என்பதுதான் இருப்பதாக சொல்கிறான். தன் மூதாதையர்கள் இந்தியாவைச் சேர்ந்தவர்களென்றும் தான் இந்தியா இதுவரை சென்றதேயில்லை என்கிறாள்.

சிங்கப்பூர் பல்லின கலாச்சார சூழலை நடைமுறை அன்றாட வாழ்வில் எப்படி பிரதிபலிக்கிறீர், ஒரு வார்த்தையில் சொல்லவும்? இது இரண்டாவது கேள்வி. காலையில் மலாய் உணவான நாசி லெமாக்கும், மதியம் சீன உணவான பன்றியோடு ஹய்னான் கோழி சோறும், இரவில் மசாலா தோசையும் உண்பதன் மூலம் பல்லின கலாச்சாரத்தை ஓம்புவதாக பதிலுரைக்கிறாள்.

சிங்கப்பூருக்காக தன் இன்னுயிரை வழங்கத் தயாராக இருக்கிறாளா என்பது மூன்றாவது கேள்வி. தனக்குச் சரியான காரணம் தெரியாவிட்டாலும் தன்னுயிரை வழங்கத் தயாராக இருப்பதாகவே கூறுகிறாள். காரணமெல்லாம் தெரியத் தேவையில்லை, நாட்டுக்காக உயிரை மட்டும் விட சித்தமாக இருக்கவெண்டுமென சொல்கிறான் கேள்வி கேட்பவன். காரணம் அறியும் உரிமைக் கூட தனக்கில்லாததற்காக நொந்துக் கொண்டாலும், சுதந்திர தினத்தில் goodies வழங்கும் ஒரே தேசம் சிங்கப்பூர் என்பதால் தான் ஏற்றுக் கொள்வதாகவும் சொல்கிறாள்.

அவள் சீனப் பெருஞ்சுவரைக் காண நண்பர்களோடுச் செல்ல திட்டமிட்டிருக்கிறாள். அதற்கு பணம் சேர்க்கும் முகமாக கூடுதல் வகுப்பு நடத்த திட்டமிடுகிறார். அவளுக்கு அந்த கூடுதல் வகுப்பை ஏற்படுத்தி தரும் முகவரான ஹேரியின் (சீன இளைஞன்) அழைப்புக்குக் காத்திருக்கிறாள்.

தன் பிள்ளைகள் பிரிட்டிஷ் ஆங்கிலம் பேச வேண்டுமென விரும்பும் ஒரு சீன மாதுவை கைபேசி மூலம் அறிமுகம் செய்கிறான் ஹேரி. சீனமாது இனவெறி பிடித்தவளாக இருக்கிறார். அவள் கருப்பாக இருப்பாளா என கேட்கிறார் அச்சீனமாது. வட இந்தியரா, தென் இந்தியரா என வினவுகிறார். ஆங்கிலம் முறையாக பேசுவாளா என மோசமான ஆங்கிலத்தில் கேட்கிறார். உன்னைப் போல் இனவெறி பிடித்தவளின் பிள்ளைகளுக்குப் பாடம் எடுக்க மாட்டேனென கோபமாக மறுக்கிறாள். அவளுக்கு ஹேரி சமாதானம் சொல்ல வரும்போது புதிய தலைமுறைக்குள்ளும் வேரோடியிருக்கும் இனவாதமே அவர்களின் சச்சரவுமிகுந்த உரையாடலின் பகுதியாக இருக்கிறது.

நாடகம் இதோடு நின்றிருந்தால் வெறும் இனவாத நாடகமாக இருந்திருக்கும். அவள் ஆரம்பப்பள்ளியில் படிக்கும்போது சரியாக தமிழ் பேச வராததால் ‘கறுப்பு சூத்து வெள்ளைக்காரி’யென தமிழ் ஆசிரியராலே இகழப்படுகிறாள். மற்ற மாணவர்களும் அவளை கேலி செய்கின்றனர். அதனால் அவள் சீன மொழியைத் தன் பாடமாக மாற்றி கொள்கிறாள். அவளின் முதல் காதலனாக ஒரு பஞ்சாபி இளைஞன் இருந்திருக்கிறான், ஒருமுறை அவளை அறிமுகம் செய்ய அழைத்து சென்றபோது அவள் நிறத்தை வைத்து பஞ்சாபியர்களும் கேலி செய்கிறார்கள்.

அப்போது அவளுக்கு ஏழு வயது. அவள் மிதிவண்டி ஓட்டிக்கொண்டிருக்கிறாள். அப்போது அவள் பக்கத்தில் ஒரு சீனப்பையனும் மிதிவண்டி ஓட்டிக் கொண்டே தடுமாறி விழப்பார்க்கிறான். அவனுக்கு உதவும் வகையாக மிதிவண்டியின் கைப்பிடியைப் பிடித்து உதவுகிறாள் அவள். அப்போது எங்கிருந்தோ வந்த அப்பையனின் அம்மா அவளிடம் ‘அவனைத் தொடாதே, தொடாதே’ என கத்துகிறாள்.

மனிதர்கள்தான் இப்படியென்றால் ஒரு சீனப் பேய் கூட அவளை அசிங்கமாக திட்டுகிறது. ஒர் இரவில் சாலையில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது இருட்டில் தவறுதலாக எதையோ மிதித்து விடுகிறாள். தன் உணவை மிதித்துவிட்ட அவளை சீனப்பேய் கடிந்துக் கொள்கிறது. ‘கறுப்பு பிசாசே, நீ மட்டும் துர்நாற்றமுடனும், கறுப்பாக இல்லாவிட்டால் உன்னை நிச்சயம் பிடித்திருப்பேன்’ என்கிறது. இதனால் நோயுறும் அவளை குணப்படுத்த மலாய் போமோ வருகிறார். அவரிடம் இந்த இனவாத பேயைப் பற்றி செல்கிறாள். ‘பேய் கூட இனவாதம் பேசுமா’ என சிரிக்கிறார் போமோ.

கடைசியில் வெறுப்புற்று தன் அடையாள அட்டையையே மலக்கூட தொட்டியில் போடுகிறாள் அவள். அடையாள அட்டை உள்ளே விழாமல் மீண்டும் தவறி வெளியே விழுகிறது. மலக்கூடத் நீர் குருதியாக பீறிட்டு அறை முழுவதும் நிறைகிறது.

மனித வாழ்வு முழுவதும் வெவ்வேறு அடையாளங்கள்தான் போர்களுக்கும் சர்ச்சைகளுக்கும் காரணமாக இருந்திருக்கின்றன. இனம். மதம், என அவன் தொடர்ந்து வேறுபட்டு மற்றவர்களை சந்தேகத்தோடு பார்க்கவே பழகியுள்ளான். அது பல்லின மக்கள் வாழும் சிங்கப்பூர், மலேசிய போன்ற நாடுகளில் சாதாரணமாக காணலாம். இந்நாடகத்தில் வெளிபேச்சாக உள்ள விடயங்கள் எல்லாம் பல்லின நாடுகளில் உள்ள மக்களின் அகக்குரலாக இருப்பதை யாரும் மறுக்கமாட்டார்கள். பல ஆண்டுகள் இணைந்து வாழ்ந்தாலும் நெருக்கமாக வேற்றினத்தோடு சாதகபூர்வமான உரையாடல்கள் நிகழ்வது அரிதாகதான் இருக்கிறது. மக்களாட்சியின் பேரில் பெரும்பான்மை சமுகம், அரசியல் நலனை தக்க வைப்பதற்காக இனங்களிடையிலான மேலோட்டமான நல்லுறவை விரும்புவது போல் காட்டிக் கொண்டாலும் அவர்களிடையே பிரிவினை உண்டாக்கும் சூழலைத் தொடர்ந்து இந்த அரசியல் அதிகார அமைப்புகள் உருவாக்கவே விரும்புகின்றன. பிரிட்டிஷாரின் பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி சூத்திரம் இன்னும் ஒரு வெற்றிக்கரமான அரசியல் விளையாட்டாகத்தான் இங்கு இருக்கிறது.

இந்த சூழலில் இளங்கோவனின் இந்நாடகம் சிங்கபூர் போன்ற பல்லின மக்கள் வாழும் நாட்டில் பெரும் அதிருப்தியை கொண்டு வரும். அதுவும் பெரும்பான்மை சமுகத்தை நோக்கிய சிறுபான்மையினரின் குரலை எப்படியாவது நசுக்கத்தான் பார்ப்பார்கள். அதற்கான எல்லா விலையையும் இளங்கோவன் கொடுத்திருக்கிறார். சிங்கப்பூர் போன்ற ஒரு இறுக்கமான அரசியல் உள்ள நாட்டில் இளங்கோவனின் இத்தகைய வெளிப்படையான கலகக்குரல் ஆச்சரியமாக உள்ளது.

நாடகப்பிரதி படிக்க சுவாரஸ்யமான நடையில் இருக்கிறது. இளங்கோவனுக்கு நேரடியான, காத்திரமான, பகடி நிறைந்த ஒரு வித்தியாசமான மொழிநடை உள்ளது. இதோடு அவரது கூர்மையான அரசியல் விமர்சனம் சேரும்பொழுது ஒரு அதிர்ச்சியான நாடகம் உருப்பெறுகிறது. முறையான நாடகப்படிப்பும் பெற்றவராதலால் இப்பகுதியில் அவருக்கிணையான ஒரு தமிழ் நாடகக்காரரைப் பார்ப்பது அரிதுதான்.

பொதுவாக கலகக்காரர்கள் சமூகம் கட்டமைத்து வைத்திருக்கும் அத்தனை நீர்த்து போன சிந்தனைகளையும் உடைத்து கலைத்து போட்டு விடுவார்கள். கலைஞனிலும் தத்துவஞானி, கவிஞன், ஆசிரியன் என இருப்பது போலவே ஒரு கலகக்காரனும் நிச்சயம் இருப்பான். இவனும் சமுகத்தை பீடித்திருக்கும் மொண்ணையான மதிப்பீடுகளை தகர்க்கவே செய்கிறான். ஆனால் கலைத்த பின் சமூகம் வீர்யமுடன் தன்னை மறு கட்டமைக்கும் ஆன்ம பலத்தையும் சேர்த்தே படைப்பில் தருகிறான். அது தரிசனம் என்று மிளிரும் அகல் விளக்கின் ஒளியைப் போன்றது. ‘Flush’ நாடகத்தில் இறுகிவிட்ட சமூகத்தை அசைத்து பார்க்கும் அனைத்தையும் இளங்கோவன் செய்திருக்கிறார். அறச்சீற்றம், கூர்மையான மொழி, அலட்டலில்லாத பகடி, சந்தேகமேயில்லாமல் இளங்கோவன் சமகாலத்தின் சிங்கப்பூர்வாசிகளின் ஆன்மாவை வேகமாக அசைத்துப் பார்க்கும் ஆற்றலுள்ளவர்தான். ‘Flush’ நாடகத்தில் அனைத்தையும் அசைத்த பிறகு, நொறுக்கியப் பிறகு மீண்டும் நம்பிக்கையுடன் கட்டமைத்துக் கொள்ள சிறு ஒளியை விட்டிருக்கலாம். அது தீக்குச்சியாக இருந்திருந்தால் கூட விரிவான விவாதத்திற்கு வழிவகுக்குமென நம்பலாம்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768