ரெ. ச‌ண்முக‌ம் : க‌லையின் குர‌ல்
ம. நவீன்

செவ்விசை சித்தர் ரெ. சண்முகம் இறந்துவிட்டார் என்ற தகவல் கிடைத்தவுடன் எந்த வகையான பதற்றமும் ஏற்படவில்லை. 'இறந்துவிட்டாரா?' என மட்டும் ஒரு தரம் கேட்டதாக ஞாபகம். பிறப்பைப் போலவே இறப்பும் சட்டென நடக்கும் ஒரு சம்பவம் இல்லை என நம்புபவன் நான். மரணத்தை நோக்கிய முதல் ஒற்றையடிப்பாதை நாம் அறியாத ஒரு தினத்தில் மிக லாவகமாக உருபெற்று விடுகிறது. அதன் மெல்லிய கவர்ச்சியில் நாம் பல முறை நகர்ந்து அதன் பரப்பளவை விஸ்தாரமாக்குகிறோம்.

ரெ. சண்முகம் பக்கவாத விளைவால் பாதிக்கப்பட்ட போதே அந்த ஒற்றையடிப்பாதை உருபெற்றுவிட்டிருக்க வேண்டும்.

மலேசியாவில் வயது பேதங்களின்றி பழகக் கூடிய க‌லைஞ‌ர்க‌ளில் ரெ. சண்முகமும் ஒருவர். எவ்வகையான அதிகாரக் குரலும் இன்றி தனது கருத்துகளைத் தெரிவிப்பதிலும் பிறர் கருத்துகளை ஏற்பதிலும் பண்பானவராகவே இருந்தார். 'காதல்' இதழ் வெளிவந்தபோது அனேகமாக ஒவ்வொரு மாதமும் என்னை அழைத்து இதழ் தொடர்பான தன் கருத்தைக் கூறுவார். அப்படி ஒருதரம் அழைக்கும் போது என் தொலைபேசியின் அழைப்பு இசை ஆங்கிலத்தில் இருக்கவே "நவீன்... ஒரு தமிழ்ப்பாடலை வைத்தால் அழைக்கும் போது கேட்க நன்றாக இருக்குமே. அதுவும் நீங்கள் ஆங்கிலப் பாடல் வைக்கலாமா?" என்றார். உடனே டி.ஜி நிறுவனம் இலவசமாகக் கொடுத்த டி.ஜி பாடலை எடுத்துவிட்டு ஒரு தமிழ்ப்பாடலை வைத்தேன்.

ரெ. சண்முகத்தை நான் முதன் முதலில் சந்தித்தது எழுத்தாளர் சங்கத் தலைவர் ராஜேந்திரன் இல்லத்தில். (அங்குதான் நயனம் ஆசிரியர் ஆதி. ராஜகுமாரனையும் முதன் முதலாகப் பார்த்தேன்) அப்போது எனக்கு வயது 21 இருக்கும். பார்க்கும் யாரிடமும் எனது கவிதைகளைக் காட்டிவிடும் குருட்டுத்தனமான தைரியம் இருந்த வயது.

ரெ. சண்முகம் ராஜேந்திரனின் குழந்தைகளுக்குச் சங்கீதம் சொல்லிக்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். நான் அவர் பக்கத்தில் அமர்ந்து அவர் கரங்களில் ஒரு குழந்தை போல தவழும் ஹார்மோனியத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். இடைவேளை கிடைக்கும் போதெல்லாம் எனது கவிதைகளில் ஒன்றை வாசித்து வாயாரப் புகழ்ந்து கொண்டிருந்தார் ரெ. சண்முகம். 'சண்முக' என பெயரில் இணைத்தவரெல்லாம் அப்படித்தான் புகழ்வார்கள் போல. நான் சண்முகசிவாவை தொடக்கத்தில் சந்தித்தபொழுதெல்லாம், நான் தான் அடுத்த பாரதியோ என நம்பும் அளவுக்கு புகழ்ந்திருக்கிறார்.

ரெ. சண்முகத்தின் கனிவான பேச்சு இயல்பான ஒரு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. மேலும் அப்போதெல்லாம் எந்தக் கலைஞனைப் பார்த்தாலும் உடனே அக்கலையை நானும் கற்று ஆயக்கலைகள் அறுபத்து நான்கும் தெரிந்த எழுத்தாளனாகப் பெயர் எடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் வேறு இருந்தது. மீண்டும் எப்படியாவது அவரைச் சந்தித்து ஒரு பெரும் இசைக்கலைஞனாகிவிட வேண்டும் என்ற துடிப்பில் இருந்தேன். இந்நிலையில் அதிர்ஷ்ட‌வ‌ச‌மாக‌ கார்த்திக் ராஜாவை ச‌ந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்த‌து.

அப்போது சண்முகசிவா மற்றும் யுவரானும் உடன் இருந்தனர். பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது கார்த்திக் ராஜா "உங்களுக்கு இசை பிடிக்குமா?" என்று பொதுவாகக் கேட்டார். உடனே யுவராஜன் "இசை பிடிக்காமலா...இசையை இரசிக்காதவன் மனிதனே இல்லை" என்றார். யுவராஜனின் பதில் டாக்டர் சண்முகசிவாவிற்கு சிறு தடுமாற்றத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும். அவர் தினம் தினம் சந்திக்கும் காது கேளாதவர்கள், கோமா நோயாளிகள், மனப்பிறழ்வில் உள்ளவர்களுக்கெல்லாம் மனிதர் என்ற அடிப்படையில்தான் வைத்தியம் பார்த்து பணமும் பெற்றிருப்பார்.

தனது தொழில் சார்ந்த சந்தேகத்தோடு, மெல்ல தயங்கியபடி "வரிகளோடு சேர்ந்த இசையைதான் என்னால் இரசிக்க முடிகின்றது " என்றார். நான் "என்னால் இசையை இரசிக்க முடியவில்லை" என்று கூறிவிட்டு விட்டதிலிருந்து அவசரமாக உணவை உண்ண ஆரம்பித்தேன். உல‌க‌ம் ந‌ம்புகிற‌ ம‌னித‌னாக‌ இல்லாம‌ல் ம‌னித‌த்துட‌ன் இருந்தால் போதும் என‌ நினைத்திருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் அமைதிக்குப் பின் உரையாடல் தொடர்ந்தது. நான் அதில் பங்கு கொள்ளவில்லை. ஒரு ஞான சூனியமாக அந்த மேசையில் அமர்ந்திருப்பது பெரும் விடுதலையாக இருந்தது. இந்த உலகம் நாகரீகம் என நம்பிக்கொண்டிருக்கும் ஒன்றை முழுதுமாய் அவமதித்து வீற்றிருக்கும் துறவியின் விடுதலை அது.

கார்த்திக் ராஜாவின் பேச்சு விசித்திரம் நிரம்பியதாய் இருந்தது. சினிமாவின் பரபரப்பு இல்லாமல் மிக எளிதாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். தனக்கு சுதந்திரம் தராத எந்த நிறுவனத்துடனும் தாம் பணிபுரிய தயார் இல்லை என்றார். காரில் ஏறும்போது நான் "சார், நீங்கள் சினிமாவில் இருந்துகொண்டு இத்தனை கறாராக இருந்தால் அதில் வெற்றியடைய முடியுமா" என்று கேட்டேன். கார்த்திக் ராஜாவின் பதில் நான் வாழ்வில் அதுவரை நம்பியிருந்த வெற்றியின் அத்தனை கற்பனைகளையும் சிதைப்பதாய் இருந்தது.

"வெற்றி என்பது ஒன்றல்ல. அது பல வடிவங்களைக் கொண்டுள்ளது. ஒரு சிலருக்கு பணம் சம்பாதிப்பதுதான் வெற்றி. சிலருக்கு புகழ் அடைவது வெற்றி. சிலருக்கு தான் விரும்பும் ஒன்றை மட்டுமே சமரசம் செய்து கொள்ளாமல் செயல்படுத்துவதுதான் வெற்றி. ஓர் உண்மையான கலைஞன் பணத்தையோ புகழையோ வெற்றியாகக் கருதுவதில்லை."

அந்த இரவு என் வாழ்வில் மிக முக்கியமான தருணம். இசை கலைஞர்கள் மேல் என் மதிப்பு கூடியிருந்தது.

ரெ. சண்முகத்திற்கு பல ஆளுமைகள் இருந்தாலும் என்னால் அவரை ஓர் இசை கலைஞராக மட்டுமே பார்க்க முடிகிறது. கோலாலம்பூரில் நடக்கும் பல இலக்கிய நிகழ்ச்சிகளில் அவரைப் பார்க்க முடிந்திருந்தாலும் மிக விரிவாக உரையாடும் சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது 'வர்ணம்' தொலைக்காட்சி நிறுவனம்தான். மலேசியர்கள் பலருக்கு அப்படி ஒரு தொலைக்காட்சி நிறுவனம் இருந்ததா? என்ற சந்தேகம் எழலாம். 2006 வாக்கில் அப்படி ஒரு தொலைக்காட்சி நிறுவனம் தொடங்கப்பட்டு, ஒரு மாதத்திற்குள் நிறுத்தவும் பட்டது. அந்தத் தொலைக்காட்சி தயாரிப்பாளர்களில் ஒருவரான முருகன் கலை இலக்கியம் சார்ந்த பேட்டிகளை என்னை எடுக்கும் படி கேட்டுக்கொண்டார். நான் கொடுத்தப் பட்டியலில் ரெ.ச. முதலில் இருந்தார்.

ரெ. ச. வை பேட்டி எடுக்கத் தயார் நிலையில் தொலைக்காட்சி நிறுவனத்திற்குச் சென்றிருந்தேன். பழக்க தோசத்தில் அன்றும் குறிப்பிட்ட நேரத்தைக் காட்டிலும் அரை மணி நேரம் முன்னமே சென்றுவிட்டேன். ஏறக்குறைய அதே நேரத்தில் ரெ.ச.வும் வந்துவிட்டிருந்தார். பேட்டியை எத்திசையில் நகர்த்தலாம் என்பதில் ஆரம்பித்து எங்கள் பேச்சு இலக்கியத்தின் பக்கம் தாவியிருந்தது. ரெ.ச. இளைஞர்கள் எழுதும் புதுக்கவிதைகளை வாசித்திருந்தார். பெரும்பாலும் எல்லாருடைய கவிதைகள் குறித்தும் நல்ல அபிப்பிராயங்களையே சொன்னார். திடீரென தானும் சில புதுக்கவிதைகளை தற்போது எழுதி இதழ்களுக்கு அனுப்புவதாகக் கூறினார். நான் பார்த்ததில்லை என்றேன். மெல்ல சிரித்தபடி தான் புனைபெயரில் எழுதுவதாகக் கூறி அந்தப் பெயரையும் கூறினார். அந்தப் பெயர் எனக்கு கவிதைகளின் மூலம் அறிமுகமாகி இருந்தது. "நீங்களா சார் அது" என்று வியந்தேன். "உங்கக்கிட்ட மட்டும் சொல்லியிருக்கேன் நவீன், யார் கிட்டயும் சொல்லாதீங்க" என்றார். நானும் உறுதியளித்தேன்.

அந்தச் சமயத்தில்தான் ஜெயகாந்தன் தமிழ் மொழியைப் பற்றி இழிவாக ஏதோ பேச அது பெரும் சர்ச்சைக்குள்ளாகியிருந்தது. அது குறித்து கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்த ரெ.ச., மலேசியாவில் ஜெயகாந்தன் வருகையையும் அதையொட்டி நிகழ்ந்த இலக்கிய சந்திப்புகளையும் பற்றி மீட்டுக் கொண்டுவந்தார். அந்தக் காலக்கட்டத்தில் நிகழ்ந்த இலக்கிய முயற்சிகள் குறித்தும் அதில் தனது நாட்டம் குறித்தும் கூறி மிகவும் சிலாகித்திருந்தார். இசை அளவிற்கு ரெ.ச. இலக்கியத்தையும் நேசித்தார் என்றுதான் கூற வேண்டும். மலேசிய இலக்கிய வளர்ச்சி தொடங்கி தமிழகத்தில் எழுதப்பட்ட மிக முக்கிய நாவல்கள் வரை அவருக்கு ஈடுபாடு இருந்தது. குறிப்பாக ஜெயமோகனை தான் இப்போது விரும்பி வாசிப்பதாகவும் வாசிப்பில் ஏற்படும் சில தடுமாற்றத்தையும் கூறினார். நான் குறிப்பிட்ட சில புத்தகங்களை அவர் வாசித்தும் வைத்திருந்தார்.

படப்பிடிப்புக்கு அழைக்கப்பட்ட நேரம் கடந்து கொண்டிருந்தது. "பொதுவாக நிறுவனங்களின் மனப்போக்கு இதுதான் நவீன். அவர்கள் கலைஞர்களை மதிப்பதில்லை. அவர்களுக்கு கலைஞன் என்பவன் ஒரு பொழுதுபோக்கு சமாச்சாரம்" என நொந்துகொண்டார். அந்த நிமிடத்தில் எனக்கு அதை தவிர வேறு வேலைகள் இல்லாததால் அந்த நேரக்கடத்தல் பெரிதாகப் படவில்லை. ஆனால் ரெ.ச. போன்ற கலைஞர்களின் மன நிலையை இப்போது என்னால் ஓரளவு உணர முடிகிறது. தொலைக்காட்சி, வானொலி போன்ற நிறுவனங்கள் இது போன்று கலைஞர்களை ஒரு பொழுதுபோக்கின் அடையாளங்களாகவே பார்க்கிறது. பாடலாசிரியர், தொலைக்காட்சி கலைஞர்களாக இருந்தாலாவது தப்பிக்கலாம். எழுத்தாளன், கவிஞன் நிலை இன்னும் மோசமானது.

ரெ.ச. வுடனான பேச்சு பின்னிலிருந்து முன்னோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது. இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்பே பிறந்துவிட்ட அவரின் ஆரம்பகால வாழ்வு குறித்து கொஞ்சம் மீட்டுக்கொண்டுவந்தார். வாழ்வின் சுழற்சிக்கு காரணமாகிவிடும் எளிய சம்பவங்களின் மீதும் தடுமாற்றங்களின் மீதும் அவருக்கு அந்தச் ச‌ம‌ய‌த்தில் நிறைய நம்பிக்கை இருந்திருக்க வேண்டும். திடீரென ஒரு குட்டிக் கதை சொல்லத் தொடங்கினார்.

"ஒரு இளைஞனை புலி துரத்துகிறது. இளைஞன் ஓடுகிறான். நிறைய நதிகளைக் கடக்கிறான்... மலைகளைக் கடக்கிறான்... வனத்தைக் கடக்கிறான்... புலி துரத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. அவ‌ன‌து ஓட்ட‌ம் பல நாட்க‌ள் நீடிக்கிற‌து. எப்படியும் தப்பிக்க வேண்டும் உயிர் வாழ வேண்டும் என வேட்கையோடு ஓடும் இளைஞன் திடீரென நிற்கிறான். அவன் முன் கடக்கமுடியாத ஒரு பெரும் சுவர் எழுப்பப்பட்டுள்ளது. பின்னால் பசியோடு வரும் புலியைப் பார்க்கிறான். குபீரென அவனுக்குச் சிரிப்பு வருகிறது. வாழ்வின் அர்த்தம் ஒரு நிமிடத்தில் புரிந்து போகிறது." இந்தக் கதையைச் சொல்லிவிட்டு ரெ.ச. என்னை ஒரு தரம் கூர்ந்து பார்த்தார். "இதுதான் வாழ்க்கை நவீன். எதையோ வாழ்வென்று நினைத்து துரத்திக்கொண்டிருக்கிறோம். வாழ்வு முடியும் போதுதான் அதன் சூனிய‌ம் புரிகிறது" என்றார் அமைதியாக.

இரண்டு மணி நேர தாமதத்திற்குப் பின் படப்பிடிப்பு தொடங்கியது. படப்பிடிப்பில் எங்கள் உரையாடல் சற்றைக்கு முன் கோப்பிக்கடையில் அமர்ந்து பேசிய உரையாடலின் தொடர்ச்சி போலவே மிக சுவாரசியமாகவும் சரளமாகவும் அமைந்தது. த‌யாரிப்பாள‌ர் முருக‌னுக்கு மிகுந்த திருப்தி. கை கொடுத்து இருவ‌ரையும் வ‌ழிய‌னுப்பி வைத்தார். ர‌யில் நிலைய‌ம் வ‌ரை நானே காரில் அழைத்துச் சென்றேன்.

ரெ.ச. வின் முக‌த்தில் லேசான அதிருப்தி தெரிந்த‌து. மெல்லிய குர‌லில் கூறினார். "நான் சொன்னேன் அல்ல‌வா இதுதான் க‌லைஞ‌ர்க‌ளின் நிலை. நானும் நீங்க‌ளும் ந‌ம‌து நேர‌த்தையும் ச‌க்தியையும் செல‌வு செய்து இவ்வ‌ள‌வு நேர‌ம் இவ‌ர்க‌ளுக்காக உழைத்தோம். ஆனால் எவ்வ‌ள‌வு சாதார‌ண‌மாக ந‌ம்மை வெறும் கையுட‌ன் அனுப்புகிறார்க‌ள் பாருங்க‌ள். இதுவே நாம் ஒரு சினிமாக்கார‌ன் என்றால் இப்ப‌டி செய்வார்க‌ளா? அவ‌ர்க‌ள் எண்ண‌த்தில் ந‌ம்மை பெரிதாக பிர‌ப‌ல‌ப்ப‌டுத்திவிட்ட‌தாக ஒரு வீண் க‌ற்ப‌னை வேறு இருக்கும். யாருக்கு வேண்டும் இவ‌ர்க‌ளின் புக‌ழ்? ப‌ச்சையான சுர‌ண்ட‌ல்" என்று நிறுத்தினார்.

நான் சுர‌ண்ட‌ல் என்ற வார்த்தையை அப்போதுதான் கேள்விப்ப‌ட்டேன். யோசித்துப் பார்த்த‌தில் அதுவ‌ரையில் நான் சுர‌ண்ட‌ல் கும்ப‌லோடுதான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன் என்ப‌து புரிந்து அவ‌மான உண‌ர்வு ஏற்ப‌ட்ட‌து. நான் தொட‌ர்ந்து மௌன‌மாக‌வே இருந்தேன். ரெ.ச. தொட‌ர்ந்தார்...

"எனக்கு இசையிலும் நாடகத்திலும் ஆர்வம் ஏற்பட்டபோது எங்கள் ஊருக்கு சில நாதஸ்வர குழுவினர் வந்திருந்தனர். நான் என் நேரத்தை அவர்களுடன்தான் செலவளித்தேன். மற்றெல்லாவற்றையும்விட அவர்களின் எளிமை எனக்குப் பிடித்திருந்தது. வெறும் சோற்றிலும் கஞ்சிலும் அவித்த கிழங்கை வைத்து சாப்பிடுவார்கள். கலை அவர்களுக்கு வறுமையைக் கொடுத்தாலும் அவர்கள் குடில் முழுவதும் மகிழ்ச்சியே நிரம்பியிருக்கும். அப்போதே நான் முடிவெடுத்தேன். எனது வாழ்வும் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று. ஒரு கலைஞன் தான் வாழ விரும்பும் வாழ்வை வாழாமல் வேறென்ன பெரிதாய் வெற்றியையும் புகழையும் சாதித்துவிடமுடியும்?" எனக்கேட்டு என்னை நோக்கினார்.

உண்மையான கலைஞர்களின் குரல் ஒன்றுபோலவே இருப்பதை அன்று உணர்ந்தேன்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768