மலேசியக் கல்விச் சூழலில் தமிழாளுமையின் சரிவும் இழந்தே பழகிய அரைநூற்றாண்டுச் சுரணையும்!
ஏ. தேவராஜன்

பேரா மாநிலத்தில் நடைபெற்ற கல்விக் கருத்தரங்கு நிகழ்வொன்றில் வெளியிடப்பட்ட புள்ளி விபரம் மீண்டுமோர் அபாயச் சங்கைக் காதுக்குள் சுடச்சுட வழியவிட்டது. இவ்விபரத்தின் உள்நிலவரம் பற்றிக் கருத்துரைப்பதைவிட இதை அனுமானமாகவோ நடப்புநிலையின் நீட்சியாகவோ கொள்வதிலும் தவறில்லை. 2009 ஆம் ஆண்டு எஸ்.டி.பி.எம் தேர்வில் தமிழை ஒரு பாடமாகத் தேர்வு செய்த 14,000 மாணவர்களின் எண்ணிக்கை இவ்வாண்டு 1200 மாணவர்களாகவும், 2009 ஆம் ஆண்டு எஸ்.பி.எம் தேர்வில் 14,000 ஆக இருந்த எண்ணிக்கை, இவ்வாண்டு 12,000 ஆக வீழ்ச்சி கண்டுள்ளது என்பது கனவிலும் நினைக்க முடியாத ஒன்று. தமிழ்க் கல்வியின் எதிர்காலமும் நாளை தமிழ் பேசும்,தமிழை இலக்கியத்தரமாய் எழுதும் ஒரு சிறு கூட்டத்தின் கனவும் கலைந்துபோய்விடுமோ என்ற அச்சமும் உறுத்தத் தொடங்கியுள்ளது.

பொதுவாக இந்நாட்டில் தமிழுக்கு ஊறு நேர்கின்றபோது கொதித்தெழுந்து ஆர்ப்பரிக்கின்ற கூட்டம், மற்ற வேளைகளில் தாங்கள் செய்யவேண்டிய அத்தியாவசியக் கடமைகளை முற்றாக மறந்துவிடுகிறது. அந்த மணித்துளிகளில் கனன்றுகொண்டிருக்கிற விவேகமற்ற வேகத்தினால் இவர்கள் பருவகாலச் சிங்கங்களாக மட்டுமே அவதானிக்கப்படுகின்றனர். அவர்களின் வேகம் குறிப்பிட்ட கால அளவு கண்டனக் கூட்டங்களாகப் பதாகை ஏந்திகளாகக் கொந்தளித்தாலும் அரசியல்பூர்வமாக மேல்மட்டத்தை உலுக்காமலில்லை. அவை தற்காலிக நிவாரணிகளாகத் தென்படுகின்றன. நம்மைப் போல சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு குடியேறிய சீன சமூகத்தவரிடம் இது போன்ற ஆர்ப்பாட்டங்களைக் காண இயலாது. அவர்களுக்குத் தங்கள் மொழியை எப்படியெப்படியெல்லாம் வளர்த்தெடுக்கவேண்டும் என்பது தெரியும். ஒருவர் உசுப்பி இன்னொருவர் எழுந்திடவேண்டிய அவலம் அவர்களிடத்தில் இல்லை. மிக அமைதியாக ஒவ்வொருவரும் செயல்பட்டுக்கொண்டிருப்பதை இந்த நாடே அறியும். தாய்மொழி ஏடுகளை இலவசமாகவே விநியோகிப்பதும், தாய்மொழிப்பள்ளிகளுக்கே தங்கள் பிள்ளைகளை அனுப்புவதும், தங்கள் நிகழ்வுகளில் தாய்மொழிக்கும் தாய்மொழிப் பதாகைக்கும் முகாமை தருவதும், ஆயிரந்தான் மேற்கல்வி கற்றிருந்தாலும் வீட்டு மொழியாகத் தாய்மொழியையே பிரதானப்படுத்துவதும் மொத்தத்தில் அடையாளத்தை விட்டுக்கொடுக்காமலும் அறிவார்ந்த இனமாக அனைத்துத் துறைகளிலும் பீடுநடை போட்டுவருகிறார்கள். நம்மவர்களுக்கு எதையும் சொல்லித்தான் தெளிவுபடுத்தவேண்டியுள்ளது. இதில் படித்த மேதாவிகளை நம்புவதைக் காட்டிலும் பாமரர்களிடம் இருக்கின்ற அடிப்படை மொழிப் பண்பை நம்பினாலும், காலப்போக்கில் இவர்களைப் பற்றி எதையும் அறுதியிட்டுக் கூறமுடியவில்லை. நம்மவர்களிடமுள்ள மனமாற்றம் எது எப்பொழுது நடக்குமென்றே தெரியாது. கடந்த காலத்தைப் போல பாமரர்களாக வந்த கூட்டந்தான் இந்தப் படித்த மேதாவிகளாகவும் துரோகிகளாகவும் உருவாக்கியிருக்கிறது. இன்றைய பாமரர்களும் உடலுழைப்புத் தொழிலாளிகளும் பின்னாளில் உருவாக்கப்போகும் தமிழ்ச் சமுதாயத்தை எண்ணிப்பார்க்கின் அடிவயிறு உறுமுகிறது. தோட்டப்புறச் சூழல் அமைந்திருந்தவரை தமிழே உலகம் என்று தெரியாத்தனமாய் ஆனால் உண்மையாய் வாழ்ந்தவர்கள், நகர்ப்புற நவீன வாழ்வில் சுய மதிப்பீட்டை மிதித்து அனைத்தையும் காவுகொடுத்துவிட்டார்கள். ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப்பள்ளிகள் இருந்த காலக்கட்டம் மாறி கடந்த அரைநூற்றாண்டுக்குள் 521 பள்ளிகள் மட்டுமே உள்ளன. அவ்வெண்ணிக்கை நிச்சயம் சரிவுறும். பள்ளிகளின் புறத்தரம் மேம்பாடு கண்டிருந்தாலும் அதை வளர்ச்சியின் அளவுகோலாக எண்ணிவிடுவது அபத்தம். நாட்டின் பெருநகருக்குள் வசிக்கின்ற தமிழ் சார்ந்த அரசியல்வாதிகள், ஊடகவியலாளர்கள், கல்விமான்கள், தமிழ்க் கல்வி சார்ந்த பதவியிலுள்ளவர்களில் 99 விழுக்காட்டினர் தமிழ்ப்பள்ளியை மறந்துவிட்ட துரோகிகள். பொதுக்கூட்டங்களில் முழக்கமிட்டு ஆட்களைத் திரட்டும் இவர்களால் தங்கள் தாய்மொழிப் பற்றைப் பிரகடனம் செய்ய இயலுமா? இவ்விடம் 99 என்று சுட்டுவதற்குத் திருக்குறளைப் புரட்டினால் ‘மானம்’ என்ற அதிகாரம் புலப்படும்! அதை நம்மவர்கள் சுரணையுடன் புரட்டவேண்டிய நிலை ஏற்பட்டுள்ளது.

தேர்வின் அடைவுநிலைக்கு முன்னுரிமை வழங்கப்படுகிற சூழலில் தமிழின் அடைவுநிலையைக் குறிப்பாக 100 விழுக்காட்டுத் தேர்ச்சியைக் கருத்திற்கொண்டு தகுதியான மாணவர்களை மட்டுமே தமிழையும் ஒரு பாடமாக வலியுறுத்தப்படும் சூழல் பல்லாண்டுகளாக வழக்கில் உள்ளது. பின் தங்கிய மற்ற மாணவர்கள் மிகவும் சூட்சுமமாக நீக்கப்படுகின்றனர். மேலிடத்தில் தங்கள் பெயரை உச்சாணிக்கொம்பில் நிலைநாட்டவும் அதனால் தாங்கள் தமிழுக்குப் பெரும் பங்களிப்புச் செய்ததாகவும் எண்ணிக்கொண்டு கீழறுப்பு முயற்சியில் நாடாளாவிய நிலையில் இயங்கிவருவது தமிழ் மொழி சார்ந்த கல்வி அதிகாரிகளுக்கும் தெரியும். தெரிந்து என்ன செய்வது? அவர்களுக்கும் தங்கள் இலாகாவில் அதே நிலைதான்! மொழியென்றால் உணர்ச்சிவசப்படுவதுபோல் பாவனை காட்டும் ஆசிரியர்களிடத்தில் அதை வளப்படுத்திக்கொள்ளும் ஆர்வமும் யத்தனமும் கடுகளவும் இல்லை. எழுத்து மூலமாகவோ சொல்லாடல் மூலமாகவோ வெளிப்படுத்தும் முயற்சியும் இம்மியும் இல்லாது தங்கள் தமிழறிவு ஞானத்தைத் தங்களுக்குள்ளாகவே பூட்டிவைத்துக்கொள்கின்றனர். தொழில் சார்ந்தும் மாதம் முடிந்தால் சம்பளம் கிடைத்தால் போதும் என்ற போக்கில்தான் பெருமளவில் செயல்படுகிறார்கள். உணர்ச்சிவசப்படுகிற அளவுக்குச் செயல்முறை அமையாததுதான் நமது கோபம், ஆதங்கம்! இதைச் சொல்வதன்மூலம் கட்டுரையாளன் என்ற முறையில் அவர்கள் என் மீது பாய்ந்தாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. என்னிடத்தில் கல்வி கற்றுப் பல்கலைக்கழகம் செல்லும் மாணவர்களை அண்மைய காலங்களில் அபசகுணமாய்த்தான் வழியனுப்பிவைக்கிறேன். தமிழர்கள் கோபப்பட்டாலும் தமிழன்னை எனக்குப் பக்கபலாமய் இருப்பாள் என்ற ஆசிர்வாதத்தை நம்புகிறேன். பல்கலைக்கழகத்திலும் கல்லூரியிலும் தமிழை முதன்மைப் பாடமாய்க் கற்றுக்கொண்டு தமிழாசிரியர் என்று பள்ளிக்குள் நுழைந்து தமிழைவிட பிற பாடங்களே மேலானவையென்று சூழலுக்கேற்றவாறு நிறம் மாறும் பச்சோந்திகளை அதிகம் பார்த்தாகிவிட்டது. பள்ளிச் சூழல்நிலையின் போதனா வரையறையின் தேவை மறுப்பதற்கில்லையென்றாலும், அதையே காரணியாக ஏற்றுக்கொண்டு ஆற்றவேண்டிய முகாமைப் பொறுப்புகளைப் புறந்தள்ளுவது வேதனையளிக்கிறது. தமிழ் என்று சொல்லிக்கொண்டு குண்டுச் சட்டிக்குள்ளிருந்து குதிரை ஓட்டுவதினின்று கொஞ்சம் விவேகமாய்ப் பயணம் செய்யவேண்டுமாய் தமிழ் சார்ந்த ஆசிரியர்களை எதிர்பார்ப்பதில் என்ன தவறு இருக்கிறது? இவர்களோடு பெற்றோர்களும் ஆரம்பம் முதற்கொண்டே தமிழ்ப் பள்ளி,தமிழ் மொழி, சுய அடையாளம் ஆகியவற்றில் எதிர்பார்த்த பங்களிப்பையும் அவற்றிற்குரிய அறிவார்ந்த வினயாற்றலையும் செலுத்தாதது இன்னும் கவலையளிக்கிறது! தமிழின் இன்றைய எதிர்பார்ப்போடும் தேசிய நீரோட்டத்திற்கு அவசியமான இசைவோடும் பயணிப்பதும் இற்றைத் தேவையாய் இருக்கிறது. இரு வேறுபட்ட பாட்டையில் பயணிக்க நம்மால் முடியும்! ஆனால், முடிக்கமாட்டார்கள்!

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768