அயராது உழைக்கும் ஜப்பானியர்கள்
சந்தியா கிரிதர்

மூர்த்தி சின்னதாகயிருந்தாலும் கீர்த்தி பெருசு என்று முன்னோர்கள் சொன்ன பழமொழியை ஜப்பானியர்கள் தப்பாமல் நிரூபித்திருக்கிறார்கள். உலக வரைப்படத்தில் ஜப்பான் நாடு சின்னதாகயிருந்தாலும், அவர்களுடைய அறிவியல் திறனைப் பார்த்து இந்த உலகமே வியந்து நிற்கிறது. குள்ளமும், குட்டையுமான தோற்றத்தையுடைய ஜப்பானியர்கள் எந்நேரமும் வேலை, வேலையென்று லயித்து விடுகிறார்கள். விறுவிறுப்பான காலைப்பொழுதோடு ஈடுகொடுத்தபடியே ஒவ்வொரு தினமும் ஜப்பானியர்களின் வாழ்க்கைப் பயணம் பூமியைக் குடைந்து பாய்கிற மெட்ரோவிலிருந்து தொடங்குகிறது. எத்தகைய வேகத்தோடும், தெம்போடும் செயல்படுகிற இந்த ஜப்பானியர்கள், அந்நியர்களை பிரமிப்பில் ஆழ்த்தியிருப்பது மிகப்பெரிய விஷயமாகும். மெட்ரோவிலும் ஜப்பானியர்கள் வீண்வம்பு, அரட்டையென்று எதிலும் ஈடுபடாமல் தியானித்துக் கொண்டு, பேப்பர், புத்தகங்கள் படித்துக் கொண்டு, மடிக்கணிணியில் (Laptop) அலுவலக பணிகளைப் பார்த்துக் கொண்டு பயணிக்கிறார்கள். சிலகணங்களைக் கூட வீணடிக்க விருப்பமில்லாத ஜப்பானியர்கள் நாட்டினுடைய முன்னேற்றம், வளர்ச்சி ஆகியவைகளைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பதால் அவர்களுடைய தேசப்பற்றுத் தன்மையை பெருமையோடு பாராட்டி, இந்த உலகம் அவர்களுக்கு தலை வணங்குகிறது.

நாடு முன்னெற்றம் அடைய வேண்டுமென்ற எண்ணம் மட்டும்தான் ஒவ்வொரு ஜப்பானியரின் இரத்தத்தில் ஊறியுள்ளது. அவர்கள் எந்தத் தொழிலையும் நுண்ணியமாகவும் நேர்த்தியாகவும் செய்து முடிக்கிறார்கள். எந்தத் தொழிலையும் செய்வதற்கு அவர்கள் சலித்துக் கொள்வதில்லை, தொழில் எதுவாகயிருந்தாலும் கடமையுணர்வோடும், நேர்மையோடும் செய்து முடிக்கும் திறனைப் பெற்றவர்கள். ஒரு நிறுவனத்தில் பணியிலிருக்கும் ஜப்பானிய நிர்வாகியின் அன்றாட வாழ்க்கையைப் பற்றி எடுத்துரைக்க விரும்புகிறேன். காலை ஏழு மணிக்கு மெட்ரோவில் பயணத்தை தொடங்கிய ஜப்பானியநிர்வாகி அலுவலகத்துக்குள் நுழைகையில், அமரும் ஆசனத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஆவணங்களை ஆராய்கிறார். அவற்றில் மிகவும் முக்கியமானவை, முக்கியமானவை, தாமதித்துப் பார்த்துக் கொள்ளலாமென்று வகைப்படுத்திக் கொள்கிறார். சகஊழியர்களோடு கலந்து ஆலோசித்து தேவையான தகவல்களை சேகரித்துக் கொண்டு, உதித்த எண்ணத்தை நடைமுறையில் கொண்டு வருவதற்கு மீண்டும் சகஊழியர்களோடு இணைந்து முடிவெடுக்கிறார். அதன்பிறகு நிர்வாகியும், சகபணியாளர்களும் ஒன்றாக இணைந்து எடுக்கப்பட்ட முடிவுக்கு செயலாக்கம் தருகிறார்கள். கடைசியாக கிடைக்கிற வெற்றி, தோல்வி ஆகிய இரண்டையும் அனைவரும் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள். ஒரு காரியத்தினுடைய வெற்றியில் தனக்கு மட்டும்தான் பங்கிருப்பதாக எந்த ஜப்பானியநிர்வாகியும் ஒருபோதும் எண்ணியதில்லை, அதுவே தோல்வியாகயிருந்தால் அவை அனைத்தும் சகஊழியர்களைச் சார்ந்தது என்று ஒரு போதும் நினைத்ததில்லை. வெற்றி, தோல்வி இரண்டையும் ஒரே கண்ணோட்டத்தோடு பார்க்கும் ஜப்பானியர்களின் இத்தகைய உயர்ந்த பண்பை இந்தப் புவியில் எவரிடமும் பார்க்க முடியாது.

ஒவ்வொரு நிறுவனமும் தலைமை நிர்வாகியைக் (C.E.O or C.M.D.) கொண்டிருப்பது அவசியமாகும். ஜப்பான் நாட்டில் தலைமை நிர்வாகியும் மற்ற நிர்வாகிகளோடு சேர்ந்து செயல்படுகிறார். தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட ஏ.ஸி அறையில் அமர்ந்து நேரத்தை வீணடிக்க பிடிக்காமல், அறையைவிட்டு வெளியேறி மற்ற நிர்வாகிகளுக்கு கைகொடுத்து உதவுகிறார். இத்தகைய பெருந்தன்மை இந்திய தலைமை நிர்வாகியிடம் பார்க்க முடியுமா? இந்த கேள்விக்குறி என்றென்றும் கேள்விக்குறியாகவே தான் இருந்து வருகிறது. ஒரு நிறுவனத்தில் தலைமை நிர்வாகி 14-15 மணி நேரங்கள் வேலை பார்க்கிறார். எப்போது பொழுது சாய்ந்ததென்பதைக்கூட அறியாமல் எந்நேரமும் பணியில் லயித்து விடுகிறார். தன்னையே மறந்து பித்து பிடித்தவனைப் போல பணியில் மூழ்கியிருக்கும் தலைமை நிர்வாகியினுடைய குணத்தால் சகஊழியர்களும் பணி ஒன்றைத் தவிர்த்து வேறெதையும் நினைப்பதில்லை. தலைமை நிர்வாகி வீட்டுக்கு புறப்பட்டு போனபிறகு தான் மற்ற நிர்வாகிகளும், சகபணியாளர்களும் வீட்டுக்கு புறப்படுகிறார்கள். மீண்டும் இரவு ஒரு மணிக்கு அவர்களுடைய வாழ்ககைப் பணயம் மெட்ரோவில் முடிவடைகிறது.

இந்த பன்னாட்டு பண்பாடு ஜப்பானியர்களின் சமூகயியல்பையும் நாளடைவில் மாற்றிக் கொண்டு வருகிறது. பன்னாட்டு பண்பாடு அவர்களுடைய வாழ்க்கையில் ஒரு முக்கிய ஸ்தானத்தைப் பிடித்திருக்கிறது. குடும்பம் குடும்பமென்று உயிர்விட்ட காலங்கள் முற்றிலும் அழிந்து விட்டது, தற்சமயம் பணி-பணியென்று உயிர்விடுகிற காலத்தைப் பாரக்கிறோம். பதவியேற்றம், சம்பள-உயர்வு ஆகியவைகளுக்கு ஆணும்-பெண்ணும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு, தங்களுடைய திறமையை காட்டுகிறார்கள்.

ஜப்பானியர்கள் குடும்பத்தைவிட தங்களுடைய நிறுவனம், அதனைச் சார்ந்த பணி ஆகியவைகளைத்தான் பெரிதாகக் கருதுகிறார்கள். பணியில் ஊறிக்கிடக்கும் ஜப்பானியர்களுக்கு திருமணமென்கிற சுப நிகழ்வைப் பற்றி யோசிப்பதற்குகூட நேரம் கிடைப்பதில்லை. மேலும் ஜப்பானுடைய விலைவாசியால் இளையதலைமுறைகள் திருமணத்தைப் பற்றி ஒரு முறைக்கு நூறு முறை சிந்தித்து முடிவெடுக்கிறார்கள். திருமணத்துக்கு பிறகு பற்றாமை, போதாமை போன்றவைகளை அனுபவிக்க விருப்பமில்லாததால், இளையதலைமுறைகள் திருமணத்திலிருந்து விடுபட்டு சுதந்திரமாக வாழ ஆசைப்படுகிறார்கள்.

ஜப்பானியர்கள் குட்டையாகயிருந்தாலும் அவர்களுடைய நாட்டில் வானுயர நிமிர்ந்து நிற்கும் கட்டிடங்கள் நம்முடைய கண்களை பிரமிக்க வைக்கிறது. இரவு வேளைகளில் எங்கு பார்த்தாலும் மினுமினுக்கும் விளக்குகள், பூமியைக் குடைந்து பாயும் டுயூப்புக்கள் (Tubes), உயரப் பறக்கும் இரயில்கள், ஒரு மேம்பாலத்துக்கு மேல் இன்னொரு மேம்பாலம் என்று ஆகிய அனைத்தும் ஜப்பானியர்களின் அறிவியல் திறமையால் உருவானதா? அல்லது அவர்களுடைய கைவண்ணத் கலையால் கட்டப்பட்டதா? என்று உலக மக்கள் அவர்களுடைய ஆவர்த்தையும், அயராது உழைக்கும் தன்மையைக் கண்டு ஆச்சிரியத்தில் மூழ்கியிருக்கிறார்கள். தனக்காக உழைக்காமல் தேசத்துக்காக உழைக்கும் ஜப்பானியர்களின் தேசப்பற்று என்றென்றும் பெருமையோடு போற்றப்படுகிறது.

இதுபோன்ற உணர்வை இந்தியர்களிடம் காண முடியுமா? காமன்வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டிகள் தொடங்குவதற்கு முன்பு கவிழ்ந்த மேம்பாலம், வீரர்களுக்காக கட்டப்பட்ட கேம்ஸ் விலேஜpன் அசுத்தம், படுக்கையில் படுத்து உறங்கும் தெருநாய்கள், அங்காங்கே தோண்டப்பட்ட குழிகள், குவித்து வைக்கப்பட்ட குப்பைகள், இவைகளால் பொதுஜனங்கள் சந்திக்க நேர்ந்த அவஸ்தைகள் போன்றவைகளை ஒவ்வொரு சேனலும் அழகாக படம்பிடித்துக் காட்டியதோடு மட்டுமில்லாமல் இந்தியாவினுடைய அவலத்தை உலகத்துக்கும் தெரியப் படுத்தியது. இரண்டு வருடங்களாக தூங்கிக் கொண்டிருந்த இந்தியா சாகப்போகும் வேளையில் ஏன் விழித்துக் கொள்கிறது? மற்றவர்களிடமிருந்து எத்தனையோ பாடங்களை கற்றுக் கொள்ள வாய்ப்பிருந்தும் எல்லாவற்றையும் கோட்டைவிட்டுட்டு அந்நியர்களுக்கு ஒரு கோமாளியாகவே தென்படுகிறோம்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768