கிரேக்கத் தத்துவஞானி அரிஸ்டாட்டில் மாசிடோனியாவில் பிறந்தவர். மாசிடோனிய மன்னரும், மாவீரன் அலெக்ஸாண்டரின் தந்தையுமான பிலிப்பிடம் அரிஸ்டாட்டிலின் தந்தை மருத்துவராக இருந்தார். மன்னர் பிலிப் தன் மகன் சிறுவன் அலெக்ஸாண்டருக்குக் கல்வி கற்பிக்க விரும்பினார். அப்போது அவர் கண்களில் அரண்மனை வைத்தியரின் மகனான அரிஸ்டாட்டில் தென்பட்டார். அத்தருணத்தில் அரிஸ்டாட்டில், ஏதென்ஸ் நகருக்குப் போய் அங்கிருந்த புகழ் பெற்ற பிளேட்டோ அகடமியில் கல்வி கற்று மாசிடோனியா திரும்பியிருந்தார்.

அரிஸ்டாட்டிலுக்குத் தத்துவத்தில் ஈடுபாடு இருந்தது. அவரது தந்தை மருத்துவர் என்பதால், அவர் மூலம் உடலியல் சார்ந்த ஞானமும் இருந்தது. இதனால் அவர் கிரேக்கத் தத்துவஞானிகளில் ஒரு உடலியற்கூறு அறிஞராகவும், உடலியற்கூறு அறிஞர்களில் ஒரு தத்துவஞானியாகவும் இருந்தார். அரிஸ்டாட்டிலை தர்க்கத்தின் தந்தை எனலாம். அறிவைப் பெறுவதற்கு தர்க்கம்தான் வழிகாட்டி என்று அவர் சொன்னார்.

பிளேட்டோ புலனறிவை நிராகரித்து விட்டு, உள்ளுணர்வைப் பெரிதும் நம்பினார். இதன் விளைவாக, புற உலகைப் பார்க்க விரும்பாமல் தன் கண்களை மூடிக் கொண்டார். அவரது மாணவரான அரிஸ்டாட்டிலோ, அதற்கு முற்றிலும் எதிரான நிலைப்பாட்டை எடுத்தார். உள்ளுணர்வை விட புற உலகையே பெரிதும் நம்பினார். தன்னைச் சுற்றிலும் புற உலகில் காணப்படும் விஷயங்களைக் கூர்ந்து கவனித்தார். பிளேட்டோ கற்பனாவாதி. கவிதை நடையில் எழுதுவார். அரிஸ்டாட்டிலோ யதார்த்தவாதி. அலங்காரமற்ற நடையில் எழுதுவார். அவர் பல நூல்கள் எழுதினார். தனது காலத்தில் அறியப்பட்டிருந்த அனைத்து சிந்தனைகளயும் நூல் வடிவில் தொகுத்தார்.

பொருட்களுக்கு முன்னரே கருத்துகள் (ideas) தோன்றிவிட்டன என்பது பிளேட்டோவின் வாதம். அதாவது, குதிரை என்ற விலங்குக்கு முன்பே குதிரை என்ற கருத்து தோன்றிவிட்டது என்பது அவர் கோட்பாடு. குதிரை என்பது புற உலகம் சார்ந்தது. புற உலகைக் கடந்த வெளி உலகம் ஒன்று இருக்கிறது. அதுதான் மெய்யான உலகம். நாம் காணும் புற உலகம் பொய்யானது. அந்த மெய்யான உலகில் நிஜமான குதிரை இருக்கிறது. அந்த நிஜக் குதிரையின் நிழல்தான் நாம் இந்த உலகில் நாம் காணும் குதிரை என்பது பிளேட்டோவின் கோட்பாடு. ஒரு குகை இருக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அந்தக் குகையில் சிலர் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குப் பின்னால் தீ எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அந்தத் தீயின் வெளிச்சம் குகைச் சுவரில் படுகிறது. குகைக்கு வெளியே நடமாடும் மனிதர்கள், விலங்குகள் ஆகியவற்றின் நிழல் அந்தக் குகைச் சுவரின் மீது விழுகின்றன. அந்த குகையைப் போன்றதுதான் இந்த உலகம். குகையினுள் அமர்ந்திருப்பவர்கள் நாம். குகைக்கு வெளியிலிருந்து விழும் நிழல்கள்தான் நாம் இந்த உலகில் காணும் பொருட்கள். ஆகவே, குகைக்கு வெளியே திரியும் குதிரையின் நிழல்தான் நாம் பார்க்கும் குதிரை என்பது பிளேட்டோவின் கொள்கை. இந்தக் கருத்தையே தனது நாடகம் ஒன்றில், ‘இந்த நிழல்கள் யாருடையவை?’ என்று எழுதினார் மகாகவி ஷேக்ஸ்பியர். அதைக் கையாண்டு மௌனி தனது சிறுகதை ஒன்றில், ‘நாம் யாருடைய நிழல்கள்? என்று கேள்வி எழுப்பினார்.

அரிஸ்டாட்டில் அந்தக் கோட்பாட்டை ரத்து செய்தார். குதிரை என்ற கருத்து மனித மனத்தில் எவ்வாறு உண்டாகிறது? பல குதிரைகளை நேரில் பார்த்த பின்னரே, குதிரை என்ற பொருள் ஒரு கருத்தாக மாறி நம் மனதில் பதிவாகிறது. குதிரையே இல்லாத ஒரு உலகில் குதிரை என்ற கருத்து தோன்ற வழியே இல்லை என்பது அரிஸ்டாட்டிலின் வாதம்.

ஒரு நியாயமான ஜனநாயகம் சாத்தியப்பட வேண்டுமானால், அரசதிகாரம் தத்துவவாதிகளின் கைகளில் ஒப்படைக்கப் படவேண்டும் என்பது பிளேட்டோவின் கோட்பாடு. இது கற்பனாவாதம் என்று அரிஸ்டாட்டில் நினைத்தார். ஏனெனில், மன்னர்களே தங்களுக்குள் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற ஒருவரை ஒருவர் அடித்துக் கொண்டு சாகிறார்கள். அப்படி இருக்க, அதிகாரம் எப்படித் தத்துவவாதிகள் கைக்கு வரும்? எனவே, அரிஸ்டாட்டில் வேறு மாதிரி யோசித்தார். தத்துவவாதியின் கைகளில் அரசு வருவதை விட ஒரு அரசனைத் தத்துவவாதியாக மாற்றுவது எளிது என்று அவருக்குப் பட்டது. அரிஸ்டாட்டிலின் இந்தப் புதிய கோட்பாட்டைப் பிரயோகித்துப் பார்ப்பதற்குத் தோதாக ஒரு வெள்ளை எலி அவரது சோதனைச் சாலைக்கு வந்து சேர்ந்தது. அந்த எலிதான் பின்னாளில் உலகம் வியந்து போற்றும் அளவுக்கு உயர்ந்த மாவீரன் அலெக்ஸாண்டர்.

அரிஸ்டாட்டில் தத்துவஞானி மட்டுமல்ல; ஒரு அரசியல் அறிஞரும் கூட. அவர்தான் மனிதனை ‘அரசியல் பிராணி’ (Political animal) என்று சொன்னார். அவர் ஆட்சி அதிகாரத்தை மூன்றாக வகைப் படுத்தினார். ஒன்று: மன்னராட்சி, இரண்டு: குழுவால் ஆளப்படும் ஆட்சி; மூன்று: தத்துவாதியான ஒரு மன்னனின் தலைமையின் கீழ் நடத்தப்படும் ஜனநாயக ஆட்சி. இந்த மூன்றாவது வகை ஆட்சியை அமலாக்குவதே அவரது லட்சியம். இவ்விதமாக பிளேட்டோ முன் வைத்த ‘குடியரசு’ என்ற கோட்பாடு அரிஸ்டாட்டில் மூலமாக ‘உலகக் குடியரசு’ என்று விரிவாக்கப்பட்டது. அந்த உலகக் குடியரசு ஜனநாயகத்தன்மை வாய்ந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்பது முக்கியம். அதற்காகவே அரிஸ்டாட்டில் அலெக்ஸாண்டரைத் தயார் செய்தார். உலகத்தை ஜெயிக்க வேண்டும் என்ற வெறியை அவனுள் தூண்டினார்.

‘உன் தந்தை பிலிப் ஒரு காலத்தில் தீப்ஸில் பிணைக்கைதியாக இருந்தார். அவரால் தனது திறமையால் மாசிடோனியாவுக்கு மன்னனாக முடிந்திருக்கிறது. ஏதென்ஸின் ஆளுகையில் இருந்த பல குட்டி ராஜ்யங்களைத் தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்திருக்கிறார். இப்போது அவரது குடையின் கீழ் ஒரு கிரேக்க அரசு நிர்மாணிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவரது சாதனைகளை நீ முறியடிக்க வேண்டும். அவர் உருவாக்கியது வெறும் கிரேக்க அரசை மட்டும்தான். நீயோ ஓர் உலக அரசை நிர்மாணிக்க வேண்டும்’ என்றெல்லாம் கூறி அவனுள் வெறியைத் தூண்டினார். கடும் பயிற்சிகளாலும், போர்த்தந்திர முறைகளாலும் தன்னை அவன் வளர்த்துக் கொள்ள உதவினார். ஹோமரின் காவியமான ‘இலியாத்’தை அவன் கையில் கொடுத்து ‘இதைத் தினமும் படி’ என்றார். ‘அவனைப் போல் நீ எல்லா தேசங்களையும் வெல்ல வேண்டும்’ என்று கட்டளையிட்டார்.

இலியாத்தை அலெக்ஸாண்டர் எப்போது அரிஸ்டாட்டிலிடமிருந்து பெற்றானோ, அன்று முதல் தினமும் படிக்க ஆரம்பித்தான். இலியாத் காவியத்தில் வரும் காவிய நாயகன் அகிலஸாகத் தன்னை உணர்ந்தான் அலெக்ஸாண்டர். அந்த நூல் அனேகமாக அவனுக்கு ஒரு வரைபடம் போலவே பயன்பட்டது. இலியாத்தில் வரும் ஊர்கள், சாலைகள் எல்லாமும் அவனுக்கு மனப்பாடமாகத் தெரியும். அவற்றை எல்லாம் போர் புரிந்தவாறு கடந்தான். அயோனியா, சிரியா, போனீஷியா, டையர் என்று பல நாடுகளை வென்றான். ஜெருசலேம் தானாகவே இவன் காலடியில் வந்து விழுந்தது. எகிப்து அவனைக் கடவுளாக ஏற்றுக் கொண்டது. தான் வாழும் காலத்தில் உலகம் என்று அறியப்பட்ட மொத்த நிலப்பரப்பும் அலெக்ஸாண்டர் வசம் வந்தது. தனது நெடுங்காலக் கனவான உலக ஜனநாயகக் குடியரசு சாத்தியப் படப்போவதாக அரிஸ்டாட்டில் நம்பினார். ஆனால், அலெக்ஸாண்டரின் சிந்தனை வேறு மாதிரி இருந்தது. உலகை சர்வ அதிகாரங்களுடன் ஆளப் போகும் பேரரசனாக அவன் தன்னை நினைத்துக் கொண்டான். வாள் முனையில் வன்முறை மூலம் பெறப்பட்ட நிலத்தைத் தொடர்ந்து தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமானால், வாள் என்ற வன்முறைக் கருவியையும் தொடர்ந்து கையில் வைத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். ஜனநாயகம் என்ற பெயரில் வாளைக் கீழே வைப்பது தற்கொலைக்குச் சமம் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. உலகாளும் ஒரு பேரரசனுக்கு ஜனநாயகம் தேவை இல்லை என்பது அவனது கோட்பாடாக இருந்தது. தனது அன்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரிய ஆசானை வேறு வழியின்றி அவன் மீற வேண்டி இருந்தது.

இப்போது அரிஸ்டாட்டிலுக்குத் தனது கனவு மெய்ப்படவில்லை என்பது தெரிந்தது. பழைய ஏதென்ஸின் ஜனநாயகமே பரவாயில்லை என்று தோன்றியது. அதைக் கைவிட்டு இப்போதைய சர்வாதிகாரத்துக்கு வழிகோலியது எத்தனை பெரிய பிசகு என்பதை உணர்ந்தார்.இந்த நிலைமையும் வெகு காலத்துக்கு நீடிக்கவில்லை. வெற்றியின் உச்சத்தில் இருந்த போதே, தனது முப்பத்தியிரண்டாவது வயதில் மாவீரன் அலெக்ஸாண்டர் மலேரியா நோய் வாய்ப்பட்டு மரணமடைந்தான். அவன் உயிர் பிரியும் போது அவனது கடைசி வார்த்தைகள் அவன் உதட்டிலிருந்து உதிர்ந்தன: ‘என் ஆசான் அரிஸ்டாட்டிலைக் காப்பாற்றுங்கள்’

அலெக்ஸாண்டரின் மரணத்துக்குப் பின் – அவன் முன் கூட்டியே யூகித்த மாதிரியே – அலெக்ஸாண்டரின் எதிரிகள் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றப் போராடினார்கள். அவர்களால் அரிஸ்டாட்டில் வேட்டையாடப்பட்டார். தன் உயிரைக் காத்துக் கொள்ள அவர் ஏதென்ஸிலிருந்து தப்பி ஓடி ஓர் அண்டை நாட்டில் தஞ்சம் புகுந்தார். அந்த நாட்டில் தலைமறைவு வாழ்க்கையை மேற்கொண்ட அவர் தனது மகத்தான் கனவு தோல்வியடைந்ததை நினைத்து நினைத்து மறுகி உயிர் நீத்தார். அவரது உலக ஜனநாயக அரசு என்ற கோட்பாடும் அவருடன் சேர்ந்து மரணமடைந்தது.

(தொடரும்)

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768