எளிய நானும் முனியாண்டி சாமிகளும்

கார் வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தாலும் எந்த விதமான குலுக்கல், குதித்தல் இல்லாமல் இந்தப் பாதையில் செல்வது இதுதான் முதன் முறையோ என்று மனம் அசைபோட ஆரம்பித்ததும், நினைவுகள் நழுவி மெல்ல செம்மண் சாலைக்குள் ஓடி விரிந்து கொண்டே சென்றன. இப்பாதையில்தான் எங்கள் தோட்டத்திலிருந்து கூலிம் புகழ் பட்லீஷா பள்ளிக்கு நிதமும் போய்க்கொண்டிருந்தது மெல்ல மேல் மனதுக்குள் வந்தது. என்னதான் பெரும் நிறை பெத்த பேறுடைய பள்ளியாக இருந்தாலும் தினமும் எங்களைக் கூனிக் குறுகி நிற்க வைத்தது இந்த செம்மண் சாலை புழுதிகள்தான். பட்டணத்திலிருந்து வரும் பணக்கார மாணவர்கள் எல்லாம் பளிச்சென்று வெண்ணிற ஆடையில் ஜொலிக்க நாங்கள் மட்டும் முதுகில் செம்மண்ணை சுமந்து கொண்டு மங்கி மங்கலாக நின்றதை இன்னும் கூட சுமந்து கொண்டு மனம் சுருங்கித் திரிகிறது.

அன்று குண்டும் குழியுமாக இருந்த மண் சாலை இன்று தார் ரோடாக நிமிர்ந்து நின்றாலும் பாம்பு போல் வளைந்து நெளிந்து சென்றதில் எந்த மாற்றமும் தெரியவில்லை. பதினைந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் பிறந்த மண்ணை மிதிப்பதில் ஒரு மிதப்பு இருக்கத்தான் செய்தது.

திடீரென்று ஒரு நாள் என்னை சந்திக்க வந்த ஆரம்பப் பள்ளி பால்ய நண்பர்கள் “என்ன முனி? எங்களை எல்லாம் மறந்துட்டியா?” என்று கேட்டது கொஞ்சம் வலிக்கத்தான் செய்தது. “எப்படி மறக்க முடியும்? ஏன் இப்படி அந்நியப்படுத்தி பேசுறீங்க?” என்றேன் ஆசிரம வரவேற்பு அறையில் அமர்ந்தபடி.

“இல்ல இப்ப பெரிய சாமியாரா ஆயிட்ட, எங்களை எல்லாம் எங்க நெனப்பு வச்சிருக்க போற?” என்று இழுத்தான் நாராயணசாமி.

“தோ பாரு, நீ கேசவன், நீ மாறப்பன், அது எல்லப்பன், பக்கத்துல இருக்கறது பொன்னுச்சாமி, இது வாசு" என்று சொன்னதும் எல்லோரும் வாயடைத்துப் போனார்கள். அப்புறம் நம்ப எட்டாயி, செல்லாயி, சீதாலட்சுமி, மீனாட்சி எல்லாம் எப்படி இருக்காங்க என்று கேட்டதும், “அட பரவாயில்லயே, எல்லாரையும் அப்படியே நெனப்பு வச்சிருக்கயே” என்று ஆச்சரியமானான் எங்கள் சீனியர் குமாரசாமி.

“சரி, அது இருக்கட்டும். இந்த வருஷம் எஸ்டேட்ல திருவிழா பண்ணப்போறோம். இப்ப கோயில் நிர்வாகத்தை நாங்கள்தான் கையில எடுத்திருக்கோம். பழைய ஆளுங்க ஒன்னுமே உருப்படியா செய்யல. அடுத்து கும்பாபிஷேகம் வேற பண்ணப் போறோம். நீங்க மட்டும் என்ன கிழிச்சிட போறீங்கன்னு சவால் விட்டிருக்காங்க. அவங்க திமிர் அடங்கற மாதிரி இந்த தீமிதி திருவிழாவ சிறப்பா செஞ்சிறணும். நீதான் நிறைய மந்திரம் படிச்சிட்டு வந்திருக்கியாமே. உனக்கு எல்லா பூஜை புனஸ்காரமும் தெரியும்னு பேசிக்கிறாங்க. அதனால இந்த வருஷம் நீயே வந்து பூஜை, ஹோம காரியம், மத்த சடங்கு சம்பிரதாயங்கள் எல்லாத்தையும் செஞ்சிக் கொடுத்திணும். பெரிசா ஒன்னும் எதிர்பார்க்காத. நாங்க புது நிர்வாகம், கையில சல்லி காசு இல்ல. இனிமேதான் வசூலுக்கே போகனும். கஜானாவ காலியாக்கிட்டானுங்க,” என்று எல்லாவற்றையும் மொத்தமாக ஒப்புவித்தான் மாறப்பன்.

“காசுகீசு ஒன்னும் வேணாப்பா. பூஜை ஹோமம் எல்லாம் சும்மாவே செஞ்சுக் குடுத்திடறேன். இது என்னோட உபயமா இருக்கட்டும். இதுல என்ன பெரிசா வந்திரப்போது,” என்றேன். “நீதான் பணக்கார சாமியாராச்ச. உனக்கு என்ன குறை?” என்று வீரப்பன் இழுத்ததும் எல்லோரும் கொல் என்று சிரித்தார்கள். நானும் அவர்களோடு சேர்ந்து சிரித்தேன். மனசுக்கு இதமாக இருந்தது.

“நான் ஒன்னும் பஞ்சத்துக்கு பரதேசியா போனவனும் இல்லை. பரத்துக்காக தேசாந்திரம் போனவன்,” என்றதும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு ஏதோ விளங்கியது போல் சிரித்துக்கொண்டார்கள்.

“அது சரி, நம்ப கோயில்ல முனியாண்டி சாமி, பேச்சாயி, மதுரைவீரன் சாமி, எல்லாத்தையும் கொண்டு வந்து உள்ளேயே வச்சிட்டாங்க. அவங்களுக்கும் சேர்த்து பூஜை போடனும். என்ன தெரியுதா?” என்றான் கோயில் தலைவன்.

“இங்க பாருப்பா, விநாயகர், முருகன், அம்பாள், சிவபெருமான் இவங்களுக்கு எல்லாம் ஹோம பூஜைகள் எல்லாம் பண்றேன். முனியாண்டி சாமி, பேச்சாயி, காத்தாயி, கருப்பண்ணஞ்சாமி, இதுக்கெல்லாம் எங்களால பூஜை செய்ய முடியாது. சிறு தெய்வ வழிபாட்டை நான் வன்மையாகக் கண்டிக்கிறேன்,” என்று ஒரு குட்டிப்பிரசங்கமே செய்துவிட்டேன். ஏதோ மன்னிக்க முடியாத தவற்றைக் கேட்டுவிட்ட குற்ற உணர்வோடும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள். ஒரு சிலர் மட்டும் தாழ்வு மனப்பான்மையில் தலையைக் கவிழ்த்துக்கொண்டு சற்றே மனம் தளர்ந்து கலங்கிப் போனார்கள்.

“சரி, சரி அதுக்கென்ன, கோயில் பூசாரி இருக்கார் இல்ல, அவரை வச்சு அதுகளுக்கு ஏதாவது மந்திரம் சொல்லிக் கொள்கிறோம். முக்கியமான பூஜையை மட்டும் செஞ்சுக் கொடுத்தா போதும்,” என்று தலைவரும் செயலாளரும் கோரசாகக் கூறியது என் ஞான வரம்புக்கு பெருமிதமாக இருந்தது. என் சமய அறிவு பற்றி அவர்களுக்கு என்ன தெரியும்? நான் செய்யும் ஹோமத்தைப் பார்த்துத் திகைப்பதோடு மட்டுமல்லாமல் நான் சொல்லும் மந்திரங்களைக் கேட்டு வாயில் விரலை வைக்கப்போகிறார்கள் என்ற எண்ணமே என்னை எங்கோ ஞான ரதத்தில் வான தேவனாக உலாவ வைத்தது.

சட்டென்று ஒரு பிரேக். கார் சற்றே குலுங்கி நின்றது. அந்த முனியாண்டி கோயில் முடக்கைப் பார்த்ததும் தோட்டத்து எல்லையைத் தொட்டுவிட்டோம் என்று கண்கள் கார் சன்னல் வழியாக எட்டிப் பார்த்தன.

முனியாண்டி கோயில் தெளிவாகக் கண்களுக்குத் தென்பட்டது. அங்கே கம்பீரமாக நின்றுகொண்டிருந்த சிலையில்தான் ஏதோ ஒரு மாற்றம். “என்ன முனியாண்டி சாமி சிலைய மாத்திட்டாங்களா?” என்றேன் அழைத்து வந்த டிரைவரைப் பார்த்து. “ஆமாம் சாமி, இப்ப முனியாண்டி சாமி இல்ல. இது ஸ்ரீ ஸ்ரீ முனீஸ்வரர் ஆலயம். பேரையும் செலையையும் மாத்தி வச்சு அஞ்சு வருஷமாச்சு,” என்றார்.

வெடுக்கென்று என் கையை உதறிவிட்டு ஒரு சிறுவன் ஓடிச் சென்று அவரையே உற்றுப் பார்த்து நின்றான். “என்னப்பா இப்படி பயந்து போய் பாக்கற?” என்றார் பூசாரி. “இல்லங்க ஐயா, ஏதோ காத்து கருப்பு பட்டு பையன் பயந்து போயிட்டான். நாளு நாளா ஒரே காய்ச்சல். தூக்கத்துல வேற பினாத்துறான். சரியா சாப்பிடறதும் இல்ல. மூணு நாளா ஸ்கூலுக்கு வேற போகல. சாமிய வேண்டி ஒரு கயிறு மந்திரிச்சு போடுங்க,” என்றார் என் தாய்.

“இதோ பாரு, இந்த சாமி ரொம்ப சக்தியானது. முனியாண்டி சாமிய நல்லா கும்பிட்டுக்கோ. எங்க போனாலும் கூடவே வருவார். குதிரை சத்தம் வேற கேட்கும். நெஞ்சுல தைரியமும், உடம்புல பலமும் உடனே வந்துடும். என்ன புரியுதா?” என்று பூசாரி கூறியதும் எனக்குள் ஏதோ ஒரு வேகம் பிறந்தது போல இருந்தது. கையிலே கருப்பு கயிறு கட்டியதும் மனசெல்லாம் வீரம் நிறைந்து போய் அறவே பயம் மறைந்து போன மாதிரி இருந்தது. மறுநாளே காய்ச்சல் இல்ல. மனதில் உத்வேகமும் உடம்பில் உயிரும் வந்த மாதிரி இருந்தது. உடனே பள்ளிக்குச் சென்றுவிட்டேன்.

பிறகு இடைநிலைப்பள்ளியில் கூட எனது இன மானத்தை சீண்டிய ஒரு சீன மாணவனை ஒரே குத்தில் முகத்தைப் பேத்தது இந்த சாமி கொடுத்த தைரியம்தானே. “இந்து பரயா” என்று திட்டிய இன்னொரு மாணவனோடு கட்டிப்புரண்டு குத்திக்கொண்டபோது கூட என்னைக் கண்டித்த எனது தமிழ் ஆசிரியர் நீ என்ன பெரிய மதுரை வீரனா என்று வசை பாடியது இன்னும் காதில் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது.

படாரென்று மனதில் யாரோ அறைந்தது போல் இருந்தது. சட்டென்று சிந்தை திறந்துகொண்டது. இதுவெல்லாம் எப்படி எனக்கு மறந்துபோச்சு. செய்நன்றியைப் பற்றி இவ்வளவு காத்திரமாகப் பேசும் எனக்கு எப்படி இந்நன்றி மறந்தது? சின்ன வயதில் என்னைக் காத்த சாமி எப்படி சின்ன சாமியாக இருக்க முடியும்? எல்லா வயதிலும் காக்கும் சாமி ஒன்றாகத்தான் இருக்க வேண்டும். ஆக்ரோஷமாக இருப்பதால் ஒரு சாமி கெட்ட சாமியாகிவிட முடியுமா? எத்தனை முறை என் அப்பா என்னிடம் கொடூரமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறார். அதற்காக அவர் கெட்ட அப்பா ஆகிவிடுவாரா? அவலட்சணமாக, ஆங்காரமாக இருப்பதால் காட்டேரி சாமி சிறு தெய்வமாகிவிடுமா? எத்தனை முறை என் அம்மா என்னிடம் கடுமையாக நடந்து கொண்டிருக்கிறார். அந்த அம்மா மாற்றாந்தாய் ஆகிவிடுவாளா?

எல்லா சாமியும் நல்ல சாமிதான். நம் அறிவுக்கு எட்டிய அளவுக்கு நாம் அதை பார்க்கின்றோம். நம் சிறுமைக்கு அது இறங்கி வருவதால் அது சிறுதெய்வம் ஆகிவிடாது. கேடுதனை நீக்குவதால் கெட்ட சாமியா? கேட்ட வரம் தருவதால் நல்ல சாமியா? அவரவருக்கு அவரவருடைய மனப்பக்குவத்திற்கு ஏற்ப இறங்குவதும், அறிவு முதிர்ச்சிக்கு ஏற்ப ஏறுவதும் அதன் இயல்பாயிற்றே. அதை விடுத்து இவரை எப்படி நான் சிறு தெய்வம் என்று தூற்றினேன் என்று நினைக்கும்பொழுது அவர் முன்னிலையில் சிறுத்து சிறுமைப்பட்டுப் போனேன். எழுந்து நின்று மீண்டும் மண்டியிட்டு வணங்கி விருட்டென்று எழுந்தேன்.

மனம் முதிரா பெரியவன் சிறுவனின் காலில் வீழ்ந்து வணங்கியது போல் இருந்தது. மனம் நெகிழ பெரியவன் சிறுவன் கையைப் பிடித்துக்கொண்டே வேகமாக நடந்தான்.

“சாமி போவோமா?” என்று டிரைவர் கேட்டதும் ஆன்மீகத்தில் இன்னும் சற்று தெளிந்தவனாகத் தோட்டத்தை நோக்கி கார் என்னைச் சுமந்துகொண்டு வேகமாகச் சென்றது.

குதிரைகளின் காலடி ஓசை எங்களை முந்திச் சென்று கொண்டிருந்தது.

-தொடரும்

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2010.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768