|
|
|
காணாத ஒன்றைத் தேடி
‘I had many worries in my life, which never happen’ - இந்த வாசகம் எனக்கு
மிகவும் பிடித்தமானது. எல்லாத் தடைகளையும், மன இறுக்கங்களையும்,
தடுமாற்றங்களையும் ஒரு தொடர் நிகழ்வாகக் கருதி, பயணித்துக்கொண்டே இருப்பது
என்பது படித்த நூல்கள் எனக்கு தந்த போதனை. சந்தர்ப்பவசத்தால் எதுவொன்றும்
நடப்பதில்லை; அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கும் காரண காரியத் தொடர்புண்டு.
எண்ணங்கள்தாம் சந்தர்ப்பங்களை ஏற்படுத்தித்தருகின்றன. வாழ்க்கை அதன் இலக்கை
நோக்கிப் போய்க்கொண்டே இருக்கிறது.
இப்படியாய், வாழ்க்கையைத் தத்துவப்படுத்திப் பார்க்க கற்றுத் தந்த
வாசிப்புப் பழக்கம், ஓர் அலாதியான இன்பத்தை அளிக்கவல்ல, மெச்சத்தகுந்த
பொழுதுபோக்காய் மட்டுமே எனக்கு இருந்தது. இந்தச் சிந்தனைப் போக்கைத்
திசைத்திருப்பிய தருணம் இப்படித்தான் வாய்த்தது.
“இப்படி கண்ட பொக்குங்கள (books) வாங்கி காச வீணாக்காம சேத்துவைடா...
புள்ளைங்க படிப்புக்கு உதவும்.” பினாங்கு வெற்றிவேல் புத்தகக்கடையில்
இருந்து வாங்கி வந்து மேசை மேல் நான் வைத்த புத்தகப் பையைப்
பார்த்துவிட்டுதான் அம்மா சொன்னார். தீராநதி, காலச்சுவடு, உயிர்மை, பரமஹன்ச
யோகானந்தரின் உரை தொகுப்புகள். இவைதான் நான் வாங்கி வந்தப் புத்தகங்கள்!
வாசிப்புப் பழக்கம் என்னுள் துளிர்விட முக்கிய காரணம் அம்மாதான். அவர்
படிப்பதற்காக தோட்டத்தில் பலரிடம் புத்தகம் இரவல் வாங்கிச் செல்வேன்.
பெரும்பாலும் ‘ராணி முத்து’ நாவல்கள். எல்லாக் கதைகளையும் நானும்
படித்துவிடுவேன். சில புத்தகங்களை நான் படிக்கக்கூடாது என கண்டித்துக்
கூறிவிடுவார். அதில் இப்பவும் நினைவில் இருப்பது தி. ஜானகிராமனின் ‘அம்மா
வந்தாள்’. (இன்றுவரை எனக்கு மிகப்பிடித்தமான எழுத்தாளர்களில் ஒருவர் தி.ஜா.
‘மோகமுள்’ வாசித்த காலகட்டத்தில் உளவியல், உளபகுப்பாய்வியல் போன்ற
துறைகளில் பரிச்சயம் இருந்ததால் தி.ஜா நாவல்களின் பரிமாணங்களை இன்னும்
நன்றாக உணரமுடிந்தது.)
படிடா, படிடா என்று சொல்லியும், நான் படிப்பதைப் பார்த்து திருப்தியும்
கண்ட அம்மா சொல்கிறார்... காசை வீணாக்காதேடா என்று! புத்தகமும் கையுமாக
இருந்த அம்மாவின் மொத்த பொழுதின் போக்கையும் நிர்ணயிக்கும் அமானுஷ்ய
சக்தியாக ஆஸ்ட்ரோ ஆகிவிட்டது அப்போதுதான் உறைத்தது. நிறைய வீடுகளில் நிறைய
அம்மாக்கள் இப்படித்தான் ஆகிவிட்டார்கள்! எல்லா மெகாத்தொடர்களையும் இவர்கள்
பார்த்துக்கொண்டு, பிள்ளைகளை மட்டும் படிங்க... படிங்க என்பது எவ்வளவு
பெரிய வன்முறை! எப்போது பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளுடன் உரையாடுவதை
நிறுத்துகிறார்களோ, அந்த கணத்தில்தான் பிள்ளைகளுக்கும் பெற்றோர்களுக்குமான
இடைவெளி கால்கொள்கிறது.
பல சமயங்களில் அம்மாவின் பேச்சை முறுவலித்து தவிர்த்துவிடுவதைப்போல இம்முறை
செய்ய இயலவில்லை. கொஞ்சம் சிந்தித்துதான் பார்ப்போமே. வாசித்துக் கழித்த /
களித்த பொழுதுகள் எல்லாம் வெறும் இடைச்செருகல்கள்தானா? பெரும்பாலும்
அப்படித்தானே. நினைக்கும்போதே நெருடலாக இருந்தது. வாசிப்பு கொடுத்த
அற்புதமான கணங்களை வாசித்து முடித்தபின் ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு ‘வேலையைப்
பார்ப்போம்’ என்று போனதுதானே இவ்வளவு காலமும்..? தெரிந்துகொள்ள
படித்ததுதான் இதுவரை. இருப்பின் நிதர்சனத்தை கண்டடைவதற்கு, அல்லது
இருப்பின் நிதர்சனம்தான் என்ன என்பதையாவது தெரிந்துகொள்வதற்கு புத்தகங்கள்
திறப்புகளை, தருணங்களை உருவாக்கித்தரவல்லவை என்பது எவ்வளவு உண்மை.
இலக்கியம், ஆன்மீகம், அரசியல், கல்வி ஆய்வுக்கட்டுரைகள் என்று வாசித்தவற்றை
வகைப்படுத்தி, தனித்தனியாக, தனித்துப்பார்த்தது சரியான வாசிப்பு முறையா?
அல்லது, இவையனைத்தும் காட்ட முயலும் தரிசனம் ஒன்றேதானா?
இப்படித்தான் ஆரம்பமானது திருப்பம்.....
(தொடரும்)
|
|