இதழ் 33
செப்டம்பர் 2011

இருபத்து நான்கு மணி நேரத்துக்கப்பால் ஒரு மனிதரும்
சில இயந்திரங்களும்...

தமிழையும் தமிழ் வாழ்வையும் முன்னெடுக்க வேண்டிய முகாமையான பண்பு தமிழாசிரியர்களிடத்திலும் அவர்களைக் கண்காணிக்கும் மேலதிகாரிகளுக்கும் அதிகமாகவே உண்டு. ஆனால், அந்த எதிர்பார்ப்பு இன்றளவும் ஏமாற்றத்தையே அளிக்கிறது. அத்திப் பூத்தாற்போல அங்கொன்றும் இங்கொன்றும் இருக்கவே செய்கிறார்கள். அவர்களுள் மற்றொருவரைக் கொஞ்சம் அலசவுள்ளோம். இத்தகைய மனிதர்களை நேரடியாகப் பேட்டி எடுப்பதோ, தொலைபேசியில் அளந்துகொண்டு விவரங்களைச் சேகரிப்பதோ எனக்கு உடன்பாடில்லை. பழகி, பேசி, ஒன்றாக உண்டு களித்த பொழுதுகளின் பின்னணியை வைத்தே இந்த ஆளுமைகளைச் சொல்லக் கடமைப்பட்டுள்ளேன். ஒரு சராசரி வெற்றியாளரின் பின் சோகமயமான வரலாறு கப்பியிருப்பது வழக்கமானதுதான் என்றாலும், வல்லினத்துக்காகத் மாலை மரியாதைகளுக்கப்பாற்பட்ட தனித்தபெரும் ஆளுமைகளே அடையாளம் காணப்படுகின்றனர். பத்தோடு பதினொன்றாக அத்தோடு இதுவொன்றாகக் கண்டவர்களையும் இத்தொடரில் இணைத்துக்கொள்ள முடியாது. மனசாட்சியுடன் அவதானிக்கப்பட்ட மனிதர்களே இதில் இடம்பெறுகின்றனர். அத்தகையச் சிறப்புக்குரிய மனிதர்தான் திரு தாயபு கனி!

ஐம்பது வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் தாயபு பிறப்பால் தமிழ் முஸ்லிம் என்றாலும் தமது வாணாள் அனைத்துமே மலேசிய தமிழர்களுக்கே ஒதுக்கி வருகிறார். தாம் பிறந்த திபோங் நம்பி தோட்டத்தின் பால்வெட்டுத் தொழிலாளியின் மகனாகப் பிறந்து, படித்து அங்கேயே பத்தொன்பது வயது வரை தோட்ட மக்களோடு மக்களாகப் பால்வெட்டுத் தொழிலாளியாக மங்கு துடைத்துக் கொண்டு... மரம் சீவிக்கொண்டு குடும்பப் பாரத்தைத் தம் தோளிச் சுமந்தவர். பிறகு, தற்காலிக ஆசிரியராகப் பணிக்குள் நுழைந்து தலைமையாசிரியருடன் சில கருத்து வேறுபாடுகளால் வெளியேறியவர். மீண்டும் வெறித்தனமாய்க் கற்று கல்லூரி சென்றவர்.

கல்லூரிக் காலங்களில்கூட அவரது சிந்தனையும் செயலும் சமூகம் பற்றியே மையமிட்டுக்கொண்டிருந்தன. இயல்பாகவே சமூக உணர்வு மேலோங்கியிருந்த நிலையில், நண்பர்களுக்கு உதவுவதையே முதல் வேலையாகக் கொண்டிருந்தார். தங்குமிடப் பிரச்சனையா, போக்குவரத்துப் பிரச்சனையா, பணத்தட்டுப்பாடா, குடும்பச் சிக்கலா, உரிமைப் போராட்டமா, கூப்பிடுங்கள் தாயபுவை என்கின்ற அளவுக்குச் சுழன்று சுழன்று இயங்கியவர்; இன்றும் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறவர்! இத்தனைக்கும் திரு தாயபு அவர்கள் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அரசு பணியில் உள்ளவர்.

1970 களில் மணிமன்றப் பாசறைக்குள் நுழைந்த தாயபு, அப்பொழுதே தோட்ட மக்களுக்காகக் குரல் எழுப்பியவர். மேலாண்மைச் சக்திகளிடமிருந்து தோட்ட மக்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக நேருக்கு நேர் நின்று பேசியவர். மக்கள் சிந்தனை விழிப்புணர்ச்சி பெறுவதற்காகப் பிரத்தியேக வகுப்பு, முதியோர் வகுப்பு எனப் பலவாறாக இயங்கியவர். இடைநிலைப் பள்ளி முடித்த மாணவர்களுக்கு மேற்கல்வி தொடரவும் வேலை வாய்ப்பைப் பெறவும் பெருந்துணையாய் இருந்தவர். குடும்பத் தலைவர்களுக்கு வீட்டுடைமையைப் பெறுவதில் அதற்கான வேலையில் இறங்கி 100 விழுக்காடு வெற்றியை ஈட்டியவர். ஏதோ சில காரணங்களால் பேசாமல் இருந்தவர்கள்கூட உதவியைப் பெறுவதற்காக வேண்டி பேசா நோன்பை முறித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இத்தனைக்கும் அவர் யாரிடமும் முகம் சுளித்துக் கொண்டதாகச் சரித்திரமே இல்லை.

நம்மில் பெரும்பாலோருக்கு நேரமே இல்லை என்று சொல்வது வாடிக்கையாகிவிட்டது. தங்களுக்காக உழைக்கின்ற ஒருவர் அதனால் தாங்களும் தங்கள் குடும்பம் மட்டுமே வாழ வேண்டும் என்கிற பிரிவினருக்கு நேரம் என்பது அவர்களுக்கு ஒரு வரவாகவே இருக்கிறது. மலேசிய இந்திய ஆசிரியர்களில் பெரும்பாலோருக்கு நேரப் பிரச்சனை பெருத்த தலைவலியாய் அமைந்துள்ளது. பள்ளி செல்வதும், வீடு திரும்புவதும், பகுதி நேரத் தொழில் செய்வதுவும் பிரத்தியேகக் கல்வி மையங்களில் நுழைவதுவும் அல்லது வீட்டிற்குள் அறையொன்றை ஒதுக்கி மாணவர்களுக்குக் கட்டண வகுப்பு நடத்துவதும் என நேரப் போதாமையில் மூச்சிறைத்துக்கொண்டிருக்கின்றனர். தங்கள் உபரித் தொழில் விருத்திக்காகப் பிறரைத் தொடர்பு கொண்டு மணிக்கணக்கில் பேசும் இவர்கள், சமூகத்துக்காகவோ மொழிக்காகவோ இலக்கியத்துக்காகவோ நுழையவே மாட்டார்கள். அப்படியே நுழைவதென்றாலும் கோயிலோடு நின்றுவிடும். கோயில் விழாக்களில் பாரம்பரியயத்தைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் பெருமகனார் போல பாவனை செய்வார்கள். மற்றப்படி அவர்களுக்கு நேரமே இல்லை! இதற்கெல்லாம் விதிவிலக்கானவர்தான் தாயபு கனி அவர்கள். சராசரி ஆசிரியர்களுக்கு அப்பாற்பட்டு 24 மணி நேரமும் வெளியுலகந்தான் அவரது வாழ்வு! எல்லாச் சேவைகளையும் தம் சொந்த செலவிலேயே ஈடுகட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். ஆயிரக்கணக்கானோர் நன்மைகளைச் சுகித்திருக்கிறார்கள். என்னுடைய கேள்வி ஒன்றுதான். இந்த நன்றிகெட்ட கூட்டங்களெல்லாம் என்ன ஆனார்கள், எந்த ஆரண்யத்தில் இருக்கிறார்கள் என்பதுதான்! அதைவிட வேதனை, அவர்களில் பலர் நம்முடனேயே புழங்கிக்கொண்டுதானிருக்கிறார்கள். அவர்களையெல்லாம் எத்தனையோ சமூக விழாக்களில் சந்தித்துக்கொண்டுதானிருக்கிறேன். அவர்களில் சிலருக்கு அரசாங்க விருதுகளெல்லாம் கிடைத்திருக்கின்றன. மேடையேறியெல்லாம் பேசியிருக்கிறார்கள்.ஆனால், ஒரு நாளேனும் வாய்விட்டுச் சொன்னதே கிடையாது! அவர்களில் பெரும்பாலோர் ஆசிரியர்களும் அவர்களைச் சார்ந்த குடும்பத்தினருந்தான்! ஒருகால் தாயபு அவர்கள் ‘மவுத்தான’ பிறகு படத்திற்கு மாலை போட்டுக் கொண்டோ, ஏதோவோர் இயக்கத்தின் சார்பாக மறைந்துகொண்டு மெளன அஞ்சலி செய்வார்களோ? நான் நேரடியாகக் கண்டுய்த்த இரு சம்பவங்களை இவ்விடம் சுட்டலாம் என எண்ணுகிறேன்.

சம்பவம் 1:
முன்பின் அறிந்திராத ஒருவரிடம் தாயபு அவர்களின் சேவைகளை வெள்ளந்தியாகப் பாராட்டிக் கொண்டிருந்தேன். சம்பத்தப்பட்ட நபர் மிகுந்த உற்சாகத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஒரு நாள் அவரைத் தாயபு அவர்களிடம் அறிமுகம் செய்துவைத்தேன். அவர்களின் நட்பு வலுப்பெற்றுப் பல்கலைக்கழகத்துக்குள் அவரது பிள்ளைகள் இருவரும் மருத்துவத் துறையில் வெற்றிகரமாக நுழைந்து விட்டார்கள்! இந்த நுழைவுக்கு ஆணிவேராகப் பிள்ளைகளின் உழைப்பும் பெற்றோரின் முயற்சியும் இருந்தபோதிலும், அவற்றை நனவாக்க புத்ரா ஜெயா வரை அழைத்துச் சென்று நியாயமாகப் பேசியவர் தாயபுதான்! காரியம் கைக்கூடிய பின்பு சம்பத்தப்பட்ட நபர் நெஞ்சை நிமிர்த்திக்கொண்டு தம் பிள்ளைகளின் பெருமையை மட்டுமே பீற்றிக்கொண்டிருக்கிறார். பிள்ளைகளுக்கும் அவரது சேவை தெரியவில்லை. சுயநலக் கூட்டத்துக்கு மத்தியில் அவர்களின் வளர்ச்சிக்குப் பின்னணியாகச் செயல்பட்ட தாயபு அவர்கள் மறக்கடிக்கப்பட்டார்!

சம்பவம் 2:
நான்கு ஆன்டுகளுக்கு முன் பள்ளி ஆசிரியை ஒருவர் அழுதுகொண்டிருந்தார். ஏற்கெனவே, கல்வி சாராத பட்டப்படிப்பை முடித்து இடைநிலைப்பள்ளியொன்றில் தற்காலிக ஆசிரியராகப் பணியை மேற்கொண்டிருந்தார். அவருக்கு ஆசிரியராக நிலைக்க வேண்டும் என்பது அடிமனத்து இலட்சியம். கல்வித் துறையில் ஒரு டிப்ளோமா பெற இரண்டுகளாகப் போராடிப் போராடி வெறுப்பும் விரக்தியும் கலந்த நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருந்தார். சக ஆசிரியர்களுடன்கூட சமாதானமாகப் பேசுவது கிடையாது. மாணவர்களிடம் கடுமையான குரலில்தான் பேசுவார். தனக்கோர் அங்கீகாரம் கிடைக்கவில்லையே என்பதான மனோநிலையில் அவரது அன்றாட வேலை அமைந்திருந்தது. நிலைமையை விசாரித்து அதற்கான முயற்சியைக் குறித்து விசாரித்தேன். மனு செய்ததையும் மறு மடல் எழுதியதையும் குறிப்பிட்டார். வேறென்ன செய்துள்ளீர்கள் எனக் கேட்டதற்கு போமோவையும் மந்திரவாதியையும் பார்த்திருப்பதாகச் சொன்னார்! இத்தனையையும் செய்துமா வாய்ப்புக் கிட்டவில்லை எனக் கேல்வியைத் தொடுத்தேன். ஆமாம் சார் என முகம் தொங்கிப் போனார் அந்த ஆசிரியை. அதன் பின்தான் அவரது சரித்திரமே தெரிய வந்தது. சில காரியங்கள் மற்றவர்களுக்குத் தெரிய வந்தால் அவை நிறைவேறாதென நினைக்கும் வகையறாக்களைச் சேர்ந்தவரெனப் பின்னர் தெரிந்துகொண்டேன். நம்மினத்தவராச்சேயென மனம் கசிந்து தாயபு அவர்களின் தனிநபர் முயற்சியைப் பற்றிச் சொன்னேன். அப்படியாவென வியந்து அடுத்தடுத்த நடவடிக்கைகளுக்கு ஏற்பாடு செய்ய, தாயபு அவர்கள் அந்த ஆசிரியையையும் இன்னும் சிலரையும் தமது வாகனத்தில் ஏற்றிக்கொண்டு இரண்டு மூன்று முறை புத்ரா ஜெயாவுக்குச் செல்ல இப்பொழுது அந்த ஆசிரியை இரண்டாவது ஆண்டைத் தாண்டி உயர்கல்வி கற்றுக்கொண்டிருக்கிறார். இடைபட்ட அந்த ஆசிரியையின் அப்பாவைச் சந்தித்தேன். அவரது பேச்சு முழுக்க தம் மகளின் பெருமை மட்டுமே மேலோங்கியிருந்ததேயொழிய மருந்துக்கும் தாயபு அவர்களின் தன்னலமற்ற சேவை சொல்லப்படவேயில்லை! அந்த ஆசிரியை ஒரு முறை என்னிடம் சொன்ன வாசகம் இன்னமும் எண் ஞாபகத்தில் உள்ளது. தமது இந்த முயற்சி வெற்றி பெற்றால் தாயபு அவர்களுக்கு வேண்டிய மட்டும் பணம் கொடுப்பதாகச் சொன்னபோது, தாயபு அவர்கள் பணம் எல்லாம் வாங்க மாட்டார், உதவி என்பது கைம்மாறு கருதாமல் செய்யும் பண்பு என்றே சொல்வார் என்றேன். அப்படியா! என்றார். வேண்டுமானால் அருகிலுள்ள தமிழ்ப் பள்ளிக்கு ஏதாவது செய்யுங்கள் என்று தாயபு அவர்களின் ஒப்புதல் பேரில் சொன்னேன். நாட்கள் நகர அந்த ஆசிரியையும் வெற்றிகரமாக உயர்கல்வி பயிலச் சென்றார். இதில் என்ன நகைச்சுவை என்றால் அவருக்குத் தகவல் கிடைத்ததுவும் படிக்கச் சென்றதுவும் எங்களிருவருக்கும் தெரியாது என்பதுதான். தாயபு செய்த நன்றியையும் மறந்தார், தமிழ்ப் பள்ளிக்குச் செய்வதாகச் சொன்னதையும் மறந்தார். இடையில் இரண்டு மூன்று முறை தற்செயலாகப் பார்க்க நேரிட்டது; சிரித்துக்கொண்டே சென்றுவிட்டார். இப்படி ஆயிரமாயிரம் நன்றி கெட்ட கூட்டங்களுக்கு நலம் கொடுத்தவர் இன்றையக் கல்வி ஆயுனர் திரு.தாயபு இது போல ஆயிரமாயிரம் சம்பவங்களைச் சந்தித்தவர். சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ‘தொக்கொ பெலியா’ எனும் தேசிய முன்மாதிரி இளைஞர் விருதைப் பெற்றவர். பணியில் மேனிலை அடைந்தாலும் மனமெல்லாம் தமிழ்ச் சமூகமே திரும்பத் திரும்ப முன் வந்து நிற்கிறது. எதையும் முறையான அணுகுமுறையோடு செய்தால் முடியாதது ஒன்றுமில்லை எனும் உறுதியுடையவர். மலாக்கா மாநிலத்தைப் பொறுத்த வரையில் இன்று அரசியலில் உயர்ந்த இடத்தில் இருப்பவர்களெல்லாம் தாயபு அவர்களின் அடிமட்டத் தொண்டூழிய மனத்தில் கோலோச்சியவர்கள்தான்!

ஒதுக்குப்புறத் தமிழ்ப்பள்ளியொன்றில் பெற்றோர் ஆசிரியர் சன்கத் தலைவராகப் பொறுப்பேற்று ஒரே விருந்து நிகழ்வில் அறுபதாயிரம் ரிங்கிட் திரட்டி மாணவர்களுக்கான திட்டங்களையும் வகுத்தார். பள்ளியின் தலைமைத்துவக் கோளாறால் தாயபு அவர்கள் பொறுப்பிலிருந்து நீக்கப்பட்டார். உரிமை இருந்தும் சிந்திக்கச் சோம்பலுறும் சமூகமும் அம்போவென வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது.

ஒரு முறை தமிழாசிரியர்களைக் கூட்டாக எப்படி உயர்த்துவது யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். அவர்களில் பெரும்பாலோர் டிப்ளோமா தகுதியை மட்டுமே வைத்திருந்தனர். புத்ரா பல்கலைக்கழகத்துடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்தி கிட்டத்தட்ட 200 ஆசிரியர்களை அழைத்துக்கொண்டு இளங்கலை பட்டப் படிப்புக்கு ஏற்பாடு செய்தார். அது மட்டுமா? மறு ஆண்டில் முதுகலை படிப்பிற்கும் யூனிசெல் பல்கலைக்கழகத்தோடு நேரடிப் பேச்சு நடத்தினார். மலாக்கா, நெகிரி செம்பிலான், ஜோகூர் மாநிலங்களிலிருந்து ஆசிரியர்களைத் திரட்டி அதையும் உன்னதமாக முடித்துக் காட்டினார். அந்தக் கூட்டத்தில் இணைந்து மேற்படிப்பைத் தொடர்ந்தவர்களில் நானும் ஒருவன் என்பதை நன்றிப் பெருக்குடன் சொல்ல தலை தாழ்த்துகின்றேன்.இது நடந்தது பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு!

தாயபு அவர்கள் நினைத்திருந்தால் ஒரு சலாம் போட்டுக் கொண்டு யார் யாருக்கோ செய்திருக்கலாம். திரும்பவும் இந்தச் சமூகத்தை நோக்கியே ஓடி வருகிறார். இன்று அவரது பணி முக்கியமான பணியாகும். கல்வியமைச்சின்கீழ் நேரடியாக இயங்குகின்ற பதவி. மற்றப் பள்ளிகளுக்குச் செல்கின்ற வழியில் தமிழ்ப்பள்ளியைக் கண்டு செல்கிற வழக்கம் அவர் குருதியில் குழைந்துதானிருக்கிறது. பல தமிழ்ப்பள்ளிகளில் தலைமையாசிரியர்களின் படுமோசமான நிர்வாகத்தைப் பற்றி ஒளிவு மறைவின்றிச் சொல்லியிருக்கிறார் பெரும்பான்மையான தமிழ்ப்பள்ளித் தலைமையாசிரியர்கள் இன்னமும் தொடை நடுங்கிகளாகவும் சுதந்திர காலத்துக்கு முந்தையச் சிந்தனையாளர்களாகவும் இருக்கிறார்கள் என்பதைச் சான்றுப் பூர்வமாகப் போட்டுடைக்கிறார்.பள்ளிக்கான பணப் பிரச்சனையிலிருந்து சகலத்திற்கும் எப்பொழுதும் வழி இருக்கிறது, அனுகுமுறைத்திறன் இருந்தால் எல்லாம் வாய்க்கப்பெறும் என்று தீர்க்கமாகச் சொல்லியும் செவிடன் காதில் ஊதிய சங்காக இருப்பதுதான் நமது தலையெழுத்து என்கிறார் திரு தாயபு அவர்கள்! ஆசிரியர்களுக்குப் போதனைத் திறன் மட்டுமிருந்தால் பள்ளிக்கு ஒன்று செய்ய முடியாது. சமூக நடவடிக்கைகளில் இறங்கி சேவையாற்றிய பட்டறிவு இருந்தால்தான் கிடைக்க வேண்டியது முறையாய்க் கிடைக்கும் என்று கூறும் திரு. தாயபு, புத்திசாலித்தனமாகவும் ஆக்கப்பயனுடனும் வேலை செய்வது எப்படி என்றும் பல தடவை,பல சூழல்களில்,பல இடன்களில் சொல்லித்தான் வருகிறார்.ஆனால், யாருக்கும் காதுகள் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை!

இது புனித ரமலான் முடிந்து ஷவ்வால் பிறந்த மாதம். தாயபு மற்றும் அவர்தம் மனைவி மக்கள் நலமுடன் வாழ வேண்டும் என உள்ளத்துள் எண்ணுகிறேன்.நபிகள் நாயகம் அருளியது போல தாயபு அவர்களின் சொல்லையாவது கேட்பார்களா இந்தத் தமிழாசிரியர்கள்?

நல்லார் ஒருவர் உளரேல் - அவர்பொருட்டு
எல்லார்க்கும் பெய்யும் மழை

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2011.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768