இதழ் 33
செப்டம்பர் 2011

துர்க்கனவாகும் விளையாட்டுகள்

பள்ளியில் படிக்கும் போது எனக்கு பல விளையாட்டுகளில் ஆர்வம் இருந்தது. ஓட்டப்பந்தயம், தடை தாண்டுதல் போன்றவை எனக்கு பிடித்த விளையாட்டுகள். என் உயரத்துக்கு அந்த விளையாட்டுகள் பொருந்தவில்லை. எனினும், என்னால் அந்த விளையாட்டுகளில் ஈடுபடவும் என் குழுவிற்கு வெற்றியை வாங்கி தரவும் முடிந்தது.

விளையாட்டின் மீது கொண்டுள்ள என் ஆர்வத்தை அறிந்திருந்த பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவர், அவர் பொறுப்பேற்றிருந்த ஹாக்கி விளையாட்டில் என்னையும் தேர்ந்தெடுத்து பயிற்சி வழங்கினார். பயிற்சிக்குப் பிறகு நான் குழுவில் கோல் கீப்பர் ஆனேன். காலில் பட்டை, முகத்தில் தடுப்பு முகமுடி, தடித்த கையுறை, நெஞ்சில் பாதுகாப்பு பட்டை என என்னையே நான் அடையாளம் காட்ட முடியாத அளவுக்கு அதன் சீருடை இருந்தது. அந்த விளையாடில் நான் கொண்டிருந்த ஆர்வம் என்னை தீவிரமாகப் பயிற்சியில் ஈடுபட செய்தது. அதன் காரணத்தினாலோ என்னவோ பேரா மாவட்டத்தின் ஆரம்ப பள்ளிகளுக்கான ஹாக்கி போட்டி விளையாட்டில் நான் பங்கேற்கும் கொள்ளும் அளவுக்கு கொண்டுச்சென்றது. அதில் வெற்றி பெற்றிருந்தால் மாநில ரீதிக்குப் போட்டிக்குப் போயிருப்பேன். ஆனால் என் பெற்றோர்களின் ஆதரவு அதற்குப் கிடைத்திருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். மாவட்ட ரீதிக்கு என்னை அனுப்பியதே அவர்களின் பெரிய தியாகமாக எண்ணியிருக்கக்கூடும்.

நான் இடைநிலை பள்ளிக்குப் போன பிறகு அப்பாவின் அடக்கு முறையால் விளையாட்டின் மீதிருந்த ஆர்வம் குறையத்தொடங்கியது. ஆனால் விளையாட்டை காண்பதில் ஆர்வம் குறைந்தது என சொல்லிவிட முடியாது. அப்பா இறந்த பிறகு விளையாட்டின் மீதுல்ல என் மொத்த ஆர்வத்தையும் பொசுக்குவதற்கான கொள்ளிக் கட்டையை அம்மாதான் வைத்திருந்தார். ஆண்பிள்ளை மாதிரி பூப்பந்து விளையாடுகிறாள், ஆண்பிள்ளை மாதிரி கால்பந்து பார்க்கிறாள் என்று எந்நேரமும் எதை செய்தாலும் அதில் ஓர் ஆணின் உருவத்தைக் கண்டுபிடித்து பேசிக்கொண்டிருப்பார். அப்பாவை இழந்து குடுப்பப் பொறுப்பில் இருக்கும் நான், நானாகக் கூட இருக்கக்கூடாது என்றால் அதை எப்படி ஏற்றுக்கொள்வது. ஊதியத்துக்காக, உழைப்பில் ஒரு பெண் ஆண்களுக்கு நிகராக செயல்படும் போது அதை செலவழிக்கவோ அல்லது வேறு எந்த முடிவு எடுக்கவோ அவள் உரிமை எடுத்துக் கொள்ளும் பட்சத்தில் அவளுக்கு கிடைக்கும் பட்ட பெயர்கள் ஏராளம். அடாவடித்தனம் செய்கிறாள், திமிராக இருக்கிறாள், மதம் பிடித்து அலைகிறாள் என்று நீண்டு செல்கின்றன அந்தப் பெயர்கள். அவளை சார்ந்தவர்களே அந்தப் பெயரை சுமத்தி குற்றம் பார்ப்பது எந்த ஊர் நியாயம் என்று விளங்கவில்லை.

பெண் பிள்ளைகள் மீது ஏன் இத்தனை எதிர்ப்பார்ப்புகள் அல்லது எதிர்ப்புகள்? அத்தனையும் அவர்களின் சுயநலமே என்று உணந்துகொள்ளும் போது, இழந்தது எல்லாம் எட்டாத உலகத்தில் எங்கோ புதையுண்டு இருக்கும். ஏக்கங்களின் நிழல்களை எங்கே போய் எரிப்பது.

முதல் ஒன்று இருந்தால் முடிவு என்று இருக்கும் அல்லவா. இவை அனைத்துக்கும் ஒரு முடிவு என் திருமணத்துக்குப் பிறகுதான் வந்தது. நமக்கு விருப்பமானதை பகிர்ந்துகொள்வதுக்கும் நமது விருப்பங்களை கேட்பதற்கும் ஒரு ஜீவன் இருப்பது பெரும் பாக்கியம் அல்லவா. போட்டி விளையாட்டுகளை தொலைக்காட்சியில் மட்டும் அல்ல நேரடியாகவும் பார்க்கும் வாய்ப்பை என் கணவர் ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார். என் நியாயமான கோரிக்கைகளுக்கு என் கணவர் எவ்வித தடையையும் போடாமல் இருந்தார். முற்பகுதியில் படும் சிரமம் பிறகு நன்மையை பயக்கும் என்பது என்வரைக்கும் சரியாக இருந்தது.

இல்லையென்றால் தற்போது நான் வேலை செய்துக்கொண்டிருக்கும் ஸ்னோக்கர் மையத்தில், திருமணத்துக்கு முன் வேலை கிடைத்திருந்தால் செய்ய அனுமதித்திருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்தான்.

சுனோக்கர் நான் தொலைக்காட்சியிலும் விரும்பி பாத்திராத விளையாட்டு. மூன்று வருடமாக நான் அங்கே வேலை செய்தாலும் கடந்தமாதம் நடந்த ஊழியருக்கான சுனோக்கர் விளையாட்டு போட்டி வரைக்கும் நான் அதைப் பற்றி ஒன்றுமே அறிந்திருக்கவில்லை. பந்துக்களைக்கூட முறையான வரிசையில் அடுக்க தெரியவில்லை என்றால் நான் அதனிடமிருந்து எத்தனை தூரம் அந்நியப்பட்டுள்ளேன் என்பதை புரிந்துகொள்வீர்கள். பணத்தைக் கட்டி பந்தயம் வைத்து விளையாடுவதால் முஸ்லீம்கள் சூது விளையாட்டாக அதை அடையாளப்படுத்துகிறார்கள். மிகவும் பிரபலமான நட்சத்திர விடுதியில் நான் பணிபுரியும் இந்த ஸ்னோக்கர் மையம் அமைந்திருந்தாலும் போலிஸ்காரர்கள் அவ்வப்போது சோதனைக்காக வருகிறார்கள். பிரபலங்கள் யாரேனும் விளையாட்டில் ஈடுபட்டிருந்தால் ஏதேனும் மறைவை நோக்கி ஓடுவார்கள். அகப்படும் பிரபலங்கள் நாளிதழிலோ அல்லது தொலைக்காட்சியிலோ செய்தியாகி விடுகிறார்கள். இவற்றை கண்ணுரும் போது சூது என்று வரையறுப்பதினால் மலேசிய மண்ணில் இந்த விளையாட்டுக்குச் சரியானதொரு அங்கீகாரம் வழங்கப்படவில்லை என்றே தெரிகிறது.

பிரிட்டிஷ் ராணுவ அதிகாரிகளால் 19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் கண்டுப்பிடித்ததாக கூறப்படும், 22 பந்துக்கள் கொண்ட இந்த விளையாட்டில் 15 சிவப்பு பந்துக்களோடு தலா ஒவ்வொரு பந்துகள் மஞ்ஞள், பச்சை, சாக்லட், நீலம், இளஞ்சிவப்பு, கறுப்பு, வெள்ளை நிறங்களில் இருக்கின்றன. வெள்ளைப் பந்தைக்கொண்டே மற்ற பந்துக்களை அடித்து குழியில் தள்ள வேண்டும். கூறிய பார்வையும் கவனமும் இல்லாமல் இந்த விளையாட்டை ஆடுவது மிகவும் சிரமம். மனதை ஒருநிலைப் படுத்துகிற ஒரு தியானத்துக்கு நிகரான விளையாட்டுகளில் இந்த ஸ்னோக்கர் விளையாட்டையும் இணைத்துக் கொள்ளலாம். ஏறக்குறைய கேரம் விளையாட்டை ஞாபகம் படுத்தும் இதில் நீண்ட கோலைக்கொண்டு பந்துகளை பந்தாட வேண்டும். ஒவ்வொரு பந்துக்கும் ஒவ்வொரு மதிப்பு இருக்கிறது. ஆக குறைந்த மதிப்பு சிவப்புக்கும் ஆக அதிக மதிப்பு கறுப்புக்கும் வழங்கப்பட்டு இருக்கிறது. அளவான நீண்ட கோலைப் பிடித்து பந்துக்களை குறிப்பார்க்கும் போதே உடற்பயிற்ச்சி செய்துக்கொண்டிருக்கும் உணர்வு ஏற்படுகிறது. காமன்வெல்த் நாடுகளில் இந்த ஸ்னோக்கர் விளையாட்டு பிரபலமான விளையாட்டாக இருக்கிறது. 1930ஆம் ஆண்டுகளில் ஜோ டேவிஸ் முதல் நிலை வெற்றியாளராக இருந்தார். 1970 ஆம் ஆண்டுகளில் ரே ரியர்டனும் 1980ஆம் ஆண்டுகளில் ஸ்டீவ் டேவிஸ்சும், 1990களில் ஸ்டீஃபன் ஹென்றி ஆகியோர் ஆறு, ஏழு முறை உலக போட்டியில் வென்று முதல் தர வெற்றியாளர் வரிசையில் இருந்தனர். ரோன்னி ஓசல்லிவன், மார்க் வில்லியம்ஸ், ஜான் ஹிக்கின்ஸ் ஆகியோர் சுனோக்கர் விளையாட்டின் முக்கிய ஜாம்புவான்களாக இருக்கின்றனர். தற்போது ஸ்டீபன் லீ மற்றும் ஷாயூன் மற்பீ சுனோக்கரின் முக்கிய நட்சத்திரங்களாக இருக்கின்றனர். இவர்களின் நிழல் படங்களை பல சுனோக்கர் மையங்களின் சுவர்களை அலங்கரித்த படி உள்ளன.

நான் வேலைச்செய்துக் கொண்டிருக்கும் ஸ்னோக்கர் மையத்தில் ஊழியருக்கான சுனோக்கர் விளையாட்டுபோட்டியில் கட்டாயம் அனைத்து ஊழியர்களும் கலந்துக்கொள்ள வேண்டும் என கட்டளையின் பேரில் நான் கலந்து கொண்டேன். இரண்டு ஆண்டுகள் இம்மையத்தில் வேலை செய்தாலும், இங்கே வேலை செய்யும் ஊழியர்களுக்கு அவர்களின் நேரத்துக்கு தகுந்த மாதிரி விளையாடுவதுக்கு அனுமதி இல்லை. கட்டடம் கட்டும் தொழிலாளி பின்னொரு நாளில் தான் கட்டிய கட்டடத்தை அந்நியத்தோடு அன்னாந்து பார்ப்பது போலதான் நாங்களும். 5 ஆண்டுக்கு ஒரு முறையோ அல்லது 3 ஆண்டுக்கு ஒரு முறையோதான் ஊழியருக்கான விளையாட்டு போட்டி நடைபெறுகிறது. அதற்கும் ஊழியரிடமே பணம் வசூழிக்கப்படுகிறது. முதளாலித்துவ தார்மீகத்தை விமர்சிப்பதுக்கு என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை.

கோலைப் பிடித்த 10வது நிமிடத்தில் சோர்ந்தே போனேன். என்னுடன் விளையாடிய மலாய்கார நண்பன் எனக்கு எவ்வளவோ சொல்லிக்கொடுத்தும் அந்த கோலைப் சரியான முறையில் பிடிக்கவோ பந்தை அடிக்கவோ இயலவே இல்லை. சில முறை தவ்வியும், சிலமுறை சில சென்டிமீட்டர் மட்டுமே பந்து கடந்து சென்று பல்லிளித்தது. 40 நிமிடத்துக்குள் முடிந்து விடும் விளையாட்டு 1 மணிநேரத்தையும் கடந்து போனது. இரண்டு சிவப்பு பந்துக்களை மட்டுமே அடித்து குழியில் தள்ளி இருந்தேன். நான் குறிப்பார்த்து அடிக்காமலேயே 4 முறை வெள்ளைப் பந்து குழியில் விழுந்து எனக்கு 1 புள்ளியும் கிடைக்காமல் செய்த களிப்பில் இருந்தது. விளையாட்டு முடியும் போது நண்பன் 100 புள்ளிகளுக்கு மேல் தாண்டி அதற்கு மேல் பள்ளிகளை நகர்த்த முடியாது என விட்டு விட்டு வெற்றியை உறுதி செய்துக்கொண்டான். நான் விளையாட்டு முடிந்தால் போதும் என்றிருந்தேன். அன்று முழுதும் என் விளையாட்டை கண்டவர்கள் அதை நினைத்து நினைத்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தனர். என்னிடம் விளையாடிய நண்பன் வயிறு புண்ணாகும் வரை என்னை சிரிப்பாய் சிரிக்க வைத்துவிட்டான்.

இந்த விளையாட்டை பெண்களை காட்டிலும் ஆண்கள்தான் அதிகம் விளையாடுகின்றனர். இது போல மையங்களுக்கு வந்து விளையாடுவதுக்கும் இந்த விளையாட்டை பார்ப்பதுக்கும் பெண்கள் அறிதாகத்தான் வருகிறார்கள். இதனால் இது பெண்களுக்கு ஏற்ற விளையாட்டு அல்ல என்று கூறிவிட முடியாது. நாட்டின் சூழல் அவர்களுக்குப் பாதகமாக அமைந்து விடுவது ஒரு காரணமாக அமையலாம். சித்தரா மகிமைராஜ் மாதிரி எல்லா தடைகளையும் தாண்டி இதில் சாதனை புரிவதுக்கு நிறைய தியாகங்களும் பொறுமையும் பெண்களுக்கு தேவை படுகிறது.

பெண்கள் அதிகம் ஆர்வம் செலுத்தாத இவ்விளையாட்டுக்கு பலர் பல காரணங்களைக் கூறினாலும், ஒரு பந்து அடித்தவுடன் பிற பந்துகள் அடங்கி ஒடுங்கி குழிக்குள் போய் மறைந்து கொள்வது பெண்களுக்கு தாங்கள் ஆண்களால் ஒடுக்கப்படும் நிலை நினைவுக்கு வருவதும் அந்தரங்கமான காரணமாக இருக்கலாம் என நினைக்கிறேன்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2011.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768