இதழ் 42
ஜூன் 2012

விளக்குப் பேய்களும் இருளின் பிள்ளைகளும்

சில நாட்களுக்கு முன்பு ஆசிரியை ஒருவரைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு மாற்றலாகி தமிழ்ப்பள்ளியொன்றில் தமிழும் விஞ்ஞானமும் போதிக்கும் பணியில் இருந்தார். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வேறோர் ஊரில் அன்றைய உற்சாகமான காலத்தில் சந்தித்தது. காலம் அவற்றையெல்லாம் உதறித் தள்ளிவிட்டு அவரை வேறொரு தோற்றத்தில் காட்டிக்கொண்டிருந்தது. சனிக்கிழமையன்று ஏதேச்சையாகச் சந்தித்தபோது “அப்படியேதான் இருக்கிறீர்கள்!” என்ற குசலத்தோடு பேசத் தொடங்கினார். ஆர்வமும் துடிப்பும் அதே இலயத்தோடு இருப்பினும், புறத் தோற்றத்தில் கொஞ்சம் உப்பலாக ஆளே மாறியிருந்தார். ஆசிரியர் அறையில் நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அவரது மகள் விளையாட்டு உடையில் உள்ளே நுழைந்தார். அதன்பின் எங்களது பேச்சு அந்தச் சிறுமியைப் பற்றியே சுற்றிச் சுற்றி வந்தது. வழக்கம்போல பிள்ளையின் பெயரைக் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டபோது மனம் இலேசாகச் சுருக்கென்றது. பெயரில் அடையாளத்தை முற்றாகத் தொலைத்திருந்ததால் என் முகம் வாடிப் போனதை அவர் எப்படியோ அடையாளங் கண்டுகொண்டார். அதனைத் திருப்புவதற்காகப் பிள்ளையின் கல்வியைக் குறித்தும் அவளது இணைப்பாட நடவடிக்கைகள் பற்றியும் மிகவும் சிலாகித்துப் பேசத் தொடங்கினார். பள்ளியில் மட்டுமல்லாது மாவட்டம், மாநிலமென விளையாட்டு, மொழிக்கழகப் போட்டிகளுக்கெல்லாம் பிரதிநிதித்துச் செல்வதாகக் கூறியபோது எனக்கும் பெருமையாகத்தான் இருந்தது. அதோடு தேவாரம், சங்கீதம், பரதம் என அனைத்துக் கலை சார்ந்த நடவடிக்கைகளுக்கும் அனுப்பிவருவதாகக் கூறிப் பெருமூச்செறிந்தார். இரு குழந்தைகளுக்குத் தாயான பிறகு அதன் பொறுப்புகளை அவர் நிறைவேற்றிவருகின்ற காலக்கடப்பாட்டைக் கேட்டறிந்தபோது வியப்பு மேலிடத்தான் செய்தது. அதிகாலை மூன்றரை மணிக்கு எழுந்து வீட்டு வேலைகளை முடித்துவிட்டு, அப்படியே நான்கரை மணிவாக்கில் பிள்ளைகளைக் கிளப்பிப் பள்ளிக்குச் செல்கின்ற வேளையில் சில நேரம் உந்து வண்டிக்குள்ளேயே விளையாட்டு உடைகளை மாற்றிச் செல்வதுவும், காலை உணவை வண்டிக்குள்ளேயே உண்பதுவும் நடக்கத்தான் செய்கின்றன என்று தமது நேர நெருக்கடிகளை உணர்ந்து சொல்லலானார். ஆனாலும், பிள்ளைகள் இதுவரை தனக்கோ,குடும்பத்துக்கோ எவ்வித பாதகத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. அதனால் இறைவனுக்கு நன்றி கூற வேண்டுமெனக் கைகளைத் தலைக்கு மேல் கூப்பினார். பொறுப்புள்ள தாயின் கடமைக்கு இதுகாறும் யாராவது கூலி கொடுத்துள்ளார்களா? அப்படியே கொடுத்தாலும் தாயின் அன்புக்கு ஈடாகுமா? இப்படிப்பட்ட எண்ண ஓட்டத்திலிருந்தபோது தமிழ் மொழியில் எப்படி விளங்குகிறாள் எனக் கேட்டேன்.

“இல்ல சார். எம்பிள்ள தமிழ் ஸ்கூல்ல படிக்கல”. என்று தலை கவிழ்ந்துகொண்டு குரலைத் தாழ்த்தினார். இந்த மாதிரியான விடயங்களில் எனக்குக் கோபம் வரும் என்பது அவருக்குத் தெரிந்திருந்தது.

நம்மை வாழ்விப்பது, நாம் ‘தின்கின்ற’ சோற்றுக்கு ஆதாரச்சுருதியாக விளங்குவது, நமது பேச்சு வழக்கில் முதன்மையாய் இருப்பது, நாம் சிந்திப்பது என வாழ்வின் அனைத்துக் கூறுகளிலும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கின்ற தமிழை இப்படிப் புறந்தள்ளலாமா? அரசு கொடுத்திருக்கிற வாய்ப்பை அதைச் சார்ந்திருக்கிறவர்களே நிராகரிக்கலாமா? பிறப்பால் தமிழரல்லாத பலர் தங்கள் குழந்தைகளைத் தமிழ்ப் பள்ளிக்கு அனுப்பி வருகின்ற பற்றாளர்களுக்கு மத்தியில், சொந்த இனத்துச் சகோதரியொருவர் இங்ஙனம் இயங்கி வருவது பெருத்த கோபத்தைக் கிளர்த்தியது. அவர்களுக்கு இருக்கின்ற மொழி,இன அக்கறை ஏன் இவர்களிடம் இருப்பதில்லை? தேவாரம், திருவாசகம், பரதநாட்டியம் கற்றுக்கொள்வதன் மூலமும் நான்கு தனவான்கள் முன் மேடையேறி சங்கீதக் கீர்த்தனைகளை ஆலாபணை செய்வதன் மூலமும் தமிழ் வளர்ந்துவிடுமா என்ன? இது போல நாட்டில் ஆயிரக்கணக்கான ஆசிரியர்கள் வாழ்வது, வளர்வது எல்லாம் தமிழ் போட்ட பிச்சையென்பதைச் சற்றும் உணர்வதாயில்லை. இது போதாதற்கு இதே தமிழ்ப்பள்ளியில் பணிபுரிகின்ற ஆசிரியர் ஒருவர் பள்ளியின் முதல் நாளில் புது மாணவர்ப் பதிவின்போது வந்திருந்த பெற்றோர் ஒருவரிடம் பிள்ளையை மாற்று மொழிப் பள்ளிக்கு அனுப்பும்படி நெஞ்சறிந்து சொல்லியிருக்கிறார்.

சரி.திரும்பவும் இந்த ஆசிரியருக்கு வருவோம். தம் பிள்ளைக்குத் தமிழ் நன்றாகத் தெரியும் என்று வேறு சுய அறிக்கை விட்டார். எனக்குக் கோபம் வந்தது. நாய்க்குக்கூடா தாயார் சொல்லிக் கொடுக்காமலேயே குரைக்கத் தெரியும் என்றேன். எரிச்சலடைவதற்குப் பதிலாக அவர் முகம் சூம்பியது. இதற்குக் குற்ற உணர்ச்சித்தான் காரணமென எண்ணிக்கொண்டேன். பிறகு, காரணத்தை அவரே சொன்னார். அதைக் குறிப்புகளாகத் தருகின்றேன்:

• தமிழ்ப்பள்ளியில் உள்ள மாணவர்கள் சுயமாக வளர்வதற்குரிய வாய்ப்பை ஆசிரியர்கள் வழங்குவதில்லை.

• ஆசிரியர்கள் மத்தியில் உள்ள போட்டி மனப்பான்மை, பொறாமையாகவும் வெறுப்பாகவும் மாறி பிள்ளைகளைச் சட்டத்திற்குப் புறம்பாகத் தண்டித்து வஞ்சம் தீர்க்கின்றனர்.

• ஆசிரியர்களின் சொற்பிரயோகம் நெறியின்றி உள்ளது.

• திறமையான மாணவர்கள் அதிகமாக இருந்தால் சமன் நிலையாகப் பயன்படுத்திக்கொள்ளாமல் ஒட்டு மொத்தமாக நீக்கப்படுதல்.

• ஊட்டமான வாசகங்களை உயிரோட்டமாக வழங்குவதில்லை.

• தாம் சார்ந்திருக்கின்ற மொழியைப் பற்றிப் போதிய ஞானமோ தேடலோ இல்லை.

• தமிழ்ப்பள்ளியைவிட மற்றப் பள்ளியில் பயில்கிற மாணவர்கள் தாங்களாகவே தங்கள் ஆற்றலுக்கேற்ப வளர ஊக்கமளிக்கிறார்கள்.

• மேன்மையான வளர்ச்சியும் சிந்தனை முதிர்ச்சியும் மற்ற மொழிப் பள்ளிகளில் இருக்கின்றன.

• தமிழ்ப்பள்ளியிலிருந்து வருகின்ற பெரும்பகுதி மாணவர்கள் அதிகம் பேசுகிறார்கள். அந்தப் பேச்சில் மற்றச் சமூகத்திலிருக்கிற பண்பாடு வெளிப்படாமை.

• தமிழாசிரியர்களுக்கே தமிழ் மீது அவநம்பிக்கை.

மேற்சுட்டிய கூற்றுகள் யாவும் அந்த ஆசிரியையே தம் வாய்படக் கூறியது. அவர் கூறியவை யாவும் நூற்றுக்கு நூறு உண்மையென்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஏற்கெனவே, தொடக்கப்பள்ளிகளில் இன, மொழி, மான உணர்வு செத்துக் கிடக்கிறது. அதற்காக அதனையே காரணம் காட்டி எல்லோரும் இறங்கிவிட்டால் பிறகு, நாட்டிலுள்ள அனைத்துத் தமிழ்ப்பள்ளிகளை மூடிவிடத்தான் வேண்டும். நமது சமூகத்தில் இது நீண்ட காலப்புண்! இருளைப் பற்றிப் பேசுகின்ற நாம்தான் விளக்கை ஏற்றியாக வேண்டும்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768