இதழ் 45
செப்டம்பர் 2012

மலேசியத் தமிழ்த் தேசிய உருவாக்கத்தில் எழுத்தின் பங்கு

மலேசிய - சிங்கப்பூர் தமிழ் இலக்கியங்கள் பற்றி எழுதத் தொடங்குவதற்கு முன் ஒன்றை மிகுந்த குற்ற உணர்வோடு சொல்லியாக வேண்டும். தமிழகத்து எழுத்தாளர்கள், விமர்சகர்கள் யாரும் இதுவரை இந்தத் திசையில் உரிய கவனம் செலுத்தியதில்லை என்பதுதான் அது. என்னையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன்.

சமகாலத் தமிழ் இலக்கியம் என்றால் தமிழகத்தில் எழுதப்படுபவை மட்டுமல்ல என்கிற புரிதல் இருந்தபோதும் ஈழத்திலிருந்து உருவாகிற இலக்கியப் படைப்புகள், புலம் பெயர்ந்து வாழ்கிற ஈழத்தவர்களால் உருவாக்கப் படுபவை ஆகியவற்றிற்கு அளிக்கப்படும் கவனம் மலேசிய- சிங்கைப் படைப்புகளுக்கு அளிக்கப்பட்டதில்லை. இத்தனைக்கும் மலேசிய- சிங்கைத் தமிழ், தாயகத் தமிழுக்கு மிகவும் நெருக்கமானது. கொஞ்சமும் வித்தியாசம் இல்லை என்றே சொல்லலாம். ஈழத் தமிழ் அப்படியல்ல. மொழி அமைப்பிலும், சொற்களின் பயன்பாடுகளிலும் நிறைய வேறுபாடுகள் உண்டு. கச்சாவான யாழ்ப்பாணத் தமிழில் எழுதப்பட்ட டானியலின் எழுத்துகள் தமிழகத்தில் வெளியானபோது, “ஈழத் தமிழ் புரியவில்லை” என்கிற விமர்சனம் எழுந்ததும், 'பஞ்சமர்' இரு பாகங்களும் ஒன்றாகத் தமிழகத்தில் வெளிவந்தபோது அதன் இறுதியில் ஒரு சொல்லடைவு சேற்கப்பட்டதும் குறிப்பிடத் தக்கது.

ஆனாலும் ஈழத் தமிழ் எழுத்துகளுடன் தமிழகத்திற்குப் பாரம்பரியமாகவே ஒரு நெருக்கமான உறவு இருந்து வந்ததற்குப் புவியியல் ரீதியான அருகாமை மட்டும் காரணமன்று. இந்துப் பெருங்கடலின் இரு கரைகளிலும் பாரம்பரிய அறிவுஜீவிகளாக இருந்த சைவ உயர் சாதியினருக்கிடையே இருந்த நெருக்கமான உறவும் அதில் பெரிய பங்கு வகித்தது. ஆறுமுக நாவலருக்குத் தமிழகத்திலிருந்த செல்வாக்கு எல்லோரும் அறிந்த ஒன்று. சென்ற நூற்றாண்டின் மத்தியில் மார்க்சீய ஆய்வுமுறை கல்வி உலகில் செல்வாக்குடன் விளங்கியபோது, ஜார்ஜ் தாம்சனிடம் ஆய்வுமுறையைப் பயின்ற பேராசிரியர்கள் கைலாசபதியும் சிவத்தம்பியும் எங்களைப் போன்ற அன்றைய இளைஞர்களிடம் ஏற்படுத்திய தாக்கங்களையும் இங்கே குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும். சென்ற நூற்றாண்டின் இறுதிக் காற்பகுதியில் இலங்கையில் ஏற்பட்ட உள்நாட்டுப் போர் மிகப் பெரிய அளவில் ஈழத் தமிழர்கள் புலம்பெயர்வதற்குக் காரணமாக அமைந்ததை அறிவோம். ஈழத் தமிழர்களின் துயரங்களைக் கண்டு தமிழகத்தில் ஒரு ஆதரவு அலையும் விம்மி எழுந்தது. இது ஈழத் தமிழர்களுக்கும் இங்குள்ளவர்களுக்கும் இருந்த நெருக்கத்தை மிகுதியாக்கியது. இந்த நெருக்கம் முன்னைப்போல உயர்சாதியினருக்கிடையேயான நெருக்கமாக மட்டுமே அமையாமல் சகல மட்டங்களிலும் இது பரவி அமைந்தது. வேறெப்போதைக் காட்டிலும் இலக்கியப் பரிவர்த்தனைகள் மிகுந்தன. தமிழக நூல் வெளியீட்டாளர்கள் இதில் பெரிதும் பயனடந்தனர். பரந்த வெளிநாட்டுச் சந்தை ஒன்று அவர்களுக்குக் கிடைத்தது. ஈழத் தமிழர்களின் நூற்களை ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு அச்சிட வேண்டிய தேவையும் அவர்களுக்கு ஏற்பட்டது.

ஈழத் தமிழைக் காட்டிலும் சிங்கை மலேயா தமிழ் தமிழகத் தமிழுக்கு மிக நெருக்கமாக இருந்தும் ஈழத்துடன் ஏற்பட்ட அளவிற்கு இலக்கியப் பரிவர்த்தனை ஏற்படாமற் போனதில் மேற்குறித்த காரணங்கள் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. தமிழ் நவீனமயமானதில் ஒரு முக்கிய பங்காற்றிய தமிழகச் சிற்றிதழ்களின் மேட்டிமைப் பின்புலம் மேனாட்டு இலக்கியங்களை நோக்கியே தன் கவனத்தைப் பதித்திருந்ததன் விளைவாக அவற்றின் கவனமும் கடல் கடந்த தமிழ் இலக்கியங்களின்பால் அதிகம் சென்றதில்லை. ஈழப் புலப் பெயர்வு நடக்கும் வரை இந்நிலை நீடித்தது. அதற்குப் பின்னும் கூட சிங்கை- மலேசிய இலக்கிய ஆக்கங்களுக்கு உரிய முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டதில்லை.

’தமிழ் இலக்கியம்’, ‘தமிழ்ப் பண்பாடு’ என்பன உலகெங்கிலும் விரவிக் கிடக்கும் தமிழர்களின் ஆக்கங்கள் மற்றும் வழமைகளின் தொகுதி என்கிற உண்மை தமிழகத்திலுள்ளவர்களால் மனங்கொள்ளப்பட்டதே இல்லை. இவைகளின் உருவாக்கத்தில் உலகின் பிற பகுதிகளில் வாழும் தமிழர்களுக்குப் பங்குள்ளது என்கிற பிரக்ஞையும் இங்கிருந்ததில்லை. தமிழ் இலக்கியங்கள், தமிழ்ப் பண்பாடுகள் என்பதாகவே இவை காணப்பட வேண்டுமெனவும் இவை ஒவ்வொன்றினுள்ளும் இரு கூறுகள் உள்ளன என்பதும் உணரப்பட்டதில்லை. மலேசியத் தமிழ் இலக்கியம், ஈழத் தமிழ் இலக்கியம் அல்லது தமிழகத் தமிழ் இலக்கியம் எனும்போது இவற்றில் தமிழ் இலக்கியம் என்கிற பொது அடையாளம், மலேசிய, ஈழ, தமிழக என்கிற தனித்துவ அடையாளம் என இரு அடையாளங்கள் பொதிந்துள்ளன என்பதெல்லாம் அதிகம் சிந்திக்கப்பட்டதில்லை.

மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு ஒரு நூறாண்டு காலப் பாரம்பரியம் உள்ளது என்பதும், சென்ற நூற்றாண்டின் மத்தியில் மலாயா மண்ணின் மனத்துடன் நவீன இலக்கிய வடிவங்கள், குறிப்பாகச் சிறுகதை படைப்பதில் கவனம் செலுத்தப்பட்டதும் இதில் ‘தமிழ்நேசன்’, ‘தமிழ்ச்சுடர்’, முதலான பத்திரிகைகள் முக்கிய பங்கு வகித்தது முதலிய செய்திகளும் இங்குள்ள இலக்கிய வாசகர்களுக்குப் புதிது. 1970 களில் ‘தேசிய இலக்கியம்’ என்கிற தகுதி மலாய் மொழி இலக்கியத்திற்கு மட்டுமே அளிக்கப்பட்டு, “டேவான் பகாசா டான் புஸ்தகா” முதலிய அரசமைப்புகள் மலாய் மொழி இலக்கிய வளர்ச்சிக்கு மட்டுமே ஊக்கம் அளிக்கும் நிலை ஏற்பட்டவுடன் மலேசியத் தமிழர் என்கிற ஒரு தேசிய உணர்வுடன் இலக்கியம் படைப்பதில் ஓரு வேகம் எழுந்ததும், அதன் விளைவாக அதுகாறும் மலேசியாவில் உருவான மரபுத் தமிழ்க் கவிதைகள், சிறுகதைகள் எல்லாம் முரசு நெடுமாறன், ரெ.கார்த்திகேசு, சை.பீர்முகம்மது முதலியோரால் தொகுக்கப்பட்டதும், மா.இராமையா போன்றோரால் மலேசியத் தமிழ் இலக்கிய வரலாறு எழுதும் முயற்சிகள் தொடங்கப்பட்டதும், கல்வி வளர்ச்சி மாநாடுகள் முதலியன நடத்தப்பட்டதும் இங்கே உரிய கவனிப்பிற்குள்ளாகவில்லை. 1966ல் கோலாலம்பூரில் நடந்த முதலாம் உலகத் தமிழ் மாநாடு, மலேசியப் பல்கலைக் கழகங்களின் இந்தியவியல் மற்றும் வரலாற்றுத் துறைகளின் முயற்சிகள், மலேசிய ஊடகங்கள் நடத்திய இலக்கியப் போட்டிகள், மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கம் தமிழகத்திலிருந்து பிரபலமான எழுத்தாளர்களைக் கொண்டுவந்து நடத்திய கருத்தரங்குகள், இலக்கியப் போட்டிகள் ஆகியனவும் இந்தத் தேசிய இலக்கிய வளர்ச்சியில் ஒரு பங்காற்றியிருக்கும் என நம்ப இடமுண்டு. 70 களில் தோன்றிய இம் முயற்சிகள் தொண்ணூறுகளில் உச்சம் பெற்றன எனலாம்.

மலேசிய - சிங்கைத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் மிகப் பெரிய சோதனைக் காலமான 1940களின் பின்புலத்தில் நான்கு வரலாற்று நாவல்களை எழுதியுள்ள மூத்த எழுத்தாளர் கோலாலங்காட் அ.ரெங்கசாமி, சிங்கையின் மூத்த எழுத்தாளர்கள் இராம கண்ணபிரான், புதுமைதாசன், சர்வதேசத் தரத்தில் நாடகங்கள் எழுதி இயக்கும் இளங்கோவன், எண்பதுகளின் பிற்பகுதியில் தொடங்கி சிங்கையிலும் மலேசியாவிலும் முக்கிய பங்களிப்புகளைச் செய்த, செய்து வருகிற ரெ.கார்த்திகேசு, சை.பீர்முகம்மது, நா.ஆ. செங்குட்டுவன், சீ. முத்துச்சாமி, நா. கோவிந்தசாமி, கோ. முனியாண்டி, ஐ. இளவழகு, சா.அ. அன்பானந்தன், கோ.புண்ணியவான், டாக்டர் மா.சண்முகசிவா, இளம் எழுத்தாளர்களான பா.அ. சிவம், சிவா பெரியண்ணன், ரெ. பாண்டியன், மா. நவீன் மற்றும் இதர வல்லினம் குழுவினர், அகிலன், மஹாத்மன், பாலமுருகன், லதா, ஆய்வுக் கட்டுரைகள் எழுதும் வே. சபாபதி, பால பாஸ்கரன் ஆகியோரின் படைப்புகள் தவிர மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்தை உலகத் தரத்திற்கு உயர்த்த முனையும் தற்போதைய சிற்றிதழ்கள், இணைய இதழ்கள், குறிப்பாக ‘வல்லினம்,’ மற்றும் ‘அநங்கம்’ ஆகியனவும் தமிழகச் சூழலில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு விரிவாக விவாதிக்கப்பட வேண்டும். இந்தப் பட்டியல் முழுமையானதோ முற்றிலும் மலேசிய - சிங்கை இலக்கியங்கள் எல்லாவற்றையும் ஆழக் கற்றுத் தயாரிக்கப்பட்டதோ அல்ல என்பதையும் சொல்லிவிடுகிறேன்.

அரசு அங்கீகாரமும் ஊக்குவிப்பும் இல்லாமை, கடும் கண்காணிப்பு, தணிக்கை ஆகியவற்றின் ஊடே உருவானவை இந்த இலக்கிய ஆக்கங்கள். மலேசிய சிங்கைத் தமிழ்த் தேசிய உருவாக்கத்தை விளங்கிக் கொள்ள முனைவோர் இந்த இலக்கிய உருவாக்கங்களைக் கவனத்தில் கொள்வது முக்கியம். தேசிய உருவாக்கத்தில் அச்சு முதலாளியத்தின் (print capitalism) பங்கிற்கு பென் ஆன்டெர்சன் முதலானோர் முக்கியத்துவம் அளிப்பது கவனத்திற்குரியது. மலேசியத் தமிழர்கள் மத்தியில் தேசிய உணர்வும், சுய மரியாதையும் உருப் பெற்றதில் பெரியார் ஈ.வெ.ரா அவர்களின் வருகை, சாரங்கபாணியின் ஆசிரியத்துவத்தில் வந்த ‘தமிழ் முரசு’ இதழின் பங்கு, சுபாஷ் சந்திர போசின் தலைமையில் உருவான ‘இந்திய தேசிய இராணுவத்தில்’ தமிழர்களின் திரட்சி ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவத்திற்கு மனித உரிமைப் போராளி ஆறுமுகம் அவர்கள் அழுத்தம் கொடுத்தது குறித்து இக்கட்டுரைத் தொடரின் தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். போர் முடிவுக்கு வந்து, கம்யூனிஸ்டுகளின் ஆயுதப் போராட்டமும் ஒடுக்கப்பட்ட நிலையில் ‘தமிழ்ச் சுடர்’, ‘தமிழ்நேசன்’ முதலான இதழ்கள் சிறுகதைப் பயிற்சிகள், பவுன் பரிசுத் திட்டம் முதலியவற்றின் மூலம் மேற்கொண்ட ஊக்குவிப்புகள் ஆகியவற்றை நாம் இந்தப் பின்னணியிலிருந்து நோக்க வேண்டும். தமிழின் முக்கிய சிறுகதை எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான கு. அழகிரிசாமி ‘தமிழ்நேசன்’ இதழில் இக்காலத்தில் ஆசிரியத்துவம் வகித்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது. ‘மலாயா நண்பன்’, ‘களஞ்சியம்’, ‘ஜனநாயகம்’, ‘தமிழ்க்கொடி’, ‘தமிழோசை’, ‘தேசநேசன்’, ‘சங்கமணி’ முதலியனவும் சிறுகதை வளர்ச்சிக்குப் பங்காற்றியுள்ளதாக அறிகிறோம். இதழ்கள் பலவும் தமிழ் என்கிற அடையாளத்துடன் வந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. இக்காலகட்டத்துச் சிறுகதைகளின் உள்ளடக்கங்கள் பற்றி வ.முனியன்,

“பேராசை, சந்தேகம், தியாகம், துரோகம், கடன் தொல்லை, வறுமை, நேர்மை, ஜப்பானிய ஆதிக்க காலத்துத் துயரங்கள், மதுவினால் ஏற்படும் தீமைகள், மலாய்ப் பெண்களைத் திருமணம் செய்வதை ஏற்றுக் கொள்ளாமை, வெளி நாட்டில் அங்கில ஆசிரியர் பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியர்களால் ஏற்பட்ட பண்பாட்டுச் சீர்க் குலைவு, பாரம்பரியக் கூறுகளை மீறுதல், வேலை நிறுத்தம், கம்யூனிஸ்டுகளின் பயமுறுத்தல்கள், பயங்கரவாதிகளை ஒழித்தல் போன்றவை கதைகளின் கருப்பொருள்களாகின”எனக் கூறுவது (‘மலேசியாவில் தமிழ்ச் சிறுகதை இலக்கியம்’ எனும் கட்டுரை. இது மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கம் வெளியிட்டுள்ள ‘மலேசியத் தமிழ் இலக்கியம் 2007’ எனும் நூலில் உள்ளது) கவனத்திற்குரியது. இதில் ஒரு “பண்பாட்டுக் கவலை” வெளிப்படுவதைக் காணலாம். தமிழகத்திலும் முதற்கட்டச் சிறுகதைகளில் இத்தகைய பண்பாட்டுக் கவலை வெளிப்படுவது குறித்து நூறாண்டுகாலத் தமிழ்ச் சிறுகதை மற்றும் நாவல் வரலாறுகளை எழுதிய சிட்டியும் சிவபாதசுந்தரமும் குறிப்பதை இத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம்.

1970 களிலும் அதற்குப் பின்னும் மலேசிய அரசு உயர்த்திப் பிடிக்கத் தொடங்கிய பூமிபுத்ரா கொள்கை, மலாய் மொழி, முஸ்லிம் மதம் ஆகியவற்றிற்குக் கொடுத்த முக்கியத்துவம் ஆகியன மலேசியத் தமிழ்த் தேசிய உணர்வு உருவாக்கத்தின் அடுத்தக் கட்டத்திற்குப் பாதை அமைத்தன. மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாறு, மலேசியத் தமிழ் இலக்கிய ஆக்கங்கள் தொகுக்கப்படுதல் முதலிய முயற்சிகள் தொடங்கின. மா.இராமையா ‘மலேசியத் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றை” எழுதுகிறார்(1978). முதலாவது தமிழ்க் கல்வி வளர்ச்சி மாநாடு நடத்தப்படுகிறது (1975). இப்படி நிறையச் சொல்லலாம்.

இந்தப் போக்கின் உச்ச கட்ட வெளிப்பாடு 1995க்குப் பின் தொடங்குகிறது எனலாம். கவிதைகள், சிறுகதைகள் ஆகியவற்றின் தொகுப்புகளெல்லாம் இக்காலகட்டத்தில்தான் நடைபெறுகின்றன. மலேசியத் தமிழர்கள் மத்தியில் இனச் சுய மரியாதை உணர்வின் மூன்றாவது விகசிப்பாக 2006ல் ஏற்பட்ட ‘ஹின்ட்ராஃப்’ இயக்கப் போராட்டத்தை ஆறுமுகம் அவர்கள் குறிப்பிட்டார். எனக்கென்னவோ இடையில், குறிப்பாக நான் இப்போது குறிப்பிடும் தொண்ணூறுகளில், இத்தகைய தமிழுணர்வு உருவாக்கத்தில் ஈழப் போராட்டமும் ஒரு முக்கிய பங்கு வகித்திருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. பெருந்தேசிய இனவெறியை வேராகக் கொண்டு அமைந்துள்ள இலங்கை அரசின் தமிழினப் படுகொலைக்கு எதிரான நியாயமான ஒரு கோபம் மலேசியத் தமிழர்களிடம் கூடுதலாக இருப்பதை என்னால் உணர முடிகிறது. ஈழப் போராட்டத்திற்கு ஆதரவாக மலேசியத் தமிழர்கள் பல்வேறு மட்டங்களில் உதவி புரிந்ததும் எல்லோரும் அறிந்த ஒன்று. எனக்கு மலேசியத் தமிழர்களிடம் அதிகப் பழக்கமில்லை என்றபோதிலும் நான் அங்கிருந்தபோது சந்தித்த பல தரப்பினரிடமும் விடுதலைப் புலிகள் குறித்தும், அதன் தலைவர் பிரபாகரன் குறித்தும் உயரிய மரியாதையும் வீர வழிபாடும் இருந்ததை விளங்கிக் கொள்ள முடிந்தது. உலகம் முழுவதிலும் உள்ள தமிழர்கள், குறிப்பாக ஈழம் போன்றும் மலேசியா போன்றும் இன ஒடுக்குமுறைக்கு ஆளான தமிழர்கள் எல்லோரது விடுதலைக்கும் நாயகனாக அவரைக் காணும் போக்கு உள்ளதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. எப்படி 1940களில் தமிழ் மக்கள் மீதான கொடுமைகளுக்குக் காரணமாக இருந்த வெள்ளை ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான வீர வழிபாட்டுக்கு உரியவராக சுபாஷ் போஸ் இருந்தாரோ அப்படி.

மலேசிய சிங்கைத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் 1940கள் ஒரு மிகப் பெரிய சோதனைக் காலம். இந்தக் கால்கட்டப் பின்னணியில் நான்கு வரலாற்று நாவல்களைப் படைத்துள்ளார் அ.ரெங்கசாமி. ‘இமயத் தியாகம்’(2006), ‘நினைவுச் சின்னம்’(2005), ‘புதியதோர் உலகம்’(1993) ஆகியன கிட்டத்தட்ட ஒரே காலகட்டத்தைப்(1941 – 1945) பின்னணியாகக் கொண்டவை. இரண்டாம் உலகப் போரின்போது ‘மகா கிழக்காசியா’ என்கிற பெருங்கனவுடன் ஜப்பானியர்கள் மலேசியா, பர்மா (மியான்மர்) வரை வெற்றிகொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. ஜப்பானிய ஆட்சியின் கீழ்தான் மலேசியத் தமிழர்கள் பெருந் துன்பம் அனுபவித்தனர். அவர்களுடைய அடுத்த திட்டம் போசின் தலைமையிலான இந்திய தேசிய இராணுவத்துடன் இணைந்து பர்மா வழியாக ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்தின் கீழிருந்த இந்தியாவைப் பிடிப்பது. ஆனால் மலாய்க் கடல் வழியாக சிங்கப்பூரிலிருந்து ரங்கூன் (யாங்கூன்) செல்லும் வழி அன்றைய நேச நாடுகளின் (allied forces) நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களாலும் போர் விமானங்களாலும் சூழப்பட்டிருந்தது. எனவே தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த சயாமிலிருந்து (தாய்லாந்து) பர்மாவின் கிழக்குப் பகுதியினூடாக ரயில் பாதை ஒன்றை அமைத்துத் தரை மார்க்கமாக பர்மா, மணிப்பூர் என்று இந்தியத் துணைக் கண்டத்தை ஊடுருவ அவர்கள் திட்டமிட்டனர்.

பாங்காக் (சயாம்) அருகில் உள்ள போம்போங் என்னுமிடத்திலிருந்து 415 கி.மீ தொலைவில் தன்பியூஜயாத் (பர்மா) என்னுமிடத்தை ரயில் பாதை மூலம் இணைக்க முடிவு செய்தனர். அடர்ந்த காடு. பெருங் காட்டாறுகள், குன்றுகள், கணவாய்கள் ஆகியவற்றினூடாக அந்த ரயில்பாதையைப் போடுவதற்குச் சாதாரணமாக ஆறு ஆண்டுகள் ஆகும். ஆனால் ஜப்பானியர்கள் ஒன்றரை ஆண்டு காலத்தில் அந்தப் பாதையைப் போடத் திட்டமிட்டனர். கிழக்காசிய மற்றும் பசிஃபிக் படையெடுப்புகளின்போது தங்களிடம் கைதியான சுமார் 68,000 வெள்ளைப் படை வீரர்களோடு, சயாம், பர்மா, மலேசியா முதலான இடங்களிலிருந்து கட்டாயமாகக் கொண்டுவரப்பட்ட 2,50,000 ஆசியத் தொழிலாளிகள் இந்தப் பணிக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டனர். இந்தப் பணியின்போது 16,000 வெள்ளைப் போர்க் கைதிகளும், சுமார் 75,000லிருந்து 90,000 ஆசியக் கூலிகளும் இறந்தனர். போதிய உணவின்மையால் ஏற்பட்ட சத்துக் குறைவு, கடும் வேலைச் சுமை, காலரா, மலேரியா, பணியிட விபத்துக்கள் ஆகியன இம் மரணங்களுக்குக் காரணமாயிருந்தன. இன்றளவும் இப்பாதை மரண ரயில் பாதை (death railway) என்றே அழைக்கப்படுகிறது.

அதே நேரத்தில் ஜப்பானியர்களால் சிறை பிடிக்கப்பட்ட பிரிட்டிஷ் இந்தியப் படை வீரர்களையும், ஆங்கிலேயரிடமிருந்து விடுதலை என்கிற “டில்லி சலோ” முழக்கத்தால் ஈர்க்கப்பட்டுப் பெரிய அளவில் அணிதிரண்டிருந்த மலேசிய சிங்கை இந்தியர்களையும் கொண்டு இந்திய தேசிய இராணுவம் உருவாக்கப்பட்டு 1944 தொடக்கத்தில் வட மலாயாவிலிருந்த தைப்பிங்கிலிருந்து பர்மா வழியாக இந்தியாவை நோக்கிப் புறப்பட்டது. தொடக்கத்தில் அரக்கான், கோஹிமா முதலிய நகரங்கள் வீழ்ந்து இம்பால் முற்றுகைக்குள்ளான போதிலும் அடுத்த சிலமாதங்களில் (1944 ஜூலை 8) ஜப்பான் போரில் தோற்றுச் சரணடைந்தது. வேறு வழியின்றி 1945 ஏப்ரலில் இந்திய தேசிய இராணுவம் கலைக்கப்பட்டது. எஞ்சிய பெண்வீரர்களைப் பத்திரமாகப் பாங்காங் கொண்டு சேர்த்த போஸ் அடுத்த நான்கு மாதங்களில் ஒரு விமான விபத்தில் மறைந்தார்.

இந்த வரலாற்றைத்தான் ரெங்கசாமியின் மேற்குறிப்பிட்ட மூன்று நாவல்களும் சொல்கின்றன. முதலாவதாகக் குறிப்பிட்ட ‘இமயத் தியாகம்’ இந்தியத் தேசிய இராணுவத்தின் தோற்றம், வளர்ச்சி, வீழ்ச்சி ஆகியவற்றைச் சொல்கிறது. இரண்டாவதாகக் குறிப்பிட்ட ‘நினைவுச் சின்னம்’ மரண ரயில் பாதை கட்டுவதற்காக மலேசியாவிலிருந்து கொண்டு செல்லப்பட்ட 22 தமிழ்த் தொழிலாளிகளில் கடைசியாக ஆறு பேர்கள் மட்டுமே உயிர் பிழைத்து வந்த கதையைச் சொல்கிறது. மூன்றாவதாகச் சொன்ன ‘புதியதோர் உலகம்’ நாவல் ஜப்பானிய ஆட்சியில் ஆண்களில் பெரும்பாலோர் மரண ரயில்பாதை அமைக்கக் கட்டாயமாகக் கொண்டு செல்லவும், இன்னுஞ்சிலர் இந்திய தேசிய இராணுவத்தில் போர் முனைக்குச் செல்லவும் நேர்ந்த பின்னர் மலேசியாவில் எஞ்சியிருந்த தமிழர்களின் ஆகக் கொடுமையான நிலையைச் சொல்கிறது (இந்த நாவல் மட்டும் எனக்கு இன்னும் படிக்கக் கிடைக்கவில்லை).

இவ்வரிசையில் அமையும் ரெங்கசாமியின் நான்காவது நாவலாகிய ‘லங்காட் நதிக்கரையில்’ ஜப்பானியரின் வீழ்ச்சிக்குப் பிந்திய கம்யூனிஸ்டுகளின் ‘அராஜக ஆட்சி’ மற்றும் ஆயுதப் போராட்டகாலக் கொடுமைகளைச் சொல்கிறது.

வரலாற்று நாவல்களில் வரலாறு ஒரு பாத்திரமாக அமைந்து விடுகிறது. அது நாவலை எழுதுபவனின் பேனா பிடித்துள்ள விரல்களின் சுதந்திரத்தைக கட்டுப்படுத்துகிறது. எந்த வகையில் வரலாறு, நாவல் எழுதுபவரின் சுதந்திரத்திற்குத் தடையாக இருக்கிறது, எந்த வகையில் எழுதுபவர் தன் சுதந்திரத்தை மீட்டுக் கொள்கிறார், ஒரு வரலாற்று நூலுக்கும், வரலாற்று நாவலுக்கும் எங்கே வித்தியாசம் அமைகிறது, ஏன் வரலாற்றை நாவலாக எழுத வேண்டும், இன்றைய தேசியக் கட்டமைப்பிலும் இன்றைய வரலாற்றைப் புரிந்து கொள்வதிலும் ஒரு வரலாற்று நாவலின் பங்கு என்ன, எல்லா நாவல்களுமே ஏதேனும் ஒரு வரலாற்றுப் பின்னணியிலேயே அமையும்போது ஏன் நாம் ஒரு சிலவற்றை மட்டும் வரலாற்று நாவல் என்கிறோம் என்கிற கேள்விகள் எழுவது வரலாற்று நாவல்களைப் படிக்கும்போது தவிர்க்க இயலாதது. ரெங்கசாமியின் இந்த நாவல்களும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

தொடரும்...

• நெஞ்சில் கனல் மணக்கும் பூக்கள்... 1

• நெஞ்சில் கனல் மணக்கும் பூக்கள்... 2

• நெஞ்சில் கனல் மணக்கும் பூக்கள்... 3

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768