| |
வல்லினம் நவம்பர் 2012 இதழில் வெளிவந்திருந்த எம்.கே. குமாரின் ‘ஈழநாதன் -
சில நினைவுகள்’ கட்டுரை மிகுந்த மனவேதனையையும் ஆத்திரத்தையும்
ஏற்படுத்துகிறது.
சாதாரணமாகவே, இல்லாமல் போய் விட்ட ஒரு மனிதரைப் பற்றி மனதில் தோன்றியபடி
எழுதுவது மிகத் தவறு. இதில், எவர் மனதையும் நோகச் செய்ய விரும்பாத
ஈழநாதனைப் பற்றி, பலரும் அறிந்திருக்கும் ஈழநாதனைப் பற்றி இப்படி ஒரு
கட்டுரையை 'வல்லினம்' எப்படிப் பிரசுரித்தது எனத் தெரியவில்லை.
மனிதாபிமானமோ, எழுத்து தர்மமோ, நாகரிகமோ, பொறுப்புணர்வோ, தார்மீகக் கடமையோ
எதுவுமே துளிக்கூட இல்லாமல், ‘பொதுப் பிணவறையில்’, ‘நான்கு பிரேதங்களுக்கு
மத்தியில் கிடந்தது’, ‘யாருமே இல்லை’, ‘துர்நாற்றம் தொடங்கியிருந்தது’,
‘உடல் வீங்கியிருந்தது', 'அழுகல் வாடை வரத்தொடங்கியிருந்தது',
'கண்களிலிருந்து இரத்தம் போன்றதொரு திரவம் கசிந்துகொண்டிருந்தது’,
‘பிணக்கூறு செய்ய முடியவில்லை’ என்றெல்லாம் ஒருவரால் எப்படி எழுத
முடிகிறது? அதுவும் நண்பர் என்று சொல்லிக்கொண்டு? இதுதான் நினைவுகூறலா?
உண்மை தெரியாதவர்கள் படிக்கும்போது இத்தகைய தொடர்கள் ஈழநாதன் குறித்தும்
அவரது மரணம் குறித்தும் மோசமானதொரு சித்திரத்தைத் தோற்றுவிக்கும்.
மற்றவர்கள் இருக்கட்டும், ஈழநாதனின் மனைவியோ, இரவு பகலாக நின்று
காரியங்களைச் செய்த அவரின் உண்மையான நண்பர்களோ அல்லது சில ஆண்டுகள் கழித்து
அவரது மகனோ படித்தால் எவ்வளவு வேதனைப் படுவார்கள் என்பதைக் கட்டுரையை
எழுதியவரோ பிரசுரித்த 'வல்லினமோ' சிறிதளவும் யோசிக்கவில்லையே என
எண்ணும்போது பொறுத்துக்கொள்ள முடியாத அளவுக்குக் கோபம் ஏற்படுகிறது.
முதலில் அது பொதுப் பிணவறை அல்ல. அங்கே நாலு பிணங்களுக்கு மத்தியில்
அநாதையாக அவரை யாரும் போட்டுச் செல்லவில்லை. சிங்கப்பூரில்
இறந்துபோனவர்களின் உடல்கள் காஸ்கெட் பார்லர்களுக்கு எடுத்துச்
செல்லப்பட்டு, எம்ஃபார்ம் செய்வது வழக்கமான ஒன்று. இச்சேவை மேற்கொள்ளும் பல
தனியார் பார்லர்கள் இங்கு இருக்கின்றன. அதற்கு பணம் செலுத்த வேண்டும்.
பிணங்களைக் கூறுபோடும் பொதுப் பிணக் கிடங்குகள் அல்ல அவை.
பெரும்பாலானவர்கள் வீட்டுக்கு உடலை எடுத்து வந்து இறுதிச் சடங்குகள்
செய்வார்கள். ஒருசிலர் பார்லரிலேயே இறுதிச் சடங்கைச் செய்வார்கள். இது
நடைமுறை. இதில் பெரிது படுத்தி எழுதுவதற்கு ஒன்றும் இல்லை.
மேலும், இந்தோனீசியாவிலிருந்து விடிகாலைதான் நண்பர்கள் உடலைக் கொண்டு
வந்தார்கள். விடிகாலை 5, 6 மணி வரை உடனிருந்தார்கள். பிறகு மற்ற நண்பர்கள்
வரத் தொடங்கிய பின், அவர்கள் வீட்டுக்குச் சென்று திரும்பினார்கள். நான்
காலையில் சென்றபோதே அங்கு பல நண்பர்கள் திரண்டிருந்தனர்.
அவர் இறந்தது சனி காலை. உடல் சிங்கப்பூருக்கு கொண்டு வரப்பட்டது செவ்வாய்
விடிகாலை. இந்தோனேசியாவில் உடல் குளிர்சாதன அறைக்குள்
வைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. மேலும் அங்கே எம்ஃபார்ம் செய்யப்படவும் இல்லை.
அதனால் உடல் ஊதத் தொடங்கியிருந்தது. ஆனாலும் அந்தக் காட்சியை, வர்ணிக்க
வேண்டிய தேவை என்ன? உணர்ச்சிக் கிளர்ச���சியை ஏற்படுத்தி, ஜனரஞ்சமாக எழுத
வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கம்தான் கட்டுரையாளருக்கு.
அதோடு, இறுதிச் சடங்கிற்கு பணம் இல்லை என்று யார் வந்து கட்டுரையாளரிடம்
காசு கேட்டார்கள்? ஈழநாதன் பெற்றிருக்கும் உண்மையான நண்பர்கள்
அத்தகையவர்கள் அல்லர். கட்டுரையாளரைப் போன்றவர்களிடம் நிதி திரட்ட வேண்டிய
நிலையில் அவர்கள் இல்லை. திருமணம், பிறந்தநாள், (தமிழர்களின் புத்தக
வெளியீடுகள்) போன்றவற்றுக்குச் செல்லும்போது மொய்ப் பணம் கொடுப்பது போல,
துக்க சம்பவம் நடந்த வீடுகளுக்குச் செல்லும்போது எதிர்பாராது ஏற்பட்ட
செலவுக்காக முடிந்த தொகையைக் கொடுப்பது எல்லா நாடுகளிலும் எல்லா
கலாசாரங்களிலும் வழமையான ஒன்று. பெரிய பெரிய பணக்காரர்களின்
மரணங்களின்போதும்கூட நிதி கொடுக்கப்படுகிறது - அது பிறகு அறநிறுவனங்களுக்கு
அளிக்கப்படுவதுண்டு. ஈழநாதனின் மனைவியோ அல்லது பெற்றோரோ தொடக்கத்திலிருந்து
இங்கிருந்து, காரியத்தை எடுத்துச் செய்திருந்தால் அவர்கள் கைகளில்
கொடுத்திருப்பார்கள். நண்பர்கள் முன்னின்று செய்தபடியால், ஒரு கணக்குப்
பதிவு வேண்டும் என்பதற்காக, பணம் கொடுத்தவர்கள் பெயர்களும் அவர்கள் கொடுத்த
தொகையும் குறிப்பெடுக்கப்பட்டது. இதில் எவரும் கட்டாயப்படுத்தப்படவில்லை.
வந்தவர்களிடம் நிதி திரட்டித்தான் இறுதிச் சடங்கைச் செய்ய முடியும் என்றும்
ஈழனின் நண்பர்கள் கூறவில்லை. அவரின் மறைவு செய்தி கிடைத்ததுமே, சொந்த
வேலைகளையெல்லாம் போட்டு விட்டு, இந்தோனேசியா சென்று இரவு பகலாக உணவு,
தூக்கமில்லாமல் கைப் பணத்தைச் செலவு செய்து அவரை இங்கே கொண்டு வந்தவர்கள்
அந்த நண்பர்கள். அதற்கு மேலும் செலவு செய்து அவரை இலங்கைக்கு அனுப்பவும்
அவர்கள் ஆயத்தமாக இருந்தார்கள்.
கட்டுரையில் கருத்துப் பிழைகளும் ஏராளம். உணர்ச்சிக் கிளர்ச்சிக்காக காதில்
விழுந்த ஒரு சில செய்திகளுக்கு, கண்,மூக்கு, வாய் வைத்து கட்டுரையாளர்
எழுதியுள்ளார்.
ஈழனது வீட்டில் தங்கியிருந்த நண்பருக்கு, இந்தோனேசியா சென்று அவர் உடலை
எடுத்து வந்த நண்பர்களுக்குத் தெரியாத செய்திகளெல்லாம் இக்கட்டுரையில்
இடம்பெற்றுள்ளன.
2012 அக்டோபர் மாத வல்லினம் இதழில் ஈழன் பற்றி நான் எழுதியிருந்த
கட்டுரையில், “செப்டம்பர் 28ம் தேதி வெள்ளிக்கிழமை சிங்கப்பூர் திரும்பிய
ஈழன், சனிக்கிழமை இந்தோனேசியா சென்றுள்ளார்.” எனத் தெளிவாகக்
குறிப்பிட்டுள்ளேன். பிறகு எப்படி “புதன் கிழமை வந்தார் புதன் கிழமை
போனார்” என எதுகை மோனையோடு இட்டுக்கட்டி எழுதப்பட்டிருப்பதை 'வல்லினம்'
பிரசுரிக்கிறது?
இந்தோனேசியா சென்று ஈழனை எடுத்து வந்த நண்பர்கள் அவரது தொலைபேசி, பர்ஸ்,
லேட்டாப் என எல்லா உடமைகளையும் பத்திரமாக எடுத்து வந்துள்ளனர்.
ஈழனது தொலைபேசி எண்ணில் இருந்த தொலைபேசி எண்களைப் பார்த்துத்தான்,
இந்தோனேசியாவிலிருந்த நண்பர் சிங்கப்பூரில் ஈழன் வீட்டுக்குத் தொடர்பு
கொண்டுள்ளார். வீட்டிலிருந்த ஈழனின் நண்பர் தகவல் அறிந்து, மற்றொரு
நண்பருடன் இந்தோனேசியா சென்றார்.
எதையும் முழுதாகத் தெரிந்துகொள்ளாமல், அறிந்துகொள்ளும் அக்கறையும்
இல்லாமல், “அவருடைய போன், அடையாள அட்டை, பர்ஸ் ஆகியவற்றை வழக்கம்போல
உடனிருந்தோர் பதுக்கிக்கொண்டுவிட, தூதரகம் வாயிலாக, சிங்கப்பூரிலிருந்த
அவருடைய நண்பருக்குச் செய்தி கிடைத்து அவர் சென்று ஈழநாதன் உடலை
மீண்டுக்கொண்டு வந்திருக்கிறார்” என கற்பனையின் உச்சத்தில் வர்ணித்துள்ளார்
கட்டுரையாளர்.
அத்துடன், சிங்கப்பூரிலேயே இறுதிச் சடங்கைச் செய்ய முடிவுசெய்யப்பட்டதற்கான
காரணம் வேறு. அதை இத்தகைய ‘நண்பருக்கு’ இங்கே விளக்கத் தேவையில்லை. ஈழநாதன்
இலங்கை அனுப்பப்பட இருந்ததால்தான், காஸ்கெட் பார்லரில் முதலில் நண்பர்கள்
அஞ்சலிக்காக வைத்திருக்க முடிவு செய்யப்பட்டது. (அன்போடும் நட்போடும்
அஞ்சலி செலுத்த விரும்பியர்களுக்கு மட்டுமே. தீனி தேடி அலைபவர்களுக்கு
அல்ல.) ஏதோ கட்டுரையாளரே கூடவே இருந்து எல்லாவற்றையும் செய்து முடித்தைப்
போல “பிணக்கூறு செய்யமுடியாத நிலையில் அவரது உடலை சிங்கப்பூரிலே
எரியூட்டுவது என முடிவெடுத்து” என இஷ்டத்துக்கு எழுதிக்கொண்டே போகிறார்.
அதற்கும்மேல், “அவருடன் இருந்தவர்களே மயக்கமருந்து கொடுத்திருக்கலாம் என
சந்தேகிக்கிறார்கள்” என்று யார் சந்தேகிப்பதாக கட்டுரையாளர்
குறிப்பிடுகிறார்? அரசாங்கமா? போலிசா? மனைவியா? நண்பர்களா? அவர்கள்
யாருக்குமே அப்படி எந்த எண்ணமும் இல்லை. அவர்கள் மரணச் சான்றிதழைப்
பார்த்துள்ளார்கள்.
“அவர் என்ன காரணத்தினால் இறந்தார் என்பது அங்கு நேரில் சென்ற நண்பர்களுக்கே
தெரியவில்லை. ஆனால், எங்கெங்கோ இருப்பவர்கள் ஈழனின் இறப்புக் குறித்து
வதந்திகள் பரப்புவது மிக வேதனை அளிக்கிறது,” என போன மாதம் நான்
எழுதியிருந்தையே மீண்டும் இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.
முக்கியமான இன்னொரு விஷயத்தை கட்டுரையாளரும் 'வல்லினம்' இதழும் கவனத்தில்
கொள்ள வேண்டும். இப்படி உண்மைக்குப் புறம்பாக அவதூறு செய்திகளைப்
பரப்பினால் சட்டப்படி நடவடிக்கை எடுக்க முடியும். அதற்கு சட்டத்தில்
இடமுண்டு. தண்டனையும் கடுமையானது.
நான் மதித்து வாசிக்கும் மிகச் சில இதழ்களில் ஒன்றான வல்லினம்கூட இதுபோன்ற
மோசமான கட்டுரைகளுக்கு இடம் தருவது பெருங்கவலையை ஏற்படுத்துகிறது.
எழுத்தாளர் என்று சொல்லிக் கொள்பவர்கள் எழுத்தை, எழுதுகோலை/அச்சேற்றும்
கணினியைத் தெய்வமாக மதிக்க வேண்டாம், குறைந்தபட்சம் தார்மீகப் பொறுப்பாவது
கொண்டிருக்க வேண்டும். இதழ்கள் - அச்சில் வருவதாக இருந்தாலும் சரி இணைய
இதழ்களாக இருந்தாலும், அது எத்தகைய கொள்கையையும் உடையதாகவும் இருக்கலாம்,
எதைச் சார்ந்தும் இருக்கலாம். நேர்மையும் உண்மையும் இருக்க வேண்டும். தவறு
செய்தாலும் அதைத் திருத்திக்கொள்ளும் மனப்பக்குவம் வேண்டும். தொடர்ந்து,
யாரென்ன கேட்பது, நான் என் போக்கில்தான் எழுதுவேன் என்று எழுதுபவர்களுக்கு
காலம் கண்டிப்பாகப் பதிலடி கொடுக்கும்.
மிக அண்மையில், பிரிட்டனின் முன்னாள் அரசியல் பிரமுகர் ஒருவர் மீது
தவறுதலாக குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்திய பிபிசி தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சி
ஒன்றுக்கு, (அதுவும் அவரது பெயரைக் குறிப்பிடாமல்) பொறுப்பேற்று பிபிசி
நிறுவனத்தின் தலைமை இயக்குநர் ஜார்ஜ் எண்ட்விஸ்ல் பதவி விலகினார். அதுவும்
தலைமை இயக்குநர் பொறுப்பை ஏற்று இரண்டு மாதங்கள் கூட நிறைவடையாத நிலையில்.
இந்தப் பொறுப்பு உலகின் அனைத்து எழுத்தாளர்களிடமும் செய்தியாளர்களிடமும்
ஊடகளிடமும் இருக்க வேண்டும் என்பதே என் பேராசை, நம்பிக்கை.
தனி மனிதரைப் பற்றி எழுதினாலும் வரலாற்றை எழுதினாலும் ஆதாரம் இல்லாமல்,
ஆய்வு செய்யாமல் கைக்கு வந்ததையெல்லாம் எழுதுபவர்கள் நாளுக்கு நாள்
பெருகிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். எதிர்காலத்தில் இந்தப் பொய்யான புனை
கதைகளுக்கு வால்கள் முளைத்து இன்னும் எவ்வளவு மோசமான திரிபுகளை
ஏற்படுத்தும் என்றே தெரியவில்லை. நல்லவேளையாக, வாசிப்பில் இளைய
தலைமுறையினருக்கு ஆர்வம் குறைந்துகொண்டே வருகிறது.
|
|