கப்பிட்

இரவு எனக்கு தூக்கம் கண்ணை கட்ட அரும்பாடு பட்டது. கப்பிட் என்றாலே தீபகற்ப மலேசிய புதிய ஆசிரியர்களுக்கு அலர்ஜி. ஏனினில் கப்பிட் பற்றிய பல்வேறு கட்டுகதைகளை ஏற்கனவே அவிழ்த்து விட்டிருந்தனர். கப்பிட் முழுவதும் காடு, தொலைப்பேசி இணைப்பு கிடையாது, தொலைபேசியில் பேச வேண்டும் என்றால் மரம் ஏறி உக்கார்ந்து பேச வேண்டும். முதலைகளின் தொல்லை மிக அதிகம், குடிக்க குடிநீர் கிடையாது, புழுவை தான் வறுத்து உண்ண வேண்டும் என பலவாறாக பேசுவோரை நானும் பார்த்திருக்கிறேன். இதில் எல்லாமே உண்மை இல்லை என்பதை அங்கு சென்ற பின்னரே தெரிந்து கொண்டேன். அன்றைய இரவில் எப்படியோ கஷ்ட பட்டு தூங்கி விட்டேன். கனவில் இன்னும் பார்க்காத கப்பிட் வேறு என்னை ரொம்பவும் அலைகழித்து விட்டது. போகும் முன்னரே நானே போய்விட்டதாக கனவு. கனவிலேயே கப்பிட்டை தரிசித்து கொன்டிருந்தேன்.

மறுநாள் காலை 6 மணிக்கு விரைவு படகு எடுப்பதாக உத்தேசப்பட்டிருந்தோம். எனவே காலை 5 மணிக்கெல்லாம் வீட்டிலிருந்து வெளியேற வேண்டும். ஒரே நாளில் போய் திரும்புவதாக தான் திட்டம் தீட்டி இருந்தோம். எனவே அந்த ஒரு நாளுக்கான உணவையும் நீரையும் பையில் வைத்து கொண்டேன். எது எப்படி இருந்தாலும் சாப்பாடு ரொம்ப முக்கியம் பாருங்களேன். நான் எப்போதும் போலே சிலிப்பரை மாட்டிக் கொண்டு தயாராக என் தோழிகளுக்காக காத்திருந்தேன். தோளில் பை. நாங்கள் தங்கியிருந்த வீட்டிலேயே தங்கியிருந்த இன்னொரு தோழி எங்களுக்காகவே காலையிலேயே எழுந்து கொஞ்சமாக சமைத்து வைத்திருந்தார். நீண்ட நாளில் நீண்ட தூரம் கடக்க வேண்டும் அல்லவா. அந்த அன்பு இன்னுமும் நெஞ்சில் நிற்கிறது.

அந்த காலை நேரத்திலேயும் கூப்பிடவுடன் எந்த நேரமாக இருந்தாலும் வரக்கூடிய அளவுக்கு மனம் படைத்த வாடகை கார் ஓட்டுனரையும் நாங்கள் சந்த்தித்தோம். காலை 5.30 மணிக்கு தொலைபேசியின் வாயிலாக என் தோழி அழப்பு விடுத்தார். சரியாக காலை 5.45 மணிக்கு வீட்டுக்கு வெளியே வந்து காத்திருக்கிறார் அந்த ஓட்டுனர். அவர் பேர் என்னவோ என எனக்கு தெரியாது. ஆனால் அறிமுகம் மட்டும் அங்கிள் ஃபீஃபீ. ஃபூச்சாவ் வம்சாவளியான அவர் நன்றாக பேசினார். புதிதாக பார்க்கிறோம் என்ற உணர்வு எதுவுமே எங்களுக்கு இல்லை. இந்த அறிமுகம் எனக்கு அதே வருடம் நான் சீபூ விஜயம் செய்யும் போது மீண்டும் உதவ போகிறது எனக்கு தெரியாமலேயே அவரது தொடர்பு எண்ணை எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன்.

எண்ணி பத்தாவது நிமிடத்தில் கார் சீபூ படகு துறைமுக வாயிலில் நின்றது. இத்தனைக்கும் அவருக்கு ஒரு கண்ணில் அண்மையில் தான் கண்படலம் உரித்தெடுக்க பட்டதாம்.

இருந்தும் கார் ஓட்டுவதை பார்த்தால் அப்படியொன்றும் தெரியவில்லை. அவர் சொல்லவில்லையென்றால் அது கூட எங்களுக்கு தெரிந்திருக்காது. அவர் வயதுக்கு நிதானம் நிறையவே இருந்தது. ஃபீஃபீ அங்கிளுக்கு நன்றியும் கட்டணத்தையும் அளித்து விட்டு கப்பிட் செல்லவேண்டிய விரைவு படகுக்கான டிக்கேடை வாங்கினோம். தலைக��கு ரிங்கிட் மலேசியா 25 என வசூலிக்கப்பட்டது. நெடுநாளாகவே கப்பிட் கனவு என்னை உறுத்திக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் அது இவ்வளவு விரைவில் நனவாகும் என நான் நினைக்கவே இல்லை. எது எப்படியோ நான் என் கனவின் எல்லையை தொட போகும் தருணத்தில் இருக்கிறேன். இதை நான் சொல்லியே ஆக வேண்டும். சிலருக்கு காத்திருக்கும் அந்த நொடிகள் ரொம்பவும் கொடுமையானவை. சிலருக்கு காத்திருப்பு எப்போதும் முடியாதவை. சிலருக்கு அந்த சில நொடிகள் அற்புதமானவை. எனக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயம் காத்திருப்பது. என்னுடைய பொறுமைக்கு நானே வைத்து கொள்ளும் சின்ன தேர்வு. அந்த காத்திருப்பு செய்யும் நேரத்தில் எண்ணங்களின் அலைக்கழிப்புக்கு அவ்வளவு சீக்கிரம் கடிவாளம் போட்டு விட முடியாது. ஒரு கொசு கையில் வந்தமர்ந்தால் அது கடிக்கும் வரையில் காத்திருப்பேன். அது கடிக்கும் போது ஏற்படும் வலியை என்னால் எந்த அளவுக்கு தாங்க முடியும் என்ற குட்டி டெஸ்ட். அது போல தான் கப்பிட் செல்ல காத்திருக்கும் போதும் ஏற்பட்டது.

கப்பிட் செல்லவேண்டிய விரைவு படகு வந்ததும் மெல்ல உள்ளே ஏறியமர்ந்தோம். இங்கே விரைவு பேருந்து எப்படி இருக்குமோ அப்படி தான் இருந்தது படகு. குளிரூட்டப்பட்ட சூழல். கருமையாக்கப்பட்ட ஜன்னல் கண்ணாடிகள். ஐயோ போகும் போது ரெஜாங் நதியோர பகுதிகளை பார்க்க முடியாதே என்ற கவலை வந்துவிட்டது. சரவாக்கின் மிக பெரிய நதி இந்த ரெஜாங் நதி. படிக்கும் போது ரஜாங் நதி என அழைத்து பழகி போன எனக்கு இங்கே வந்து தான் அதன் நிஜ உச்சரிப்பை அடையாளம் கண்டு கொண்டேன். அது ரஜாங் அல்ல ரெஜாங். முன்னாளின் சரவாக்கிய பண்டைய வீரர்கள் எல்லாம் அவ்வளவு பெரிய நதியை ஒரே எட்டில் தாண்டி விடுவார்களாம். யப்பா..எந்த உண்மை என்பதில் ஆராய மனம் போகவில்லை. சரி ரொம்ப ஆராய்ந்து விட்டோம். இப்போதாவது கொஞ்சம் அனுபவிப்போமே. எனக்கு நிலைக்கொள்ள வில்லை. எப்படி பராக்கு பார்ப்பது? எட்டிப்பார்த்தாலும் தெரியவில்லை. முட்டி பார்த்தாலும் தெரியவில்லை. எதாவது ஓட்டையாவது தெரிகிறதா என தேடியபோது ஜன்னல் ஓரத்தில் நட்டு கழன்று இருந்ததது. நான் ஈ பட யுக்தியை காப்பி அடித்து விட்டேன் என நினைக்க வேண்டாம். உண்மயிலேயே நடந்தது இது தான். அந்த ஓட்டையருகே என் கேமராவை வைத்து என்னால் முடிந்த அளவு சூம் செய்து படம் எடுத்தேன். அப்போது தான் தெரிந்தது நதியோரங்களின் இன்னுமும் நீண்ட வீடுகள் உள்ளன. சில கரை மேலும் சில நீர் மேலும் மிதந்தபடி தென்பட்டன.

மேலும் என் கேமராவுக்கு வேலை வந்து விட்டது. எவ்வளவு நேரம் தான் ஓட்டையிலேயே படம் எடுப்பது? எனவே மெல்ல அடி எடுத்து வைத்து நேராக படகு ஓட்டுனரின் இடத்துக்கு சென்று விட்டேன். படகுக்குள்ளே வந்தமர்ந்த பின் படகு மேலே இன்னும் என்ன என்ன எல்லாம் பயணம் செய்கிறது என்று தெரியாது. ஆனால் படகு ஓட்டுனரின் இடத்தில் தான் தெரிந்தது படகின் மேல் ஆடு, கோழி, மோட்டார் வண்டி, பழங்கள் என்ன பலவும் பயணம் செய்கின்றன. அந்தப் படகு சார் பார்க்க ரொம்பவும் பாவமாக தெரிந்தார். பற்கள் கறைபிடித்திருந்ததன. ஆனால் பழக சுவாரசியமாக இருந்தார்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768