வன்முறையும், வளராத முறையும்

தீபாவளி அன்று வெளியான துப்பாக்கிப் படம் பார்பதற்காகக் குடும்பத்துடன் டைம்ஸ் பெர்ஜயாவில் உள்ள அரங்கிற்குச் சென்றேன். சென்றேன் என்று சொல்வதை விட அழைத்துக் கொண்டு சென்றார் என் நண்பர்.

அங்கு சென்றதும் டிக்கெட் முகப்பிடத்தில் என் பிள்ளைகளைப் பார்த்த பணிப்பெண், இந்தப் படம் 18 வயதுக்கு மேல் பட்டவர்களுக்கானது என்றார். பரவாயிலையே இதுநாள் வரை வெளியாகும் தமிழ்ப் படங்களுக்கு 'U' சான்றிதழை வழங்கி வந்த திரைப்பட சென்சார் போர்ட், இம்முறை வன்முறை நிறைந்த காட்சிகளைக் காண வயது குறைந்தவர்களுக்குத் தடை விதித்திருப்பதை வரவேற்றேன். சரி வேறு ஏதாவது படம் இருக்கிறதா பார்பதற்கு என்று கேட்டேன் அப்பெண்ணிடம். ஸ்கை ஃபால் ஜேம்ஸ் பாண்ட் படம் குடும்பத்துடன் பார்பதற்கு தடைப் பத்திரம் இல்லை என்றாள் அந்தப்பெண். ஜேம்ஸ் போண்ட் துப்பாக்கியில் சுடும் வன்முறையைச் சிறுவர்கள் பார்க்க அனுமதியை வழங்கி இருக்கும் அரசாங்கம் தமிழ்ப் படத்தின் வன்முறைக்கு வழங்காமல் இருந்தது எனக்கு முரண்பாடாகத் தெரிந்தது. வெட்டுவதும் குத்துவதும் கொடுமையான வன்முறைகள். சுடுவது வன்முறையாகத் தெரியாது என்று என் நண்பர் தந்த விளக்கத்தைக் கேட்டுக் கொண்டே எந்தப் படத்தையும் பார்க்காமல் நடையைக் கட்டினேன். நான் சென்ற திரையரங்குகளில் போட்ட தடையைப்போல் மற்ற திரையரங்குகளில் கிடையாது. இதே துப்பாக்கிப் படத்தை சிறுவர்களும் பார்க்க அனுமதி வழங்கப் பட்டுள்ளது என்று என் நண்பரின் மகள் அவளின் தோழியிடமிருந்து பெறப்பட்ட தகவல் மூலம் செய்தியை அறிந்தேன்.

துப்பாக்கிப் படத்திற்கு வழங்கப்பட்ட18 வயதுக்கு மேல் என்ற சான்றிதழ் விதிமுறையை ஏன் எல்லாத் திரையரங்குகளிலும் கடைப்பிடிக்கப்படவில்லை? துப்பாக்கியில் சுட்டாலும், கத்தியில் வெட்டினாலும் அதற்குப் பெயர் வன்முறைதானே? அதனை ஏன் தரம் பிரித்து இதற்கு முடியும் அதற்கு முடியாது என்ற பாகு பாடு? 18 வயதுக்கு மேல் என்றாலே இளைஞர்களும் உள்ளடக்கம்தான். இந்திய இளைஞர்களின் மத்தியில் வன்முறைகள் மலிந்து காணப்படுகிறது என்று கூறிவருகிறோம். அதே வேளையில் வன்முறைக் கொண்டபடக் காட்சிகளுக்கும் படங்களுக்கும் அனுமதியும் வழங்குகிறோம். புகைபிடிப்பது சுகாதாரதுக்குக் கெடுதி என்று எழுதிக் கொண்டு சிகரெட் விற்கப் படவில்லையா? அதுபோலத்தான். அப்படி என்றால் சொல்வது ஒன்று செய்வது ஒன்றுதான் இப்போதுள்ள நிலைமையா?

என்னைக் கேட்டால் ஆமாம் என்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. உதாரணத்திற்கு அண்மையில் நடந்த ஒரு சம்பவத்தைப் பற்றி என் நண்பர் என்னோடு பகிர்ந்து கொண்ட தகவல் இதனை உறுதிப் படுத்தியது.

தோட்டப் புறத் தமிழ்ப் பள்ளியில் படித்து மலாயாப் பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழில் பட்டம் பெற்று பணிபுரிந்து வரும் இளைஞனை என் நண்பர் முன்னாள் சிகாமாட் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்த போது அவர் இந்த இளைஞனைப் பார்த்து ��ேட்ட ஒரே கேள்வி " நீ எந்தத்துறையில் பட்டம் பெற்று இருக்கிறாய் " என்று. அந்தப் பையனும் தமிழில் என்று கூற அவர் உடனே "தமிழ் என்ன சோறா போடப் போகிறது" என்ற கேள்வியை அந்தப் பையனைநோக்கி கேட்டு விட்டார். அந்தப் பையனை டத்தோவுக்கு அறிமுகப் படுத்தியவர் தமிழ் படிக்காதவராக இருந்தாலும், தமிழ் மேல் பற்றுள்ள அவர் டத்தோவைப் பார்த்து 'நாறக்' கேள்வியைக் கேட்டார்.

டத்தோ எஸ்.எஸ். அவர்களே, உங்களுக்கு ம.இ.கா தான் அரசியலில் நுழைய கதவைத் திறந்து கொடுத்தது. ம.இ.கா வெள்ளைக்காரன் உடையது அல்ல தமிழன் உடையது என்பதை மறந்து விடாதீர்கள் என்றதும் பதில் தர முடியாமல் டத்தோ தடுமாறியதாக என் நண்பர் கூறினார்.

அவ்வளவு தூரம் போகத் தேவையில்லை. நம் நாட்டில் உள்ள எத்தனை தமிழ்ப் பள்ளி தலைமை ஆசிரியர்கள் தங்களின் பிள்ளைகளை தமிழ்ப் பள்ளிகளுக்கு அனுப்புகிறார்கள்? எத்தனை அரசியல் வாதிகள் தமிழ்ப் பள்ளியை நம்புகிறார்கள்? எத்தனை தமிழ்ப் பத்திரிகை ஆசிரியர்கள் தங்கள் வாரிசுகளை தமிழ்ப் பள்ளிகளில் பதிகிறார்கள்? எல்லாம் "ஹிப்போகிரேட்ஸ்".

சினிமாப் பாடல்களுக்கு மேடையில் ஆட்டம் போடுபவர்களை விமர்சிக்கும் ஆசிரியர்கள், ஞாயிறு மலர்களில் கோடம்பாக்கத்தை நிரப்பி விடுகிறார்கள். ஐஸ்வர்யாவுக்குப் பிள்ளை பிறந்து விட்டது, பிரபு தேவா-தயன் காதல், போன்ற ஐந்தாம் தர செய்திகளை முதல் பக்கத்தில் போடும் ஆசிரியரின் சிந்தனை வளத்தை என்னென்பது? கேட்டால் சொல்கிறார்கள் அதற்கும் ஒரு கூடம் உண்டு என்று. கூட்டம் இருக்கட்டும். அதனை ஏன் தூக்கி பின் பக்கமோ உள் பக்கமோ போடக் கூடாது? ஆசிரியரின் கண்ணோட்டம் வியாபார ரீதியில் இருந்தாலும் கூட சினிமா உருவங்களால் பத்திரிகை விற்பனை தூள் பறக்கும் என்பது ஏரணமான ஒன்றல்ல.

வன்முறைக் கலாச்சாரம் பெருகி விட்டது என்று கொக்கரிக்கும் அரசியல் தலைவர்களும் குண்டர் கும்பலுக்கு விருந்து வைத்து, அங்கே 'மருந்தும்' வைத்து அவர்களுக்கு ஊக்கம் கொடுத்து உசுப் பேற்றி விடுகிறார்கள்.

பத்திரிகையிலோ இவன் அவனை வெட்டினான், பெண் கழுத்தறுக்கப்பட்டு மரணம், அப்பன் மகளை கெடுத்தான், மனைவியின் கள்ளக் காதலன் கொலை போன்ற சமுதாய கேவலங்களை முதல் பக்கத்தில் போட்டு, நம் சமுதாயத்தில் தலைப்புச் செய்திகளாக வருவது இதைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லை எனும் மாயையை உருவாக்கி, மக்களுக்கு பயத்தையும் புகுத்தி, தமிழர்களே வன்முறையானவர்கள் என்ற தோற்றத்தைப் பூசிவிடும் தமிழ்ப் பத்திரிக்கைகள் சமுதாயத் தேவைகளுக்கு எப்படி உதவ முடியும்?

மலாய் பத்திரிக்கைகளிலும், சீனப் பத்திரிக்கைகளிலும் இது போன்ற செய்திகளும் வருவதுண்டு. ஆனால் இது மட்டும்தான் செய்திகள் என்று இல்லை. உத்துசான் மலேசியா பத்திரிக்கையில் எழுதும் பத்தியாளர்கள் தங்களின் மலாய் இலக்கியத்தின் வளர்ச்சியைப் பற்றியும், மொழி வளர்ச்சியைப் பற்றியும் சரித்திரப் பின்னணியோடு ஆய்வுப் புள்ளிகளுடன் எழுதுகிறார்கள். வெளியூர் செய்திகளைக் குறைத்துக் கொண்டு மலேசிய செய்திகளுக்கு இடம் அளிக்கின்றனர். இந்தியா செய்தியைப் படிப்பதற்கு பத்திரிகையை வாங்கும் இந்தியப் பிரஜைகள் நிறையப் பேர் உள்ளனர் என்று இணைய யுகத்திலும் அதே மாவை அரைத்துக் கொண்டு ஜெயலலிதா, கருணாநிதி, வைகோ, ராமதாஸ், அத்வானி, வாஜ்பாய், மன்மோகன், மம்தா பனார்ஜி, சோனியா காந்தி என்று ஏகப்பட்ட இந்தியத் தலைவர்களுக்காக நான்கு பக்கங்களை ஒதுக்கி பக்கங்களை முடித்து விடுகிறார்கள்.

என்.ஜி.ஓ. என்ற பெயரில் கழகங்களைப் பதிந்து கொண்டு குடும்ப சங்கத்தை நடத்தும் தலைவர்களின் கூத்தாடித் தனங்களையும் பத்திரிக்கையில் சங்க செய்தி என்ற பெயரில் பிரசுரமாவது ஆராதனைக்காகவா? இன்னும் சில கழகத்தின் குட்டித் தலைவர்கள் அவர்களே படம் பிடித்து, அவர்களே செய்தியை எழுதி அனுப்பி அழகுப்பார்த்துக் கொள்வதும் உண்டு. இதுபோன்ற செய்திகளுக்கு பத்திரிக்கை இடமளிக்கக் கூடாது.

தனக்கு என்று ஒரு கொள்கையை வகுத்து, இலக்கை நோக்கி குறிப்பணிகளை செயல்படுத்தி, யாருக்கும் கும்பிடு போடாமல், செய்திகளைத் தருவதில் விவேகமாகவும், விரைவாகவும் செயல்பட்டால் பத்திரிக்கை விற்பனைக்கு இந்தியப் பிரஜைகளை நம்பி இருக்க வேண்டாம். நம்மவர்களே போதும்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768