'காதல்' இதழ் நிறுத்தப்பட்டு ஏழாண்டுகள் ஆகின்றன. ஒரு வேகத்தில் தொடக்கப்பட்ட அவ்விதழ் குறித்த விரிவான பார்வையையும் விமர்சனத்தையும் முன்வைக்கிறது க. பஞ்சாங்கத்தின் கட்டுரை. சிற்றேடு இதழில் வெளிவந்த இக்கட்டுரை இங்கு மறுபிரசுரமாகக் காரணம் மலேசிய இலக்கிய வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய நிகழ்வை நாமும் ஒரு சுயமதிப்பீடு செய்துக்கொள்ளத்தான். கட்டுரையாளருக்கும் 'சிற்றேடு' குழுவினருக்கும் நன்றி. - ஆர்

(கட்டுரையாளர் பற்றிய குறிப்பு : க.பஞ்சாங்கம் தற்கால இலக்கியத்தில் கால் கொண்ட தமிழ்ப் பேராசிரியர். அதனால் தமிழில் எழுபதுகளில் தொடங்கி ஏற்பட்ட மாற்றங்களைக் கவனித்துப் பல புதுக் கோட்பாடுகளைத் தமிழுக்குக் கொண்டுவந்தவர். நாவல் படைப்பாளி; முக்கியமான விமர்சகர். அவர் மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்துத் திருப்புமுனை என்று பலரால் கருதப்படுகிற 'காதல்' இலக்கிய இதழ்களைத் தன் நோக்கில் அணுகித் தன் கருத்துக்களை முன் வைக்கிறார்.)

இலக்கிய சிறு பத்திரிகைகள் தோன்றிய வண்ணம் இருக்கின்றன. அதே வேகத்தில் மறைந்த வண்ணமாகவும் இருக்கின்றன. இதுவல்ல முக்கியம். தோன்றியது எதுதான் மறையாமல் இருந்திருக்கின்றது. ஆனால், இவற்றிற்கிடையில் செயல்படும் மனித மனம் மிகவும் முக்கியமான ஒன்று. சிறுபத்திரிக்கை வெளியில் செயல்பட்ட, செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிற மனிதர்களின் மனங்கள் பிரபஞ்சத்திற்கு நிகரான விசித்திரங்கள் கொண்டவை. தீவிரப்பட்ட நிலையில் இயங்கக் கூடியவை. பதற்றத்தோடு துடித்துக் கொண்டிருப்பவை. கனவுகளுக்கும் யதார்த்தத்திற்குமான இடைவெளியை ஏறத்தாழ அறவே மறந்து மறதி நோய்க்கு உள்ளாகக் கூடியவை. தமிழவன் எனது வாசிப்பிற்காகவும் மதிப்பீட்டிற்காகவும் என் கையில் சேர்த்த 'மலேசியாவில் முதன்முதலாக முழுமை நிறைந்த இலக்கிய ஏடு' என்ற அறிவிப்போடு வெளிவந்துள்ள "காதல்" இதழினை நடத்திய நண்பர்களின் மனநிலையும் அப்படிப்பட்டதாகத்தான் தோன்றுகிறது. கி.ரா.வோடு சேர்ந்து நானும் ஒரு பத்தாண்டுகள் "கதை சொல்லி" என்ற இலக்கிய இதழைக் கொண்டு வந்தவன் என்பதனால் இந்த மலேசிய நண்பர்கள் மனநிலையின் மகத்துவத்தை என்னால் ஓரளவு புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

பிப்ரவரி 2006 தொடங்கி எட்டு இதழ்களை வாசித்து முடித்த கையோடு "இப்பொழுது இந்த இதழ் வந்து கொண்டிருக்கிறதா?" என்று தமிழவனோடு தொடர்பு கொண்டு கேட்டேன். நான் எதிர்பார்த்தது போலவே "இல்லை" என்றார். கனமான முயற்சிகளுக்கு எப்பொழுதுமே "ஆயுசு" கொஞ்சம்தான். பெரு. அ. தமிழ்மணி, வீ. மணிமொழி, ம. நவீன், நிர்மலா பெருமாள், யுவராஜன், சந்துரு என்று இந்த இதழ் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ள நண்பர்கள் மலேசியத் தமிழ் இலக்கியத்தில் ஏற்பட்டுள்ள புதிய போக்குகள் குறித்த பிரக்ஞைபூர்வமான புரிதலோடு செயல்பட்டுள்ளது மட்டுமல்லாமல், அந்நாட்டுத் தமிழ் இலத்தியத்திற்குள் ஒரு பாய்ச்சலைச் செலுத்துவதற்காகவும் இந்தப் பத்திரிக்கை மூலம் முயற்சித்துள்ளார்கள் என்பதும் தெளிவாகத் தெரிகிறது. மார்ச் இதழில் இப்படி ஒரு அறிவிப்பை வெளியிட்டுள்ளார்கள்.

"நவீன இலக்கியச் சிந்தனைத் தாக்கத்தோடு வெளிவரும் இதழாகக் காதல் மலர்ந்துள்ளது. இதில் புதிய வரவுகள் - புதிய பரிமாணங்கள் - புதிய உத்திகளுடன் வரவு பதிவு செய்யப்படும் என்கிற நிலைப்பாடு உள்ளது. அதனால் மலேசிய எழுத்தாளர்கள் 'காதலை' ஒரு சோதனைக் களமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்றே விரும்புகிறோம். இலக்கியம் என்கிறபடியால் அரைத்த மாவையே மீண்டும் மீண்டும் அரைத்து, அதுவே மலேசிய இலக்கியப் பரிமாணங்கள் என்னும் போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டு மூழ்கிப் போவதற்குக் காதல் தயாராக இல்லை.... காதல் இலக்கியம் மட்டுமே பேசும் இதழாக வெளிவரும்."

மேற்கண்ட இந்த அறிவிப்பு, காதல் இதழின் நோக்கத்தை ஓரளவு பதிவு செய்வதாக அமைந்துள்ளது. இந்நோக்கத்திற்கேற்ப ஒவ்வொரு இதழும் கட்டுரை, நேர்காணல், சிறுகதை, கவிதை, புத்தக மதிப்புரை, ஒளிக்கவிதைகள், சுவடுகள் முதலிய பல்வேறு அம்சங்களோடு மிகக் கவனமாக தயாரிக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்வளவு அரிய சிரமங்களை எடுத்துக் கொண்டாலும் இதழ்களை வாசித்து முடித்தவுடன் பளிச்சென எனக்குத் தோன்றிய இரண்டு கருத்துக்களை முதலில் இங்கு பதிவு செய்ய வேண்டும்.

1. இதழாசிரியர்கள் தங்கள் இதழுக்கான விஷயங்களுக்குப் பெரிதும் தமிழ்நாட்டில் உள்ள பிரபலங்களையே சார்ந்திருத்தல்.

2.  இணையதளங்களில் இருந்தும் பழைய மாநாட்டு மலர்களில் இருந்தும் விஷயங்களை எடுத்துப் போடுதல்.

இந்த இரண்டு அணுகுமுறையுமே 'காதல்' இதழை முழுக்க முழுக்க மலேசிய நாட்டு இதழாகவும், சமகால இதழாகவும் வடிவமைப்பதில் இருந்து தடுத்து விடுகின்றன. உள்நாட்டில் இதழாசிரியர்கள் எதிர்ப்பார்க்கிற அளவிற்கு விஷயதானம் செய்யக்கூடிய கட்டுரையாளர்களும் இலக்கிய கர்த்தாகளும் முன்வராத சூழலில் இப்படியொரு போக்கைக் கடைப்பிடித்திருப்பார்களோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. கவிதைகளுக்குப் பஞ்சமில்லை போலும்.

காதல் இதழில் வெளிவந்துள்ள 'கட்டுரைகள்' முக்கியமான பதிவுகளாக எனக்குத் தோன்றுகின்றன. மலேசியக் கவிதைகள் குறித்து பா.அ.சிவம் ஒரு விமர்சனத்தை முன்னைக்கிறார். மலேசியக் கவிதைகளின் சுயபுலம்பல்கள் கொட்டிக் கிடக்கின்றன என்றும் கவிதையைப் பத்திரிகைகளுக்காக உருவாக்கப்படும் பொருளாகவே நம் நாட்டில் பார்க்கப்படுகிறது என்றும் வருத்தப்படுகிறார். மலேசியாவில் மட்டுமல்ல, சந்தைச் சமூகத்தின் ஒரு போக்காகத் தமிழ்நாடு உட்பட உலகம் முழுவதும் இதுதான் இன்றைய நிலைமை. எனவேதான் பணம் அள்ளித் தரும் திரைப்படப் பாட்டு எழுதுபவர்கள்தான் இன்றைக்கு இலக்கிய வரலாற்றில் நிலை நிறுத்தப்படுகிறார்கள். கண்ணதாசனுக்குக் கிடைத்துள்ள இடம் தருமு அரூப் சிவராமுக்குக் கிடைக்குமா? வைரமுத்துக்குக் கிடைத்துள்ள இடம் ஆத்மநாமுக்குக் கிடைக்குமா?

மலேசிய நாட்டு நவீனக் கவிதைகளைக் குறித்து எழுதுகிற மணா, நவீனக் கவிதைகளில் வெளிப்படும் பூடகத்தன்மையை ம.நவீன், சந்துரு, தோழி ஆகியோர் கவிதைகளை எடுத்துக் காட்டி விளக்குவது சிறப்பாக வந்துள்ளது. "கலைகளுக்கான பயிற்சி என்பது அக்கலைகளை அனுபவமாக மாற்றும் குறியீட்டு அமைப்பை மனதுக்குள் நிரப்பிக் கொள்வது" என்று அவர் முன் வைக்கும் கருத்துச் சிந்தனையைக் கிளறுவதாக அமைந்துள்ளது. டாக்டர் இரா. தண்டாயுதம் 1984-இல் மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர் 22-வது தேசிய மாநாட்டு மலரில் எழுதிய "ஒரு நூற்றாண்டுக் கால மலேசியத் தமிழ்க் கவிதைகள்" என்ற கட்டுரையை எடுத்து 2006-இல் வெளியிட்டுள்ளார்கள். கட்டுரை, கவிதை வரலாற்றை அறிந்து கொள்ள வாய்ப்பளிக்கிறது என்றாலும் 'காதல்' இதழின் நோக்கத்தில் இருந்து அது விலகிச் செல்வதாகவே படுகிறது.

மலாய பல்கலைக்கழகத்தைச் சார்ந்த விரிவுரையாளர் சோ.சுப்பிரமணி "மலேசியத் தமிழ்ச் சிறுகதை வளர்ச்சி (1990 -களின் தொடக்கம் வரையில்)" என்ற தன் கட்டுரையில் ஐந்து கட்டங்களாகச் சிறுகதை வரலாற்றை முறையாகப் பகுத்து வழங்குகிறார். இந்தக் கட்டுரையும் முதலாவது மலேசியத் தமிழ் இலக்கிய மாநாட்டில் (2005) வாசித்தக் கட்டுரைதான். தாமஸ் ஆல்வா எடிசன் குறித்த அறிவியல் கட்டுரையிலும் கவனம் செலுத்தி இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கவை. காதல் இதழில் வந்துள்ள சு.யுவராஜனின் கட்டுரைகள் தனித்துக் குறிப்பிடத்தக்கவை. 'அகிராவும் அழகிரிசாமியும்' என்ற அவருடைய கட்டுரை காதல் இதழுக்கு ஒரு மணிமுடி என்றே சொல்லலாம். ஜப்பானிய இயக்குநர் அகிரா குரோசாவா-வின் கதையுலகத்தோடு அழகிரிசாமியின் கதையுலகத்தையும் இணைத்துப் பார்த்திருக்கிற அவருடைய கட்டுரை மிக முக்கியமான கட்டுரையாக எனக்குப்படுகிறது. குழந்தைகள் உலகத்தை அழகிரிசாமியும் அகிரா குரோசாவும் படைத்துக் காட்டும் பாங்கை அற்புதமாகப் படம்பிடிக்கிறார் இந்தக் கட்டுரையில்.

குழந்தைகள் உலகிலும் நம் உலகைத்தைப் போலவே அன்பு, பொறாமை, சூழ்ச்சி, கருணை என அத்தனை உணர்வுகளும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. இருந்தும் அவர்கள் கணத்தில் வாழ்பவர்கள். போன நிமிடத்தில் வெறுத்ததை அடுத்த கணத்தில் நேசிக்கவும் இயலுகிறது அவர்களால். ஜப்பானிய ஒதோயாவும் தமிழச்சி மங்கமாவும் வாழ்வு அவர்களுக்கு ஏற்படுத்திய நெருக்கடிகளோடு மீறித் தங்கள் நேசத்தை இழக்காதவர்கள். மதம், மொழி, இனம் போன்ற பிரிவினைகளைத் தாண்டி அன்பை மனத்தின் ஆழத்தில் உணரும் தன்மையைக் குழந்தைகள் உலகம் மட்டும்தான் இன்னும் சாத்தியப்படுத்துகிறது. இது அகிராவுக்கும் அழகிரிசாமிக்கும் தெரிகிறது. நமக்கும் தெரிந்தால் ரொம்ப நல்லது. இது போலவே யுவராஜனின் "கதைவெளியில் கரைந்த காலம்" என்ற தொடர் கட்டுரைகளும் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கவைகளாகும்.

காதல் இதழின் சிறப்பிற்குரிய அம்சமாகக் குறிப்பிட வேண்டுமென்றால் அதன் நேர்காணல்களைத்தான் சொல்ல வேண்டும். பிப்ரவரி 2006 இதழில் சை.பீர் முகம்மது நேர்காணல் தமிழ்ச் சூழலோடும் பொருந்திப் போவதாகத் தோன்றுகிறது. முஸ்லீம் என்பதற்காகப் புறக்கணிக்கப்படுவதாகக் கூறுகிறார். மேலும் சீறாபுராணம், தேம்பாவணியை மட்டும் மதக்காப்பியம் என்று ஒதுக்கி விடுகிறவர்கள் மகாபாரதத்தையும் இராமாயணத்தையும் மட்டும் கொண்டாடுவதன் உள்நோக்கம் என்ன? அவையும் மதக்காப்பியங்கள் தானே? 5,6,7-ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழ் முஸ்லீம்கள் 25 காப்பியங்கள் வடித்துள்ளனர் என்கிறார். கூடவே தமிழர்கள் ஏன் அவற்றை ஏற்கவில்லை என்றும் கேட்கிறார். மிகவும் ஆர்வம் தரத்தக்க ஒரு நேர்காணலாக அது அமைந்துள்ளது. மலேசியப் பல்கலைக்கழகத்தின் பேராசிரியரான முனைவர் சபாபதி தனது நேர்காணலில் மலேசியத் தமிழ் இலக்கியம் குறித்துத் தமிழ்நாட்டில் பெரிதும் அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதில்லை என்ற முக்கியமான ஒரு குற்றச்சாட்டை முன்மொழிகிறார். தமிழ்நாட்டில் உள்ளது போல மலேசியாவில் திராவிட இலக்கியம், மார்க்கிய இலக்கியம், தலித் இலக்கியம் என்றெல்லாம் அரசியல் இயக்கங்களை முன்னிறுத்தி இலக்கியம் படைக்கப்படுவதில்லை என்றொரு தகவலைத் தெரிவிக்கின்றார்.

மலாயப் பல்கலைக்கழகத்தில் மொழியியல் புலத்தில் பணியாற்றி வரும் இணைப் பேராசிரியர் முனைவர் முல்லை இராமையா பெண்ணியம�� பற்றி தனது நேர்காணலில் விரிவாகப் பேசுகிறார். மலேசியச் சூழலில் பெண்ணுரிமை பற்றி உரத்தக் குரலில் பேசுவதற்குத் தேவையில்லாமல் போய்விட்டது என்கிறார். தற்போதைய சூழ்நிலையில் பெண்களைத் தொடர்ந்து அடக்குமுறைகளுக்கு உட்படுத்துவதோ, அடிமைப்படுத்துவதோ நடக்க இயலாத ஒன்று என்கிறார். பெண்களை அதிகக் கல்வி பெற்றுக் கொண்டிருப்பதால் பழைய சிந்தனைகள் தன்னாலேயே உதிர்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றன. தனித்து நிற்கும் அளவிற்கு விழிப்புணர்ச்சி பெற்றிருக்கின்றனர். அதோடு சமூகமும் அவர்களுக்கு ஆதரவாக இருக்கின்றது. பெண்ணியம் பற்றி மலேசியப் படைப்புகளில் பெரிதும் பேசப்பட்டதில்லை என்றும் கூறுகிறார். அதே நேரத்தில் குட்டி ரேவதி, சல்மா, உமாமகேஸ்வரி, மாலதி மைத்ரி போன்ற பெண் எழுத்தாளர்கள் எழுத்தைப் பெரிதும் வரவேற்கவும் செய்கிறார். ஆண்கள் எழுதாத எழுத்தையா பெண்கள் எழுதி விட்டார்கள் என்று கேட்கிறார். பெரிதும் ஆச்சரியப்படத்தக்க ஒரு நேர்முகமாக அது எனக்குப் படுகிறது. இந்த நேர்காணலோடு குட்டி ரேவதி, மாலதி மைத்ரி, சுகிர்தராணி, கனிமொழி, சல்மா ஆகியோருடைய நேர்காணல்களையும், அவர்கள் கவிதைகள் சிலவற்றையும் தொகுத்து வழங்கியுள்ளார்கள். சீ. முத்துசாமியின் நேர்காணல் ஏப்ரல் இதழில் வெளிவந்துள்ளது. பழைய தலைமுறையைச் சார்ந்த அவர் "தீவிர எழுத்து என்பது ஆன்ம விசாரணம்" என்று சொல்வதோடு விமர்சகர்களை நான் உதாசினப்படுத்துவதில்லை என்றும் பதிவு செய்கிறார். அந்த நேர்காணல் முழுவதும் மலேசிய இலக்கியச் சூழலை வாசகர்கள் உள்வாங்கிக் கொள்வதற்குப் பெரிதும் பயன்படுகின்றது. மனுஷ்யபுத்திரன், ஜெயமோகன், சுந்தர ராமசாமி, லீனா மணிமேகலை ஆகியோருடைய நேர்காணல்கள் காதல் இதழைப் பெரிதும் ஆக்கிரமித்துள்ளன; இணையதளங்களில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்டுள்ளன. இந்தப் போக்கு எந்த அளவிற்கு மலேசிய இலக்கியத்தை உலக அளவில் கொண்டு செல்வதற்குத் துணைப் போகும் என்பதை எண்ணிப் பார்க்கத் தோன்றுகிறது.

மலேசிய எழுத்தாளர்களான கோ. புண்ணியவான், மா. இராமையா, கோ. முனியாண்டி முதலியோர்களுடைய நேர்காணல் மலேசிய இலக்கியத்தின் முகத்தை அறிவதற்கு பெரிதும் பயன்படுகின்றன. ஒருமுறை வாசித்த பின் புரிவதற்கு கவிதை என்ன கத்திரிக்காயா? எனக் கேட்கிறார் கோ. முனியாண்டி. கவிதை என்பது சிந்தனையின் மறுவடிவம். புதிய புதிய சிந்தனை ஒவ்வொரு காலத்திலும் ஏற்படும். இந்த மாற்றம்தான் புதுக்கவிதையைக் கொண்டு வந்தது; இன்று நவீனக் கவிதையை முன்னிறுத்தியுள்ளது என்றெல்லாம் பேசுகிறார். மா. இராமையா தமிழ்நாட்டு எழுத்தாளர்கள் மொழியை அழிப்பவர்கள் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார். பழைய தலைமுறை எழுத்தாளரான இவருடைய நேர்காணல் புதுமை என்பதே பழமையின் மறுவடிவம்தான் என்ற கருத்தை முன்வைக்கிறது. ஈழ எழுத்தாளர்கள் தனக்கென்று தனி மொழியோடு இலக்கியம் படைப்பது போல மலேசிய எழுத்தார்கள் தமிழ் நாட்டை பின்பற்றாமல் தனக்கென்று தனி மொழியை உருவாக்கிப் படைப்புச் செயல்பாட்டில் ஈடுபடவேண்டும் என்ற ஒரு இன்றியமையாத கருத்தை முன்வைக்கின்றார். அகிலன் லட்சுமணன் நேர்காணல் தமிழ் எழுத்தாளர்களிடமிருந்தே மலேசிய எழுத்தாளர்கள் பலரும் தங்கள் எழுத்து இயக்கத்திற்கான உந்துதலை பெறுகிறார்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. "கண்ணதாசன், வைரமுத்து இவர்கள்தான் இலக்கியவாதிகள் எனப் பெரும்பாலரைப் போல நினைத்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு இதற்கும் அப்பாற்பட்ட ஓர் உலகத்தைக் காட்டியவர் டாக்டர் சண்முக சிவாதான். அந்த உலகில் பசுவய்யா, வண்ணதாசன், வண்ணநிலவன், தேவதச்சன், மனுஷ்யபுத்திரன், சல்மா எனப் பலர் இருந்தனர். அங்குதான் எனக்கு உண்மையான கவிதை மொழி அறிமுகமானது" என்கிறார்.

ஈழ எழுத்தாளர்கள் போல மலேசிய எழுத்தாளர்களும் தமிழ் நாட்டு எழுத்தாளர்களை முன்மாதிரியாக கொள்ளாமல் ஐரோப்பிய, அமெரிக்க, ரஷ்ய மற்றும் உலக இலக்கிய முன்னோடிகளை நோக்கி நகர்ந்தால்தான் மா. இராமையா சொல்வது போல மலேசிய இலக்கியத்திற்கான தனி மொழியும், தனி நடையும் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் ஈழ எழுத்தாளர்களைத் திரும்பிப் பார்ப்பது போல இவர்களையும் திரும்பிப் பார்க்கக் கூடிய நிலையும் உருவாகும். இந்த உண்மையை மலேசிய இலக்கிய உலகம் அழுத்தமாக உணர வேண்டிய தருணம் நெருங்கி விட்டது என்றே கருதுகிறேன். இன்றைய உலகமயமாதல் சூழலில் இது யாருக்கும் சாத்தியம்தான்.

'காதல்' இதழின் மற்றொரு அம்சமாகக் குறிப்பிடத்தகுந்த கலந்துரையாடல் என்ற பகுதியாகும். ஆனால் இந்தப் பகுதியிலும் பெரும்பாலும் தமிழ்நாட்டு எழுத்தாளர்களே ஆக்கிரமித்துள்ளனர். பிப்ரவரி இதழில் "புதுக்கவிதை சிதைந்து விட்டதா?" என்ற தலைப்பில் ஒரு கலந்துரையாடல். மாலன் பழமலய், இந்திரன், பிரம்மராஜன், ரங்கநாயகி, தேவேந்திர பூபதி, திலகபாமா, க்ருஷாங்கினி முதலிய எழுத்தாளர்கள் கலந்து கொண்ட கலந்துரையாடல். இதுவும் இணையதளத்தில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்டதுதான். "கவிதை புரிய வேண்டாம்... கவிதை எதையும் சொல்ல வேண்டிய அவசியமே இல்லை. அது கவித்துவ வெளிபாடுகளை செய்தால் போதும்" என்ற பிரம்மராஜன் கூறுகிற செய்தியெல்லாம் மலேசியத் தமிழ் இலக்கிழ சூழலில் எப்படி உள்வாங்கப்பட்டது என்பதை குறித்தெல்லாம் காதல் இதழ் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. பெண்ணிய சிறப்பிதழில் பெண்ணியம் குறித்துக் காதல் இதழிலின் ஆசிரியர் மணிமொழியுடன் ஈழத்து எழுத்தாளர்கள் தோழி, பூங்குழலி, செ.ராஜேஸ்வரி ஆகியோர் நடத்துகிற கலந்துரையாடலும் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றாகும். இந்தக் கலந்துரையாடலும் பெண் உடம்பை எழுதுதல் குறித்தே பெரிதும் நேரத்தைச் செலவழித்துள்ளது. பெண்ணியம் குறித்த புரிதலை, அறிவை உலகப் பரப்பில் இருந்து பெருவதற்கு முயலாமல், தமிழ் நாட்டைச் சார்ந்தே இயங்கியிருப்பது கலந்துரையாடலில் பளிச்செனப் புலப்படுகிறது.

நான் முன்பே எடுத்துக் காட்டியதைப் போலப் பிரம்மராஜனுக்கும் ஆத்மநாமுக்கும் இடையே 1983-இல் நடந்த ஒரு கலந்துரையாடலை இன்றைய காதல் இதழில் எடுத்துப் போட்டுள்ளது எந்த அளவிற்குப் பொருத்தம் என்று தெரியவில்லை. "எது கவிதை? என்ற இன்றைய வாசக மனோநிலைக்கு இது பதில் கூறும் என்பதால் இதனைக் காதலில் இடம்பெறச் செய்கிறோம்" என்று ஒரு குறிப்புடன் இதனை வெளியிட்டுள்ளனர். பிரம்மராஜன், ஆத்மாநாம் காலத்திய கவிதை குறித்த பார்வைகளெல்லாம் இன்றைய பின்நவீனத்துவ காலக்கட்டத்திற்குப் பிறகு எவ்வளவோ மாற்றத்திற்கு உள்ளாகி விட்டன. "மரபு தெரிஞ்சாதான் கவிதை எழுதலாங்கிற தகுதி செல்லுபடியாகாது" என்று அவர்கள் முன்வைக்கிற கருத்துக் குறித்தெல்லாம் "ஒற்றைவாதம்" என எளிதாகப் புறந்தள்ளி விடும் பின் நவீனத்துவம். பாப்லோ நெரூதா பற்றியும் கூட உயிர்மை பதிப்பகக் கட்டுரைதான் மறுபதிப்பு செய்யப்பட்டுள்ளது. "ஒரு கவிதைப் பயணம் என்று" ம.நவீன், யுவராஜன், தோழி ஆகிய மூவரும் கலந்துரையாடல் செய்கின்ற நிகழ்வும் பெரிதும் தமிழகம் சார்ந்த தளத்திலேயே நிகழ்த்தப்பட்டுள்ளது. இலங்கை எழுத்துகளைக் கூட எங்கும் கவனம் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. ஈழத்து எழுத்தாளர் கவிஞர் சேரன், மலேசியா வந்த போது நிகழ்த்திய கலந்துரையாடல் காதல் இதழுக்கு பெரிதும் பெருமை சேர்க்கக்கூடிய ஒன்றாகும். கவிதையாக்கம் குறித்த அவருடைய புரிதல் மிகவ��ம் நுண்ணிய தளத்தில் வெளிப்பட்டுள்ளது. "திட்டமிட்டுப் பிறப்பதும் திட்டமிடாமல் நிகழ்வதும் இணைந்ததுதான் கவிதை. திட்டமிடல் என்பது ஒரு வகையில் செய்நேர்த்திதான். செய்நேர்த்தி இல்லாமல் படைப்பு இருக்க முடியாது. ஆனால் செய்நேர்த்தி மட்டுமே ஒட்டுமொத்த படைப்பாக இருக்க முடியாது. மொழியில் உங்கள் ஆளுமை, சொல்லாட்சி, சிந்தனை, கற்பனை, யதார்த்தம், இவற்றின் தெளிவு மற்றும் பல்வேறு வகையான மீறல்கள் ஒரு கவிதை படைக்க உங்களுக்குத் தேவையாக இருக்கின்றன. இவை பயிற்சியாலும் தெரிவாலும் வாசிப்பாலும் சில சமயம் உள்ளுணர்வாலும் ஏற்படுகிறது".

காதல் இதழ் சிறுகதைகளுக்குப் பெரிதும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து வெளியிட்டுள்ளது. பெரு. அ. தமிழ்மணியின் சிறுகதைகள் பெரிதும் இடம்பெற்றுள்ளன. "கழன்று கொள்ளாத சுயமரியாதை" என்ற அவருடைய சிறுகதை எழுத்தாளர்களுக்குள் ரணவேதனையாக நின்று செயல்படும் அங்கீகாரம் குறித்த பிரச்சனையைப் பேசுகிறது. இதுபோலவே அவருடைய மற்றொரு சிறுகதை பெண்ணியச் சிறப்பிதழில் "எங்களுக்கும் காதல் வரும்" என்ற தலைப்பில் அமைந்து அரவாணிகளுடைய சிக்கலை முன்னெடுத்துப் பேசுகிறது. மலேசியத் தமிழ்ச் சிறுகதை வரலாற்றில் பேசுபொருளில் ஏற்பட்டுள்ள இந்த மாற்றம் பெரிதும் கவனம் கொள்ளத்தக்கது. இதுபோலவே ம.நவீன், சுராதாசன், சு.யுவராஜன், மா. சண்முகசிவா, ரெ. கார்த்திகேசு, மா. இராமையா எனப் பலரும் சிறுகதைப் படைத்துள்ளனர். மா. சண்முகசிவாவின் "ஒரு கூத்தனின் வருகை" என்ற சிறுகதை கூத்துக் கலைஞர்களின் அவல வாழ்க்கையைப் படம்பிடிக்கிறது. சிறுகதைகளைப் பொறுத்த அளவில் திலீப் குமாரின் ஒரு கதையைத் தவிர பெரும்பாலான கதைகள் மலேசிய மண்ணில் இருந்து மலர்ந்தவகைகளாகும். ஆனால் காதல் இதழின் எதிர்பார்ப்பிற்கு ஏற்றவாறு கதைகள் புதிய புதிய உத்திகளும் சோதனைகளும் மேற்கொண்டிருக்கின்றனவா என்று பார்த்தால் ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது.

எந்தவொரு சிறுபத்திரிக்கையின் இருப்பிற்கும் ஆதாரமாக அமைபவற்றில் ஒன்று புத்தக மதிப்புரை ஆகும். பெரும்பாலும் எல்லா இதழ்களிலும் பூங்குழலி வீரன் மதிப்புரை எழுதியுள்ளார். பெரும்பாலும் கவிதை நூல்களை எடுத்துக் கொண்டு அறிமுகப்படுத்துதல் என்கிற முறையிலேயே சில கவிதைகளை எடுத்துக் காட்டி விளக்கிச் சொல்கிறார். மதிப்பிடுதல் என்கிற தளத்திற்கு இவர் எழுத்து நகர்ந்திருந்தால் இன்னும் சிறப்பாக இருந்திருக்கும். சிற்றிதழ்களுக்கு உயிர் கொடுப்பதே எதிர்வினை எழுத்துகள்தான். அந்த வகையிலும் காதல் இதழ் எதிர்வினை எழுத்துக்களுக்குப் பெரிதும் இடம் கொடுத்துள்ளது. மஹாத்மன் எதிர்வினைகள் பெரிதும் உணர்ச்சிப் பிழம்புகளாய் அமைந்துள்ளன. மொட்டை கடுதாசி, மௌனமும் இளிச்சவாய்த்தனமும் என்ற தலைப்பிலான எதிர்வினைகள் எழுத்தாளர்களுக்கு இடையிலான முரண்களில் இருந்து முகிழ்த்தவையாகும்.

எல்லா இதழ்களிலும் பெரு. அ.தமிழ்மணி தலையங்க கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளார். இலக்கிய அரசியலையும் சமூக அரசியலையும் தன் தலையங்கத்தில் மிகச்சரியாகவே பதிவு செய்து கொண்டு போகிறார். சமூகத்தில் ஓர் இதழின் இடத்தை நிலைநிறுத்துவது அதன் தலையங்கம்தான் என்றால் மிகையல்ல. அந்தப் பணியைத் தமிழ்மணி இரத்தினச் சுருக்கமாக செய்துள்ளார். ஜூலை இதழில் "பத்திரிக்கை பயணம் எங்கே போகிறது?" என்று பத்திரிகைத் தர்மம் குறித்து அவர் பேசிகின்ற மொழியாடல் பன்முக வாசிப்பிற்குரியதாகச் சிறப்பாக அமைந்துள்ளது.

இறுதியாக 'காதல்' இதழில் இடம் பெற்றுள்ள ஒளிக் கவிதைகள் என்ற தலைப்பில் அமைந்துள்ள புகைப்படங்களும் கோட்டோவியங்களும் இதழ்க் கட்டமைப்பும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லத்தக்க வகையில் அமைந்துள்ளன. மொத்தத்தில் மலேசிய இலக்கிய படைப்பு வரலாற்றில் ஒருவிதமான புதிய பிரக்ஞையை இந்த இதழ் மூலம் உருவாக்க இந்தப் புதிய இளைஞர்கள் பெரிதும் முயற்சி எடுத்துள்ளார்கள் என்பது பாராட்டத்தகுந்தது. எனக்குள்ள வருத்தமெல்லாம் இவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் தமிழகத்தையே முன்மாதிரியாகக் கொண்டு முயற்சி எடுக்கிறார்களே, ஈழத்து எழுத்தாளர்களைப் போல உலக இலக்கியங்களை நோக்கி இவர்கள் திசை திரும்ப வேண்டும் என்பதுதான்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768