கணினி என்னும் மாயஜாலம்...

காலம் மாறுகிறது; ஞாலமும் மாறுகிறது. அந்த மாற்றங்களுக்கு ஏற்றவாறு கணினியும் மாறுகிறது. உள்ளங்கைக்குள் உப்பரிகை விரித்து உறவு நலன் விசாரிக்கின்றது. எதிர்காலத்தில் நம்முடைய இந்த உலகத்தைக் கணினிதான் கட்டி ஆளப் போகிறது. இதை ஒரு சாமான்யன் சொல்லித்தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது இல்லை. அது ஒரு பெரிய விருட்ச உண்மையாகவும் தெரிகின்றது.

மனிதர்கள் இருப்பார்களோ இல்லையோ அது முக்கியம் அல்ல. ஆனால், கணினி இருக்கிறதே அது கண்டிப்பாக இருக்கும். உயிர் வாழும். அதை மட்டும் நாம் தயவு செய்து மறந்துவிட வேண்டாம்.

கணினி என்பது மாயஜாலம் கலந்த மாயை. இன்னும் பல கோடி ஆண்டுகளுக்கு மந்திரங்களைப் பேசிக் கொண்டு இருக்கும். அந்த மந்திரங்கள் மண்ணுக்குள் புதைந்தவர்களுக்கும் கேட்கும். விண்ணுக்குள் மறைந்தவர்களுக்கும் கேட்கும். உலகம் அழியப் போவதாகச் சொன்ன மாயன் நாள்காட்டிகளை எல்லாம் அப்படியே விழுங்கிவிட்டு, இப்போது இமயத்தில் சிகரம் பார்த்து வீரவசனம் பேசிக் கொண்டு இருக்கிறது.

கணினித் தொழில்நுட்பத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் ஏதாவது ஒரு புதிய அறிமுகம் அரங்கேறி வருகிறது. அந்த அரங்கேற்றங்களினால், கணினி உலகம் எங்கேயோ போய், என்னவோ செய்து கொண்டும் இருக்கிறது. கணினி என்பது மகா பெரும் தத்துவம். அதனிடம் கவனமாக அணுகுவோம். கரிசனமாகப் பழகுவோம். தமிழ்க் காவியங்களைப் பாடிக் காட்டுவோம். அவற்றைக் கணினி கேட்டு மகிழட்டும்.

வல்லினத்தில் கணினியைப் பற்றி எழுதுங்கள் என்று சகோதரர் ம.நவீன் அணுகிய போது எனக்குள் ஒரு லேசான தயக்கம். வல்லினம் எனும் கலை இலக்கிய இதழ், மலேசியக் இலக்கிய உலகில் நல்ல பல கலா சாந்துகளைச் சாற்றி, தமிழ் எழுத்தோவியங்களுக்கு உயிர்ப்புச் சான்றுகளை வழங்கி வருகிறது. அந்த இலக்கிய இதழில் கணினி தொழில்நுட்பத்தை எப்படி புகுத்துவது என்று சில நாட்கள் தயங்கிப் போய் மயங்கி நின்றேன். கிரக்கம் என்று சொன்னால் சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

கணினி உலகில் உருவாகி வரும் புதிய புதிய சாதனைகளைப் பற்றி எழுதலாம். தமிழ்க் கணினிச் சாதனையாளர்களைப் பற்றி எழுதலாம். தமிழில் வெளிவரும் புதுப்புது மென்பொருள்களைப் பற்றி எழுதலாம். தமிழ் மொழியில் இருந்து வேறு மொழிகளுக்கு மொழி பெயர்க்கும் வித்தைகளைப் பற்றியும் எழுதலாம். வலைப்பதிவுகளில் தமிழில் எப்படி பதிப்பு செய்வது என்பதைப் பற்றியும் எழுதலாம். இணையத்தில் அழகு அழகான தமிழ் யூனிகோட் எழுத்து��ள் இருக்கின்றன. அவற்றை அறிமுகம் செய்யலாமே. இப்படி பல மாதிரியான மின்னல் கீற்றுகள்.

இந்த இதழில் மட்டும் கணினியைப் பற்றி எழுதுவதைக் கொஞ்சம் தள்ளி வைத்துவிட்டு, நம்மைப்பற்றி ஒரு சின்ன அறிமுகம் செய்து கொள்வோம் என்று ஓர் ஆதங்கம் ஏற்பட்டது. ஒரு சாதாரண எழுத்தாளராக இருந்த என்னை, கணினி உலகம் எப்படி ஈர்த்துக் கொண்டது என்பதைப் பற்றி கொஞ்சம் சுருக்கமாக எழுதி விடுகிறேன். அது மற்றவர்களுக்கு ஓர் உந்து சக்தியாக இருக்கலாம். முடிந்த வரையில் அது ஒரு சுயபுராணமாக அமைந்துவிடக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருக்கிறேன்.

தமிழ் எழுத்தாளர்களில் இப்போது உள்ள இளம் தலைமுறையினரைத் தவிர்த்து விடுங்கள். அவர்களில் சிலர் கணினி ஜாம்பவான்களாகத் திகழ்கின்றனர். பல சாதனைகளையும் செய்து இருக்கின்றனர். அவர்களில் சிலரைப் பார்த்து பழகியும் இருக்கிறேன். ஆனால், என்னைப் போன்று, பத்தாறு வயதுகளைத் தாண்டியவர்கள், கணினித் துறையில் தங்களை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டவர்கள் என்பது மிகவும் குறைவு என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

விசயத்திற்கு வருகிறேன். நான் கணினியை முதன் முதலாகத் தொட்டுப் பார்க்கும் போது என் வயது ஐம்பது இருக்கும். எனக்கு நான்கு பிள்ளைகள். மூவர் ஆண்கள். கடைக்குட்டி ஒரே ஒரு பெண். எல்லோருமே கணினித் துறையில் படித்தவர்கள்.

கணினியைப் பற்றி எனக்குச் சொல்லித் தர அவர்களிடம் பல முறை நச்சரிப்பு செய்து இருக்கிறேன். சொல்லித் தர அவர்களுக்கும் ஆசைதான். ஆனால், என்ன செய்வது. நேரம் இல்லை என்று ஒரே சொல்லில் முடித்துவிடுவார்கள். இருந்தாலும் என்னுடைய தொல்லை தாங்க முடியாமல் அவர்கள் தலைமறைவாகிப் போன சில பல நிகழ்ச்சிகளும் வரலாற்றுச் சுவடுகளில் உள்ளன. தேடிப் பார்த்தால் கிடைக்கும்.

1998ஆம் ஆண்டு என் மகள் மலேசியத் தொழில்நுட்பப் பல்கலைக்கழகத்தில் அறிவியல் துறையில் இறுதியாண்டு படித்துக் கொண்டு இருந்தார். சற்றுக் கடினமான துறை. தன்னுடைய வேலைகளைக் கணினியின் மூலமாகச் செய்து கொண்டு இருப்பார். விடிய விடிய வேலைகள் நடக்கும். நானும் அவ்வப்போது பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொள்வேன். ஆறுதலாகப் பேசிக் கொண்டு இருப்பேன். அவர் தட்டச்சு செய்வதைப் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டு இருப்பேன். சில சமயங்களில் காபி கலக்கிக் கொடுப்பேன். ஒரு சில இரவுகளில், விடியல்காலை நான்கு மணி வரை தட்டச்சு செய்து கொண்டு இருப்பார். அப்போது எனக்கு கணினி பற்றி எதுவுமே தெரியாது. சுத்தமான சுழியம். இருந்தாலும் அவரிடம் உதவி செய்யட்டுமா என்று கேட்பேன். பரவாயில்லை என்று பணிவாக மறுத்துவிடுவார்.

அப்புறம் ஒரு நாள், அவர் என்ன நினைத்தாரோ தெரியவில்லை. என்னை அவர் பக்கத்திலேயே இழுத்து உட்காரவும் வைத்து விட்டார். இத்தனைக்கும் அவரிடம் எந்த ஆதங்கத்தையும் வெளியிடவில்லை.

சுழலியை இப்படி பிடியுங்கள். இந்த விரலில் இதை இப்படி அழுத்திப் பிடியுங்கள். மெதுவாக... மெதுவாக... என்று ஒரு சின்னக் குச்சியை எடுத்துக் கொண்டு வாத்தியாராகவும் ஆகிவிட்டார்.

அதற்கு முன், ஒரு சின்ன இடைச் செருகல். நான் ஒரு தமிழ்ப்பள்ளி ஆசிரியாராகப் பணிபுரிந்தவன். என் பிள்ளைகளும் என்னுடைய பள்ளியிலேயே படித்தவர்கள். அவர்களுக்கு ஆசிரியராக சில ஆண்டுகள் இருந்து இருக்கிறேன். அந்த வகையில் என் மகளும் என்னிடம் படித்தவர். வீட்டில் ரொம்பவும் செல்லப்பிள்ளை. பள்ளியில் ‘சார்’ போடும் போது எனக்கு மகிழ்ச்சி. சமயங்களில் மறந்து போய் பிள்ளைகளுக்கு முன்னால், அப்பா என்று உரிமைக்குரல் எழுப்புவதும் உண்டு. என்னிடம் படித்த அந்த ஆறு ஆண்டு காலத்தில் ஒரு மூன்று நான்கு முறைகள் கொசுக்கடி மாதிரி அடி வாங்கியும் இருக்கிறார். அது ஆசிரியர் மாணவி உறவுப் பாலம்.

ஆக, அவர் எனக்கு கணினியைப் பற்றிச் சொல்லித் தரும் போது அவர் வாங்கிய சின்னச் சின்னத் தண்டனைகள் அவரின் நினைவிற்கு வந்து இருக்கலாம்.

‘அப்பா… இப்ப நான் உங்களுக்கு வாத்தியார் தெரியுமா. நான் சொல்றதைத்தான் கேட்கணும். தப்பு செஞ்சீங்கனா அடிப்பேன். அப்ப நீங்க என்னை அடிச்சீங்க. அதனால இப்ப நான் உங்களை அடிக்கிறதுக்கு இது ஒரு நல்ல சான்ஸ்..’ என்று அந்தக் குச்சியால் என் விரல்களில் செல்லமாக அடியும் கொடுத்தார்.

இப்படித்தான் என் கணினி வாழ்க்கை தொடங்கியது. ஒவ்வொரு நாள் இரவும் எனக்காக ஒரு சில மணி நேரம் ஒதுக்கினார். கணினியின் நெளிவு சுழிவுகளைச் சொல்லிக் கொடுத்தார். சலிப்பு, சுளிப்பு இல்லாமல் அக்கறை எடுத்துக் கொள்வார். இப்போது அதை எல்லாம் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். மனதில் லேசான மழை பெய்கிறது.

அதன் பின்னர் மகன்களும் வாத்தியார் வேலைக்கு வந்துவிட்டார்கள். அவர்களும் மிகவும் சிரத்தை எடுத்துக் கொண்டார்கள்.

அந்தக் கட்டத்தில் என் பெரிய மகன் சரவாக் கூச்சிங்கில் உள்ள யுனிமாஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் தகவல் தொழில்நுட்பத் துறையில் படித்துக் கொண்டு இருந்தார். அவருடைய பெரிய பெரிய புத்தகங்களை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு நானும் படிப்பேன். விளங்குகிறதோ இல்லையோ உற்றவர்களும் மற்றவர்களும் மெச்ச வேண்டும் என்பதற்காக படித்ததும் உண்டு. மனைவி பெருமை பட வேண்டும் இல்லையா. அதற்காகப் புத்தகங்களைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு படம் காட்டி அலைந்த காலச் சுவடுகளும் உண்டு. இப்போது நினைத்துப் பார்த்தால் ஓர் இனம் தெரியாத மகிழ்ச்சி. அது ஒரு கனாக் காலம்.

பின்னர், இரண்டு கணினி ‘சைபர் கபே’க்களில் கணினி பழுது பார்ப்பதில் பகுதிநேரமாக வேலை செய்தேன். இரண்டே ஆண்டுகளில் கணினியை அக்கு வேர் ஆணிவேராகக் கழற்றிப் பூட்டும் வித்தைகளையும் கற்றுக் கொண்டேன். சிங்கப்பூரில் இருந்த போது ஒரு கட்டத்தில் செம்பாவாங் நூல் நிலையத்தில் கணினிப் பகுதியிலேயே குடியாகக் கிடந்தேன். பைத்தியம் பிடிக்காத குறைதான்.

அந்தச் சமயத்தில் பெங்களூரில் இருந்து வந்திருந்த, இந்திய இளம் பெண்கள் சிலரின் அரிய நட்பு எனக்கு கிடைத்தது. எல்லோருமே கணினித் துறையைச் சார்ந்தவர்கள். அவர்கள் என்னை ஒரு தகப்பன் ஸ்தானத்தில் வைத்து பல கணினி நுணுக்கங்களைச் சலைக்காமல் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். மறக்க முடியாத அனுபவங்கள்.

இணையத்தளம் அமைப்பது, ஜாவா மொழியில் நிரலிகளைத் தயாரிப்பது, சி.ஜி.ஐ., பெர்ல்., பி.எச்.பி., போன்றவற்றின் அடிப்படை வித்தைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். இன்றும் என்னுடன் மின்னஞ்சல் தொடர்பு வைத்து இருக்கிறார்கள். என்னை ‘அச்சா’ என்று அழைப்பார்கள். கடல் கடந்த பாசங்கள் இன்னும் கரை தட்டுகின்றன.

ஆக, படிப்படியாகக் கணினித் துறையில் காலடி எடுத்து வைத்துவிட்டேன் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்களேன். படிக்க வேண்டியது இன்னும் நிறைய இருக்கிறது. கணினிக் கடலில் ஓர் உப்புக் கட்டியைத்தான் கரைத்து வருகிறேன். மேசைக்கணினி, மடிக்கணினிகளைப் பழுது பார்ப்பதில் கொஞ்சம் வருமானம் வருகிறது. கைத்தொலைபேசிகளையும் பழுது பார்க்கத் தெரியும். மற்றபடி பெரிதாகச் சொல்ல எதுவும் இல்லை.

ஒன்றைச் சொல்ல மறந்துவிட்டேன். மைக்ராசாப்ட் நிறுவனம் நடத்தும் அனைத்துலகக் கணினித் தேர்வுகளில் கலந்து கொள்ளச் சொல்லி பிள்ளைகள் வற்புறுத்தினார்கள். அதற்காக இரவும் பகலும் படித்து Microsoft Certified Systems Engineer, Microsoft Certified Data Base Administrator, Microsoft Certified Professional ஆகிய தேர்வுகளில் தேர்ச்சி பெற்றேன். வயது மட்டும் அறுபதைத் தாண்டவில்லை என்றால், அமெரிக்கா பக்கம் போய் இருக்கலாம். பரவாயில்லை. அதுவும் ஒருவகையில் நன்மைக்கே.

பெருமைக்காக இதை எல்லாம் எழுதவில்லை. கணினியின் ஏ.பி.சி.டி. அரிச்சுவடியே தெரியாமல் இருந்த ஒரு சாமான்ய மனிதனால், கணினியின் அனைத்துலகச் சான்றிதழ்களையும் பெற முடியும் என்பதற்கு அடியேன் நல்ல ஒரு சாட்சி. ஆக, முயன்றால் முடியாதது எதுவும் இல்லை என்பதே நான் சொல்ல வரும் பொருள். அன்பர்களே, முயற்சி செய்யுங்கள். நீங்களும் கணினித் துறையில் ஏதாவது ஒரு சாதனையைச் செய்ய முடியும்.

கடைசியாக ஒன்று. அதையும் சொல்லிவிடுகிறேன். நான் பல்கலைக்கழகத்தில் போய் கணினியைப் பற்றி எதையும் படிக்கவில்லை. எல்லாமே சொந்த முயற்சியில் கற்றுக் கொண்டதுதான். உங்களுக்கு இந்நேரம் தெரிந்து இருக்கும். ஒரு கட்டத்தில் எனக்கு கணினியைப் பற்றி ஆனா, ஆவன்னா எதுவுமே தெரியாது. பிள்ளைகள்தான் வழிகாட்டியாக இருந்தார்கள். அவர்கள் அனைவருமே கணினித் துறையில் பட்டங்களை வாங்கியவர்கள். திறமைசாலிகள்.

ஆனால், இப்போது என்ன நடக்கிறது தெரியுமா. அவர்களுக்கு கணினிப் பிரச்னை என்று வந்தால் என்னைத்தான் முதலில் அழைக்கிறார்கள். ஆலோசனை கேட்கிறார்கள். ’அப்பாவிற்கு தெரியாமல் இருக்காது’ எனும் ஓர் உயர்வான நம்பிக்கை அவர்களின் மனங்களில் விதைக்கப்பட்டு விட்டது. எப்பேர்ப்பட்ட விசயம். அது போதும். ஒரு காலத்தில் அவர்களின் சிஷ்யானாக இருந்தேன். இப்போது அவர்கள் பட்டம் வாங்கிய அந்தத் துறையிலேயே அவர்களின் குருவாக மாறி நிற்கிறேன். பெருமை எனக்கு மட்டும் இல்லை. எல்லோரும் பகிர்ந்து கொள்வோம்.

சரி. அடுத்த இதழில், இலவசமாக எப்படி வலைத்தளம் அமைப்பது என்பதைப் பற்றி எழுதுகிறேன். படிப்பவர் அனைவரும் ஆளுக்கு ஒரு வலைத்தளம் அமைக்க வேண்டும். அதன் மூலமாக வல்லினத்தின் கொடிகள் படர வேண்டும். அதுவே வல்லினத்தில் என் முதல் ஆசை.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768