படகு பயணம்

அந்த சாரின் பெயர் பிலிப். இருந்தால் ஒரு 30 அல்லது 32 வயதுக்குள் தான் இருக்க வேண்டும். அணிந்திருந்த பனியனின் வெள்ளை நிறம் கொஞ்சம் கறுத்திருந்தது. படக்கின் விசை வட்டத்தின் அருகே ஒரு பாக்கேட் வெண்சுருட்டும் அதன் அருகில் ஒரு பை ஆறிப்போன தேனீரும் மாட்டி வைக்க பட்டிருந்தது. ஆங்காங்கே வெள்ளை காகிதங்கள் மடித்து மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. படகு ஓட்டுனரின் இருக்கையின் பின்னால் சில பழைய சட்டைகள் மாட்டி வைக்க பட்டிருந்தன. நாம் சொல்கிறோம் பழைய சட்டை என்று. ஆனால் அவை தான் அவருக்கு இருப்பதிலேயே அணிந்து கொள்ள கூடிய சட்டைகளாக இருக்கலாம் என திடீரென்று ஒரு எண்ணம் தோன்றிற்று.

நானும் என் தோழியும் அவர் அமர்ந்து படகை செலுத்தி கொண்டிருக்கும் போதே அவரின் இடத்திருக்கு சென்றோம். இன்முகதுடன் எங்களை நோக்கிய அவர் முதலின் சகஜமாக பேச தயங்கினார். நாங்கள் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்தவுடன் தயக்கம் தடமில்லாமல் போய் விட்டது. நாங்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு அவர் மட்டுமல்ல, அவரின் உதவியாளர்களும் பதில் சொல்ல பேசும் கூட்டணியில் சேர்ந்து கொண்டனர். அவர் கூற்றின் படி குறிப்பிட்ட அன்றைய நாளில் நாங்கள் ஏறிய படகு தான் சீபூவிலிருந்து கப்பிட் செல்லும் கடைசி படகாம். எங்களிக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது. இதை நாங்கள் எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை. இதற்க்கு முழு காரணம் அன்றைய தினம் சீன பெருநாள். நானும் என் தோழியும் மாறி மாறி முகத்தை பார்த்து கொண்டோம். அப்போதே ப்ளேன் ஏ ப்ளேன் பீ என இரு திட்டங்கள் தீட்டப்பட்டன. ப்ளேன் ஏ: சென்ற படகிலேயே திரும்ப வந்து விடுவது. ப்ளேன் பீ: அங்கேயே ஏதாவது தங்கும் விடுதியில் இரவை கழித்து விட்டு மறுநாள் சீபூ திரும்புவது. ஆனால் ப்ளேன் ஏ ப்ளேன் பீ-இடம் தோன்று விட்டது.

படகு சார் சொன்ன இன்னொரு விஷயமும் எங்களுக்கு அதிர்ச்சி அளிக்க கூடிய ஒன்று தான். முதலைகளின் சாம்ராஜ்யத்தை பற்றி நான் ஏற்கனவே சொல்லி இருக்கின்றேன். நாங்கள் பயணித்து கொண்டிருந்த அந்த ரெஜாங் நதியில் முதலைகளின் ஆக்கிரமிப்பு மிக மிக அதிகம். அவர் கூற்றின் ஒரு பகுதி இது. “அப்படி போகும் போது முதலைகள் கண்ணுக்கு தெரியாமல் இருப்பது தான் நாம் செய்த அதிர்ஷ்டம்.” அப்படி என்றால் ஒவ்வொரு நாளும் நாம் அனைவரும் ஏதோ ஒரு வகையில் அதிர்ஷ்டம் செய்தவர்களாகவே தான் இருக்கிறோம். ஒரு கால் முதலையின் தரிசனம் கண்டுவிட்டால் கொஞ்சம் அல்ல நிறையவே எச்சரிக்கையாகவே இருக்க வேண்ட��ம். நாங்கள் நின்றிருந்த பகுதி படகின் முன் பகுதி. எனவே நதியின் அக்கம்பக்கம் மிகவும் தெளிவாகவே புகைப்படம் எடுக்க தோதாக இருந்தது. செல்லும் வழி நெடுக்க முன்பு சொன்னது போல நீண்ட வீடுகளை பார்க்க முடிந்தது. அதோடு கூட ஒரு குறிப்பிட்ட இடைவெளிக்கு அப்பால் குட்டி குட்டி துறைமுகங்கள் இருந்தன. பெரும்பாலும் அவை பெரிய பெரிய மரங்களால் ஆனவை. ஒரு சில இடங்களின் அவசர உதவிக்கான மையங்கள் நதியோரமே அமைக்கப்பட்டிருந்தன. அவற்றின் கரையில் அவசர உதவிக்கான பிரத்தியேக விரைவு விசை படகுகள் அதற்கான இடத்தில் நங்கூரமிட்டு இருந்தன.

இரண்டு மணி நேர பிரயாணத்துக்கு அப்பால் நாங்கள் வந்து அடைந்த இடம் சொங் (Song). இது சீபூவுக்கும் கப்பிட்க்கும் இடையில் அமைந்திருக்கும் ஒரு சிறு நகரம். படகு ஒரு அரை மணி நேரம் அங்கு நின்றது. அந்த சிறிய நேர இடைவெளியை பயன்படுத்தி எட்டும் வரை சொங் பகுதியை சுற்றி பார்த்தோம். பார்த்த வரை பெரும்பாலோர் சீனர்கள் தான் இருந்தனர். அதற்கு சீன பெருநாள் கொண்டாட்டமும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். ஒரு சிலர் பூர்வக்குடியினர் போல காட்சி அளித்தினர். துறைமுகம் முழுமையாக கற்களால் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதை தவிர எரிப்பொருள் வைப்பகமும் துறைமுகத்தின் அருகே இருந்தது. பெரும்பாலும் மோட்டார் வண்டிகளையே காண முடிந்தது.அதோடு சிறிய அளவுடைய கார்களையும் பார்க்க முடிந்தது.

பெரிய பட்டணம் என சொல்ல முடியாது. மூன்று வரிசை கடைகள் இருந்தனர். அப்படியே கால் போன போக்கில் சென்றோம். ஏதும் வாகனம் அகப்படுகிறதா என தேடினோம். கேட்பவர்கள் “எல்லாம் இன்னும் கொஞ்ச தூரம் செல்லுங்கள் ஒரு கம்பம் இருக்கும், அங்கே கேட்டு பார்க்கலாம்,” என்று தான் சொல்கிறார்களே தவிர வாடகை கார் எங்கு கிடைக்கும் என சொல்லவே இல்லை. அப்போது தான் அதிசயமாக ஒரு வேன் கண்ணில் பட்டது. அதற்குள் ஏற்கனவே ஒரு குடும்பம் அமர்திருந்தது. ஓர் ஆண், ஒரு பெண், இரு சிறுவர்கள். அவர்களோடு கூட வேன் ஓட்டுனர். விசாரித்ததில் அவர் தான் அந்த கம்பத்தின் தலைவர் என தெரிய வந்தது. பிறகென்ன, சரியான ஆளிடம் தான் வந்து சேர்ந்திருக்கிறோம் என நம்பிக்கை வந்து விட்டது. அவரின் தொலைப்பேசி எண்ணையும் எடுத்துக்கொண்டோம். யாருக்கு தெரியும் பின்னாளில் தேவைப்படும் அல்லவா. ஓரளவு சொங்கை சுற்றி காட்டினார். சென்ற வரை சட்டனெ எண்ணத்தில் தோன்றியது சொங் இன்னும் அரசாங்கத்தின் கவனிப்பு சரியாக இல்லை என்பது தான். குறியீட்டு பலகைகளில் சில எழுத்துக்கள் பல நாட்களாக காணாமல் போயிருப்பதற்கான அடையாளங்கள் இருந்த்தன. வழிகள் குழிகளாக இருந்தன. ஆனால் நிலப்பரப்பு மிகுதியாக இருந்தது. மக்களை பார்க்கும் போது சீனர்கள் அதிகம் இருந்தனர். ஆனால் வீடுகள் மலாய் கம்பத்தை போல காட்சியளித்தன. வரும் வழியில் ஒரே ஒரு இடைநிலை பள்ளி கண்ணில் பட்டது. ஒரு கால் எனக்கு சொங்கில் பணி தரப்பட்டிருந்தால் நான் இங்கே தான் வந்திருக்க கூடும்.

அந்த சின்ன குடும்பத்திடம் பேச முற்பட்டேன். ஆனால் அவர்கள் முறுவலித்து கொண்டிருந்தனரே தவிர ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. அவர்களுக்குள் பேசுவதை எங்களால் புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை. அரைமணி நேரம் ஒரு மணி நேரமானது. அந்த வேன் ஓட்டுனர் எங்களை துறைமுகத்துக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்து விட்டார். அவருக்கான கட்டணத்தை அளித்து விட்டு திரும்பி பார்த்தால் படகை காணோம். பாதி உயில் போய் விட்டது. எங்கே போய் தங்குவது? மீண்டும் போய் விசாரித்ததில் இன்னும் ஒரு அரை மணி நேரத்தில் இன்னொரு படகு கப்பிட்க்கு செல்லும் என தெரிவிக்கப்பட்டது. அப்போதும் படபடப்பு அடங்கவில்லை. வேறெங்கேயும் போகாமல் அங்கேயே அமர்ந்திருந்தோம். சரியாக அவர்கள் சொன்ன அரை மணி நேரத்தில் இன்னொரு படகு அங்கு வந்து சேர்ந்ததும் தான் போன உயிர் திரும்ப வந்தது. காத்திருந்து படகுக்குள் சென்று அமர்ந்து கொண்டோம் அடுத்து கப்பிட் வரும் வரை எங்கேயும் நகரவில்லை.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768