தொலைபேசியிலிருந்து கைப்பேசிக்கு...

‘அம்மாவின் கைப்பேசி’ படம் பற்றிய விமர்சனங்களை இணையத்தில் படித்தபோது அந்தப் படம் பார்க்கும் ஆசையே போய்விட்டது. அம்மாவின் கைப்பேசிக்குச் சிக்னல் இல்லை - அம்மாவின் கைப்பேசியில் பேலன்ஸ் இல்லை எனக் கிண்டல் செய்திருந்தார்கள். பாலைவனக் கூடாரத்தில் தலையை நுழைத்த ஒட்டகத்தின் கதைபோல திரைக்கதையில் தங்கர்பச்சானின் தலையீட்டை ஒருவர் குறிப்பிட்டிருந்தார். இன்று அம்மா கையில் மட்டுமல்ல. சிறுவர் முதல் முதியவர்கள்வரை எல்லார் கைகளிலும் விதவிதமான கைப்பேசிகளைக் காண்கிறோம். அன்று, மனிதர்களை இணைத்தது தொலைபேசிதானே! இந்தப் படம் தொலைபேசியோடு தொடர்புடைய என் பழைய நினைவுகளைக் கிளறிவிட்டது. கையில் பட்டுக் காய்ந்தவுடன் பிசுபிசுக்கும் ரப்பர் பாலைப்போல அந்த நினைவுகளை மீண்டும் அசைபோட மனம் ஆசைப்படுகிறது.

ரப்பர் தோட்டத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில்தொலைபேசி என்றால் ஏதோ கைக்கு எட்டாத அதிநவீன கருவியாக மனம் கற்பனை செய்திருந்தது. இருநூறு குடும்பங்கள் வாழ்ந்த தோட்டத்தில் பொதுத் தொலைபேசி வசதி இல்லை. ஆபத்து அவசரத்துக்கு வெளியுலகத் தொடர்பு என்றால் தோட்ட அலுவலகத்துக்கு ஓட வேண்டும். அங்கே, மேனேஜர், கங்காணிகளிடம் மன்றாடித்தான் அந்தத் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த முடியும். எங்கள் குடும்பத்துக்கு அப்படியேதும் அவசரங்கள் நேராததால் அந்தத் தொலைபேசி எப்படி இருக்கும், என்ன நிறம் என்பதைக்கூட அறியாமல் இருந்தேன். தோட்ட லயத்தில் யாராவது பேச்சின் இடையே “அவசரத்துக்கு என்னா பண்றது? பின்னாடி ஆபிசுக்கு ஓடிப்போயி பெரிய கிராணி ஐயா கிட்ட சொல்லிட்டுத்தான் மாமாவுக்குப் போனை போட்டேன்” என்று சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்.

ஆறாம் ஆண்டு படிக்கும்பொழுது, மாலை வேளையில் என் வயது ஒத்த தோழர்களான மனோகரன், மோகன், இராமன், செல்வராஜு ஆகியோருடன் சேர்ந்துகொண்டு சைக்கிளில் ஏறி தோட்டத்தைச் சுற்றி வருவேன். ஒரு நாள், தோட்டத்திலிருந்து ஐந்து கிலோ மீட்டருக்கு அப்பால் இருந்த ஒரு மலாய்க் கம்பம்வரை சைக்கிளில் போய் வர முடிவெடுத்தோம். அதற்கு முக்கியக் காரணம் அந்தக் கம்பத்தின் சாலையருகே இருந்த பொதுத் தொலைபேசிதான். எப்படியாவது தொலைபேசியில் பேசிவிட வேண்டும். அந்தப் பேசும் சுகத்தை ஒருமுறையாவது அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற உள்ளார்ந்த ஆசை எங்களை உந்தித் தள்ளியது. அதிலும் குறிப்பாக எனக்கு அந்த ஆசை அதிகமாக இருந்தது. கம்பத்தை அடைந்து, தொலைபேசியின் ரிசீவரை ஒவ்வொருவராகக் காதில் வைத்து எதிர்முனையில் பேசிய குரலைக் கேட்டோம். தொலைபேசி ஆபரேட்டர் மலாயில் பேசினார். அவர் கேட்ட எண்ணைச் சொல்லாமல் எங்களுக்குத் தெரிந்த மலாயில் அரைகுறையாகப் பேசினோம். அவருக்கு எங்களின் குறும்புத்தனம் தெரிந்து மலாயில் ஏதோ திட்டினார். நாங்கள் சிரித்துக்கொண்டோம். நான் ரிசீவரைக் காதில் வைத்தபோது திட்டலோடு ‘போலீஸ் மரி’ என்று போலீஸ் வருவதாகக் கூறிவிட்டார். அவ்வளவுதான். எங்களுக்குக் கிலி பிடித்துவிட்டது. சைக்கிள்களில் ஏறி போலீஸ் வருகிறதா எனத் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தவாறே பதைபதைப்போடு தோட்டத்தை நோக்கிப் பறந்தோம். இன்றும் மறக்க முடியாத அனுபவமாக என்னுள்ளே அது உறைந்துகிடக்கிறது.

என் அப்பாவின் மரணமும் தொலைபேசியோடு பின்னப்பட்ட ஒரு துயரமாகும். அம்மாவுடன் மனவருத்தம் ஏற்பட்டு பத்துகேவ்ஸில் உறவினர் வீட்டில் தங்கியிருந்தார் அப்பா. பிரசவத்திற்காக மருத்துவனையில் இருந்த அக்காளைப் (பெரியப்பா மகள்) பார்க்க கோலாலம்பூர், பெக்கிலிலிங் சாலையோரம் அவர் நடந்துபோகையில் வாகனத்தால் மோதப்பட்டு மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். வயிற்றில் இரத்தக் கசிவு ஏற்பட்டு நிலை மோசமாகி விட்டது. அறுவைச் சிகிச்சையும் மேற்கொள்ளப்பட்டுப் பலன் தராமல் மரணமடைந்தார். ஆனால், இந்த விபரங்கள் எதுவும் எங்கள் குடும்பத்துக்குத் தெரியாது. ஒரு நாள் இரவில் பத்துகேவ்ஸிலிருந்து உறவினர்கள் அப்பாவைத் தேடிக்கொண்டு தோட்டத்துக்கு வந்தார்கள். இரண்டு நாள்களாக அப்பாவைக் காணவில்லை என்றார்கள். தெரிந்த இடங்களிலெல்லாம் தேடினோம். இறுதியாக கோலாலம்பூர் பெரிய மருத்துவம¨னையின் சவக்கிடங்கிற்கு என்னை அழைத்துச் சென்று ஒவ்வொரு பிணமாகக் காட்டி அடையாளம் காணச் சொன்னார்கள். நான் பயத்தில் உறைந்து வெளியே வந்துவிட்டேன். உறவினர்கள்தாம் அடையாளம் காட்டினார்கள். அப்பா பற்றி ஏன் எங்களுக்குத் தகவல் தெரிவிக்கப்படவில்லை?. விசாரித்தபோதுதான் தெரிந்தது. மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டபோது தோட்ட அலுவலகத்துக்குத் தொலைபேசிவழி தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், எங்களுக்கு அந்தத் தகவல் வராமலே போய்விட்டது. யாரைக் குறை சொல்வது? ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு மறைக்கப்பட்டதால் இரண்டு நாள்கள் கலங்கிய மனத்தோடு தேடித் திரிந்த கணங்கள் இன்னும் கனக்கின்றன.

முதன் முதலாக நான் பார்த்த நடமாடும் தொலைபேசி சற்று வித்தியாசமானது. 1970களின் இறுதியில் என்று நினைக்கிறேன். தோட்ட முச்சந்தி அருகே கூட்டுறவுக் கடை நடத்தி வந்த ஆர்.எஸ்.மணியம் கடையில்தான் கறுப்பு நிறத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று தொலைபேசிகளைச் சேர்த்துச் சதுரமாக்கிய பெரிய வடிவத்தில் பார்த்தேன். அதை ஆச்சரியத்தோடு நான் பார்த்ததை மணியம் கவனித்துவிட்டு அப்பொழுதே அந்தக் தொலைபேசிப் பெட்டியின் மூலம் யாரையோ அழைத்துப்பேசினார்.

ரவாங் இடைநிலைப்பள்ளியில் பயில பட்டணம் போனபோதுதான் பொதுத்தொலைபேசியை நெருங்கி நின்று பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. எந்த எண்ணுக்கு யாரை அழைப்பது? வெறுமனே எண்களைச் சுழற்றிக் காதில் வைத்துப் பேசுவதுபோல் பாவனை செய்வேன். ஆசிரியர் பயிற்சி முடித்து ரவூப் (பகாங்) நகரையொட்டிய சீரோ தோட்டத் தமிழ்ப்பள்ளியில் பணியில் சேர்ந்தபோது (1985) என் முக்கியத் தேவைகளில் தொலைபேசியும் ஒன்றாகிவிட்டது. கல்லூரியில் ஒரு பெண்ணின் மனத்தில் இடம் பிடித்து, தொலைதூரத்தில் வந்து தனிமையில் தவிப்பவனுக்குத் தபால்காரனும் தொலைபேசியும் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை அனுபவித்துப் பார்ப்பவருக்குத்தானே தெரியும். சில சமயங்களில் பொதுத்தொலைபேசி என்னைப் படாதுபாடு படுத்திவிடும். நாம் போகும் நேரத்தில் நமக்கு முன்னே நான்கு பேர் காத்திருப்பார்கள். சிலர் தொலைபேசியிலேயே வாழ்க்கையின் பல நூறு பக்கங்களைப் புரட்டுவார்கள். எனக்கோ பொறுமை எல்லையைத் தாண்டும். திரும்பி விடுவேன். சமயத்தில் பொதுத்தொலைபேசி மூச்சயற்றுக் கிடக்கும். மனத்தில் கிளர்ந்துவரும் எண்ணங்களைத் தபால்காரரிடம்தான் சொல்லி அனுப்புவேன்.

தொலைபேசி விசயத்தில் அப்பொழுது எனக்குத் துணையாக இருந்து உதவியவர்களை நான் எப்படி மறக்க முடியும்? அவசரத்துக்கு எனக்குக் கைக்கொடுத்தவர்கள் சதானந்தன் - குந்தவி தம்பதியர். இருவருமே ரவூப்பில் ஆசிரியர்கள். மோட்டார் சைக்கிளில் நான்கு கிலோமீட்டர் தூரம் அவர்கள் வீட்டுக்குப் போவேன். முகஞ்சுளிக்காமல் வீட்டுத் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த அனுமதிப்பார்கள். அதற்கு நான் செலுத்திய கட்டணம் போதுமானதா எனத் தெரியவில்லை. குறைவாகத்தான் கொடுத்திருப்பேன் என உள்மனம் சொல்கிறது.

காசு போடாமல் பொதுத்தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த முடியுமா? “முடியும்” என்று சொன்ன நண்பர் அதற்கான வழியையும் விளக்கினார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. “எண் 5 என்றால் 5ஆம் எண்ணில் விரலை வைத்து ஐந்து முறை சுழற்றவேண்டும். பின் அடுத்த எண். இப்படியே எல்லா எண்களையும் சுழற்றினால் தொடர்பு கிடைக்கும்” என்றார். எனக்குக் கிடைத்தது. சில முறை அப்படிக் கட்டணம் இல்லாமல் பேசினேன். என் காதலால் நட்டப்பட்டவர்கள் பட்டியலில் தொலைபேசி இலாகாவையும் சேர்க்கவேண்டும். இன்றைய பொதுத்தொலைபேசியில் இப்படிக் காசில்லாமல் பேச வாய்ப்பில்லை.

1991இல் வீட்டிலேயே தொலைபேசி வசதி வந்த பிறகு (மணமாகி இரு குழந்தைகள் பிறந்த பின்) பொதுத்தொலைபேசியை நாடிச் செல்லும் சூழல் குறைந்துவிட்டது. அதன் பிறகு, கைப்பேசிகளின் காலம் தொடங்கியது. என்னைச் சுற்றியிருந்த ஆசிரிய நண்பர்கள் பலராமன், மணியம், வில்லியம், கணபதி போன்றோர் கைப்பேசியும் கையுமாக இருந்த நேரத்தில் நான் கைப்பேசி வாங்குவதில் தயக்கம் காட்டினேன். அதிகச் செலவு வைத்துவிடும் என்ற வரும்முன் காப்போன் மனநிலைதான் காரணம். “என்ன பாலா. உங்கள தொடர்பு கொள்ள கஸ்டமா இருக்கு. ரொம்ப செலவு வராது வாங்க” என என்னை வற்புறுத்திக் கடைக்கு அழைத்துச்சென்று கைப்பேசியை வாங்க வைத்தார்கள். அதற்குப் பிறகு, என் கையில் ஆறாவது விரலாக இன்றுவரை கைப்பேசி திகழ்கிறது.

இன்று இளையோர் கைகளில் கைப்பேசி, தொடர்புக் கருவி என்பதைவிட இன்புறுத்தும் பொழுதுபோக்குக் கருவியாக இருக்கிறது. என் மூன்று பிள்ளைகளுக்கும் அவர்கள் ஐந்தாம் படிவம் வரை கல்வியை முடிக்கும்வரை கைப்பேசி வாங்கித் தரவில்லை. வீட்டில் தொலைபேசி, வெளியே பொதுத்தொலைபேசி என்பதால் அதற்கான தேவையும் அவர்களுக்கு எழவில்லை. ஐந்தாம் படிவத் தேர்வு முடிந்த நாளில் அவர்களுக்குக் கைப்பேசி வாங்கித் தந்தேன். எல்லாருக்கும் என் அணுகுமுறை பொருந்தி வருமா தெரியவில்லை. வெளியே செல்லும் பிள்ளைகளின் பாதுகாப்பு கருதி பெற்றோர் இளவயதிலேயே கைப்பேசியை வாங்கித் தரும் சூழல் இன்று அதிகரித்து வருகிறது.

பள்ளிக்கு மாணவர்கள் கைபேசியைக் கொண்டுவருவதற்கு அனுமதிக்க வேண்டுமா என்ற கருத்துஅண்மையில் ஊடகங்களில் விவாதிக்கப்பட்டது. இதனால் நன்மை விளைகிறதோ இல்லையோ ஆனால், தீமைகள் விளையும் என்பதை நிச்சயமாகக் கூறலாம். அனுமதி மறுக்கப்பட்டும் இன்றைய காலத்தில் மாணவர்கள் திருட்டுத்தனமாகக் கொண்டு வருகிறார்கள். ஆபாசப் படங்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறார்கள். பள்ளிப் பொதுத்தொலைபேசி மூலம் வெளியிலுள்ள ஆண் நண்பர்களுடம் சில மாணவிகள் அடிக்கடி தொடர்புகொள்கிறார்கள். சில மாணவிகள், ஆண் நண்பர்���ள் வாங்கித் தந்திருக்கும் கைப்பேசியின் மூலம் தொடர்பை ஏற்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். ஒவ்வொரு பள்ளியிலும் மாணவர்களிடம் பறிமுதல் செய்யப்படும் கைப்பேசிகளில் உள்ள படங்கள், செய்திகள் பெற்றோருக்கு அதிர்ச்சியூட்டும் என்பதை மறுக்கமுடியாது.

வெளியில் எங்குச் சென்றாலும் சுற்றிலும் மனிதர்கள் தலைகுனிந்தபடி கைப்பேசியில் மூழ்கியோ, காதுகளில் வயர்களை நுழைத்தபடி பாடல் கேட்டபடியோ ஒரு மோன நிலையில் இருப்பதைக் காணமுடிகிறது. கூட்டமாக வாழும் மனிதர்கள் தனித்தனியாக வாழும் நிலைக்கு மாறிவருகிறார்கள். தொடர்பு எல்லைகள் விரிவடைந்து, எந்நேரமும் பேசிக்கொண்டு, எந்நேரமும் கேட்டுக்கொண்டு ‘தனிமை’யின் சுகத்தை அனுபவிக்கும் மனிதர்கள் குறைந்து வருகிறார்கள். கையில் கருவியேதும் இல்லாத காலத்தில் கையில் படிப்பதற்கு ஏடோ, நூலோ இருப்பதைக் காணலாம். இன்றோ, வாசிப்புப் பழக்கம் என்பதைக் கிடப்பில் போட்டுவிட்டு ‘ஊரோடு ஒத்துப்போவோம். கருவியோடு காலந்தள்ளுவோம்’ என்று இளையோர் முன்நகர்ந்துபோய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மனித நாகரிக வளர்ச்சி கருவிகளால் நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது. ஆதிமனிதன், கற்காலத்தில் கற்களாலான கருவிகளைப் பயன்படுத்தினான். பின்னர், இரும்பு, செம்பு போன்ற உலோகத்திலான கருவிகளைப் பயன்படுத்தினான். ஒவ்வொரு காலக்கட்டத்திலும் மனிதன் கண்டுபிடித்த கருவிகள் அவனை நாகரிக வளர்ச்சியின் அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்தின. இன்றைய நிலையில் கருவிகளின் கையில் மனிதன் மாட்டிக்கொண்டானோ என எண்ணத் தோன்றுகிறது.

தொலைபேசியிலிருந்து அறிவியலின் சாதனையாக கைப்பேசி உருவானது. சாதாரண கைப்பேசி உருமாற்றம் அடைந்து விவேகக் கைப்பேசி வந்துவிட்டது. ஆனால், அதனைப் பயன்படுத்தும் பயனீட்டாளர்கள் விவேகத்துடன் செயல்படாவிட்டால் எதிர்பார்க்கும் பயனேதும் விளையாது என்பது உறுதி.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768