ஒரு சித்தாந்தம்; சில மனிதர்கள்

அண்மையில் நான் தாய்லாந்து நாட்டுக்குச் சுற்றுலா சென்றிருந்த போது சாடோங் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள (முன்னாள்) கம்யூனீஸ்டு கிராமத்திற்குச் செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. கம்யூனீஸ்டுகள் உச்ச போராட்ட உணர்வோடு வாழ்ந்த வரலாற்றின் வாழும் சாட்சியாக இவ்விடம் அமைந்துள்ளது. இதே போன்ற மேலும் இரண்டு இடங்கள் இருப்பதாக நண்பர்கள் சொன்னார்கள். ஆனால் தாய்லாந்தில் மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட மிக நீண்ட சுரங்கம் இங்குதான் இருக்கிறது. சுற்றுப்பயணிகளுக்கு 200 பாட் (RM20) வசூலிக்கப்படுகிறது. முதலில் ஆவணப்படம் ஒன்று காட்டப்படுகிறது. ஆனால் சீன மொழியிலும் சயாம் மொழியிலும் விளக்கப்படும் வரலாற்றைப் புரிந்து கொள்ள சற்று சிரமமாக இருந்தது உண்மை.

நாம் காங் குன்றில் (Nam Khang Mountain) அமைக்கப்பட்டுள்ள இச்சுரங்கம் மூன்று தளங்களையும் மூன்று பின் வாயில்களையும் கொண்டதாகும். ஒரே நேரத்தில் 200 பேர் தங்கக் கூடிய இச்சுரங்கத்தில் சமையல் பகுதி, சிகிச்சைப் பகுதி, தொடர்புத்துறை பகுதி, அச்சுபிரசுரப் பகுதி (பழங்கால டைப்ரைட்டர் ஒன்று வைக்கப்பட்டுள்ளது), குறிசுடும் பயிற்சிப் பகுதி என பல பகுதிகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. நிலவறையில் இருந்து வெளியே வந்தால், மேற்பரப்பில் அடர்ந்த காட்டுக்கு நடுவே, ஆலோசனை கூடம், பெரிய சமையல் கூடமும் அதையொட்டிய உணவருந்தும் கூடம், சிறிய மருத்துவக் கூடம் ஆகியன நிர்மானிக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்வளவு பிரமாண்ட நிலவறையை அவர்கள் இரண்டு ஆண்டுகளில் நிர்மானித்துள்ளது மிகுந்த வியப்பைத்தந்தது.

இந்த நிலவறைக்குப் பக்கத்திலேயே போர் அருங்காட்சியகம் ஒன்றும் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. அதில் கம்யூனீஸ்டுகள் பயன்படுத்திய ஆயுதங்கள், வாசித்த புத்தகங்கள், தொழில் நுட்பங்கள் உட்பட அவர்களின் தலைவர்கள், போரில் மாண்ட வீரர்கள், கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு பிரிட்டீஷ் ராணுவம் இழைத்த கொடுமைகள் போன்ற பல தகவல்களும் படங்களாகவும் ஆவணங்களாகவும் சேகரித்து பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளன. வெளியே போரில் மாண்ட வீரர்களுக்கு நினைவுக்கல்லும் நிறுவப்பட்டுள்ளது.

இக்காட்சிகளை காணும் நமக்கு, நம் நாட்டில் கம்யூனிஸ்டுகள் பயங்கரவாதிகளாகவும் அவர்தம் ஆயுதப் போராட்டம் வரலாற்றின் கறுப்பு அத்தியாயமாகவும் அது சீனருக்குரிய இயக்கமாகவும் சித்தரிக்கப்படும் போது நமது நாட்டு எல்லையில் அவர்களுக்கு ‘வரலாற்று தகுதி’ தந்து போற்றுவது வியப்பளிப்பது இயல்பு. ஆனால் வரலாற்றுப் பின்னனியை சற்று அறிந்து கொண்டால் இக்குழப்பம் வராது.

ரஸ்யாவில் தோன்றிய கம்யூனீச சித்தாந்தம் வியட்நாமில் இருந்து ஹோ சி மின் போன்ற தலைவர்களால் சீனாவுக்குச் சென்று அ��்கிருந்து சிங்கப்பூர், மலாயா, தாய்லாந்து போன்ற நாடுகளுக்கு 1920ஆம் ஆண்டுகளில் வந்து சேர்ந்தது. ஒரு மக்கள் போராட்டமாகவும் தொழிலாளர் உரிமை போராட்டமாகவும் இருந்த மலாயா கம்யூனீஸ போராட்டம் மெல்ல புரட்சிப்படையாகவும் அயூத போராட்டமாகவும் 1940களுக்கு பிறகு மாற்றம் கண்டது.

மலாயா கம்யூனீஸ்டு இயக்கத்தார் இரண்டாம் உலகப்போரின் போது தமது பரம்பரை வைரியான பிரிட்டீசாருடன் கைகோர்த்து ஜப்பானை எதிர்த்தனர். AMCJA போன்ற அமைப்புகளை அமைத்து ஜப்பானிய எதிர்ப்பு பிரச்சாரத்தை மக்களிடம் (குறிப்பாக சீனர்களிடம்) பரப்பினர். அதன் பொருட்டு பிரிட்டீசார் மலாய கம்யூனீஸ்டுகளுக்குப் பணம், ஆயுதம், உணவு போன்ற பல சலுகைகளைத் தந்து ஊக்குவித்தனர்.

ஜப்பான் தோல்வி கண்டு மலாயாவை விட்டு போனபிறகு (பிரிட்டிஷார் மீண்டும் மலாயா வரும் வரை – இரண்டு வாரங்களுக்கு) மலாயாவை ‘பிந்தாங் தீகா’ ஆட்சிக்கு உட்படுத்தினர். போருக்கு பிந்திய அரசாங்கத்தில் கம்யூனிஸ்டுகளும் பங்கேற்றனர். ஆனால் அது நிலைக்கவில்லை. 1948-ல் கல்கத்தாவில் நடைபெற்ற கம்யூனீஸ மாநாட்டில், கம்யூனீஸ்டு சாம்ராஞ்ஜியத்தை அமைக்க ஆயுத போராட்டத்தை கட்டாயம் நிகழ்த்தவேண்டும் என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆகவே மலாயா கம்யூனீஸ்டுகள் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளருக்கு எதிராய் கொரிலா முறை போரை முடுக்கி விட்டனர்.

கம்யூனீஸ் தலைவர் சின் பேங் தலைமையில் பல கலவரங்கள் ஆங்காங்கு நிகழ்ந்தன. அரசாங்கம் 1948-ல் அவசரகாலத்தை அமல் படுத்தியதோடு மலாய கம்யூனிஸ்டு இயக்கத்தை தடையும் செய்தது. 1951-ல் பிரிட்டிஷ் கவர்னர் சர் ஹென்றி கனி ஃபிரேசர் மலையில் சுடப்பட்டு மாண்டார்.

பல போராட்டங்களுக்குப் பிறகு ‘பாலிங் பேச்சுவார்த்தை’ ஏற்பாடாகியது. முன்னால் பிரதமர் துங்கு அப்துல் ரஹ்மான் சின் பெங்கை மலாய கம்யூனீஸ் இயக்கத்தை கலைத்துவிடுமாறு கேட்டுக் கொண்டார். சின் பேங் கம்யூனீஸ்டு இயக்கத்துக்கு அரசாங்கத்தில் இடம் தரும்படி கேட்டார். இரண்டுமே ஏற்றுக் கொள்ளப்படாததனால் பாலிங் சந்திப்பு முறிந்தது.

நாடு சுதந்திரம் பெற்றும் கம்யூனீஸ்டுகளின் அச்சுறுத்தல் தொடந்து கொண்டே இருந்தது. பெரும் பகுதி சீனர்களைக் கொண்ட இயக்கமான இது, எஸ் .ஏ. கணபதி போன்ற தமிழ் போராட்டவாதிகளையும் ரசீட் மைடீன் போன்ற மலாய் தலைவர்களையும் கொண்டிருந்தது குறிப்பிடக்கூடியதாகும்.

அரசாங்கம் கம்யூனீஸ்டுகளுக்கு எதிரான ராணுவ நடவடிக்கையை துரிதப்படுத்தியது. இக்காலகட்டத்தில் பல கம்யூனீஸ்டு தலைவர்களும் வீரர்களும் நாட்டின் வடக்கே தாய்லாந்தின் எல்லைக்கு தப்பி ஓடினர். அங்கு தாய்லாந்து கம்யூனீஸ்டுகளின் உதவியுடன் மலை காடுகளுக்கு நடுவே பாதுகாப்பான அரண்களை அமைத்து போர் பயிற்சியும் ஆள் சேர்ப்பையும் நடத்திக் கொண்டிருந்தனர்.

அப்படி அமைக்கப்பட்ட அரண்களில் ஒன்றுதான் காவ் நாம் காங் எனப்படும் இந்த பிரமிப்பூட்டும் சுரங்கம்.

1989-தில் ஹட்யாய் அமைதி உடன்படிக்கைக்கு (Perjanjian Damai Had Yai) பின்னர் கம்யூனீஸ்டுகள் ஆயூதங்களை ஒப்படைத்துவிட்டு மலேசியாவுக்கு திரும்பி விட்டனர். சிலர் தாய்லாந்து அரசாங்கத்தின் பொது மன்னிப்பை பெற்று பொதுமக்களோடு கலந்து விட்டனர். (நம் நாட்டு அரசாங்கம் இன்றும் சின் பேங்கை நாட்டுக்குள் விட மறுப்பதன் வழி ஹட்யாய் அமைதி உடன்படிக்கையை மீறி செயல்படுகிறது என்பது வேறு கதை)

இந்த மிகப்பெரிய வரலாற்றை சிந்தித்துக் கொண்டும் பேசிக் கொண்டும் இருந்த போது எனக்குச் சட்டென நினைவுக்கு வந்தது ‘Dalam Hujan Renyai’ (தூறல் மழையில்) என்னும் சிறுகதைதான். இக்கதை ஒரு சீனமொழி சிறுகதை. ஆனால் நான் வாசித்தது மலாய் மொழியாக்கத்தில். சீனத்தில் எழுதியவர் க்ஷியோ ஹேய் (Xiao Hei). மலாயில் மொழிபெயர்த்தவர் வூ தெக் லோக் (Woo Tack Lok). மலேசியாவில் மலாயில் எழுதும் சீன படைப்பாளிகளை மாஹுவா (Mahua) எழுத்தாளர்கள் என்று சுறுக்கமாக குறிப்பிடுகிறார்கள். இக்கதை டேவான் பஹாசா டான் புஸ்த்தாக்கா பதிப்பித்த மாஹுவா எழுத்தாளர்களின் சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒன்றில் இடம் பெற்றிருக்கிறது. இக்கதை 1990-ல் அதாவது ஹட்யாய் அமைதி உடன்படிக்கை கையெழுத்தான மறு ஆண்டு எழுதப்பட்டது. ஆனால் கதை பின்னனி 1969 ஆண்டை மையமாக கொண்டுள்ளது. 1969-ஆம் ஆண்டு மலேசிய வரலாற்றில் முக்கியமான ஆண்டாகும். மே கலவரம் மலேசிய இனங்களிடையே தொடர் பதற்ற நிலையை ஏற்படுத்தியது இந்த ஆண்டில் தான்.

ஒரு திரையரங்கில் ஏற்படும் வெடிகுண்டு தாக்குதலில் கதைச் சொல்லி தன் காதலியை இழப்பதிலிருந்து கதை தொடங்குகிறது. கதைச் சொல்லி தன் குடும்பத்துடன் இளமை காலத்தில் மலாய் காரர்களுடன் ஒரே கம்பத்தில் வசித்தவர். இவர் தந்தை ஒரு சீன இயக்கத்தின் எழுத்தராக பணியாற்றி சமுதாயத்தில் நன் மதிப்பை பெற்றவர். திடீர் என்று ஏற்பட்ட மே கலவரம் இவர்கள் வாழ்க்கையை புரட்டிப்போடுகிறது. மலாய்காரர்களுடன் ஒரே கம்பத்தில் வாழ முடியாத நெருக்குதலுக்கு ஆளாகிறார்கள். நல்ல மனம் கொண்ட மலாய் நண்பர் ஒருவரே இனவெறியர்களின் தாக்குதலில் இருந்து இவர்களைக் காப்பாற்றி வேறு இடத்திற்கு அனுப்புகிறார்.

புது இட வாழ்க்கையும் அரசியல் மாற்றமும் கதைச்சொல்லியின் தந்தையின் சிந்தனையில் பல மாற்றங்களைக் கொண்டுவருகிறது. அவர் ஒரு நாள் திடீர் என்று காணாமல் போகிறார். போலீஸ் விசாரணையில் அவர் மலாய கம்யூனீஸ்டு இயக்கத்துடன் தொடர்பு உடையவர் என்பது தெளிவாகிறது.

இருபது ஆண்டுகள் அவர் என்ன ஆனார் என்பது யாருக்கும் தெரியாமலே இருக்கிறது. கதைச்சொல்லி தன் தந்தையை வெறுக்கிறார். அதோடு அவர் இறந்து விட்டதாகவே நம்புகிறார். ஆனால் அவர் அம்மா தன் கணவன் நிச்சயம் உயிருடன் இருப்பார் என்று நம்பிக்கையுடன் வாழ்கிறார். இறந்தோருக்குச் செய்யக்கூடிய காரியங்கள் எதையும் செய்யாமல் காத்திருக்கிறார்.

இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ஹட் யாய் உடன்படிக்கை ஏற்பட்டவுடன் மலேசிய தாய்லாந்து எல்லைக் காட்டுக்குள் பதுங்கி இருந்த பல கம்யூனிஸ்டுகள் நாடு திரும்புகின்றனர். இதை அறிந்த கதைச் சொல்லியின் அம்மா தன் கணவனை சந்திக்க சீன சங்கத்தின் உதவியுடன் ஏற்பாடுகள் செய்கிறார். அவர்களிடமிருந்து கடிதம் கிடைத்ததும் தன் கணவன் உயிருடன் இருப்பதை அறிந்து பெருமகிழ்ச்சி கொள்கிறார். தன் மகனுடன் நாட்டின் வடக்கு எல்லைக்கு விரைகிறார்.

மலையும் காடும் அடர்ந்த எல்லையில் ஒரு மழை நாளில் அவர்கள் வந்து காத்திருக்கிறார்கள். கதைச் சொல்லியின் அப்பா வருகிறார். மிடுக்கும் கம்பீரமும் கொஞ்சமும் குறையாத நிலையில் அவர் தன் மனைவியையும் மகனையும் சந்திக்கிறார்.

கதைச் சொல்லி அவரிடம் பல கேள்விகளைக் கேட்கிறார்.

"இது வரை எத்தனை கொலைகளை செய்திருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டு தன் மன எரிச்சலை வெளிப்படுத்துகிறார்

பேச்சின் ஊடே தான் தற்போது ஒரு படை தலைவராக இருப்பதாகவும் பல அரசாங்க எதிர்பு தாக்குதல்களை நடத்தியிருப்பதாகவும் கூறுகிறார். அதோடு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த திரையரங்க குண்டு வெடிப்பு தான் முன்னின்று நடத்திய தாக்குதலே என்கிற உண்மையையும் அது ஒரு ‘எட்டப்பனை’ குறிவைத்த தாக்குதல் என்பதையும் கூறி திடுக்கிட வைக்கிறார்.

அவர் மனைவி அவரை தங்களுடன் வந்துவிடும்படி மன்றாடுகிறார்.

ஆ��ால், கதை இறுதியில் ஒரு அதிகாரி வழி ஒரு கடிதத்தை கொடுத்துவிட்டு அவர் மீண்டும் காட்டுக்குள் போய்விடுகிறார்.

கடிதத்தில், “நான் இருபது ஆண்டுகள் ஒரு சித்தாந்தத்திற்காக என் வாழ்க்கையையும் உங்கள் வாழ்க்கையையும் பிணை கொடுத்துள்ளேன். இப்போது அதனின்று பின் வாங்குவது பேரிழப்பாகும். ஹட்யாய் அமைதி உடன்படிக்கையில் நாங்கள் ஆயுதங்களை ஒப்படைக்கிறோம் என்றுதான் ஒப்புக்கொள்கிறோம். கொள்கையை விட்டுக்கொடுக்கிறோம் என்று கூறவில்லை. நான் இன்னும் நான் கொண்ட கொள்கையை நம்புகிறேன். அதன் வழியே மக்கள் சேவை செய்வேன். மன்னித்து விடு. நான் உங்களோடு அமைதியான வாழ்க்கை வாழ முடியாது”. என்று எழுதியிருக்கிறது.

இக்கதையில் வரும் கதாபாத்திரத்தை நான் நேரில் பார்த்த சுரங்கத்தில் வைத்துப்பார்த்த போது, பாறையை ஒத்த கொள்கைப்பிடிப்போடு ஒரு மக்கள் கூட்டம் என் கண்முன்னே தோன்றி மறைந்தனர்.

ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும் ஒரு கொள்கை அல்லது சித்தாந்தத்திற்காக தங்கள் வாழ்கையையே பலி கொடுக்கத் துணியும் ஒரு மக்கள் கூட்டம் இருக்கவே செய்கிறது. உலக சரித்திரத்தில் கொள்களுக்காக போராடி மாண்ட மனிதர்களின் பட்டியலும் நீளமாகத்தான் இருக்கிறது. அது எவ்வகையான கொள்கை என்பது வேறு விஷயம். உலக சரித்திரத்தின் போக்கை மாற்றிக் கொண்டு போவதில் கொள்கைபிடிப்புள்ள மனிதர்கள் மிக முக்கிய பங்கு வகிக்கிறார்கள்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768