| |
நொண்டி என்னும் சிறுகதை காலத்தின் கட்டாயம். இந்தியச் சமுதாயத்தில்,
குறிப்பாகத் தமிழ்ச் சமுதாயத்தில் நடந்துகொண்டிருக்கும் அராஜகத்தின்
வார்புதான் இந்தக் கதையின் நாயகன் சேது.
எங்கிருந்து வந்தது இந்த வன்கொடுமை? ரத்தத்தோடு பிறந்ததா,
சுற்றத்திலிருந்து சுற்றிக்கொண்டதா என்றெல்லாம் தலையைப் பிய்த்துக்
கொண்டிருப்பவர்களுக்கு, இது கொம்பு சீவி விடப்பட்டு வழிநடத்தப்படுகிறது
என்று சொல்லப்படுகிறது!
நாலுபேருக்கு நன்மையின்னா தவறுகள் சரியாகிவிடும்; முடிவு, கடந்துவந்த
ஒழுங்கற்ற பாதையைச் செப்பனிட்டுவிடும் என்ற சேதுவின் சித்தாந்தமெல்லாம்
முறியடிக்கப்பட்டு அவன் பாவ புண்ணிய கணக்கு பார்த்துக்கொண்டு இருப்பதே
கதையின் உயிர்நாடி. இந்தப் பாவப் புண்ணியக் கணக்கிற்கு அவன் முன்வைக்கும்
புத்திசாலித்தனமான வாதங்கள் அவனை அலைக்கழித்து, அவன் நம்பாத தெய்வம்,
அவனுக்குச் சிறுகச் சிறுகச் சாகும் நோயைக் கொடுத்து நித்தமும் கொல்கிறது.
பின்புலங்கள் ஏற்படுத்தும் வாழ்க்கை மீதான கசப்பும் வெறுப்பும், அது
நேர்மறையான முறையில் மாற்றி அமைக்கப் படாதபோது ஒரு மனிதனை எந்த அளவிற்கு
இட்டுச் செல்கிறது என்பதையும், பற்றுதல் தேடி அலையும்போது, பெரிய இடத்துச்
சேர்க்கையானது, (கர்ணனுக்குக் கிடைத்த துரியோதனனின் சம்பந்தம் போல்)
கடமைக்காக, எப்பேர்ப்பட்ட கொடுமையையும் செய்யத்தூண்டும் என்பதையும் கதை
தெளிவாக உணர்த்துகிறது.
சேதுவின் நடை உடை பாவனை அனைத்திற்குள்ளும், பார்கின்சன் நோய்க்கு முன்னும்
பின்னும், நுழைந்து நுழைந்து பார்த்து, அவனைச் சுற்றும் நாயின்
தேகத்திற்குள்ளும் ஊடுருவி, உடல்மொழியைக் கையாண்டு, கதை மாந்தர்களை
பெருமளவில் வளர்த்தெடுத்திருக்கிறார் ஆசிரியர். இது, கதை மாந்தரைக் கண்முன்
கொண்டு வருவதோடு, ஆடி அடங்கும் சேதுவை தத்ரூபமாகச் சித்தரித்திருக்கிறது.
நொண்டியான நாயின் மனோபாவத்தையும் முடமான சேதுவின் மனோபாவத்தையும்
பக்கத்தில் வைத்துப் பார்ப்பது, இருவருக்கும் உடல் ரீதியில் தாக்கம்
ஒன்றேயானாலும், குற்றப் பின்னணியில் உழலும் சேதுவின் துயரத்தைப்
பன்மடங்காக்குகிறது.
இந்தக் கதையில் வரும் சேதுவை அவன் தொழிலறிந்தும் "அவர்" என்று கதை
நெடுகிலும் விழித்திருப்பது அவனுக்குள் இருக்கும் சிந்திக்கும் ஆளுமைக்காக
இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது. இந்த ஆளுமை அவனுடைய அராஜக செயல்களை
புறம்தள்ளி நம் கண்களையும் பனிக்கச் செய்கிறது.
|
|