வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

கட்டுரை

இரண்டு தமிழ் படங்களும் இந்தியர்களின் ஓட்டுகளும்

பூங்குழலி வீரன்

இப்பொழுது எனக்கு வயது 24. நான் சந்தித்த என் நாட்டின் முதல் தேர்தல் இது. வாக்குச் சாவடியில் நின்று நான் வாக்களித்த முதல் தேர்தல் இது. 'இவ்வளவுதான்' என்று ஒரே வரியில் அதனை முடித்துக் கொள்ளலாம். இங்கு அதுவல்ல சிக்கல்.

இவ்வாண்டின் தேர்தலைப் பற்றி எழுதுவதற்கு முன்னால் நமது ஆரம்பகால அரசியல் நிலைத்தன்மை பற்றி கொஞ்சம் எழுத வேண்டியிருக்கிறது.

1955 தொடங்கி, மலேசிய மக்கள் முதன் முறையாக தேர்தலை உணரத் தொடங்கிய பின் அம்னோ, மஇகா, மசீசவின் கூட்டு முயற்சியில் தேர்தலில் பெரும்பான்மை வெற்றி தொடர்ந்தது. இடையே 15 மே 1969, நாட்டின் நிலைத்தன்மையைக் கொஞ்சம் ஆட்டம் காணச் செய்தது. அதைத் தொடர்ந்து, புதிய பொருளாதாரக் கொள்கையைக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு அம்னோவும் அதனைத் தொடர்ந்து தேசிய முன்னணியும் 'மக்களை நோக்கி' இன வேறுபாடின்றி மக்களின் வறுமையை ஒழிப்போம் என நகரத் தொடங்கியது.

நாட்டின் 10வது பொதுத்தேர்தல் பொருளாதார சிக்கலையும் முன்னாள் துணைப் பிரதமர் அன்வார் இப்ராஹிம் தொடர்புடைய சிக்கலையும் முன்வைத்து அரசியலை ஆட்டம் காணச் செய்தது. துன் மகாதீர் ஆகஸ்டு 2003இல் பதவியை விட்டு விலகினார். டத்தோ ஸ்ரீ அப்துல்லா பிரதமராக பதவி ஏற்றார். 'எனக்காக பணியாற்ற வேண்டாம் என்னோடு பணியாற்றுங்கள்' என்ற அவரது கொள்கை அறிவிப்பு 11வது பொதுத்தேர்தலில் பெரும்பான்மை வெற்றியை வாங்கித் தந்தது.

இந்நிலையே 12வது பொதுத்தேர்தலிலும் தொடரும் என்ற உறுதியான நம்பிக்கையுடன் 12வது பொதுத் தேர்தலைப் பிரதமர் அறிவித்தார். மலேசிய அரசாங்கத்திற்கு ஆட்சியைக் களைப்பதற்கு இன்னும் 15 மாதங்கள் இருக்கின்ற நிலையில் நாடாளுமன்றத்தை கலைத்துவிட்டு தேர்தலை நடத்த வேண்டிய அவசியம் ஏன் வந்தது? அப்படியென்ன ஓர் அவசியம்!

தொடர்ந்து கட்டுரைக்குச் செல்லும் முன், இங்கே ஒன்றை நாம் கவனித்தாக வேண்டி இருக்கிறது. உலகின் பல நாடுகளில் கால் விழுக்காடு, அரை விழுக்காடு என்று இருக்கும் சமூகங்கள் எல்லாம் அரசியலில் தங்களது அடையாளத்தை நிலைப்படுத்தியிருக்கின்றன. இந்த நாட்டை அடிமட்ட நிலையிலிருந்து மேல் மட்டத்திற்கு மீண்டு வர உழைத்த நாம், எங்கே எந்த புள்ளியில் நின்று கொண்டிருக்கிறோம் என்பது நமக்கே தெரியவில்லை.

இந்த முறை அடித்து ஓய்ந்த அரசியல் புயல் கடந்த 50 ஆண்டுகளாக அடித்துக் கொண்டுதான் இருந்தது. இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. "இந்தியர்களின் ஓட்டுகள் தேவையில்லை..." என்று எதிர்விளைவுகளை பற்றிக் கவலைப்படாமல் வெளியிட்ட வார்த்தைகளால் இன்று மலேசிய அரசியல் நிலைத்தன்மை ஆடிப் போய் இருக்கிறது.

"நான் 'கட்டி'க்கே போட்டுறேன் சாமி. எங்கிட்ட 5 ஓட்டுகள் இருக்கு.... நீங்கதான் இராசா நாலு தலைமுறைக்கும் இருப்பீங்க" சுருட்டுக்கும் வேட்டிக்கும் சேலைக்குமாக தனது வாக்குரிமையை விற்றவனின் வாக்குமூலம் இது...

இது தொடரும் என்று ஆளுங்கட்சியும் நினைத்திருக்கலாம்.

இல்லையென்றால் தேர்தலின் அன்றைய தினத்தில் போடப்பட்ட 'கஜினி'க்கும் 'மொழி'க்கும் ஓட்டுப்போட வர மாட்டார்கள் என கேவலமாகவும் நினைத்திருக்கலாம். மார்ச் 8 கொண்டு வந்த தேர்தல் முடிவுகள் அதிர்ச்சி அலைகளை ஏற்படுத்தி சென்றிருக்கின்றன. மகிழ்ச்சியில் திளைக்கும் எதிர்க் கட்சிகள் மக்கள் முன்னணியை உருவாக்கியுள்ளனர். அதிர்ச்சி கண்ட தேசிய முன்னணி தனது உறுதிப் பாட்டை இழந்து விட்டிருக்கிறது. இரண்டுக்கும் காரணமான 'மக்கள் சக்தி' இந்தியர்களின் உரிமைகளை இனியேனும் மீட்குமா எனும் கேள்விக் குறியோடு காத்துக் கிடக்கின்றன.

ஐம்பது ஆண்டுகளாகப் பெரும்பான்மையில் ஆட்சியில் இருந்த தேசிய முன்னணி இந்தத் தேர்தலுக்குப் பிறகு ஆட்டம் கண்டிருக்கிறது. இத்தனைக் காலம் எதனாலும் அசைக்க முடியாத அளவுக்கு அது உறுதியாக இருந்தது என்றும் சொல்லுவதற்கில்லை. அதை அசைக்கின்ற அளவுக்குக் காற்று பலமாக வீசவில்லை என்பதால் அதன் உறுதியைச் சோதிக்கும் வாய்ப்பு ஏற்படவில்லை.

கடந்த காலங்களில் அரசாங்கம் மக்களுக்கு எதுவுமே செய்யவில்லை என்று சொல்ல முடியாது. விடுதலைக்குப் பின் பதினைந்து ஆண்டுகள் என்று 'சிறப்புச் சலுகை' பெற்ற பூமிபுத்திராக்கள் இன்றுவரை அதை அனுபவிக்கிறார்கள். கல்வி, வேலைவாய்ப்பு ஆகியவை அவர்களைத் தேடிப் போனதால் கிராமப்புற மலாய்க்காரர்கள் பெருமளவில் நகர்ப்புறங்களில் குடியேறினர். ஆனால் இவர்கள் எல்லாருமே சிறப்புச் சலுகையால் எல்லா வசதிகளையும் பெற்றுவிட்டார்கள் என்றும் சொல்ல முடியாது.

பிழைக்கத் தெரிந்தவர்கள் சீனர்கள். வியாபார வாய்ப்புகளைப் பெறுவதில் முன்னின்று தங்களை முன்னேற்றிக் கொண்டார்கள்.

அதிகமாய் அடி வாங்கியவர்கள் இந்தியர்கள்தாம். தோட்டப்புறங்கள் மேம்பாட்டுக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டபோது வலுக்கட்டாயமாக அவர்கள் தோட்டங்களை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டனர். பெரும்பாலும் புறம்போக்கு குடிசைவாசிகளாக வாழ்க்கை நகர்த்த கற்றுக் கொண்டனர். கல்வி, வேலை வாய்ப்பு, போதுமான வழிகாட்டல் ஆகியவை இல்லாத காரணத்தால் பெருநகர்களில் சிறியதும் பெரியதுமான குற்றச்செயல்களில் இந்திய இளைஞர்களின் விழுக்காடு அதிகரித்து வந்துள்ளது.

இதற்கிடையில் கோயில்கள் உடைப்பு, கோயில்களுக்கு முறையான இடங்கள் வழங்காமை போன்ற அரசின் புறக்கணிப்புகளால் அரசுக்கும் இந்தியர்களுக்குமான இடைவெளி தொடர்ந்து விரிவடைந்தது. தத்தளிக்கும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் நடுத்தரத் தமிழர்களின் உள்ளத்தை வெகுவாகக் கசக்கிப் பிழிந்தது. தோட்டப்புறங்களிலும் நகர்ப்புறங்களில் தொழிற்சாலைகளிலும் பணியாற்றும் பெரும்பான்மை இந்தியர்களின் மாதச் சம்பளம் நாட்டின் பொதுவான வளர்ச்சியைப் பிரதிபலிக்கவில்லை. ஏழ்மையே இந்தியர்களின் சமூகச் சீர்கேடுகளுக்கு அடிப்படைக் காரணமாய் உள்ளது. தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளும் 'மெகா' கலை நிகழ்ச்சிகளும் இந்தியர்களின் சிந்திக்கும் ஆற்றலை நசுக்குவதை நோக்கமாய் கொண்டிருப்பதால் அரசு அதற்கு அதிக ஆதரவு காட்டியும் வந்துள்ளது.

இதற்கிடையில் தேசிய முன்னணியின் உறுப்புக் கட்சிகளின் உட்பூசல் மிகப்பெரிய அளவில் விஸ்வரூபம் எடுத்துவிட்டது. முக்கியமாகத் தேசிய முன்னணியின் தந்தையும் தாயுமான அம்னோவில் பதவிப் போராட்டமும், குடும்ப அரசியலும் பெரும் மேம்பாட்டுத் திட்டங்களைப் பகிர்ந்து கொள்வதில் ஏற்பட்ட பனிப்போர்களும் ஏகமாக வளர்ந்துவிட அம்னோவின் 'மாண்பு' கேள்விக்குறியாகி விட்டது.

நாட்டின் ஐந்து மாநிலங்களை தேசிய முன்னனி இழந்திருக்கிறது. கோலாலம்பூர் கூட்டரசு வளாகத்தில் ஒரே ஒரு நாடாளுமன்றத் தொகுதியைத் தவிர மற்றெல்லாவற்றையும் தேசிய முன்னனி இழந்தது.

8,426 வாக்குகள் மட்டுமே தேவை. இந்தச் சொற்ப அளவில் உள்ள வாக்குகள் தேசிய முன்னணிக்குக் கிடைக்காமல், மக்கள் முன்னணிக்கு (எதிர்க்கட்சி கூட்டணி) விழுந்திருந்தால், நாடாளுமன்றத்தில் தேசிய முன்னணி பெரும்பான்மையை இழந்திருக்கும். நாடாளுமன்றத்தில் உள்ள 222 தொகுதிகளில் 30 தொகுதிகள் தேசிய முன்னணியிலிருந்து கைமாறி மக்கள் முன்னணிக்கு சென்றிருக்கும். அப்போது தேசிய முன்னனிக்கு 110 தொகுதிகளும் மக்கள் முன்னனிக்கு 112 தொகுதிகளும் இருக்கும். பெரும்பான்மையைப் பெற்ற மக்கள் முன்னணி ஆட்சியைக் கைப்பற்றியிருக்கும்.

மக்கள் முன்னணியின் மூத்த தலைவர்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய விடயங்களில் மிக முக்கியமானது அவர்கள் பெற்ற வெற்றிதான். ஜனநாயக செயல் கட்சி தன் வரலாற்றில் சாதனை படைத்தது. இஸ்லாமிய கட்சியும் அப்படித்தான். ஆனால் மாபெரும் வெற்றி என்றால் அது 'கெ அடிலான்' என்னும் மக்கள் நீதிக் கட்சியுடையதுதான். கடந்த இரண்டு தேர்தல்களில் ஒரே ஓர் இடத்தை மட்டும் வென்ற இக்கட்சி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எண்ணிக்கையில் ஐ.செ.க.வை மிஞ்சியிருக்கிறது. இவர்கள் பெற்ற வெற்றிக்கு இவர்களிடம் இருந்த ஆற்றலையும் இவர்களுக்கு வந்து கிடைத்த ஆற்றலையும் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். இவர்களுக்கு இரண்டு புதிய 'அஸ்திரங்கள்' இந்தத் தேர்தலில் கிடைத்தன. ஒன்று, தேசிய முன்னணியின் பலவீனம் மற்றொன்று மக்கள் சக்தியின் எழுச்சி!

ஐந்து மாநிலங்களில் பெரும்பான்மையைக் கைப்பற்றி ஆட்சியை அமைத்திருக்கும் எதிர்க்கட்சிகள் ஆட்சியை எப்படி நடத்தப் போகிறார்கள் என்பதை மலேசியர் அனைவரும் கூர்மையாகக் கவனித்தபடி இருக்கின்றனர். அதே சமயத்தில் இவர்கள் வெற்றிக்கு மிகப்பெரிய ஆயுதமாக இருந்த 'மக்கள் சக்தி' இந்தியர்களின் பிரச்சினை எவ்வாறு தீர்க்கப்படப் போகின்றன என்பதைத் தெளிவான பார்வையோடு கண்காணிக்கிறது. இதுவரை இளிச்சவாயர்களாக இருந்து வந்த நிலையில் மாற்றம் தெரிகின்றது. அரசியல் விழிப்புணர்வு இவர்களிடையே மலர்ந்துள்ளதைக் காண முடிகின்றது.

உலகின் எல்லா நாடுகளிலுமே பெரும்பான்மை, சிறுபான்மை என்று மக்கள் வாழுகிறார்கள். பெரும்பான்மையைத் திருப்தி படுத்தும் முயற்சியில் சிறுபான்மைகள் ஓரங்கட்டப்படுவது இயல்பான அரசியல் போக்காகிறது. மலேசியாவுக்கும் இது பொருத்தும். இப்போது மக்கள் முன்னணிக்கும் இந்தச் சங்கடம் உண்டு. சாதாரண எட்டு விழுக்காடு மக்கள் என்ற கணக்கைத் தாண்டி நாட்டின் அரசியல் போக்கைத் திசை திருப்பும் ஆற்றல் இந்த எட்டு விழுக்காட்டுக்கும் இருக்கிறது என்பதை மக்கள் முன்னணித் தலைவர்கள் உணர்ந்து கொள்ளத் தவறக்கூடாது.

நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு, மக்களிடையே விழிப்புணர்ச்சி ஏற்பட்டுள்ளது. இந்த விழிப்புணர்ச்சி மேலும் வளர்க்கப்பட வேண்டும். மக்கள் தங்களின் உரிமைக்காக மலேசிய குடிமக்கள் என்ற உரிமையோடு போராடத் தயாராக இருக்க வேண்டும். தலைவர்கள் யாராக இருந்தாலும் அவர்களது நடவடிக்கையைக் கண்காணிக்கத் தயங்கக்கூடாது.

தேவைப்படும்போது மக்கள் அவர்களுடன் தயங்காமல் தொடர்புக் கொள்ள வேண்டும். பள்ளியில் இடம் பெறுவது, உபகாரச் சம்பளம், வீட்டு வசதிகள், வேலை பிரச்சினைகள், உணவு அற்றவர்களுக்கு உணவு வழங்குவது, அவதிப்படும் தாய்மார்கள், மருத்துவ வசதிகள், மனநிலைக் குன்றியவர்களின் தேவைகள் போன்ற அனைத்திற்கும் மாண்புமிகுகளுடன் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும். தகுந்த சேவை கிடைக்கவில்லை என்றால் கூட்டம் போடவும் பேரணி நடத்தவும் ஆர்ப்பாட்டம் செய்யவும் தயார் என்பதை தலைவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும்.

தேசிய முன்னனி தன் தோல்விக்கான காரணங்களை ஆராய தொடங்கியிருக்கிறது. விட்ட பிழைகளைத் தேசிய முன்னணி திருத்திக் கொள்வதற்கான வழிமுறைகளைக் கையிலெடுக்கலாம். தன் குறைபாடுகளைச் சரி செய்து கொள்வதற்கு அடுத்து ஐந்து ஆண்டுகளைக் கவனமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. இதைச் செய்வதில் தேசிய முன்னனி வெற்றி பெறுமா என்ற கேள்வியும் எழுகிறது.

ஏனெனில் அது மக்களை பண ஓட்டுப் போட வைப்பது போல் எளிய செயல் அன்று. தேசிய முன்னனி கூட்டுக் கட்சிகள் ஒவ்வொன்றும் தன்னைத் தானே முதலில் பலப்படுத்திக் கொள்ளவேண்டும். பின்னர் கடந்த கால பிழைகளைத் திருத்த வேண்டும். மூவின மக்களையும் கவரும்படியான செயல்பாடுகள் வடிவமைக்கப்பட வேண்டும். அதன் பிறகாவது வெற்றி சாத்தியமாகுமா? அடுத்த தேர்தல்தான் பதில் சொல்லும்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768