வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

கட்டுரை

உயிர் நிழல்கள்

சை. பீர்முகம்மது

இம்முறை தமிழகம் சென்ற எனக்கு இரண்டுவித நாடக அனுபவங்கள் ஏற்பட்டன.

மதுரையில் மூன்று நாட்கள் தங்கி சமண முனிவர்கள் பற்றியும் அவர்கள் தங்கிய குகைகள், கல்வெட்டுக்கள் சிலைகளைப் பார்ப்பதுமே எனது நோக்கமாக இருந்தது. தமிழுக்கு பெருங்கொடையாக சமணர்கள் ஆற்றிய பங்கு இன்னும் சரியாகப் பதிவு செய்யப்படவில்லை என்ற ஆதங்கம் எனக்கு நீண்ட நாட்களாகவே இருந்தது.

சிவப்பதிகாரம் இயற்றிய இளங்கோ அடிகள் ஒரு சமணர்- திருவள்ளுவர் சமணர்- கண்ணகியும் கோவலனும் சமணர்கள் என்று அறியும் பொழுது ஆர்வம் ஏற்படாமல் எப்படி இருக்கும்.

பிற்காலத்தில் சைவமும்-பௌத்தமும் சமணத்தை திட்டமிட்டே அழித்தார்கள்- சமண சமயத்தவரை கழுவேற்றி கொன்ற சம்பவமெல்லாம் வரலாற்றில் பதிந்தே உள்ளது.

பகலில் மதுரையைச் சுற்றி வந்தேன். இரவிலும் அப்படி போய்ப் பார்க்க வேண்டிய சில இடங்கள் இருந்தன. அதில் முக்கியமாக நாடகங்கள் நடத்தி நொடித்துப் போன பல நாடக சபாக்கள், பழைய பாய்ஸ் கம்பெனிகள் இன்னும் தங்கள் கைவசமிருந்த பழைய ஜிகினா உதிர்ந்து போன ஆடைகளையும் - அரச முடிகள், வாள்கள், இடுப்பு அணிகள் பொய்த்தாடிகள்- மீசைகள் என்று ஏலம் போட்டுக் கொண்டிருந்த இடமும் ஒன்றாகும்!

ஏலம் போட்டவன் தனது குரல் உயர்த்தி ஒரு தரம் இரண்டு தரம் என்று கூவும் பொழுது அவனின் குரலில் ஒரு சங்கீத ஞானம் ஒளிந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்ட பொழுது நிச்சயம் அவன் ஒரு நாடக நடிகனாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன்.

அழுக்கடைந்த வேட்டியும்- அரைக்கை பனியனுமாக நின்ற அவனின் வாழ்க்கையிலும் நிச்சயம் பளபளத்த பட்டாடைகள் உடுத்தி நாடக மேடையில் "மந்திரி, மாதம் மும்மார் பொழிகிறதா?" என்று வசனம் பேசியிருப்பான்!

கலைக்கப்பட்ட எத்தனையோ நாடகக் கம்பெனிகளின் தாய் வீடு போல மதுரைதான் இருந்தது. மதுரையைச் சுற்றி சோழவந்தான் போன்ற ஊர்களில்தான் டி.ஆர்.மகாலிங்கம் போன்ற பிரபலமானவர்கள் இருந்தார்கள். 1978ம் ஆண்டு ஓர் இரவு நேரத்தில் டாக்சி பிடித்து அந்த ஊருக்குச் சென்ற பொழுது டி.ஆர்.மகாலிங்கம் வீட்டில்தான் இருந்தார். ஹாலின் ஒரு பகுதியில் கயிறு கட்டி நாடக உடைகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன.

சினிமாவில் எல்லாவற்றையும் இழந்து இனி நடிப்பே வேண்டாமென்றிருந்தவரின் தேவைகளை அப்பொழுது அவரும் நாடகப் பிழைப்பற்று எதுவும் செய்ய முடியாமலிருந்த சிலரும் ஸ்பேசல் நாடகங்கள் போட்டு வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மதுரை எப்பொழுதுமே தொன்மைக்கும்- பழமைக்கும் கை கொடுத்தே வந்தது.

பல்வேறு ஊர்களில் வசிக்கும் இந்நாடகக் கலைஞர்கள் குறிப்பிட்ட நாளில் ஒரு மேடையில் தோன்றி, வள்ளித்திருமணம், அரிச்சந்திரா, நல்லதங்காள் நாடகங்கள் போடுவார்கள். ஊர் வசூல் செய்து இவர்களுக்கு காணிக்கைச் செலுத்துவார்கள்.

நாடகத்துக்குக் கதை வசனகர்த்தா, இயக்குனர் என்று எவரும் இல்லை. இவர்களே இன்ன பாத்திரத்திற்கு இவர் என்று முடிவு செய்து நாடகம் போடுவார்கள். பழைய 'காயாத கனகத்தே' என்ற பாடல் சற்றும் பிசிறு குறையாமல் டி.ஆர்-மகாலிங்கம் பாடுவதை பஸ்ஸில் மதுரைப் பக்கம் பயணம் செய்யும் பொழுதும் ஏதாவது ஒரு கிராமத்தைக் கடக்கும் பொழுதும் கேட்காமல் இருந்ததில்லை.

இப்பொழுது அந்த 'ஸ்பெசல்' நாடகக்குழுக்களும் இல்லை.

பெரிய அளவில் மேடைகள் அமைத்து பிருமாண்டத்தை உருவாக்கி திகைக்க வைத்த டி.கே.எஸ்.சகோதர்கள், மனோகர் நாடகங்கள் நடத்த முடியாமல் நாடகக் குழுவை களைத்து விட்டார்கள். இனி அப்படியான நாடகங்கள் வர வாய்ப்பில்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

ஒவ்வொரு வீட்டிலும், பட்டி தொட்டிகளில் கூட தொலைக்காட்சி பெட்டிகளுக்கு முன்னே அமர்ந்து அழுது அழுது சின்னத்திரை தொடர்களை ரசிக்கும் காலமாக மாறிவிட்டது.

பனிபெய்யும் இரவுகளில் தலையில் துண்டுகட்டி சாக்குப் போத்திக் கொண்டு விடிய விடிய நாடகம் பார்த்து 'ஒன்ஸ்மோர்' என்று விசிலடித்து ரசித்தகாலம் போய்விட்டது! ஏழரைக் கட்டையில் முருகன் வள்ளியைப் பார்த்து பாடும் பொழுது எழும் அந்த ஆர்மோனியப் பெட்டிகளின் இனிய இசை இப்பொழுது வீடு வீடாகச் சென்றுபாடி பிச்சை எடுப்பதற்கே பயன்படுகிறது.

காம்போ ஆர்கனும் லெட்ரிக் கித்தாரும் டிரம்பும் தபேலா மிருதங்கம் இருந்த இடத்தை அபகரித்துவிட்டன. உலக மயமாக்கலில் தமிழனுக்கே உரிய வாத்தியக் கருவிகள் மட்டுமல்ல நாடகமும் செத்து போய்விட்டது.

சென்னையில் நடக்கும் பல துணுக்குத் தோரண நாடகங்கள் பலவற்றைப் பார்த்துள்ளேன். 1977ம் ஆண்டுகளில் விசு, மௌலி, காத்தாடி ராமமூர்த்தி, எஸ்.வி.சேகர் என்று பெரிய பட்டாளமே ஒன்று திரண்டு நாடக ரசிகர்களை 'சிரிக்க சிரிக்க' நாடகம் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். 'பிளைட் நெம்பர் 420' என்ற நாடகம் இவர்கள் அனைவரும் ஒன்று திரண்டு ஒரே குழுவாக இயங்கி நடத்திய நாடகம். கதையில் ஒன்றுமில்லாவிட்டாலும் 2 1/2 மணி நேரம் உண்மையில் சிரித்து விட்டு வரலாம். 'பிளைட் நெம்பர் 420' ஒரு கிராமத்து திருமண குடும்பம் விமானமேறி அடுத்த ஊரில் நடக்கவிருக்கும் திருமணத்திற்குப் பெண்ணை அழைத்துச் செல்வதுதான் கதை! விமானத்தையே பார்த்தறியாத சரியான பட்டிக்காட்டுக் குடும்பம். நாடகம் எப்படி இருக்குமென்று கற்பனை செய்து பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்!

விசு, மௌலி, எஸ்.வி.சேகர், காத்தாடி ராமமூர்த்தி என்ற அருமையான கூட்டமைப்பு தனித்தனியாகப் பிரிந்தது.

பட்டணப்பிரவேசம், மணல் கயிறு என்று விசு தனியாக நாடகம் போடப் போய்விட்டார். ஒரு புல்லாங்குழல் அடுப்பூதுகிறது என்று மெளியும் போய்விட்டார். படங்களில் நடித்துக் கொண்டிருந்தாலும் மாலைக்காட்சியாக ஏதாவது ஒரு மண்டபத்தில் எஸ்.வி.சேகர் இன்றும் நாடகம் நடத்திக் கொண்டேயிருக்கிறார். இவரின் ஒரே நாடகத்தைப் பலமுறை பல்வேறு தமிழகப்பயணங்களில் பார்த்துள்ளேன். கதை மட்டுமே அப்படியே இருக்கும். நாடக வசனங்கள் அன்றைய சூடான நாட்டு நடப்பை அடிப்படையானதாக அமைந்து அனைத்தையும் கிண்டலடிக்கும்! சிரித்து வைக்கலாம்! இந்தவித உத்தியை 3200 முறைக்கு மேல் ரத்தக் கண்ணீர் நாடகத்தில் எம்.ஆர்.ராதா பயன்படுத்தினார்.

விசு, மௌலி எல்லாம் சினிமா பக்கம் போய்விட்டார்கள்.

விசுவுக்கு பட்டிணப் பிரவேசமும் மணல்கயிறும் சினிமாவின் வாயிலைத் திறந்து விட்டது. மௌலிக்கு ஒரு புல்லாங்குழல் அடுப்பூதுகிறது! இப்பொழுது இவர்கள் நாடகம் நடத்துவதில்லை. எஸ்.வி.சேகர் மட்டுமே இதில் விடாப்பிடியாக உள்ளார். ஆனால் இந்த துணுக்குத்தோரண நாடகங்கள் ஒரு இருபது கிலோ மீட்டர் சென்னையைத் தாண்டி நடத்தப்பட்டால் அது வெற்றிப் பெற இயலாது! ஏனென்றால் அது சென்னையில் சபாக்கள் நடத்தும் பிராமணர்கள் மட்டுமே சீசன் டிக்கெட் வாங்கி 'சிரித்துவிட்டு' வருகின்ற நாடகங்கள்.

கலையின் ஆதி வடிவங்களில் நாடகமும் ஒன்று. சிலப்பதிகாரத்தில் நாடக அரங்கு பற்றியும், திரைச்சீலைகளின் பல்வேறு அமைப்புகள் பற்றியும் சொல்லப்பட்டுள்ளன.

ஆங்கிலேயர்கள் இன்னமும் பழமை மாறாமல் இங்கிலாந்தில் சேக்ஸ்பியரின் நாடகங்களை அங்கம் நிறைந்த காட்சிகளாக நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு மாதத்திற்கு முன்பே முன் பதிவு செய்தாலன்றி டிக்கெட் கிடைப்பது குதிரைக் கொம்பு! தங்களின் மொழியையும் இலக்கியத்தையும் பாதுகாப்பதில் ஆங்கிலேயர் எப்பொழுதுமே எதற்காகவும் விட்டுக் கொடுக்காதவர்கள். நூற்றுக் கணக்கான தொலைக்காட்சி சேனல்கள் அங்கே இருக்கின்றன. ஐரோப்பா நாடுகளிலிருந்து குப்பைகளைப் போல அங்கே எல்லா நாட்டு நிகழ்ச்சிகளும் வந்து கொட்டுகின்றன. ஆனால் சேக்ஸ்பியரின் நாடகங்களுக்கான தேவையை அவர்கள் அறிந்து வைத்துள்ளார்கள்.

நாடகக் கலைஞனுக்கு மக்களிடம் கூற விஷயங்கள் இருந்து கொண்டேயிருக்கின்றன. அச்சு இயந்திரங்கள் மரபான இலக்கியத்தை வேறு திசைகளுக்குத் திருப்பியது போல நாடகங்களும் தங்களது போக்கை மாற்றவேண்டிய சூழலை தொலைக்காட்சியும், திரைப்படங்களும் ஏற்படுத்தின.

ஏதோ ஒரு வகையில் நாடகம் நடத்தப்பட வேண்டுமென்ற பிடிவாதம்தான் இன்று நவீன நாடகங்களும் தெரு நாடகங்களும் வெற்றிகரமாக நடத்த முடிந்துள்ளது. வீட்டுக்குள்ளேயே சின்னத்திரையில் ஒரு பின்தங்கிய கிராமத்து இளைஞனும் உசிலம்பட்டியிலிருக்கும் ஒரு பெண்ணும் காதல் கொள்ளும் பொழுது திடீரென்று பனிமலைகள் சூழ்ந்த சுவிஸில் ஆடிப்பாடுவதை அவனால் ரசிக்க முடிவதை மாற்றி அவனுடைய அன்றாடப் பிரச்சனைகளை அவன் முன் வைத்தே ஆக வேண்டும். இந்தக் காலத்தின் கட்டாயத்தாலேயே தமிழின் ஆதி நாடகக்கலை வடிவம் தெருக்கூத்திலிருந்து தெரு நாடகங்களாக மாற்றம்கண்டது.

மரபான இலக்கியம் நவீன- பின் நவீனத்து சிந்தனை மாற்றமடைந்துள்ளதைப்போல நாடகங்களும் அதன் தேவைகளும் மாற்றத்தை உண்டுபண்ணியுள்ளன. இனி நாடகமே இல்லை என்ற நிலையில்தான் தமிழில் நவீன நாடகங்கள் மாற்றுரு பெற்றன!

சிறுகதைகள் எழுதிக் கொண்டிருந்த ந.முத்துசாமி 'கசடதபற' 'நடை' போன்ற சிற்றிதழ்களில் நாற்காலிக்காரர், அப்பாவும் பிள்ளையும், காலம் காலமாக என்ற நாடகங்களை எழுதினார். இந்த நாடகங்கள் எழுத்தில் வந்தனவேயன்றி இதை நிகழ்த்திக் காட்டக்கூடிய நாடகக் குழுக்கள் எதுவும் அப்பொழுது இல்லை!

டில்லியில் இயங்கும் தேசிய நாடகப் பள்ளியை இந்த நேரத்தில் இங்கே நினைவு கூறுவது மிக அவசியமான ஒன்று!

தமிழில் நாடகங்கள் அருகி வந்த நிலையில் பம்பாய், கல்கத்தா, டில்லி போன்ற இடங்களில் தெரு நாடகங்கள் நடத்தினர். பதல் சர்க்கார் போன்ற வட மாநிலத்து நாடக ஆசிரியர்கள் இதில் பெரிய வெற்றியைப் பெற்றார்கள்.

பேராசிரியர் கே.ராமானுஜம் டில்லி தேசிய நாடகப் பள்ளியில் பயிற்சி பெற்று தமிழகம் திரும்பியவுடன் வரண்டு கிடந்த நாடக உலகத்துக்கு புத்துயிர் ஊட்டினார்.

நாடகம் நிகழ்த்தும் முறையில் ஏற்பட்டுவிட்ட நவீனத்துவக்களை பேராசிரியர் கே.ராமானுஜம் பட்டறைகளை நடத்தி புதிய வடிவங்கள் ஏற்பட வழி செய்தார். திறந்தவெளி நாடகங்களின் நுணுக்கங்களை இப்பட்டறைகள் விளக்கின.

பல்வேறு ஊர்களில் நாடகப் பயிலரங்குகள் நிகழ்ந்தன. இதன் காரணமாகப் புதிய நாடக வடிவங்கள் தோன்றத் தொடங்கின. ஆர்வத்தின் உந்தல் ஒருபுறமும் 'திறந்த வெளி' என்ற புதிய கோட்பாடும் நாடகக்காரர்களை அதிக ஆர்வம் கொள்ள வைத்தன.

கூத்துப்பட்டறை என்ற அமைப்பை உருவாக்கி தனது எழுத்து வடிவில் வந்த நாடகங்களை மேடைக்குக் கொண்டு வந்தார் ந.முத்துசாமி. பல்வேறு கலைஞர்கள் இந்தக் கூத்துப்பட்டறை மூலம் வெளிவந்தவர்களே.

ஒரு காலத்தில் நாடகத்திலிருந்து திரையுலகத்துக்கு வந்த சிவாஜி கணேசன், எம்.ஜி.ஆர், டி.எஸ்.பாலையா, எம்.ஆர்.ராதா, எஸ்.எஸ்.ராஜேந்திரன் போல இன்றும் பலர் நவீன நாடகங்களில் பயிற்சிப் பெற்றவர்கள் சினிமாவிற்கு வந்துள்ளார்கள். மற்றவர்களைவிட இவர்களின் நடிப்பை கூர்ந்து பார்ப்பவர்களுக்கு வேறுபாடு தெரியும்.

பசுபதி, சண்முகராஜா, கலைவாணி என்ற பலர் நவீன நாடகங்களின் வழி வந்தவர்களே.

பாண்டிச்சேரி பல்கலைக்கழகத்தில் தனிநாடகப் பிரிவையே ஏற்படுத்தி புதிய நாடகங்களையும் உருவாக்கினார் பேராசிரியரும் எழுத்தாளருமான இந்திரா பார்த்தசாரதி. இவரின் 'மழை' என்ற நாடகமும் இராமானுஜர் நாடகமும் நவீன நாடக உலகில் அதிகம் பேசப்பட்டவை. இராமானுஜர் நாடகம் பல்வேறு மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டது. இந்த நாடக நூலுக்கு ஐந்து லட்சம் ரூபாய் பரிசை சிறந்த நூலுக்கான சரஸ்வதி சம்மான் பரிசையும் டாட்டா நிறுவனம் வழங்கியது.

இதுவரையில் இருந்து வந்த நாடகப் படைப்பாற்றலை மாற்றவும், நடிகர்கள் நடிப்பை வெளிப்படுத்தும் பாணியும், நிகழ்த்தும் களம் வெளியே அமைந்ததும் நவீன நாடகங்களை புதிய களத்திற்கு இட்டுச் சென்றன.

கவிதை போல படிமங்களையும் ஏற்க வேண்டிய சூழல் நவீன நாடகத்துக்கு ஏற்பட்டது.

போதுமான நாடகங்கள் இல்லாத சூழலில் மாற்று மொழி நாடகங்களை மொழி பெயர்த்து நடத்தினார்கள். காம்யு, செகாவ், பெக்கட், அயனஸ்கோ, சார்த்தர் பிரெக்ட் போன்ற உலக அளவில் பேசப்பட்ட ஆசிரியர்களின் எழுத்துக்கள் தமிழ் நாடக மேடைகளை அலங்கரித்த அதே வேளை கிரிஷ்கர் நாட், பாதல் சர்க்கார், சுரேந்திர வர்மா, சங்கரப் பிள்ளை என்ற இந்திய அளவிலும் நாடகப்பசிக்குத் தீனி போட்டன.

1996ம் ஆண்டு இலங்கையைச் சேர்ந்த தாசீயஸ் சென்னையில் 'நாராய் நாராய்....' என்ற அமைப்பின் வழி இலங்கையில் அவர் நடத்திய மூன்று நாடகங்களை தமிழகம் முழுவதும் அரங்கேற்றினார். இதில் இரண்டு நாடகங்களையும் அதை ஒட்டிய கருத்தரங்கிலும் கலந்து கொள்ளும் வாய்ப்பு எனக்கு ஏற்பட்டது. பொறுத்தது போதும் மற்றும் எந்தையும் தாயும் என்ற இரண்டு நாடகங்களிலும் தமிழகத்துக்கு புதியனவாக இருந்தன.

உலகின் பல பாகங்களுக்குப் புலம் பெயர்ந்து போய்விட்ட இலங்கை நடிகர்களை சென்னைக்கு வரவழைத்து அந்த நாடகங்கள் நடத்தப்பட்டன.

மரபான பழைய கூத்துமுறைகளையும் இன்றைய நவீனத்துவத்தையும் ஒன்றாக்கி அந்த நாடகங்களுக்கு வடிவம் கொடுத்திருந்தார்.

இலங்கையில் மௌனகுரு போன்ற நாடகப் பேராசிரியர்கள் இலங்கையின் பழைய கூத்துவகைகளை உள்ளடக்கி நவீனப்பானியில் நாடகம் நடத்துவதாகக் கேள்விப்பட்டுள்ளேன். அண்மையில் பேராசிரியர் எம்.ஏ.நுஃமான் வழி எனக்கு அவரின் நாடகம் பற்றிய ஆய்வுக் கட்டுரைகள் அடங்கிய நூலை அனுப்பியிருந்தார்.

இதில் இலங்கை நாடகங்கள் பற்றி விரிவாக அறிய முடிந்தது.

தாசீயசின் 'இனிப் பொறுப்பதில்லை' நாடகம் நிலவுடையாளார்களின் அதிகார குரலும் அதை வென்றெடுக்கிற சாதாரண பட்டாளியின் வெற்றியையும் காட்டுகிறது. ஆனால் நாடகத்தின் உள்ளீடாக சிங்கள-தமிழர் பிரச்சனை தான் அது என்று எனக்குச் சொல்லாமல் சொல்லியது. நாடகத்தின் எந்த இடத்திலும் சிங்களவர்-தமிழர் பற்றியெல்லாம் அது வாய் திறக்கவில்லை. இந்நாடகத்தை எந்தவித தடையுமின்றி கொழும்பு அரசாங்கத்தின் அனுமதியோடுதான் அவர் இலங்கையில் நடத்தியுள்ளார்.

2006ம் ஆண்டுக்கான கனடா நாட்டில் வழங்கப்படும் இயல் விருதுக்காக என்னையும் ஒரு நீதிபதியாக நியமித்திருந்தார்கள். ஐந்து பிரபலமான எழுத்தாளர்களுக்கிடையில் தாசீயசின் பெயரும் இருந்தது. மூன்று நீதிபதிகளில் நானும் ஒருவன். மற்ற இருவரும் வெவ்வேறு நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள். பெரும்பான்மை வாக்குகள் பெறுபவருக்கே இயல் விருது வழங்கப்படும்.

நாடகத்துக்காக தன்னையே அர்ப்பணித்தவர் தாசீயஸ். புலம் பெயர்ந்து வாழ்ந்தாலும் அங்கேயும் நாடகம், நடிப்பு என்றே வாழ்ந்து வருகிறார். உண்மையில் நாடகம் இப்பொழுது பொருள் ஈட்டும் தொழிலாகவும் இல்லை. அவரின் நாடகம் பற்றிய விடாப்பிடியும்', சென்னையில் நான் பார்த்த அவரின் நாடகமும் அவரையே அப்பரிசுக்கு சிபாரிசு செய்யும்படி என்னைத் தூண்டியது. எத்தனையோ பிரபலமானவர்க்கிடையில் அவரே பரிசு பெற்றது எனக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியை அளித்தது.

இலங்கை நாடகங்களும் இன்று ஓரளவு நவீனத்தன்மைகளை உள்வாங்கிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. இலங்கையில் கொழும்பு நகரின் ஒரு பேருந்து நிலையத்தில் சிங்கள தெரு நாடகம் ஒன்று நடந்து கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். எனக்கு முக்கிய வேலை இருந்தாலும் அதை தள்ளி வைத்து விட்டு ஆட்டோவை விட்டிறங்கி நாடகம் நடக்கும் இடத்தை அடைந்தேன்.

நாடகம் சிங்கள மொழியில் நடந்து கொண்டிருந்தது. நாடக ரசிகர் ஒருவர் தமிழில் எனக்குப் பக்கத்தில் தன் நண்பருக்கு மொழி பெயர்த்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது எனக்கு வாய்ப்பாக அமைந்து விட்டது.

எமதர்ம ராஜன் அன்று இறந்தவர் ஒவ்வொருவருக்கும் தண்டனை கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறான். ஒருவனைப் பிடித்து வருகிறார்கள். இவன் செய்த குற்றம் என்ன வென்று எமன் கேட்கிறான்.

"பயங்கரக்குற்றம் பிரபு! இவன் தனி நாடு கேட்கிறான். நாட்டைப் பிரிக்கப் பார்க்கிறான்".

"அவனை கடைசியாக விசாரிக்கிறேன், தனியாக நிற்க வை".

அன்றைய எல்லா விசாரணைகளும் முடிந்து மீண்டும் அந்த தமிழனை அழைத்து வருகிறார்கள்.

இந்த இடத்தில் அந்த நாடகத்தின் உத்தி மேலோங்கி நின்றது.

அந்தத் தெரு நாடகத்தை பெரும்பாலும் சிங்களவர்களே ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

நாடகம் தண்டனை வழங்குவதிலும் பல்வேறுபட்ட சமூகப் பிரச்சனைகளை முன் வைத்தது.

ரசிகர்கள் அனைவருக்கும் அந்தத் தமிழனுக்கு என்ன தண்டனை தரப்போகிறான் எமன் என்பதில் அதிக ஆர்வம் இருந்தது. அந்த ஆர்வத்தை மெல்ல மெல்ல வளர்த்தது நாடகம்.

எமன் ஆவேசப்பட்டு ரசிகர்கள் பக்கம் திரும்பி "இவன் இப்படி தனி நாடு கேட்பதற்கு நீங்கள்தான் காரணம். அவனுக்குச் செய்த அநியாயம் கொஞ்சமா?" என்று கேட்டு விட்டு சிங்களவர்கள் தமிழர்களுக்கு செய்த அட்டூழியங்களை ஒவ்வொன்றாக அடுக்கி இறுதியில் அவனை சொர்க்கத்திற்கு அனுப்புகிறான்.

இந்த நாடகம் நவீன சிந்தனை கொண்ட ஒரு சாதாரண தெரு நாடகமாக எப்படி ஏற்பது? மக்களின் பிரச்சனையை இனம், மொழி பார்க்காமல் ஒரு சிங்களவனால் கூட சொல்ல முடிந்துள்ளதே!

மதுரையிலிருந்து கவிஞர் தேவேந்திர பூபதியோடு அவரின் காரிலேயே நாகர் கோயிலில் காலச்சுவடு ஏற்பாடு செய்திருந்த நாடக விழாவிற்குச் சென்றேன்.

நவம்பர் 24,25,26-2007இல் மூன்று நாட்கள் இந்துக் கல்லூரி திடலில் நாடகம் நடந்தது. நான் மலேசியாவிலிருந்து புறப்படுவதற்கு முன்பே என்னை அந்த நாடக விழாவிற்கு அழைத்திருந்தார் காலச் சுவடு கண்ணன்.

காலச் சுவடு அறக்கட்டளை, தேசிய நாடகப்பள்ளி, இந்துக் கல்லூரி மூன்றும் இணைந்து அந்த நாடக விழாவை ஏற்பாடு செய்திருந்தது.

முதல் நாள் முதல் நாடகமாக பிரளயனின் 'மாநகர்' என்ற நாடகம் நிகழ்ந்தது. இன்று நவீன நாடகவுலகில் பிரளயனின் பெயர் மிகவும் பிரசித்தம். அன்பே சிவம் படத்தில் கமலஹாசன் ஒரு தெருநாடகம் நடத்துகிறார். அதை எழுதியவர் பிரளயன்தான். அதில் நடித்தும் உள்ளார்.

பிரளயன் தவில் அடித்துவர பின் தொடர்பவர்கள் பதினைந்து பேர் வரிசையாக வருகிறார்கள். அதில் நான்கு பேர் மட்டும் பார்வையாளர்கள் முன் தோன்றி சென்னையிலுள்ள உழைப்பாளர் சிலை போல ஒரு தோற்றத்தை ஏற்படுத்தி அது சென்னையில் நடக்கும் ஒரு சம்பவம் என்பதை படிமமாகக் காட்டுகிறார்கள்.

நவீன நாடகத்தில் இது தான் குறியீடு! வசனத்தில் இருப்பதைவிட செய்கைகளாலேயே நாடகத்தின் மையக்கருவை வெளிப்படுத்துவது.

பாதாளச் சாக்கடையில் ஒரு குழந்தை விழுந்து கிடப்பதைப்பலரும் பார்க்கிறார்கள். அதன் நாற்றத்தை மூக்கைப் பிடித்தும் தலையைத் திருப்பியும் வெறுப்பை வெளிப்படுத்துகிறார்கள். சாக்கடை துப்புரவுத் தொழிலாளி அந்தக் குழந்தையை தூக்கித் தரையில் போடுகிறார். குழந்தை என்ற பாத்திரம் விளக்கப்படுகிறதேயன்றி உண்மையில் அங்கே குழந்தையில்லை.

இந்தச் சமயத்தில் 'மல்லிகா, மல்லிகா' என்றழைத்தவாறு அந்தக் குழந்தையின் தாய் அங்கே வருகிறாள். அடையாளங்கள் சொல்லி 'பார்த்தீர்களா' என்று கேட்கிறாள். அனைவருமே கையை விரித்து விடுகிறார்கள். அவர்களுக்கு இறந்த குழந்தையைவிட தண்ணீர் கொண்டு வரும் லாரியே முக்கியமாகப்படுகிறது. தண்ணீர் லாரி வருவது போல் அனைவரும் ஓடுகிறார்கள். அந்தத் தாய் 'மல்லிகா மல்லிகா' என்று உரத்த குரலெழுப்பியவாறு குழந்தையைத் தேடிக் கொண்டே போகிறாள். நாடகம் முடிந்து விடுகிறது.

அன்றிரவு முழுவதும் என்னால் தூங்கமுடியவில்லை. அந்தத் தாயின் 'மல்லிகா மல்லிகா' என்ற குரல் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. நவீன நாடகத்தின் தாக்கம் இதுதான். ஒரு நகர்புற வாழ்க்கையில் அவரவர் பிரச்சனை அவரவருக்கு. இறந்து கிடப்பது ஒரு குழந்தை என்றாலும் அதுவும் ஒரு பூனையோ, தவளையோ, எலியோ இறந்து கிடப்பது போல்தான். குறைந்த நேரத்தில் அனைவரின் மனதிலும் ஒரு கனம் மனித நேயத்தை தட்டியெழுப்பிய நாடகம் இது.

மற்றொரு நாடகம், காலத்துப்பட்டறையினர் நடத்தினார்கள். சுந்தர ராமசாமியின் 'சீதை மார்க் சீயக்காய்த்தூள்' என்ற புகழ்பெற்ற சிறுகதையை நாடகமாக்கியிருந்தார்கள். ஒரு ஓவியக் கலைஞனின் திறன் எப்படி வியாபாரப் பொருளாக விளம்பரக் கவர்ச்சியாக மாற்றப்படுகிறது என்பதை மிக நேர்த்தியாக காட்டியிருந்தார்கள்.

அடுத்து பிரளயனின் 'பயணம்' என்ற நாடகம் பல்வேறு வாழ்க்கைப் புறக்கணிப்புகளுக்குப் பிறகு பிழைப்புத் தேடி நகரத்துக்குக் குடி பெயரும் கிராமத்து மக்கள் பெருநகரத்தில் தங்குமிடமின்றி குடிசை போட்டு வாழ முயல்வதையும் அதிகார வர்க்கம் சுவர்களை விரட்டியடிப்பதையும் அந்த கிராமத்து மக்களின் குமுறல்களையும் நாடகம் விளக்குகிறது. எனக்கு இந்த நாடகம் நமது நாட்டோடு ஒட்டிப்பார்க்க முடிந்தது. நகராண்மைக் கழக வீடுகளுக்காக அவர்கள் படும் சிரமங்களே என் கண்முன் நின்றது.

இந்நாடக விழாவில் பல நாடகங்கள் இடம் பெற்றன. இதில் ஒரு மாதகாலமாக இந்துக் கல்லூரியில் தங்கி நாடகப்பயிற்சி பெற்ற மாணவர்கள் நடித்த ஜெர்மன் மூலத்திலிருந்து தமிழுக்கு ப.இராமசாமி கொண்டு வர சண்முகராஜா இயக்கியிருந்தார்.

சண்முகராஜா திரைப்படங்களில் நேரமின்றி நடித்துக் கொண்டிருந்தாலும் (சிவாஜி படத்தில் போலிஸ் இன்ஸ்பெக்டர், அந்நியனில் ரயில் பயணிகளுக்கு சாப்பாடு சப்பளை செய்யும் குத்தகைக்காரர், எண்ணெயில் பொறிக்கப்படுபவர்) நாடகமே உயிர் போல செயல்படுகிறார். நாடகங்களுக்கு மதுரைதான் தாய் வீடு போல அதனால் சென்னையில் ஒரு அறையெடுத்து நடித்து விட்டு உடனே மதுரைக்கு ஓடி வந்து விடுகிறார். தேசிய நாடகப் பள்ளியில் பயிற்சி பெற்றவர். சினிமா நடிகன் என்ற பந்தாவெல்லாம் அறவே இல்லாதவர். நாடக விழா நடந்த அந்த மூன்று நாட்களும் ஒரு பழைய ஜீன்ஸூம் பனியனுமாக பம்பரமாகச் சுழன்று கொண்டிருந்தவர் கடைசி நாளன்று நாடகம் முடித்து மறுநாள் பம்பாயில் அவருக்கு ஒரு படத்துக்கு டப்பிங் பேசுவதற்காக ரயில் பிடித்து சென்னை சென்று விமானத்தைப் பிடிக்க வேண்டிய சூழலில் அந்தப் பதற்றம் சிறிதுமின்றி 'திருப்பிக் கொடு' என்ற அவர் இயக்கிய நாடகம் மட்டுமின்றி எல்லா நாடகங்களுக்கும் ஓடி ஓடி வேலை செய்தார்.

வேலு சரவணனின் பெயர் நவீன நாடக உலகில் மிகவும் பிரபலம். கடல்பூதம் என்ற சிறுவர் நாடகத்தை அவரே இயக்கி நடித்தார். வந்திருந்த குழந்தைகளை பங்கேற்க வைத்த அந்த உத்தி அபாரம்.

கண்ணாடி கலைக்குழ மனசின் அழைப்பு என்ற நாடகத்தை முற்றிலும் அரவாணிகளே நடத்தினார்கள். சமூகத்தில் அரவாணிகள் எப்படியெல்லாம் புறக்கணிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதை விளக்கிய இந்நாடகம் நடிப்பைவிட வசனங்களே அதிகம் கொண்டதாக இருந்தது. அ.மங்கை எழுதி இயக்கியிருந்தார். இந்த அரவாணிகளில் முக்கால்வாசிப் பேர் படித்து பட்டம் பெற்றவர்கள் என்பதை அறிந்த பொழுது இரண்டாம் நாள் நிகழ்வில் சிறப்பு வருகையாளர் என்னும் வகையில் என்னைப் பேச வைத்து பொன்னாடைப் போர்த்தினார்கள். அந்தப் பொன்னாடையை அவர்களுக்கே கொடுத்து விட்டேன்.

நவீன நாடகம் பல்வேறு தளங்களில் சமூகப் பிரச்சனைகளை முன்வைத்து அலசுகிறது. அரங்கம் ஒளி, ஒலி, சீன் செட்டிங் எதுவும் தேவையில்லை. எந்த இடத்திலும் நடத்தலாம். மேடை நாடகங்கள் நின்றுவிட்ட நிலையில் இந்த நவீன நாடகங்கள் நமது நாட்டிற்கு மிக ஏற்றதாகவே எனக்குப்பட்டது. செலவுகள் மிகமிகக் குறைவு. மக்களிடம் நேரிடையாகப் பேச முடிகிறது.

நவீன நாடகக் கலைஞர்கள் பணத்திற்காக மட்டுமே நாடகம் போடுபவர்கள் என்று சொல்லிவிட முடியாது. நாடகத்தின் மேல் ஒரு வெறியே அவர்களிடத்தில் காணமுடிகிறது.

1995ம் ஆண்டு சென்னை ராயப்பேட்டையில் ஒரு அரசியல் கட்சிக்கு எதிரான தெரு நாடகம் நடந்தது. அது ஒரு இடைத்தேர்தல் நேரம். ஆளும் கட்சியை நாடகத்தில் கிண்டலடித்து கதாநாயகன் நடித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது அவரை அங்கே அடித்தே கொன்றுவிட்டார்கள். மற்நாள் அதே மார்க்கெட்டுக்கு எதிரில் நாடகம் நடப்பதாக அறிந்து நான் போய்ப்பார்த்தேன். முதல் நாள் நாடகத்தில் நடித்து கொலை செய்யப்பட்டவரின் மனைவி ஆண் வேடம் பூண்டு நாடகத்தை அதைவிட உணர்ச்சிகரமாக நடத்திக் கொண்டிருந்தார். அந்த நாடகத் தாயை நினைத்து என் கண்கள் குளமாயின!

நவீன நாடகத்தை அவர்கள் எந்த இடத்திலும் நடத்தத் தயாராக இருந்தார்கள். கருத்துகள் மக்களையடைய வேண்டுமென்பதே அவர்களின் குறிக்கோளாக இருந்தது.

1996ல் சென்னையிலிருந்து ஒர் இரவு பஸ்ஸில் தேவ கோட்டைக்குப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன். பஸ் சிறிது தூரம் சென்றதும் பஸ் பயணிகளாக வந்த நால்வர் பேருந்திலேயே நாடகம் நடத்தினார்கள். இது எனக்கு பெரிய ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது. பஸ்ஸில் பயணித்த அந்த நாற்பது ரசிகர்களிடம் தங்களது நாடகக் கருத்துப் போய்ச் சேர்ந்தால் போதுமென்று அவர்கள் நினைத்திருக்கலாம்.

தமிழகத்தில் நாடகங்கள் நவீன உருவம் பெற்றுவிட்டன.

மக்களிடம் சொல்வதற்கு நமக்கும் நிறைய விஷயங்கள் இருக்கின்றன. மலேசியாவில் நவீன நாடகங்கள் பற்றி நாமும் சிந்திக்க வேண்டிய முக்கிய நேரம் இது. நமது சமூகத்துக்குச் சொல்ல வேண்டியது நிறையவே உள்ளது!

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768