வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

தொடர்

செம்புழுதி மழைச்சாரலில் கரைந்துருகும் காலம்! - (5)

அம்மாவின் கோகெட் வெட்டும்

'கொங் யெட்டின்' மணிப்புறா கூடுகளும்

சீ.முத்துசாமி

ஏணிக்கோட்டு மரங்களை வெட்டுவதில் ஒரு வசதி இருந்தது. வசதிப்பட்ட இடத்தில் கீறிக்கோடிழுத்து பாலைக் கறக்க பரிபூரண சுதந்திரம் கொடுத்திருந்தது நிர்வாகம். மரத்தின் அடி தொடங்கி அதன் கிளைகள் வரை கோடுகள் குறுக்கமறுக்க ஓடத் தொடங்கி இருக்கும். தீம்பார் சுற்றிப் பார்க்க வரும் கங்காணியோ கிராணியோ கோகெட் வெட்டுப் பக்கம் தலைவைக்க மாட்டார்கள். பட்டையைச் சீவ மரத்தில் விழும் காயங்களைப் பற்றிய கவலையே இல்லாமல் சீவித் தள்ளலாம். மாசம் முடிய பொட்டு வைக்கிற வேலை இல்லை.

உயரத்தில் பிரியும் கிளை வரை நீண்டு கிடக்கும் வெட்டுக் கோடுகளைத் தரையில் நின்று சீவ இயலாது. ஓரளவுக்கு மேல் கத்தி எட்டாது. அதற்கு ஏதுவாய் ஏணி இருந்தது. கனமான ஏணி. முரட்டு சட்டங்களால் ஆன ஏணி. குறைந்தது ஆறு முதல் பத்துப் படிகள் வரை இருக்கும். மரத்தை அணைத்து நிற்க ஏதுவாயும், ஏறி நின்று மரம் சீவ வசதியாயும் அதன் மேல் பாகத்தில் பலகைப் பொருத்தப்பட்டிருக்கும். அம்மாவுக்கு ஒத்தாசையாய் அதனைத் தூக்க முயன்று நான்கு மரங்களைத் தாண்டி எப்பவுமே போக இயன்றதில்லை. ஆனால், அம்மா சலிக்காமல் அதனைச் சுமந்து காடு மேடெல்லாம் திரிந்தாள். இடது தோளில் அதனைச் சாய்த்து வைத்து பிள்ளையைச் சுமப்பது போல் சுமந்து போவாள். அதன் நீண்ட கால்கள் மரத்து வேர்களிலும் புதர்களிலும் இடறியபடி அம்மாவை அலைக்கழிக்கும்.

வெளிப்புறம் அகட்டிய பாத அமைப்பு அம்மாவுடையது. வாத்துக்களின் பாத அமைப்பை ஒத்திருந்தது எனலாம். அதன் விளைவு நடையில் ஒரு சுணக்கமும் வேகக் குறைவும் காணப்படும். அதிலும் ஏணி சுமை தோள்களில் ஏற நடையில் மேலும் சுணக்கம் தெரியும். இடது தோளைத் தவிர்த்து வலது தோளில் அம்மா ஏணி சுமந்து பார்த்த நினைவில்லை. அதன் காரணம் அம்மாவுக்கு இருந்த இடது கைப் பழக்கமாக இருக்க வேண்டும். அப்போது புரியவில்லை. இப்போது புரிகிறது. அம்மா இளமரத்திலிருந்து முற்றின ஏணிக்கோடு வெட்டுக்கு மாற்றப்பட்ட காரணமே அவளுக்கிருந்த இடதுகைப் பழக்கமாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்.

பெரும்பாலும் வலது கைப் பழக்கமுள்ளவர்களை மனதில் வைத்தே தயாரிக்கப்படும் அன்றாட உபயோகத்திற்கான பொருட்களில் பல இடது கைப் பழக்கமுள்ளவர்களின் உபயோகத்திற்கு முழுமையாய் ஒத்துழைப்பதில்லை. சிரமப்பட வைக்கும். எத்தனைக் கவனமாய் வேலை பார்த்தாலும் தவறுகள் நேர இடமளிக்கும். அதனாலேயே, அம்மா சீவிய இளமரங்களில், கவனமாய் சீவியும் காயங்கள் அதிகமாய் விழுந்து விட்டிருக்கிறது. கண்களை அகல விரித்து குற்றம் தேடும் கங்காணியின் கண்களில் பட்டு நிறைய சிவப்புக் கோடுகளை பெற்றுக் கொடுத்து, முற்றின மரத்திற்குத் துரத்தியிருக்கிறது. அம்மாவுக்கு இதெல்லாம் புரிந்திருக்க நியாயமில்லை என்பதால், மரத்தில் அதிகமாய் விழுந்த காயங்களுக்கு தனது திறமையின்மையே காரணமென்று சொல்லி அவள் தன்னையே நோந்து கொள்வதை பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன்.

ஏணியை மல்லுக்கட்டித் தோளில் சுமந்து ஒவ்வொரு மரமாய் நகரும் அம்மாவைப் பார்க்க அடிமனசில் வலிக்கும். பாதி மரம் முடிவதற்குள் அம்மாவின் நடையில் தள்ளாட்டம் தெரியும். ஒவ்வொரு பத்தியின் கடைசியிலும் ஏணியை மரத்தோடு சாய்த்து, மரத்து வேரில் பொசுக்கென உட்கார்ந்து விடுவாள். சீரற்று வரும் மூச்சை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு மீண்டும் தொடர சிறிது நேரமாகும். அந்த இடைவெளியில், வாயில் அடக்கி வைத்திருக்கும் வெற்றிலையைத் துப்பிவிட்டு, இடுப்பில் செருகி வைத்த சுருக்குப் பையை உருவி எடுப்பாள். திறந்து, நல்ல வெற்றிலையாக இரண்டோ மூன்றோ எடுப்பாள். அதன் முனையிலிருக்கும் காம்பைக் கிள்ளி எறிவாள். சுருக்குப் பையில் எப்பவும் இருக்கும் கொஞ்சம் வெற்றிலை, சுண்ணாம்பு, பாக்கு, கத்தகாம்பு எல்லாம்.

ஒவ்வொரு மரத்தை சீவி முடிப்பதும் அவளுக்கொரு போராட்டமாகவே இருந்திருக்க வேண்டும். முதல் வேலையாய், ஏணியை மரத்தில் சாய்த்து வைத்து, கீழே தரையில் நிற்கும் அதன் இரு கால்களைப் பார்ப்பாள். கால்கள் சமதரையில் நிற்க வேண்டும் என்பது கட்டாயம். ஏப்பைசாப்பையாக நின்றால் இரண்டாவது படியில் கால் வைக்கும்போதே புரட்டித் தள்ளிவிடும். கிழட்டு மரங்கள் என்பதால் மரத்தைச் சுற்றிலும் வேர்கள் பருத்து புடைத்து ஓடும். சமதளம் கிடைப்பது சிரமம். முன்னும் பின்னும் நகர்த்திதான் சரிசெய்து வைக்க வேண்டும். பின் ஒவ்வொரு படியாய் ஏறி மேல் பலகையில் கால்களை வைக்கிற நேரம் மீண்டும் மூச்சுவாங்கும். கொஞ்சம் ஓய்வு தேவைப்படும். கைகளை மடக்கி நீட்டி உதறிக் கொள்வாள். உடலின் எடை எந்தவொரு பக்கத்திலும் கூடுதலாய் போகாமல் கவனமாய் கால்களை அகட்டி சமன் செய்துகொள்வாள். பின் அண்ணாந்து, நீளமான கம்போடு பிணைக்கப்பட்ட கத்தியை தூக்கிப் பிடித்து வெட்டுவதற்கான வாட்டம் பார்ப்பாள். சரியான இடத்தைத் தேர்வு செய்த பின், முதிர்ந்து வறண்ட பட்டையில் வைத்து பலம்கொண்டு அழுத்தி இழுக்க அம்மாவின் உடல் குலுங்க சேர்ந்து ஏணியும் தள்ளாடும்.

நிரையில் பத்து மரங்களுக்கும் குறைவில்லாமல் அம்மாவின் செல்ல மரங்களாக இருந்தன. அவை ஒவ்வொன்றிலும் நான்கைந்து பால்மங்குகள் இருந்த நினைவு, அதில் வாளிக்கடை மரம் விசேஷம். பாதி நிரை வெட்டி முடிய அம்மா வாளிக்கடைக்கு ஓடுவாள். அவள் போவதற்குள் பால்மங்கு நிறைந்து வழியத்தொடங்கியிருக்கும். மாற்று மங்கை வைத்துவிட்டு பூரிப்புடன் வருவாள். பால் சுரந்ததற்கு ஏற்பவே இருந்தது அதன் உருவமும். இரண்டு பேர் எதிரும்புதிருமாக கைகோர்த்து அதனைக் கட்டிப் பிடிக்க, பிடிக்குள் அடங்காமல் திமிறி நிற்கும்.

பால்மங்கை இடுப்பில் வைத்து அழுத்திப் பிடித்தபடி, விரல்களை உள் நுழைத்து சுழற்றி இழுத்த மாத்திரத்தில் மூச்சைத் திணறடிக்கும் வீச்சத்துடன் பிய்ந்து வரும் கெட்டிப்பால். இன்னும் கெட்டித்துப் போகாமல் சில துளி பாலாவது அடிப்பகுதியில் தேங்கிக் கிடக்கும். இழுக்கிற வேகத்தில் கூட வந்து முகத்தில் தெறிக்கும். சில துளிகளாவது வாய்க்குள்ளும் புகுந்துவிடும். நாக்கைச் சுழற்றி பலமுறை காறித் துப்பினாலும் வாய்க்குள் நாற்றம் போகாது. அதனாலேயே பால்மங்கை கவனமாய் தள்ளிப் பிடித்து இழுத்து பைக்குள் போட்டு, பின் மீண்டும் குனிந்து கோட்டுப்பாலை உரித்தெடுக்க வேண்டும். அதன் முனையிலிருந்து தொடங்க வேண்டும். பால் இறங்கும் பஞ்சரின் முனையில் தொங்கும் அதன் முனை. நெருடி உருவியெடுத்து மெதுவாய் இழுக்க, கோட்டுப்பால் பிரிந்து வரும். ஒரு நீண்ட புழு போல் கைக்குள் வரும். கூடவே தொடரும் கோட்டுப்பால் உரிந்துவரும் வெட்டுவாயில் பால்முத்துக்கள், பின்னால் அம்மா நடந்து வரும் காலடி கேட்க அடுத்த மரம் பார்த்து ஓட வேண்டும். முகிழ்க்கும் வெண்முத்துக்களை பார்த்திருக்க அவகாசம் போதாது.

இந்த வெண்முத்துகளுக்கு நிகராய் அந்த ரப்பர்க்காட்டு வெளியில் என்னை வலுவுடன் ஆக்கிரமித்திருந்த மற்றொரு விஷயமும் இருந்தது. அது ரப்பர்க்காட்டு வெளியில் காற்றின் துணையோடு அலைந்த அந்தக் குரல், ஏகாந்தமும், தனிமையின் தவிப்பும், விவரிக்கவொண்ணா ஏக்கமும் ஒருசேர கலவையிட்ட அமானுஷ்யக் குரல். குரல் வரும் திக்கில் அண்ணாந்து பார்க்க ரப்பர் மரங்களின் அடர் இலைகளினூடே அதன் உருவத்தை நெருக்கத்தில் பார்த்த நினைவில்லை. தனிமை விரும்பிகள். வீட்டுவாசலில் தேங்காய் மட்டை கூடுகளில் வாழ்ந்த மனித நேசம் விரும்பிய சிட்டுக்குருவிகள் போல் அல்ல இவை. மனிதர்களிடமிருந்து தூர விலகி இருப்பதையே ஒரு பாதுகாப்பாக உணர்ந்த ஏகாந்த பிரியர்கள். தவிட்டு நிறத்தில் உடலில் வெண்புள்ளிகளை வாரிக்கொட்டிக் கொண்டு தரையில் ஜோடியோடு இரை தேடியலையும். சிறு சப்தத்திற்கும் குபீரென மேலெழும்பி பறந்து போகும்.

நமது ஜீவனில் எங்கோவொரு மூலையில் உறங்கும் அமானுஷ்ய ஏகாந்த உணர்வை தொட்டு மீட்டி உயிர்த்தெழச் செய்யும் அதிசயக் குரலைக் கொண்டிருந்தன. அதன் குரலில் இழையும் குக்கூ எனும் மொழியில் கலந்து வரும் மென்சோகம் ஒரு வினாடிப் பொழுதேனும் மெய்மறந்த தியான நிலையில் எவரையும் ஆழ்த்திவிடும் ஆற்றல் கொண்டவை. அதிலும் அதிகமாய் மனித வாடை கண்டிராத தொலைதூர வனாந்திரப் பகுதிகளில், சுதந்திரமாய் மிதந்து அலையும் அதன் மென் குரல் ஒருவகை (haunting) உணர்வலைகளை மனசின் அடி ஆழத்துள் எழுப்பி கிறங்கடிக்கும்.

அந்தக் குரலின் ஈர்ப்பு மிகச் சிறுவயதிலேயே என்னுள் வேர்விடத் தொடங்கிவிட்டது என்பதன் அடையாளமே, அந்த நாட்களில், எனது பொழுதின் பெரும்பகுதி அகேன் கடை வாசலில் கழிந்ததும், கொங் யெட்டுடன் சேர்ந்து கொண்டு மணிப்புறா தேடி காடுமேடெல்லாம் அலைந்து திரிந்ததும்.

அவனுக்கு மூன்று வகைப் பைத்தியங்கள் இருந்தன. ஒன்று இந்தப் புறா, சண்டைக் கோழி வளர்ப்பு. இன்னொன்று உடலைக் கட்டுமஸ்தாக ஆக்கும் விஷேச உடற்பயிற்சிகள் செய்வது. அதற்காக கடையில் ஒரு மூலையில் பயிற்சிக்குத் தேவையான இரும்புச் சாதனங்கள் குவிந்திருக்கும். மணிக்கணக்கில் பலு தூக்கி தனது உடலை வளப்படுத்த உழைத்தான். அதன் பலனை மிகக் குறுகிய காலத்தில் கண்டான் என்றே சொல்ல வேண்டும். அவன் புஜத்தில் தசைக் கூட்டம் அணிவகுத்து புடைத்து நின்றது.

கைகளை மடக்கி புஜ தசைநார்களை உப்ப வைத்து, 'தவக்களய தொட்டு பாரு.... நல்லாருக்கா சொல்லு...' என்று முகமெல்லாம் பெருமை பொங்க சிரிப்பான். சந்தேகமே இல்லாமல், அவன்தான் அப்போது எங்கள் தோட்டத்தில் ஆணழகன். அதிலும் வத்தலும் தொத்தலுமாய் இருந்த என்னைப் போன்ற நோஞ்சான்களுக்கு அவன் ஒரு வீரப் புருஷனாகவே இருந்தான். அவனுக்கான எடுபிடி வேலைகள் செய்வதை பெருமையாக நினைத்திருந்தோம். தனது உடல் வனப்பை பறைசாற்ற அவன் அடிக்கடி ஒரு குட்டைச் சிலுவாரை மட்டுமே உடுத்தி மாலை வேளைகளில் லய உலா போவான். தமிழை இலக்கணப் பிழை இல்லாமல் அட்சர சுத்தமாய் பேசிய சீனர் குடும்பம் அது. அதிலும் அந்தக் கடைக்கார அகேனின் உச்சரிப்பு மகா சுத்தம். ஒவ்வொரு சொல்லாய் நிறுத்தி ஏற்ற இறக்கத்துடன், கேலி மினுங்க அவர் பேசும் அழகை ரசிக்காதவர் அங்கே எவருமிலர் என்றே சொல்ல வேண்டும். அங்கேயும் ஒரு குறை இருக்கவே செய்தது. அவர் மனைவி மட்டும் கடைசி வரை தமிழை ஒழுங்காகப் பேசக் கற்றுக் கொள்ளவில்லை. கொச்சைத் தமிழிலேயே காலத்தை ஓட்டினார்.

கடைக்கு மேற்புறம் சில அடிகள் தள்ளி, நீளவாக்கில் ஒரு லயம். நான்கு வீடுகள். அதற்குப் பின்புறம் மூன்று லயங்கள். இந்த லயங்களின் கடைசி வீடுகளைத் தொட்டு சரிந்து இறங்கும் சிறு பள்ளம். அதில் கிழக்குப் பக்கமிருந்த தீம்பாருக்குள்ளிருந்து ஓடிவரும் சின்ன ஓடை. அந்தப் பக்கத்தில் ஒரு லயம். இது பன்னிரண்டு வீடுகளை ஒரே வரிசையில் கொண்டிருந்த லயம்.

இரண்டு பகுதியையும் இணைக்கும் பாலமாக ஓடைக்கு மேல் ஒரு நீண்ட குறுகளான மரக்கட்டை. ஒவ்வொரு அடியாய் கவனமாய் எடுத்து வைக்க வேண்டும். சற்று பிசகினாலும் தடுமாறி கீழே விழ வேண்டும். அது போல இரண்டு பாலங்கள் இருந்தன. கீழ் பக்கமிருந்த பாலத்திற்கு சற்று முந்தி, நடைபாதைக்கு சற்றே தள்ளி இருந்தது தோட்டத்துக் கிணறுகளில் ஒன்று. சதுர வடிவில் நெஞ்சளவுக்கு கற்சுவர் எழுப்பி குறுக்கே சட்டம் வைத்து கயிறு வாளி தொங்கும். ஓடையை ஒட்டி இன்னுமொரு நூறு அடி தள்ளி இருந்தது இன்னுமொரு கிணறு. முதல் கிணற்றை விட இரண்டாம் கிணற்றில் நீர்வளம் கூடுதலாக இருந்தது. வெயில் காலத்திலும் நீர் வற்றாமல் சுரந்தது.

கேணிக்கு ஒரு ஐம்பதடி தூரம் தள்ளி மேடான பகுதி. அதில் செங்குத்தாக சரிந்து இறங்கி ஓடையில் இணைந்தது பெரிய அல்லூர். லயங்களிலிருந்த சிறு அல்லூர்கள் கழிவு நீரைக் கொண்டு வந்து ஒட்டுமொத்தமாய் சேர்த்த இடம். பெரிய அல்லூரின் பயன்பாட்டில் மேலுமொரு சிறப்பிருந்தது. பொழுது போவதற்குள் தோட்டத்துக் கக்கூஸ் தரையெல்லாம் நிறைந்து உள்ளே நுழைந்து கால் வைத்து உட்கார இடமில்லாமல் போயிருக்கும். அதோடு, பல மாதங்கள் கழிவைச் சேர்த்து புழு வைத்து அழுகல் நாற்றம் குடலைப் புரட்டும் மலக்குழி ரெண்டுக்குப் போக ஏற்ற இடமல்ல. ஆபத்து அவசர வேளையில் மாத்திரமே புழங்க மனம் வரும். பிற நேரங்களில் தீம்பார் புதர்க்காட்டின் மறைவைத் தேடி போகச் சொல்லும். இரவில் அங்கெல்லாம் போக இயலாது என்பதால் பொழுது விடிவதற்குள் இந்தப் பெரிய அல்லூர் நாறிவிடும்.

அல்லூர் மேட்டிலிருந்து பார்க்க கள்ளுக்கடை திடலும், அதனை ஒட்டி வளைந்தோடும் சின்ன ஆறும், வாழைக் கொல்லையும், பெரிய ஆத்துக்குப் போகும் ஒத்தையடிப் பாதையும் தெரியும்.

எங்கள் தோட்டத்து குச்சிக்காட்டு வீடுகளின் அமைப்பில் குறிப்பிட்டுச் சுட்டும்படியாகச் சில விதிவிலக்குகளும் இருந்தன. உதாரணத்திற்கு, எங்கள் வீட்டின் குசினிப் பக்கமிருந்த வீடுகளைச் சொல்ல வேண்டும். இடையே ஒரு நடைப்பாதை. அதற்கு ஒரு இருபதடி தள்ளி இரண்டே வாசல்களை உள்ளடக்கிய ஒரு லயம் இருந்தது. ஆனால், முற்றிலும் வேறுபட்ட அமைப்புடன். அது போன்றதொரு அமைப்பை வேறெந்த தோட்டத்திலும் பார்த்ததாக நினைவில்லை. இப்படியும் தோன்றுவதுண்டு. வெள்ளைக்கார துரை, தனக்குப் பிடிக்காதவரை தண்டிக்கவே அந்த வீடுகளைக் கட்டி வைத்தானோ என்று. அவை முற்றிலும் தகரத்தினால் ஆன வீடுகள். சுவர்கள், கூரை எல்லாமே தகரம். அதிலும் முரட்டுத் தகரம். மொட்டை வெயிலில், நிழலுக்கு ஒரு மரம்கூட இல்லாத அதன் வாசலில் நின்றாலே உடம்பு வெந்து போகும்.

அதில் குடியிருந்த ஒரு குடும்பம் இன்னமும் நினைவிருக்கிறது.

எங்கோ தொலைதூர தோட்டத்திலிருந்து ஒருநாள் மூட்டை முடிச்சிகளோடு வந்திறங்கியது. வயதான முதியவர். நல்ல சிவந்த நிறம். மூக்கின் ஒரு பகுதி ஏதோ விபத்தில் கிழித்து தைத்து மேடு தட்டியிருந்தது. ஐந்தோ ஆறோ பெண்கள். அத்தனை பேரும் முதிர்க்கன்னிகள். அதில் ஒருத்தி அப்பாவுக்கு நெருக்கமான ஆறுமுகம் என்பவரை காதலித்து திருமணம் செய்து கொண்டு, கொஞ்ச நாளில் பினாங்கு போய் விட்டது நினைவிருக்கிறது. பெரும்பாலான மற்ற பெண்களின் நிலை குறித்து எதுவும் நினைவில்லை.

ஆனால், அதில் நோஞ்சானாக எலும்பும் தோலுமாய், பொழுது போய் அல்லூர் கரையில் காலை நீட்டிப் போட்டு உட்கார்ந்து மண்ணெண்ணெய் விளக்கொளி விசனம் தோய்ந்த முகத்தில் நிழலாட, சதா வாயில் வெற்றிலையைக் குதப்பி புலிச் புலிச்சென அல்லூர்க் கரையில் துப்பிக் கொண்டிருந்த மூத்தவள் ஒருத்தி மட்டும் திருமணமே ஆகாமல் முதிர்க்கன்னியாக கடைசிவரை தகப்பனாருக்குத் துணையாக அதே வீட்டில் வாழ்ந்திருந்தார் என்பது மட்டும் தெரியும்.

எங்கள் பக்கத்து லயங்களில் ஒரு கலவை அமைப்பு இருந்தது. எங்களது முதல் வரிசை. அதாவது பஸ்சை விட்டிறங்கி லயத்துக்காட்டுக்குள் செல்லும் நடைபாதையில் சென்றால், ஒரு இருபடி தள்ளி பாதையை ஒட்டி நின்றது திக்குவாயர் கடை. அதைத் தாண்டிப் போக முதலில் கண்ணில் படுவது எங்கள் லயம்தான். லயத்து நடை பாதையில் ஒட்டிப் போய் பள்ளத்தில் இறங்கினால் எங்கள் பகுதிக்கான கிணறு.

கிணற்றிலிருந்து ஒரு ஐம்பதடி இடைவெளியில், பெரிய ஆறு பார்த்து ஓடும் சின்ன ஆற்றின் தொடரோட்டம். அதில் ஒரு வளைவில் தேங்கிய குட்டை போல் ஆழமான ஓரிடம். அதில் வாத்துக் கூட்டமொன்று சப்தமெழுப்பி நீந்தியபடி மாலைவரை வலம் வரும். அதன் கரையெங்கும் பன்றிக்கிழங்குச் செடிகளின் ஆக்கிரமிப்பு. நீண்ட தண்டுகளின் முனையில் அடர்ந்த பச்சையில் அகன்ற இலைகள். அதிலிருந்து கிளம்பும் சுகமான பச்சை மணம். ஆற்றுக்கு குறுக்கே அவசர நேரத்தில் மேட்டுக்குச்சிக்கு ஓட பாலம் ஒன்று. மிகச் சிறிய ஒத்தைக் கட்டை. இரு கால்களையும் ஒருசேர வைத்து நிற்க இயலாது. அந்தரத்து கம்பியில் நடப்பது போல் ஒவ்வொரு அடிக்கு முன்னால் அடுத்த அடி போக வேண்டும்.

இந்த ஒத்தயடிப் பாலத்துடன் தொடர்புடைய முக்கிய சம்பவமொன்று உண்டு. அதற்கு பிறகொரு சந்தர்ப்பத்தில் வருகிறேன்.

கேணிக்கு எதிர்ப்புறம் பொட்டல் காடு. வேலி பிடித்து கொல்லை போட்டிருந்தனர். மேற்புறம் ஒரு சிறிய ராமர் கோயில். சங்குவின் அப்பா பராமரிப்பில் இருந்து வந்ததாக நினைவு. அதற்கு அடுத்து ஒரு லயம். தொங்கல் வீட்டில், இன்னும் அங்கே மகளோடு வாழும் கண்ணன் தண்டல் இருந்தார். எனது பால்யகால நண்பரான கருப்பையா மணியம் அவர் வீட்டுக்கு அடுத்த வீட்டில் இருந்தார். இவர் பின்னாளில் நீலவண்ணன் என்கிற புனைபெயரில் நம்பிக்கையளித்த சிறுகதைகளையும், வானம்பாடி இதழில் ஒரு குறுநாவலும் எழுதியுள்ளார். அமரர் இளஞ்செல்வன், நான், இந்த நீலவண்ணனும் சேர்ந்தே கடாரத்தில் 'நவீன இலக்கியச் சிந்தனை' என்கிற இந்நாட்டில் புதுகவிதைக்கான முதல் இயக்கத்தைத் தொடங்கினோம் என்பது இந்நேரத்தில் கொசுராய் வந்து விழும் செய்தி.

எங்கள் லயம் முடிய குசினிப் பக்கத்து மேட்டில் ஒரு முந்திரிப்பழ மரம் இருந்தது. விதை வெளியில் துருத்தி தொங்கும் ஒரே பழம் அது ஒன்றுதான் என்று நினைக்கிறேன். சிவந்து கனிந்து நிற்கும் அந்தப் பழத்திற்கு ஏக போட்டி இருக்கும். துவர்ப்பு தூக்கலாய் லேசான இனிப்புடன் இருக்கும். வாயில் வைத்து கடிக்க பிசின் போல நாக்கில் ஏதோ தட்டும். அரிக்கத் தொடங்கும். கொஞ்சம் உப்பில் தொட்டு கடித்தால் அரிப்பு குறைவாக இருக்கும்.

அதற்குத் தள்ளி நீளவாக்கில் ஆறு லயங்கள். அந்த இரு தகர வீடுகளுக்குப் பின்புறம் குறுக்கு வாக்கில் இரட்டை ஓட்டு வீடுகள். அதில் ஒன்றில்தான் அம்மாவின் அண்ணன் கச்சாங்கார மாரியப்பன் இருந்தார்.

இந்த வீடுகளின் உட்புறம் என்பது முற்றிலும் வேறு உலகம்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768