தேசியம் பேசுவோம்...!

மலேசியாவில் மலாய் இலக்கியம் படைப்பதில் குறிப்பாக மலாய் சிறுகதைகள் எழுதுவதில் தமிழைத் தாய் மொழியாகக் கொண்ட படைப்பாளிகளின் பங்கும் வின்மீனாய் மின்னிக்கொண்டிருப்பதை ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. மலாய் மொழியில் எழுதும் தமிழ் படைப்பாளிகளின் முன்னோடியாக திரு. நாகலிங்கம் அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளார். பேராக், பாரிட் புந்தாரில் பிறந்த இவர் 1932-ஆம் ஆண்டில் எழுதிய "Cerita Orang Yang Menerima Syukur" எனும் சிறுகதையே ஒரு தமிழர் எழுதிய முதல் மலாய் சிறுகதையாகும். இலக்கியவாதி அஷீம் அவாங் தனது ‘போருக்கு முந்தைய மலாய் சிறுகதைகள்’ என்னும் நூலில் இத்தகவலை பதிவு செய்துள்ளார். நாகலிங்கத்தின் படைப்புகள் எண்ணிக்கையில் குறைவு என்றாலும் அவை இந்நாட்டின் இலக்கிய வரலாற்றில் முக்கிய இடம் வகிக்கின்றன.

நாகலிங்கத்தைத் தொடர்ந்து பல மலேசிய தமிழர்கள் மலாய் இலக்கியத்தில் தங்கள் முயற்சிகளைத் தொடர்ந்திருக்கின்றனர். ஜோசப் செல்வம், என்.எஸ். மணியம், ஆ.நாகப்பன், பி.பழனியப்பன், இங்நதுஸ் டேவ் மற்றும் ஜி.சூசை போன்றவர்கள் அவர்களுள் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள். கவிதை, கதை, கட்டுரை போன்ற பல்வேறு இலக்கிய வடிவங்களில் இவர்களின் படைப்புகள் வந்துள்ளன.

அவற்றோடு தமிழ்மொழியில் எழுதப்பட்ட படைப்புகளையும் இவர்கள் மலாய் மொழிக்கு மொழியாக்கம் செய்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. அ. அன்னமேரி, ச. ஆ. அன்பானந்தன், ரெ. கார்த்திகேசு, மு. அன்புச்செல்வன், சி.வடிவேலு போன்றவர்களின் சிறுகதைகள் சிலவற்றை திரு சூசையும் பழனியப்பனும் மொழியாக்கம் செய்துள்ளனர். ‘மலேசிய சிறுகதைகள் தொகுப்பு’ என்னும் நூலில் இக்கதைகள் இடம்பெற்றுள்ளன. இவற்றினும் மேலாக, திரு. சூசை அவர்கள் தமிழ்மறை என்று போற்றப்படும் திருக்குறளை மலாய் மொழியாக்கம் செய்து அரிய சாதனையே படைத்துள்ளார். இவர்களைத் தவிற குறைந்தது, இருபத்தாறு இந்தியர்கள் மலாய் மொழியில் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருப்பதாக உதயசங்கர் SB தமது கட்டுரையில் தெரிவிக்கிறார்.

தொடக்க காலத்தில், தமிழை தாய்மொழியாக கொண்ட படைப்பாளிகள் மலாயிலோ ஆங்கிலத்திலோ தங்கள் படைப்புகளை எழுதும் போது பெரும்பாலும் தமிழ்ச்சூழலையே களமாக கொள்வது வழக்கமாக காணப்படுகிறது. அதே போல் அவர்கள் கைகொள்ளும் கதைக் கருவும் மலேசிய தமிழர்களின் வாழ்க்கைப் போராட்டம் தொடர்பானதாகவும் இனநல்லிணக்கம் பற்றியதுமாகவே இருப்பதைக் காணமுடிகிறது. நாடு புதிதாய் பெற்ற சுதந்தி��க் காற்றை உட்சாகமாய் சுவாசிக்கத்தொடங்கியிருந்ததாலும், நாட்டின் முவ்வினங்களும் ஒருவரை ஒருவர் புதிரோடு, புரிந்து கொள்ளும் ஆர்வத்தில் இருந்ததால் இவ்வகை படைப்புகள் தமிழர்களின் வாழ்க்கையை மற்றவர்களுக்குப் படம்பிடித்துக் காட்ட ஓரளவு உதவின.

தொடர்ந்து 80ஆம் ஆண்டுகளின் இறுதியில் மலாய் மொழியில் எழுதவந்த படைப்பாளிகளிடம் வளமான மொழியாற்றலும், நவீன கற்பனையாற்றலும் சிறப்பாக வெளிப்பட தொடங்கியது. இக்கால கட்டத்தவர்களில் முக்கியமாக குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் இருவர். 1. சரோஜா தேவி பாலகிருஷ்ணன் 2. உதயசங்கர் SB.

உதயசங்கர் SB தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருப்பதோடு, ‘காவியன்’ என்னும் அமைப்பின் வழி பல இலக்கிய பணிகளில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வருகிறார். இந்திய இளைஞர்களை மலாய் இலக்கியத்தின்பால் ஈர்க்கவும் எழுதத்தூண்டவும் இவரது காவியன் அமைப்பு சிறப்பாக செயல்படுகிறது. மலாய் இலக்கிய உலகில் தனக்கென ஒரு இடத்தை உதயசங்கர் SB தக்கவைத்துக் கொண்டுள்ளார்.

சரோஜா தேவி தொடர்ந்து எழுதுகிறாரா என்று தெரியவில்லை. அண்மையில் இவரது மலாய் சிறுகதையான ‘கந்தசாமி’ யை வாசிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. ஓத்மான் பூத்தே தொகுத்துள்ள ‘Guruh’ (இடி முழக்கம்) என்னும் தொகுப்பில் இக்கதை இடம்பெற்றுள்ளது.

சரோஜா தேவி அலோஸ்டாரில் பிறந்தவர். ஒரு ஆசிரியரான அவர் பல்வேறு சிறுகதைப் போட்டிகளில் பங்கெடுத்து வாகை சூடியுள்ளார். பல சிறுகதை தொகுப்புகளில் இவரது கதைகள் இடம் பெற்றுள்ளதோடு 1995 வரை தாம் எழுதிய கதைகளின் தொகுப்பாக ‘Gemerlapan’ என்னும் சிறுகதை தொகுப்பையும் வெளியிட்டுள்ளார். இவரின் கந்தசாமி சிறுகதை மலேசிய தோற்றத்தில் இந்தியர்களின் பங்கையும் மலேசிய தமிழர்களின் ஆரம்பகால அரசியல் வாழ்வையும் மிகவும் ‘சமாதான’ பார்வையோடு வெளிப்படுத்துகிறது.

‘கந்தசாமி’, நாடு சுதந்திர பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபட்டிருந்த காலகட்டத்தில் நிகழும் ஒரு கதையாகும். கந்தசாமி 16 வயதில் இந்தியாவில் இருந்து வறுமையின் காரணமாக மலாயாவுக்கு வந்து பால் மரம் சீவும் தொழிலாளியாக வேலை செய்கிறான். ஓரளவு ஆங்கிலம் தெரிந்த அவனை ஆங்கிலேயர்கள் ரயில்வேயில் வேலைக்குச் சேர்த்துக் கொள்கின்றனர். ரயில்வேயில் ‘போட்டராக’ வேலை பார்க்கும் கந்தசாமி இங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த தெய்வானையை மணந்துகொள்கிறான். உள்ளூர் வாசிகளுடனும் மலாய்காரர்களிடமும் நல்ல நட்போடும் சகோதரத்துவத்தோடும் பழகுகிறான். அவர்களின் நன்றிக்குப் பாத்திரமானவனாகவும் இருக்கிறான்.

கடின உழைப்பாளியான அவன் கொஞ்சம் சமூக அக்கறையும் கொண்டவனாக இருக்கிறான். சில இந்திய தலைவர்களால் வழிநடத்தப்படும் ம.இ.காவில் அவன் தன்னை ஒரு உறுப்பினனாக இணைத்துக் கொள்கிறான். ஆனால் அந்த இயக்கத்தின் செயல்பாடுகளில் அவனுக்கு மாற்று கருத்து இருக்கிறது.

மேட்டுக்குடிகளின் கட்டுப்பட்டில் இருக்கும் அக்கட்சி இந்தியாவை பற்றியே அதிகம் சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பதையும் அங்குள்ள தலைவர்களின் விரல் அசைவுக்கு காத்திருப்பதையும் கந்தசாமி வெறுக்கிறான். கோட்டும் சூட்டும் போட்ட அந்த தலைவர்கள் இங்குள்ள ஏழைகளுக்கும் ஏதாவது திட்டம் கொண்டுவர வேண்டும் என்று விரும்புகிறான். இதை தன் மலாய் நண்பரிடம் கூறும் போது அவர் ‘உன்னைப்போன்றவர்கள் அக்கட்சியை தலைமையேற்று நடத்த வேண்டும். அப்போதுதான் இங்குள்ள உன் இனத்தவர்க்கு நல்லது” என்று கூறுகிறார். அதோடு மலாய் காரர்களுக்காக போராட அம்னோவும் சீனர்களுக்காக போராட மசீசவும் இருப்பது போல மஇகாவும் ஈடுபடுவதன் வழி ஆங்கிலேயர்களுக்கு நம் ஒற்றுமையை காட்டுவோம் என்று கூறுகிறார்.

ஆனால், கந்தசாமி மனதில் வேறு ஒரு திட்டம் வலுபெற்று வருகிறது. இந்தியாவில் (தான் அனுப்பிய பணத்தை கொண்டு) தன் தம்பி புதிய வீடு ஒன்றை கட்டியிருப்பதும் நிலமும் செல்வமும் சேர்ந்திருப்பதும் தெரியவருகிறது. கந்தசாமியின் தம்பி ஒரு கடிதத்தில்..... “நீ இருப்பது அன்னியர் தேசம். அங்கு நீ என்னதான் பாடுபட்டாலும் உறவினர் போல் பழகினாலும் ஒரு நாள் உன்னை அவர்கள் ஒதுக்கி விடுவார்கள்...அதற்கு முன் இங்கேயே வந்துவிடு.... வசதியாக வாழலாம். ஒரே மதம் ஒரே இனம் கொண்ட இந்தியாவிலேயே பல்வேறு கலவரங்களும் போராட்டங்களும் நிகழும் போது, பல்வேறு வகையிலு வேறுபட்ட மலாயா நாட்டவர்கள் எப்படி ஒற்றுமையாக வாழ முடியும் என்று கேட்டு எழுதியிருக்கிறான்.

இக்கடிதம் கிடைத்த நாளிலிருந்து கந்தசாமியின் மனம் பெரும் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்து கிடக்கிறது. பிறந்த ஊருக்குச் சென்று வசதியாக வாழ்வதா அல்லது பிழைக்கவந்த ஊரில் போராடி வாழ்வதா என்று குழம்புகிறான்.

பெரும் மன போராட்டத்திற்கு இடையே தன் மனைவியையும் பிள்ளைகளையும் தற்காலிகமாக இங்கே விட்டு விட்டு தான் மட்டும் இந்தியா சென்று நிலவரம் அறிந்து வர முடிவெடுத்து கப்பல் பயண டிக்கட்டும் எடுத்து விடுகிறான். ஆனாலும் தன் குடும்பத்தையும் தனது சேவையை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கும் நாட்டையும் பிரியமுடியாமல் தவிக்கிறான்.

இறுதியில், பயண நேரத்தின் போது, அவசரமாக இந்தியா செல்ல கப்பல் டிக்கட் இல்லாமல் கவலையில் இருக்கும் வயோதிகரிடம் தன் டிக்கட்டை கொடுத்துவிட்டு, தனக்கு வாழ்வளித்த நாட்டையே சொந்த மண்ணாக நினைத்து வீடு திரும்புகிறான்.

நாம் நம்மை இந்த மண்ணோடு பலவகையிலும் இணைத்துக் கொள்ள தொடர்ந்து முனைப்பு காட்டிக் கொண்டே இருக்கிறோம். ‘கந்தசாமி’ போன்ற ‘தியாகிகளை’ முன்னிருத்தி மலேசியாவில் நமது பங்கை உரத்து கூறுகிறோம். ஆனால் மை டஃதார் (Mydaftar) முகாம்களுக்கு முன் வரிசை பிடித்து நிற்கும் கூட்டத்தைப் பார்க்கும் போதுதான், எத்தனை ‘கந்தசாமிகள்’ அந்த கூட்டத்தில் இருக்கிறார்களோ என்று மனம் பதறுகிறது.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768