அந்த ஆசிரியருக்கு விஷம் கொடுத்திருந்தால்...?

எனக்கும் என் ஆசிரியர்களுக்கும் எப்போதும் ஒத்துப்போவதில்லை. ஆசிரியர்கள் என்றாலே பூதம் போலத்தான் தெரிந்தார்கள் எனக்கு. முதலாம் ஆண்டுக்கு முன் நான் படித்திருக்கவிக்கவில்லை. மற்ற நண்பர்களுக்கெல்லாம் அ’ன்னா ஆ’வன்னா முதல் ஏ.பி.சி.டி, எண்கள் வரை ஏதோ தெரிந்திருந்தது. எனக்கு எல்லாம் புதிதாகவேதான் இருந்தது. உடனுக்குடன் எழுதவோ சொல்லவோ இயலவில்லை.

சக நண்பர்கள் எழுதுகிறார்கள். நான் ஒன்றும் புரியாமல் உட்கார்ந்திருந்தேன். முதல் மூன்று நாட்கள் புதிய இடம் புதிய நண்பர்கள் என ஓரளவிற்கு ஓடியது. அடுத்தடுத்த நாள்களில்தான் மாணவர்களில் இருப்பிடங்கள் மாறியது. கடைசி வரிசையில் நான்.

அப்போது ஆரம்பித்த வயிற்று வலி பல நாட்கள் தொடர்ந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் மலாய் பாட ஆசிரியர் வகுப்பிற்கு நுழைவதற்கு முன்பே வயிற்று வலி நுழைந்துவிடும். அவர் மலாய்க்கார ஆசிரியர். அவர் பேசுவது ஒன்றுமே புரியாது யாருக்கும். ஆனாலும் எழுத கொடுப்பதையெல்லாம் எழுதுவார்கள். அதை எழுதுவதுகூட எங்கிருந்து ஆரம்பிப்பது என நண்பர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். அப்படி இருந்த சமயம், ஒரு நாள் வாங்கிய அடி இன்னமும் நினைவில் இருக்கிறது.

நண்பன் ஒருவனுக்கு உண்மையிலேயே வயிற்று வலி. அந்த மாலாய் ஆசிரியர் பாடம் நடத்தும் சமயம். எங்கள் யாருக்கும் அதனை மலாய் மொழியில் சொல்லும் அளவுக்கு தேர்ச்சியோ தெரியவோ இல்லை. கரும்பலகையில் அவர் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறார். கடைசி வரிசையில் அமர்ந்திருக்கும் வயிற்று வலி மாணவனின் முனகல் அவருக்கு கேட்டிருக்கவில்லை. கடைசியாக ஒரு மாணவன் அந்த வயிற்று வலி மாணவனை கூப்பிட்டுக்கொண்டு அந்த ஆசிரியரிடம் சென்றான். அழுகின்ற நண்பனை காட்டி “cikgu dia வைத்து வலி cikgu...” என்றான். இப்போது நினைக்கையில் சிரிக்கத் தோன்றினாலும் அப்போது நாங்கள் இருந்த பதற்றத்தில் அதுதான் சரியோ என்றுகூட நினைத்திருப்போம். ஆசிரியருக்கு புரியவில்லை. ஏதோ பாடம் செய்யாமல் இருக்க காரணம் சொல்கின்றார்கள் என நினைத்து இருவரின் தலையில் பலத்த கொட்டு கொடுத்தார்.

இரண்டு நண்பர்கள் அழுதுகொண்டே இருக்கைக்கு வந்துவிட்டார்கள். வயிற்று வலி மாணவன் அழுதழுதே தூங்கிவிட்டான்.

கொஞ்ச நேரத்தில் வகுப்பு முழுக்க துர்நாற்றம். அதுவும் மலாய் பாடம் முடியும் தருணத்தில் முகம் சுளித்துக்கொண்டே வெளியேறிவிட்டார். அந்த வயிற்று வலி மாணவன் வகுப்பிலேயே மலம் கழித்துவிட்டா���். அதுவரை அருகில் இருந்த நாங்கள் எல்லாமே அவனது வயிற்று வலியையும் பொருட்படுத்தாது எழுந்து தூர ஓடினோம். அடுத்த பாடத்திற்கான ஆசிரியர் வந்ததும் விபரத்தை சொன்னோம்.

அவரும் முகத்தை சுளித்துக்கொண்டு , எங்களை பாட நூல்களை எடுத்துக் கொண்டு திடலுக்கு கூட்டிப்போனார்.

அந்த மாணவனையும் வீட்டிற்கு அனுப்பிவிட்டார்கள்...!

அன்றைய மற்ற பாடங்கள் ஒவ்வொன்றையும் அந்த மரத்தடியிலேயே படித்தோம்.. இந்த சம்பவத்தில் இருந்து மலாய் ஆசிரியர் பாடம் நடத்தும் சமயம் யாருக்கும் உடல் நலமில்லைன்னானும் சரி வயிற்று வலின்னாலும் சரி வகுப்பின் கடைசியில் இருக்கும் நாற்காலியில் அமர்ந்துக் கொண்டு மேஜையில் தலை வைத்து படுத்துக் கொள்ளலாம் என ஆசிரியர் சொல்லிவிட்டார்.

பிறகு மலாய் ஆசிரியர் பாடம் நடத்த வரும் ஒவ்வொரு சமயமும் எனக்கும் சில நண்பர்களுக்கு சொல்லி வைத்தார் போல வயிற்று வலி வந்துவிடும். ஒருவரை ஒருவர் மிஞ்சும் வகையில் வயிற்றில் கைவைத்து கண்கலங்குவோம். பிறகு பக்கத்தில் இருக்கும் நண்பன் எங்களை வகுப்பின் கடைசி மேஜைக்கு அனுப்பிவிடுவான். பாடம் முடியும் வரை அங்கேயே உட்கார்ந்திருப்போம். இப்படியே பழக்கமாகிவிட்டதும். அங்கேயே தூங்க ஆரம்பித்தோம். நாங்கள் அங்கே இருப்பதை எந்த ஆசிரியரும் பொருட்படுத்தவில்லை. சில சமயம் மதியம் பள்ளி முடியும் போதுதான் விழிப்போம். எனது அண்ணனும் நானும் ஒரே பள்ளிக்கூடத்தில் படித்ததால், இதனை என் பெற்றோரிடம் லாபகமாக போட்டுக் கொடுத்துவிட்டார்.

வகுப்பில் வாங்க பயந்த அடி, வீட்டில் விழுந்தது.

மலாய் ஆசிரியர் மாற்றலாகி போகும் போது நான் மூன்றாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். மற்றொரு ஆசிரியர் வந்தார். அவர் பெயர் வேண்டாம் என்று நினைக்கிறேன்.

ஆண் மாணவர்களை காட்டிலும் பெண் மாணவர்கள் மீதுதான் அக்கறை இருந்தது அவருக்கு. மாணவர்கள் கேட்கும் கேள்விகள் உதாசினம் செய்யப்படும். பாடம் செய்யாவிட்டாலும் பெண் மாணவர்களை அவர் திட்டவோ அடிக்கவோ மாட்டார்.

இதற்கிடையில் சில ஆண் மாணவர்களிடம் பேச ஆரம்பித்தார். தோலில் கைவைத்து முதுகை மசாஜ் செய்வார். மாணவிகளுக்கும் அவ்வாறு நடந்திருக்கிறது. இதனை எங்கள் வகுப்பாசிரியர்க்கு எப்படியோ நாங்கள் சொல்லிவிட்டோம். முதலில் வகுப்பாசிரியர் இதனை பெரிதாக எடுக்கவில்லை. பின்னர் ஒருநாள் அவர் என்ன நினைத்தாரோ தெரியவில்லை, எங்களை எல்லாம் தனியே அழைத்து இனிமேல் அந்த ஆசிரியர் அப்படி செய்தால் தன்னிடம் வந்து சொல்ல சொன்னார்.

ஆனால் அந்த ஆசிரியரின் செய்கையில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. பயற்சி நூலை திருத்துவதற்கு அவருக்கு அருகில் நிற்கின்றோம். எங்களை பார்த்து சிரித்தவாறு அவர் சொன்ன வார்த்தை இப்போதும் நினைவில் நிற்கிறது;

“என்னடா பாத்ரூம்ல குஞ்சி புடிச்சியா..?”

அப்போது அந்த வார்த்தை எங்களுக்கு சிரிப்பையும் பின்னர் பயத்தையும் கொடுத்தது. ஆனால் புரிதலைக் கொடுக்கவில்லை. எந்த ஆண் ஆசிரியர்களிடமும் நாங்கள் இதனை சொல்லும் அளவிற்கு பழகவில்லை. பழகியிருந்த பெண் ஆசிரியைகளிடமும் இதனை சொல்வதில் தயக்கம் இருந்தது.

பெண் தோழிகளிடம் பேசும் போதுதான் தெரிந்தது அந்த ஆசிரியர் புத்தகத்தை திருத்தி கொடுக்கும் போதும் சரி பேசும் போதும் சரி மணவிகளின் கையை தேவையில்லாமல் பிடித்தேதான் கொடுப்பாராம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவரை எங்கள் யாருக்கும் பிடிக்காமல் போனது. அந்த ஆண்டு இறுதியில் அவருக்கும் சக மாணவர்களுக்கும் எங்கள் வகுப்பின் சார்பாக விருந்து கொடுக்க நினைத்திருந்தோம். அப்போதுதான் முடிவெடுத்தோம். அந்த ஆசிரியர்க்கு விஷம் வைக்கலாம் என்று.

நாங்கள் பார்த்திருந்த பல திரைப்படங்களில் இது குறித்த காட்சிகளை பார்த்து வகுப்பில், ஓய்வு நேரத்தில் ஒவ்வொருவரும் அவரை எப்படி கொல்வது, எந்த மாதிரியான விஷம் அவருக்கு ஏற்றது என்று பேச ஆரம்பித்தோம்.

ஆனால் எதும் சாத்தியமாகவில்லை. எல்லாம் ஒரு கனவு போலவே தெரிகிறது.

அந்த ஆசிரியரையும் சரி, வயிற்று வலியுடன் வீட்டிற்கு சென்ற அந்த மாணவனையும் அன்றிலிருந்து இன்றுவரை பார்க்கவில்லை.

என்ன செய்வது அந்த மாணவனை நினைக்கும் போது அந்த ஆசிரியரையும் அந்த ஆசிரியரை நினைக்கும் போது அந்த மாணவையும் நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2012.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768