வல்லினத்தில் தேடுதல்
ஜுன் - ஆகஸ்ட் 2009
பத்தி
நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே!
ஆ. ரெங்கசாமி
மனித
இனம் நாகரிக முதிர்ச்சி பெற்று நாடமைத்து ஆட்சி செய்யத் தொடங்கிய
காலத்தில் உலகம் எங்கும் மன்னர் ஆட்சியே நடப்பில் இருந்து வந்தது
என்பது வரலாறு காட்டுகின்ற உண்மை. காலப்போக்கில் மக்களின் நலனைக்
கருத்தில் கொள்ளாமல் தன்னலத்தையே பெரிதாக எண்ணி மக்களை அடக்கி
ஒடுக்கி ஆண்ட சில கொடுங்கோல் மன்னர்களின் வன்செயல், மக்களைச்
சிந்திக்க வைத்தது. மன்னர் ஆட்சிக்கு எதிராகச் சிலிர்த்து
எழுந்தனர் மக்கள். அதன் விளைவாகப் பல நாடுகளில் மன்னர் ஆட்சி
மறைந்து மக்கள் ஆட்சி மலர்ந்தது.
மக்கள் ஆட்சியில், 'நாம் எல்லாரும் இந்நாட்டு மன்னர்கள்' என்று
முழங்கினார் அறிஞர் அண்ணா அவர்கள். மக்களும் அப்படித்தான் நம்பினர்
என்றாலும் வேதாளம் மீண்டும் முருங்கை மரம் ஏறிக் கொண்டது.
மக்கள் ஆட்சியில் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, 'தலைவர்கள்'
என்று மகுடம் சூட்டிக் கொண்டவர்களின் ஆட்சிமுறை மன்னர் ஆட்சியைக்
காட்டிலும் கொடுமையாக இருக்கின்றது என்பது இன்றையக் கணிப்பு.
தங்கள் நாட்டின் தலைவர்களாலேயே தங்களின் உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டு,
சொத்துக்கள் முடக்கப்பட்டு, சொந்த மண்ணிலேயே அகதிகள் நிலைக்குத்
தள்ளப்படுகின்றனர் மக்களில் ஒரு சாரார். இதுதான் இன்றைய மக்கள்
ஆட்சியின் மாபெரும் சாதனை!
எடுத்துக் காட்டாக ஒரு சுதந்திர நாடு. அங்கே பலகோடி மக்கள்
வாழ்ந்திருக்கின்றனர் என்று வைத்துக் கொள்வோம். இம்மக்களில் இருபது
விழுக்காட்டினர் அரச வாழ்வில் திளைத்திருக்கின்றனர். முப்பது
விழுக்காட்டினர் நடுத்தர வாழ்க்கையை அனுபவிக்கின்றனர். எஞ்சியோர்
அடிமட்ட வாழ்க்கையில் உழன்று அல்லாடிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
இவர்கள் அனைவருமே அந்நாட்டின் குடிமக்கள். இவர்களால்
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் ஆட்சியே அங்கே நடப்பில் இருக்கின்றது
என்றாலும் மக்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தில் ஏன் இந்த ஏற்றத் தாழ்வு?
இத்தகைய ஏற்றத் தாழ்வு ஒரு நாட்டில் மட்டுமல்ல. உலகளாவிய
நிலையிலும் இதே நிலைமைதான் நிலவுகின்றது. இன்றைய நவீன ஊடகங்களின்
வாயிலாக இந்த உண்மையை அன்றாடம் நாம் கண்டு கொண்டிருக்கிறோம்.
மக்கள் ஆட்சியாக இருந்தாலும் மன்னர் ஆட்சியாக இருந்தாலும் அதிகாரம்
- படைபலம் - பணபலம் எவரிடம் உள்ளனவோ அவர்களே ஆண்டையர்களாகி
விடுகின்றனர். இத்தகைய பலம் இல்லாதவர்கள் சொந்த நாட்டிலேயே
ஆண்டையர்களால் சுரண்டப்பட்டு நசுக்கப்பட்டு
அடிமைகளாக்கப்படுகின்றனர். இப்படிப் பாதிக்கப்பட்டவர்கள்
ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிராக அணி திரண்டால் அவ்வணியினரை,
'பயங்கரவாதிகள்' 'நாட்டுத்துரோகிகள்' என்று முத்திரை குத்தி உலக
நாடுகளின் ஒத்துழைப்போடு ஒடுக்கிவிடுகின்றனர்.
இதுதான் இன்றைய உலகத்தில் சிறுபான்மையினரின் நிலைப்பாடு. இந்த
நிலைப்பாட்டின் எதிரொலியாக்ததான் பாலஸ்தீனப் போர், திபெத்திய
புரட்சி, ஈழத்தமிழர்களின் அகால மரணங்கள் போன்றவை அரங்கேறிக்
கொண்டிருக்கின்றன.
ஓர் இனம், தங்களின் தாயக மண்ணில் அனைத்து உரிமைகளையும் பெற்று மற்ற
இனத்துக்குச் சமமாக வாழவேண்டும் என்று நினைப்பதும்- அது பற்றிக்
கேள்வி எழுப்புவதும் பேரணி நடத்துவதும் மாபெரும் குற்றமாகக்
கருதப்படுகின்றது இன்றைய ஆட்சியாளர்களின் தரப்பில்.
இத்தகைய நிலைப்பாடு இன்று உச்சகட்டமாக அமுல்படுத்தப்பட்டு, மனித
நேயத்தை மண்ணுக்குள் புதைத்துக் கொண்டிருக்கும் சிறப்புக்குரிய
புகழ் பெற்ற ஒரே நாடு, 'ஸ்ரீலங்கா' என்பதைச் சொல்லியா தெரிய
வேண்டும்!
வரலாற்றுப் பக்கங்களைப் புரட்டிப்பார்த்தால் இலங்கைக்குச்
சொந்தக்காரர்கள் தமிழர்களே என்றும் சிங்கத்தின் வாரிசாக இடையில்
நுழைந்தவர்களே சிங்களவர்கள் என்பதும் தெள்ளத் தெளிவாகக்
காணக்கிடக்கின்றது. என்றாலும் சிங்களவர்களும் தமிழர்களும் கொண்டும்
கொடுத்தும் உறவினர்களாக வாழ்ந்து இருந்தனர் என்ற வரலாறும்
இருக்கத்தான் செய்கிறது. தமிழ் மன்னர்களும் சிங்கள மன்னர்களும்
இலங்கையை ஆண்டிருக்கின்றனர் என்ற உண்மையையும் எவரும்
மறுப்பதற்கில்லை.
காலப்போக்கில் ஐரோப்பியர்களின் படை எடுப்பு நடந்தேறியது. இறுதியாக
ஆங்கிலேயர்கள் இலங்கை முழுமையும் கைப்பற்றி அதற்கு, 'சிலோன்' என்று
பெயரிட்டு இலங்கைக்கு ஒற்றை ஏக ஆட்சிமுறையைக் கொண்டு வந்தனர்
என்பதும் உலகம் அறிந்த வரலாறுதான்.
தமிழ் மன்னர்களையும் சிங்கள மன்னர்களையும் வென்றுதான், 'சிலோன்'
என்ற நாட்டை உருவாக்கினர் ஆங்கிலேயர். ஆனால் 1948ல் சுதந்திரம்
கொடுத்த போது இலங்கை நாட்டை, ஒரு சார்பாக சிங்களவர் கையில்
ஒப்படைத்துச் சென்றது ஆங்கிலேய அரசு. அந்த நேரத்தில் அங்கே
தமிழர்கள் இடையே ஒரு 'ஜின்னா' தோன்றியிருப்பின் அன்றே தமிழ் ஈழம்
பிறந்திருக்கும் தமிழினம் வாழ்ந்திருக்கும்.
'யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்' 'கூடி வாழ்ந்தால் கோடி நன்மை' என்ற
பெருந்தன்மையுடன் விட்டுக் கொடுத்தது தமிழினம். அதன் விளைவைத் தான்
இன்று நாம் அறுத்துக் கொண்டிருக்கின்றோம். இந்த நிலைக்கு வித்திட்ட
ஆங்கிலேய அரசோ ஊமையாய்-செவிடாய் ஒதுங்கி நின்று வேடிக்கை பார்த்து
நிற்கின்றது! ஏன்?
ஒரு தாய் மக்களாய் தமிழர்களும் சிங்களவர்களும் வாழ்ந்திருந்த
காலமும் உண்டு. இப்படி வாழ்ந்திருந்த நேரத்தில் சிங்கள மக்களிடையே
தமிழர்களுக்கு எதிரான இன-சமய பேதங்களை ஊட்டி வளர்த்து பகைமை
உணர்ச்சியைத் தூண்டி விட்ட பெருமை சிங்களத் தலைவர்களுக்கும் புத்த
குருக்களுக்குமே உண்டு.
இலங்கைத் தமிழர்கள் அறிவாற்றலிலும் நிர்வாகத் துறைகளிலும்
பொருளாதாரத் துறையிலும் சிங்களவர்களை மிஞ்சி நிற்கின்றனர் என்பது
சிங்களப் பேரினவாதத் தலைவர்களின் கண்டுபிடிப்பு. இந்த நிலையை
சுட்டிக்காட்டி, தங்களின் நிலையை உயர்த்திக் கொள்வதற்காக, "சிங்கள
மக்களின் உரிமைகளைப் பெற்றுத் தரக்கூடிய போராட்டத் தலைவர்கள்
தாங்களே" என்று சிங்கள மக்களிடையே சிங்கள பேரினவாதத்தைப் பரப்பி
சிங்கள மக்களின் மனத்தில் 'தமிழர்கள் சிங்களவர்களின் பகைவர்கள்'
என்ற நச்சு உணர்வை வளர்த்து விட்டனர். அதில் வெற்றியும் பெற்றனர்.
அதன் விளைவே இலங்கை இன்று எரிந்து கொண்டு இருக்கின்றது. உலகம்
அதில் குளிர் காய்ந்து கொண்டு இருக்கிறது!
இலங்கையில் நடப்பது படுகொலை அல்ல. பயங்கரவாத ஒழிப்பு. இது
இலங்கையின் உள்நாட்டுப் பிரச்சனை. இதில் பிறநாடுகள் தலையிட
முடியாது என்று உலக நாடுகள் நியாயப் படுத்துகின்றன. இது
சந்தர்ப்பவாத நாடுகளின் மழுப்பல்!
பொறுப்பற்ற- நோக்கமற்ற- சுயநலத்துக்காக சில சுயநலக்கும்பலால்
வேண்டும் என்றே ஒரு நாட்டிற்குள் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தி
அந்நாட்டின் அமைதிக்கும் வளர்ச்சிக்கும் கேடு உண்டாக்குவதே
'பயங்கரவாதம்' என்று சொல்லப்பட வேண்டும். ஆனால் இலங்கையில் நடப்பது
என்ன?
இலங்கையின் தொன்மைக் குடிகளான தமிழினத்தைக் கடலுக்குள்
தள்ளிவிட்டு, வந்தேறியாக நுழைந்த சிங்கள இனம், "இலங்கை எங்களுக்கே
சொந்தம். இங்கே எல்லாமே நாங்கள் தாம்" என்ற நாஜிசக் கொள்கையை
முன்வைத்துத் தமிழினப் படுகொலையை நடத்திக் கொண்டிருக்கின்றது.
இழந்த தங்களின் உரிமைகளையும் மண்ணையும் இனத்தையும் காப்பாற்றிக்
கொள்ள வேண்டி காந்தி வழியில் போராட்டம் நடத்தியது தமிழினம்.
"தருமம் சரணம் கச்சாமி" என்று துதிபாடும் சிங்கள வெறியர்கள்
திருந்தவே இல்லை. மாறாக நிராயுதபாணிகளை இராணுவத்தைக் கொண்டு
அழிக்கத் தொடங்கியது. வேறு வழியின்றி தமிழனம் ஆயுதங்களைக் கையில்
எடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்குத் தள்ளப்பட்டது. இதுதான் உண்மை.
ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மீண்டும் தங்களின் தாயகத்தையும் உரிமைகளையும்
மீட்டெடுக்க முன்னெடுத்த ஆயுதப் போராட்டம் ஈழத்தமிழர்களின் இந்த
வீரமிக்க விடுதலைப் போராட்டம். எனவே இதனை, "பயங்கரவாதப் போராட்டம்"
என்று கொச்சைப் படுத்துவது மனித நேயமற்ற ஒரு செயல். இதற்கு
எத்தனையோ எடுத்துக் காட்டுகள் காட்டலாம்.
'காமன்வெல்த்' நாடுகள் என்ற பெயரில் பிரிட்டனின் கூட்டு நட்பு
நாடுகள் உள்ளன. ஒரு காலத்தில் இந்நாடுகள் பிரிட்டீசு
சாம்ராஜ்ஜியத்தின் இரும்புப் பிடிக்குள் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்த
நாடுகள் என்பது வரலாறு காட்டும் உண்மை.
ஆங்கிலேயப் பேரரசை எதிர்த்து வீரப்போராட்டம் நடத்தித்தான்
இந்நாடுகள் சுதந்திரம் பெற்றன. இந்நாடுகள் நடத்திய 'சுதந்திரப்
போராட்டத்தை' பயங்கரவாதம் என்று எந்த நாடாவது சொல்ல முன் வருமா?
எனவே ஈழத்தமிழர்களின் இப்போராட்டத்தை 'விடுதலைப் போராட்டம்' என்றே
உலகநாடுகள் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இல்லையேல் தங்கள் நாட்டின்
விடுதலைக்காக ஆங்கிலேய ஆட்சியை எதிர்த்துப் போராடி விடுதலை பெற்ற
அத்தனை நாடுகளும், பயங்கரவாத நாடுகளே என்பதை ஒப்புக் கொள்ளல்
வேண்டும்.
போர் என்றால் இருதரப்பு வீரர்களும் போர்த்தொடர்பான தளவாடங்கள்,
ஆயுதங்கள், அழிக்கப்படுவது இயல்பு. ஆனால் முதியோர், சிறார்கள்,
குழந்தைகள் என்று கருதப்படுகின்ற பொதுமக்களை, குண்டு வீசி
அழிப்பதும் அவர்களைக் கும்பல் கும்பலாய் ஒரே குழிக்குள்
புதைப்பதும் கர்ப்பிணிப் பெண்களின் கருவைக் கூடக்
கட்டாயப்படுத்திக் கலைக்கச் செய்வதும் எவ்வகையான போர் மரபு
என்பதற்கு இந்த உலக நாடுகள் விளக்கம் தர வேண்டும். ஒரு நாடு
இத்தகைய கொடுமையை வெட்ட வெளிச்சத்தில் செய்து கொண்டிருக்கிறது. உலக
மக்களின் காவலனாக விளங்கும் ஐக்கிய நாட்டுச் சபையும் அதனை வேடிக்கை
பார்த்துக் கொண்டுதானே இருக்கின்றது! ஏன்?
ஒரே குடும்பத்தில் கணவன், மனைவியைக் கொடுமை செய்தால், பெற்ற தாய்,
தன் குழந்தைக்குக் கொடுமை செய்தால் அவர்கள் நீதிமன்றத்தில்
நிறுத்தப்பட்டு தண்டனைக்கு ஆளாகின்றனர். ஒரு கணவன் மனைவியை
அடிப்பதும், தாய் தன் குழந்தையை அடிப்பதும் அக்குடும்பத்தின்
சொந்தப் பிரச்சினை என்றாலும் மனிதநேயச் சட்டப்படி அவர்கள்
தண்டிக்கப்படுகின்றனர். இந்தச் சட்டம் ஒரு நாட்டு மக்களுக்கும்
பொருந்தும் அல்லவா!
நாடு என்பது ஒரு பெரிய குடும்பம். நாட்டு மக்கள் அனைவருமே
அக்குடும்பத்தின் உறுப்பினர்கள். இங்கே அரசு என்பதே குடும்பத்
தலைவன். தன் சுயநலத்துக்காகவும் தமது சொந்த இனத்தின்
நன்மைக்காகவும் அத்தலைவன் பிற இனத்தைக் கண்மூடித்தனமாக அடக்கி
ஒடுக்கி அழித்துக் கொண்டிருக்கிறான். இங்கே மனித நேயம் என்பது
மண்ணுக்குள் புதைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது.
இதற்குக் காரணமான அந்த அரசை உலக நீதி மன்றத்தில் நிறுத்தி, தக்க
தண்டனை வழங்கி இருக்க வேண்டும், "மனித நேயத்தைக் காக்கின்ற
கடவுள்கள் நாங்களே" என்று மார்தட்டும் உலக நாடுகள் இதை ஏன்
செய்யவில்லை?
செய்யாமல் இருப்பது மட்டுமல்ல. மற்ற நாட்டின் இறையாண்மையில்
பிறநாடுகள் தலையிடுவது மகா பெரிய குற்றம் என்று விளக்கமும்
கொடுக்கின்றன அந்நாடுகள். இந்நாடுகளுக்கு உண்மையிலேயே மனிதநேயமும்
மனச்சாட்சியும் இருந்தால் கடந்த கால வரலாறுகளைச் சற்று திருப்பிப்
பார்க்க வேண்டும்!
"நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே! இந்த நிலைகெட்ட மனிதரை நினைத்து
விட்டால்!" பாரதி கண்ணீர் விடுகிறான்.
இலங்கை மண்ணுக்குப் பொதுவான ஒரு சாபக்கேடு உண்டு போலும்! அன்று
இலங்கை வேந்தனைக் காட்டிக் கொடுத்தவன் அவ்வேந்தனின் உடன் பிறப்பான
விபீடணன். இந்தப் பச்சைத் துரோகம் இன்றும் தொடர்ந்து கொண்டல்லவா
இருக்கின்றது!
இலங்கைத் தமிழன் மட்டுமல்ல இந்த இனத் துரோகத்து தாய் தமிழ் நாட்டு
சில தமிழனும் துணை போகிறான் என்பதைக் காணும்போது உண்மைத் தமிழனின்
தலை குனியத்தான் செய்கிறது!
மனச்சாட்சியும் மனிதநேயமும் கொண்ட உலக சமுதாயம், "போரினால்
இலங்கையில் நிலையான அமைதியைக் கொண்டுவர முடியாது. உடனே போரை
நிறுத்தி பேச்சு வார்த்த நடத்த வேண்டும்" என்று குரல் கொடுத்துக்
கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் ஒரு சாரார் ஈழத்தமிழர்கள் ஆயுதத்தைக் கீழே
போட்டு விட்டு வெளியில் வந்தால் தான் பேச்சு வார்த்தை நடத்தப்படும்
என்று கொக்கரிக்கின்றனர்.
இங்கே நாம் சிந்திக்க வேண்டும். இன்று அடித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள்
சிங்களவர்கள். அந்த அடியைத் தடுத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள்
ஈழத்தமிழர்கள்.
இங்கே யார் ஆயுதத்தை முதலில் கீழேபோட வேண்டும்? அடிப்பவன் தானே
முதலில் போட வேண்டும். இதுதானே முறை! ஆனால் தங்களின் உயிரைக்
காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக அடியைத் தடுத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள்தான்
முதலில் ஆயுதத்தைக் கீழே போட வேண்டும் என்று சொல்லப்படுவது எந்த
வகையில் நியாயம்? இது தற்கொலைக்குச் சமம் இல்லையா?
"ஆதாயம் இல்லாமல் எவரும் ஆற்றில் இறங்குவது இல்லை" என்பது பழமொழி.
ஈழமக்களுக்கு உதவி செய்தால் நமக்கு எந்த இலாபமும் இல்லை. மாறாக
சிங்கள அரசின் பகைமைதான் கிடைக்கும் என்று பிற நாடுகள் இலாப நட்டக்
கணக்குப் போடுகின்றன. அதனால்தான் அவைககள் 'கவலைப்படுகிறோம்'
'கண்டனம் செய்கிறோம்' என்று அறிக்கைகளை மட்டும் அனுப்பிவிட்டு
ஒதுங்கிக் கொள்கின்றன.
என்றாலும் இந்தியாவும் இங்கிலாந்தும் கைம்மாறு கருதாமல்
ஈழமக்களுக்குத் துணை நின்று அம்மக்களைக் காப்பாற்றக்
கடமைப்பட்டிருக்கின்றன.
ஏனென்றால் இலங்கை விடுதலை பெறும்போது இங்கிலாந்து செய்த
பெருந்தவற்றினால் தான் இன்று ஈழத்தமிழர்கள் சிங்களவர்களின்
பிடியில் சிக்கித் தவித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். இதற்குப்
பிரிட்டன் பிராயச்சித்தம் செய்தே ஆக வேண்டும்.
இந்தியாவின் மிக நெருங்கிய அண்டை நாடு இலங்கை. அங்கே வாழ்கின்ற
மக்கள் இந்திய இரத்தக் கலப்புள்ளவர்கள். எனவே இந்தியா உரிமையோடு
தலையிட முடியும்.
இவ்விரு நாடுகளும் இணைந்து செய்ய வேண்டியது என்ன?
இதுவரை நடந்தேறிய நிகழ்வுகளைத் திரும்பிப் பார்ப்பின், ஈழமக்களும்
சிங்கள மக்களும் இனியும் இணைந்து வாழ்வது என்பது இயலாத ஒன்று
என்பதைச் சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும்.
ஆகவே ஆங்கிலேயர் ஆட்சி இலங்கையில் ஏற்படுவதற்கு முன்பு தமிழர்
ஆண்டு கொண்டிருந்த பகுதியைத் தமிழர்களுக்கும், சிங்களவர்கள் ஆண்டு
கொண்டிருந்த பகுதியைச் சிங்களவர்களுக்கும் முறையாகப் பிரித்துக்
கொடுக்கின்ற அரியபணியை இந்த இருநாடுகளும் செய்தே ஆக வேண்டும்.
இலங்கையில் நிரந்தர அமைதி நிலவவேண்டும் என்றால் உலகநாடுகளின்
ஆதரவோடு இப்பணி நிறைவேற்றப்பட வேண்டும்.
அந்த நன்னாளை உலகமே எதிர்பார்க்கின்றது.
வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine
For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved.
2009. | Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox | Best
resolution : 1024 X 768