வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

கட்டுரை

ஊடாடி : ஒரு தமிழனை நோக்கியத் தேடல்

 செ.ரவீந்திரன்

ELANGOVAN, bilingual poet, playwright-director, screenwriter, literary editor, transcreator, and pioneer of modern Tamil poetry and Tamil experimental theatre in Singapore, obtained a BA (Western Australian Academy of Performing Arts) and a MA (Middlesex University, UK) in Theatre Directing. He has been a freelance-journalist, teacher, television film-cameraman (then Singapore Broadcasting Corporation), Welfare Officer (closed institution for delinquents), Probation Officer and Prison Welfare Officer. He worked as an Arts Administrator with the National Arts Council from 1987 to 2000, Lecturer (Drama) at the Division of Performing Arts, LASALLE-SIA College of the Arts from 2001 to 2003, an Associate (Literary) at The Centre for the Arts, National University of Singapore in 2004, a Security Executive, from 2005 to 2006, a Drama Teacher at an international school in 2007, and an Administrative Manager in 2008. He is the Artistic Director of Agni Kootthu (Theatre of Fire).
 
He has published three collections of poetry: Vizhichannalkalin Pinnalirunthu (Behind Windows of Eyes), 1979, Mounavatham (Silent Annihilation), 1984, and Transcreations (a bilingual collection), 1988, and eleven collections of plays, DOGS and Other Plays, 1996, TALAQ (Divorce), 1999, BUANG SUAY and Other Plays, 2001, FLUSH - recipient of the Singapore Internationale Award, 2002, MINES, 2003,  OODAADI (Medium) - recipient of the Singapore Internationale Award, 2003, O$P$ (OweMoneyPayMoney), 2004, 1915 - recipient of the Singapore Internationale Award, 2005, SMEGMA, 2006, P (Shit), 2007, and I, BOSE, 2009.
 
His works have been anthologized in The Poetry of Singapore (1985) and The Fiction of Singapore (1990) in the Anthology of ASEAN Literatures series, and ASEANO - An anthology of poems from Southeast Asia (1995), Philippines, Voices of Singapore (1989), Words For The 25th (1990), Singapore: Places, Poems, Paintings (1993), Journeys: Words, Home and Nation (1995), Rhythms-A Singaporean Millennial Anthology of Poetry (2000), The S.E.A. Write Anthology of ASEAN Short Stories & Poems (2008), and SAMPARK - Indian edition on Singapore literature (2008).
 
He was one of the literary editors of: SINGA - the journal of literature and the arts in Singapore, from 1990 to 1993 and 1997 to 1998, The Fiction of Singapore, Words For The 25th and Voices 4 (1995). He has represented Singapore in the 2nd Asian Poetry Festival, Dhaka, Bangladesh, 1989, 3rd & 4th Southeast Asian Writers’ Conferences in Singapore, 1987 and Philippines, 1990, 3rd World Poetry Reading, Malaysia, 1990, and 1st ASEAN Writers’ Conference / Workshop, Malaysia, 1992, and was a member of the first multilingual literary delegation’s trip to China in Apr 1999 organised by The Centre For The Arts & The Association of Singapore Writers (Chinese). He represented Singapore in the Singapore Writers Festivals in 1988, 1993 and 2005, and the Ubud International Writers Festival, Bali, Indonesia in Oct 2005.
 
He has also conducted poetry and playwriting workshops and mentored for the Creative Arts Programme (CAP) series from 1991-93/98/99/2004, organised by the Gifted Education Unit of the Ministry of Education and The Centre for The Arts, National University of Singapore. His bilingual poem Hairline was displayed in the MRT: Poems on the Move series by the National Arts Council in Jan 1999.

He wrote the story, screenplay and dialogues for the 13-week teledrama SOOR (High) based on true drug-abuse case-studies in Singapore and it was telecasted on Vasantham Central of the Television Corporation of Singapore (TCS) in 2003.  DOGS was staged by the Hearts & Eyes Theatre at the Standard Bank National Arts Festival, Grahamstown, South Africa, Jul 1996. DOGS was given a staged reading in the Typhoon III Festival at the Soho Theatre, London in Jun 2004, a rehearsed reading at the Birmingham Repertory Theatre in Oct 2004 and staged in the doublebill ‘Typhoon Live’ at the Oval House Theatre (Off West End), London from 9 to 13 Oct 2007 by the Yellow Earth Theatre - UK's flagship award-winning East Asian theatre company based in London. P (SHIT) was staged by Teater Ekamatra, a leading Malay theatre group in Singapore, Mar 2006.
 
Since 1991, he has written, adapted, transcreated and directed numerous plays for Agni Kootthu (Theatre of Fire), a prominent bilingual exploratory theatre group in Singapore. His major unpublished plays include Becak (Trishaw) Puli (Tiger), Sangre (Blood), Mirugam II (Animal II), Buddha’s Handgrenade, OH!, Alamak! and Satyameva Jayate (Truth Alone Triumphs). His works have been staged in Australia, UK, South Africa, Spain and India. He has also participated as a Dramaturg: MOSAIC Youth Theatre of Detroit, USA, Dec 2000, UNESCO International Theatre Festival, Sinaia, Romania, Jul 2001, and at the FIESTA! International Experimental Theatre Festival, Dec 2001, Caracas, Venezuela.  

Known to be controversial, irreverent and provocative, his works explore the untouched realities in Singapore. He believes that art should conscientise, confront and question accepted societal stereotypes of vision, perception, feeling and judgement to examine reality as a historical and social process.

Elangovan is listed on tamilnation.org as one of the renowned individuals in their list of 100 Tamils of the 20th Century - Tamils who had made significant contributions to the world. He is listed as No.8 on the language and literature category among other prominent Tamil intellectuals. He received the 1997 SEA (South-East Asia) Write Award, Southeast Asia’s premier literary prize, in Bangkok, Thailand for his bilingual contribution to literature (poetry) and theatre in Singapore.
 
Elangovan’s books are available at:
http://www.selectbooks.com.sg & http://www.earshot.com.sg

இவரின் 'ஊடாடி' எனும் நாடகம் குறித்த செ. ரவீந்திரனின் பார்வையை வல்லினத்தில் பிரசுரிப்பதில் மகிழ்கிறோம்.

ஜோல்டன் ஃபாப்ரியின் (Zoltan Fabri) ஹங்கேரியன் என்னும் படத்தில் ஒரு கனவுக் காட்சி. அதில் ஒரு மனிதன் பனிப்பிரதேசங்களிலும் வனாந்திரங்களிலும் அலைகிறான். அவனிடம் யாருக்காக நீ உன் தேடலை மேற்கொண்டுள்ளாய் என்னும் கேள்விக்கான விடை: ஒரு ஹங்கேரியனைத் தேடி. ஒரு காலத்தில் மக்கியார் (Magyar) என்னும் இன மக்களால் உருவாக்கப்பெற்ற ஹங்கேரியா- இப்பொழுது சோவியத் ரஷ்யாவின் ஆக்கிரமிப்பின் கீழ் சுதந்திரமற்று இருக்கின்ற நிலையில் உண்மையான ஹங்கேரியனைத் தேடுவதாகப் படத்தை உருவாக்கியுள்ளார் ஹங்கேரியின் உன்னதக் கலைஞன் ஜோல்டன் ஃபாப்ரி. இளங்கோவனின் ஊடாடி நாடகமும் முதுகெலும்புள்ள, சுரணையுள்ள ஒரு தமிழனை நோக்கிய தேடலாக அமைந்துள்ளது உண்மையில் வரவேற்கப்படவேண்டிய ஒன்று. கல்தோன்றி மண்தோன்றாக் காலத்தே வாளொடு முன்தோன்றிய மூத்தகுடி எனப் புறப்பொருள் வெண்பாமாலை காலத்தே நாம் இன்னும் உள்ளோம். அதாவது புதுமைப்பித்தன் வார்த்தைகளில் உலகில் தோன்றிய முதல் குரங்கு- குரங்கு மனிதன் தமிழன்தான் என்பது ஒருவகையில் உண்மையே. இரும்பின் பயன்பாடு உணர்ந்த வரலாற்றின் இரும்புக் காலகட்டத்தே (Iron Age) தோன்றிய தொல் பழங்குடி- தமிழ்க்குடி என்று சொல்லியிருந்தால் ஒரு வேளை புதுமைப்பித்தன் பொறுத்துக் கொண்டிருப்பார்.

வாசகர் வட்டம் வெளியீடான 'அக்கரை இலக்கியம்' என்னுள், புலம்பெயர்ந்த இலங்கை, மலேசியா, சிங்கப்பூர் முதலான நாடுகளில் வாழ்கின்ற தமிழ்ப்படைப்பாளிகளின் படைப்புகள் மீது அக்கறை கொள்ள வைத்தது. அதனை ஒட்டிய தேடலில் இளங்கோவனின் 'விழிச்சன்னல்களின் பின்னாலிருந்து' (1979) என்னும் கவிதைத் தொகுப்புதான் என்னைச் சிங்கப்பூர் தமிழ் மக்களின் வாழ்நிலை பற்றிய புரிதலுக்கு இட்டுச் சென்றது. அதை ஒட்டி நாடோடி எழுதிய 'கோத்தோங் ரோயோங்' என்று நினைக்கிறேன்- இத்தலைப்பில் மலேசிய தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கம், 1974 இல் வெளியிட்ட 'பரிசு' என்னும் சிறுகதைத் தொகுப்பில் உள்ள ஒரு சிறுகதை தமிழர்களின் பண்பாட்டுச் சீரழிவை- ஆகட்டும் பார்க்கலாம் என்னும் மொண்ணைத்தனமான மனநிலையில் பிட்டுக் காட்டியது கண்டு மனஅதிர்வு கொண்டேன். இளங்கோவனின் 'எனக்கொரு நெற்றிக்கண் இருந்தால்' என்னும் கவிதையில் வெளிப்பட்டுத் தோன்றும் ஆதங்கத்தின் பின் உறைந்துள்ள கோபத்தின் உக்கிரம் வெளிப்பட்டால்:

'எனது கைலாச பிம்பங்கள்
உருகியோடலாம்'

அகரம் வெளியீடாக இளங்கோவனின் 'மௌனவதம்' 1984ல் வெளிவந்தது. இது இவருடைய இரண்டாவது தொகுதி. 'சீனச்சிங்க நடனம்' என்னும் கவிதையின் ஒரு பகுதி:

'கைகட்டி நிற்கின்ற
கணம் RAFFLES அவர்களே
உங்களுக்கு ஒரு கேள்வி....!
1819-ல் நீரிங்கு கால்வைக்குமுன்
நிறங்கறுத்த சிப்பாயன்றோ
இம்மண்ணை மிதித்தான்?
எங்கேயவன் சிலையென்று
எந்நாளுங் கேளேன்!
வரலாறுகூட வெள்ளையனைக் காணின்
வாலாட்டுமென்பதறிவேன்'

இது உண்மை. பொதுவாக இந்திய வரலாறு சிறப்பாகத் தமிழக வரலாறு ஏன் எழுதப்பெற்ற வரலாறுகள் அனைத்தும் ஒரு பக்கச் சார்புடையனவாகவே, விடுபடல்கள் பல உடையனவாகவே உள்ளன. இன்று வரலாறு என்பது சொல்லாடல் என்ற நிலையில் 'தேசியம் என்பது கற்பிதம்'- ஒரு புனைகதை, 'தேசம் ஒரு சொல்லாடல்' (Nation as Narrative) என ஹெகல், மார்க்ஸ் முதலானவர்களின் தத்துவார்த்த, சிந்தாந்தப் பார்வையிலிருந்து விலகிப் போய்விட்டது. வரலாறு என்பது இப்பொழுது கோட்பாட்டின் வறுமைக்குள் (The poverty of Theory) முடங்கியுள்ளது. இன்று பின்நவீனத்துவ வரலாற்றியல் ஆய்வுகள் எல்லாம் வரலாறு என்பது ஒரு முடிவற்ற பிரதி என்னும் கோட்பாட்டில் அமைதி கண்டுள்ளது. அயனெஸ்கோவின் எதிர்கொள்ளலைப் போல மனிதனின் இருப்பை நிகழ்வின் இறப்பு- இறப்பின் நிகழ்வு (Present Past- Past Present) என்னும் காலப் பின்னணியில் புலப்படுத்துவதே இன்றைய காலகட்டத்தின் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒன்றாகும். ஏனெனில் மனிதனின் தேசிய அடையாளம் எல்லாம் அவனது (Passport) கடவுச்சீட்டில் முடங்கிப் போய்விட்டது. மனிதனுக்கு உலகெங்கும் புலம்பெயர்ந்து செல்ல- பயணிக்க ஒரு கடவுச்சீட்டு தேவை. அதற்கான அளவில் ஒரு தேசிய அடையாளம் வேண்டும். இதுவே தேசியம் என்ற சொல்லாடலின் விளைவு. ஒரு மனிதனின் அகவயப் பார்வையை மீறி வரலாறு மனிதனுக்கு அறிவு ஒளி ஊட்டுவதில்லை. வரலாறு நிச்சயம் மனிதனுக்குப் பதில் சொல்லியே ஆகவேண்டும் என்பதெல்லாம் ஒரு எதிர்பார்ப்பே. ஏனெனில் எழுதப்பட்ட வரலாறு எல்லாம் வர்க்கப் போராட்டத்தின் வரலாறு என்பது எவ்வளவுக்கு உண்மையோ, அவ்வளவுக்கு உண்மை வரலாற்றில் பல கருஞ்சுழிகள் உண்டு என்பதும்கூட. அற்றுள் நம் அறிவு ஒளி புகுவதில்லை. அப்படியும் மீறி வரலாற்றின் கருஞ்சுழிக்குள் நம் பயணத்தை மேற்கொண்டால் எஞ்சுவது இருட்டு; அந்தகார இருட்டு. சமயக் குறவர் வழிச் சொல்லுவது என்றால் சிதம்பர ரகசியம் கூட.

தமிழன் எங்கெல்லாம் செல்கிறானோ அங்கெல்லாம் அடிமையாக, மூன்றாந்தர, நாலாந்தர குடிமகனாக வாழ்வதே அவனுக்கு விதித்த சாபம். சிங்கப்பூர்த் தமிழனும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. சிங்கப்பூருக்கு இறக்குமதி செய்யப்பட்ட, கூலிக்காக இடம்பெயர்ந்த- புலம் பெயர்ந்த தமிழ் இனத்தின் கடந்தகால வரலாற்றை மீண்டும் நிகழ்த்திக் காட்டுவதன் மூலம் அந்நிகழ்வின் நிகழ்கால இருப்பை அடையாளம் காணும் வகையில் உருவாக்கப்பட்ட நாடகப் பிரதியே இளங்கோவனின் ஊடாடி. இருமொழிக்கவிஞர்- நாடகாசிரியர்- இயக்குனர் என்னும் வகையில் சிங்கப்பூரில் தனித்து இயங்கிவரும் இளங்கோவன் உண்மையில் ஒரு கலகக்காரர். 1991ஆம் ஆண்டு முதல் 'அக்கினிக்கூத்து' என்னும் நாடகக்குழுவின் மூலம் இதுவரை 30க்கும் மேற்பட்ட நாடகங்களை எழுதி இயக்கியுள்ளார். இவரது மேடையாக்கங்கள் பல சிங்கப்பூர் வாழ் மக்களிடையே அதிர்ச்சியை மட்டுமல்ல, 18 வயதிற்கு மேற்பட்ட பார்வையாளர்களுக்கு மட்டுமான கலைநிகழ்வு என்று சிங்கப்பூர் அரசின் தணிக்கைச் சட்டத்தின் முத்திரையோடு மேடையாக்கம் கண்டுள்ளன. பயமுறுத்தல் கடிதங்கள், தொலைபேசியில் மிரட்டல்கள், அக்கினிக்கூத்து நாடகக் குழுவின் தலைவி தேன்மொழி அவர்கள் கைதுசெய்யப் படல்- இவற்றுக்கிடையே தொடர்ந்து நாடகப்படைப்பாக்கங்களிலும் அவற்றின் மேடையாக்கங்களிலும் ஈடுபட்டு வரும் இளங்கோவன் நம் பாராட்டுக்கும் மதிப்புக்கும் உரியவர். இங்கு இவருடைய படைப்புகள், மேடையாக்கங்கள் பற்றி ஒரு ஒட்டுமொத்தப் பார்வையை முன் வைப்பது அவ்வளவு எளிதானது அல்ல. அதற்கான இடமும் இதுவல்ல. இது ஊடாடி நாடகம் பற்றிய ஒரு சிறு முன்னுரை. இதற்கு மேலாக நாடகப்பிரதி ஒன்றினுள் வாசகன் ஒருவனின் ஊடுருவல் எனச் சொல்லுவதே இங்குப் பொருந்தும் என நினைக்கிறேன்.

எந்தவொரு இலக்கிய வடிவத்துக்கும் இல்லாத சிறப்பு நாடக இலக்கிய வடிவத்துக்கு உண்டு. எழுதப்பட்ட நிலையில் அது ஓர் இலக்கியப் பிரதி (Literary Text) மேடையாக்கம் காணுகின்ற நிலையில் அது ஓர் அரங்கப் பிரதி (Theatrical Text) என இருநிலையில் நாடக இலக்கியம் அமைந்துள்ளது. எனவே நாடகம் பற்றி விமர்சனம்/ அறிமுகம் எல்லாம் அந்நாடகம் மேடையாக்கம் பெறுவதையொட்டி, பார்வையாளர்கள் முன் நடிகன் என்னும் ஊடகத்தின் மூலம் மேடையென்னும் வெளியில் இயக்குநரால் நிகழ்த்திக் காட்டப் பெறுவதை ஒட்டிய ஒன்றாக இருக்கவேண்டும். 'கடவுள் இறந்து விட்டார்', 'ஆசிரியன் இறந்து விட்டான்' என இலக்கிய உலகில் மரணச் சான்றிதழ்கள் வழங்கிக் கொண்டிருக்கும் நவீனத்துவ, பின் நவீனத்துவ காலகட்டத்தே நாடகப் பிரதியை மட்டுமே கருத்தில் கொண்டு அது எழுப்பிய மனப்பதிவுகளை வாசகர் முன் வைப்பது அவ்வளது பொருத்தம் இல்லை என்றே நம்புகிறேன். இருப்பினும் வாசகன் மரித்து / மறைந்து ஆசிரியனாக பிறப்புக் கொண்டு பல பிரதிகளை உருவாக்கும் சாத்தியம் உண்டு என்னும் கருத்தை ஒப்புக் கொள்ளுவதை ஒட்டிய அளவே சிலவற்றை இங்குச் சொல்லுவது தேவையான ஒன்று. பிரதி இலக்கியமாகியிருக்கின்றதா என்பதை விட, பிரதிக்கு வெளியே ஒன்றுமில்லை என்னும் வரன்முறைக்குட்பட்டு ஊடாடி நாடகப்பிரதி மீதான என் புரிதலை ஒட்டிய சில மதிப்பீடிகளை முன்வைப்பது கலை இலக்கியப் பயன்பாடு குறித்து நம்பிக்கை கொண்டுள்ள வாசகனின்- ஏன் ஒரு மனிதனின் தார்மீகப் பொறுப்பு என்றே உணருகிறேன்.

ஊடாடி நாடகத்தின் தொடக்கம்: அரங்கில் இருள். ஊதா நிற விளக்கொளியில் (Ultraviolet Light) வெள்ளை மற்றும் பிரத்தியேகமான வண்ணங்கள் மட்டுமே பிரகாசிக்கும் அரங்கில் சாலைத் துப்புரவுக்கு உதவும் துடைப்பம் ஒன்று தலைகீழாக நடப்பட்டிருக்கிறது. அதன் ஈர்க்குகள் பலநிறங்களில் மின்னுகின்றன. வெள்ளை நிற 'கோட்டும் சூட்டும்' அணிந்த கட்டியக்காரன் உடுக்கடித்துக் கொண்டே அரங்கினுள் பிரவேசிக்கிறான். ஆடிப்பாடுகிறான். இளங்கோவன் இம்மேடையாக்கத்தினை Blacklight Theatre என்கிறார். ஒவ்வொரு காட்சி மாற்றமும் உடுக்கடி ஒலியில் நிகழ்கிறது என்னும் குறிப்பு வேறு. கட்டியங்காரன் வசனமாகக் கேள்வி தொடங்குகிறது.

"அண்ட சராசரங்களுக்கு முன்னால என்னடா இருந்தது?

கருப்பு
.................................
வெளிச்சத்தைப் புரிஞ்சிக்கிட்டவன்
வெறுமனே வேதாந்தியாயிடுறான்
இருட்டைக் குடிச்சவன்தான்
ஆதிமூலத்தோடு ஒன்னாயிடுகிறான்
இப்ப இருட்டுல இருக்கிற நீயும் நானும்
இங்க நடக்கப் போறதை
குருட்டுத்தனமா தடவிப்பார்க்காம
திருட்டுத்தனமா குஷ'யடையாம
ஒன்னுக்குள்ள ஒன்னா
காணாமல் போவோம் வாடா!
வாடா! வா! வா! வாடா!"

அடிமைப் படுத்தப்பட்ட, முகம் இழந்த, அடையாளம் அழிந்த மக்களின் வரலாற்றின் மீது போர்த்தப்பட்ட வெள்ளைக்கு எதிரான குரலை, கறுப்பின் ஆதியினை உணர்ந்த ஒருவனின் அழைப்பாகக் கட்டியங்காரன் வருகை தொடருகிறது. அதன்பின்னர் அரை முகமூடி அணிந்த சாலைத் துப்புரவுத் தொழிலாளி குடிபோதையில் தள்ளாடிக் கொண்டு தன்னை வெளிப்படுத்துகிறான்.

'சத்தியமா நான் பறையன்டா! சத்தியமா நான் பறையன்டா!
இருந்தாலும் அதைச் சொல்றதுக்கு இவன்யாரு? இவன் யாருடா?
தமிழன் கத்துனா பரவாயில்லை.
.... இந்த சீனன், மலாய்க்காரப் பசங்ககூட கிண்டல் பண்ணுறானுங்க

சரியோ தப்போ! எங்க அம்மா என்னை பறையனா பெத்தது பெரிய தப்பு. நான் எங்க அம்மாவோட வயித்துக்குள்ள இருந்த போது என்னைப் பறையன்னு ஃசாப் (முத்திரை) குத்துனது எவன்டா? டேய்! கேளுங்கடா?'

சாதியின் பெயரால் சமூகக் கட்டுமானத்தில் கடைநிலைக்குத் தள்ளப்பட்ட ஒரு சாலை துப்புரவுத் தொழிலாளி 'நூற்று எழுபத்து மூன்று' வருட வரலாறு கொண்ட சர்க்கார் மரத்தின் மீது குடிபோதையில் சிறுநீர் கழிக்கிறான். அப்பொழுது அம்மரத்தில் குடிகொண்டுள்ள ஏழுபேய்கள் அவனை ஆட்கொள்கின்றன; அவன் மீது விழுந்து புரளுகின்றன. உடுக்கிja ஒலிகேட்கிறது. கட்டியங்காரன் இப்பொழுது முகமூடியோடு வருகிறான். பேய்கள் அலறுகின்றன. இப்பொழுது நாடகம் கன்னித் தமிழ் வாழ்த்தோடு தொடங்குகிறது. ஜோ.ஜோ.முனியாண்டி, புலிவேட்டை, டெலிபுகையிலைத்தோட்டம், யோனிப்பறை, இரயில்வே, குரா குரா, ரப்பர் காண்டம், தமிழ்வால், இதயவலி, தமாஷ்கிமாஷ் எனப் பன்னிரண்டு காட்சிகளின் மூலம் சிங்கப்பூரின் வரலாற்றுக் காலம் தொடங்கி அன்றும் இன்றும் என்றுமே அடிமையாய் வாழ்ந்துவரும் ஓர் இனத்தின், தமிழ் இனத்தின் வரலாறே ஊடாடி நாடகம். கலிங்கத்துப் பரணியில் காளிக்குக் கூளி கருணாகரத் தொண்டைமானின் கலிங்கப் படையெடுப்பு, போரின் வெற்றி அழிவு கூறியது போல ஊடாடி நாடகத்தில் சிங்கப்பூரின் வரலாற்றுத் தொடக்கக் காலத்தில், கூலிகளாக, அடிமைகளாக வந்து குடியேறி வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் நசுக்கப்பட்டு அகால மரணமுற்று அல்லது வதைக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டு ஆவிகளாக/ பேய்களாக மாறியவர்கள் தங்கள் பேய்ரூபம் களைந்து கூலி, வெட்டியான், கைதி, பீயாண்டி என ஒவ்வொரு காட்சி மாற்றத்தின் போதும் வேடந்தரித்தும் இதுவரை சொல்லப்படாத கடந்த கால வரலாற்றைத் தோண்டி எடுத்து வைப்பதாக அமைந்துள்ளது இந்நாடகம். சூத்திரன், ஆதிதிராவிடர், பஞ்சமர் எனப் பிராமணர்களால், சாதி திராவிடர்களால் அழைக்கப்பெற்று வந்த தலித் இனத்தின், அவ்வினத்தின் படிநிலையில் முதலாவதாக வைத்து எண்ணப்படும் பறையர் இனத்தின் வீழ்ச்சிக்கான, அடையாளம் இழந்துபோன நிலைக்கான காரணம் தேடுவதும், அதற்கான மாற்றுவழி காண்பதுமே ஊடாடி நாடகத்தின் பாடுபொருள். இங்குப் 'பறையன்', 'பறப்பசங்களா' என ஓர் இனம் பற்றிய சொல்லாடல் எல்லாம் வரலாற்றின் தொடக்கத்தே நிகழ்த்தப்பட்டதன் மறுவடிவாக்கம்/ மீட்டுருவாக்கம் என்றே கொள்ளவேண்டும். ஒரு காலத்தே சிறுபத்திரிகைச் சூழலில் இலக்கியப் பறையன் (Literary parian) என்றெல்லாம் சொல்லாடல் நிகழ்த்தப்பெற்ற தன் குறியீடாக இதனைக் கொள்ளவேண்டும். புலம்பெயர்ந்து உலகெங்கிலும் அவலமுற்று வாழுகின்ற தமிழனின் குறியீடாகப் பறையன், பறையர் என்னும் சொல்லாடல் ஊடாடி நாடகத்தில் வருவதாகக் கொள்ளுவதே இங்கு முக்கியம். புறநானூற்றக் காலத்தே கட்டமைக்கப்பெற்ற நான்கு வருணப்பாகுபாட்டிற்கு, மேலோர் கீழோர்- மேற்பால் கீழ்ப்பால் என வரையறுக்கப்பெற்ற சமூகப் படிநிலைக்கு எதிராக, "பாணன், பறையன், துடியன், கடம்பன் என இந்நான்கல்லது குடியுமுமில்லை" என்னும் ஓர் எதிர்ப்புக்குரல் வெளிப்பட்டுள்ளதை யாரும் மறுக்க முடியாது. இவ்வெதிர்ப்புக்குரல் காலத்தின் ஓட்டத்தில் சமூகப் பொருளாதார உறவின் படிநிலை வளர்ச்சியில், சாதி-சமயம்-சடங்கு- ஒழுங்கமைவு- அதிகாரம் என நிறுவனமாக்கப்படுகின்ற நிலையில் அதன் வீரியம் இழந்து வெறும் ஓலமாக வெளிப்படத் தொடங்கியதே இன்றைய வரலாற்றின் சோகம். வீறார்ந்த ஓர் இனத்தின், அவ்வினமக்களின் வீழ்ச்சிக்கான காரணம் அம்மக்கள் தம் முதுகெலும்பை இழந்து போனதுதான். அதற்கான சாபவிமோசனம்தான் பார்லிமெண்டு. ஊடாடி நாடகத்தின் இறுதியாக ஊடாடியின் முடிந்தமுடியான துணிவு. 'பார்லிமெண்டு சீட்டுதான் பவரு கொடுக்கும்.'

இதுதான் சாதியத்தால் சிக்குண்டு உலகெங்கிலும் வாழுகின்ற தமிழ் மக்களின் முனைப்பு; பேரவா எல்லாமே. சாதி- அதிகாரம்- அரசியல் விளையாட்டில் ஈடுபட்டுள்ள தமிழ்ச் சமூகச் சாதிக்குழுக்களின் படிநிலையில் கீழ்மட்டத்தில் வாழ்பவராகக் கருதப்படும் பறையின மக்களின், தமிழ்மக்களின் வீழ்ச்சியும், அம்மக்களின் வீழ்ச்சிக்கான சாபவிமோசனம் பார்லிமெண்டைக் கைப்பற்றுவதுதான். இவ்வரசியல் விளையாட்டே இன்று உலகெங்கிலும் புலம்பெயர்ந்து வாழும் தமிழ் மக்களின் நிலைப்பாடாகவும் உள்ளது. லூயி தூய்மோன் (Louis Dumont) மிஷல் மோபத் (Michael Moffait) டேவிட் மோசஸ், (David Moses) ஆந்த்ரே பொற்றாயல் (Andre Beteille) என்பவர்களின் தமிழகச் சாதியப் படிநிலைகள் குறித்த ஆய்வுகளில் எல்லாம் சாதிப்பெயர்கள் அப்படியே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன; ஆய்வுத் தரவுகள் எவ்விதமாற்றமும் இன்றிக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. ஆனால் இன்று ஒடுக்கப்பட்டவர்களைக் குறிக்கும் தலித் என்ற சொல்லாடல் பஞ்சம சாதியைச் சுட்டுவதாகவே உள்ளது. தலித் பகுஜன் என்ற பாகுபாட்டைக் கூட ஏற்பதற்கான மனநிலையில் இல்லாதவர்களாகவே இன்றைய தமிழக அறிவுஜீவிகள் உள்ளனர். இம்மக்களுக்கான விடுதலைப் போராளிகளும் பதவி ஒன்றையே கைப்பற்றுவது என்ற இலட்சிய வேட்கை கொண்டுள்ளனர். இந்நிலையில் இளங்கோவனின் ஊடாடி நாடகம் தமிழ் வாசகர்களுக்கு அதில் இடம் பெற்றுள்ள சாதீய வாழ்நிலை குறித்த சொல்லாடல்கள், வசவுகள், பழமொழிகள், சமூகப்படிநிலை மாற்றங்கள் பற்றிய செய்திகள், சமயம்-சடங்கு பற்றிய விமர்சனங்கள், ஜோக்குகள், உலகெங்கிலும் பன்னாட்டு வணிக நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தில் தம் அடையாளமிழந்து மின்சாரக் கனவுகளில் மிதந்து கொண்டிருக்கும் தமிழ் வாசகனுக்கு வெறுப்பையூட்டலாம். சாதீய, கட்சி அரசியல் மூலம் பிழைப்பு நடத்துபவர்கள் ஊடாடி நாடகத்தின் உயிர்க்குரலை ஒடுக்க நினைக்கலாம்.

புதுமைப்பித்தனின், 'தனி ஒருவனுக்கு' 'புதியநந்தன்', 'புதிய கூண்டு', 'துன்பக்கேணி' முதலான படைப்புகளைப் படித்தவர்கள் ஊடாடி நாடகத்தின் சொல்லாடலைக் கண்டு மனஅதிர்வு கொள்ளுவதில்லை. மாறாக உறைந்துபோன வரலாற்றில் நடந்த நிகழ்வுகளின் பின்புலம் பற்றிய மீட்டுருவாக்கத்தின் மூலம் எந்த ஒரு சமூகமும் சமயம்-சடங்கு-அதிகாரம் பற்றிய தொன்மங்கள வழி சாதியத்தின் இருப்பை, அதன் கட்டுமானத்தை, படிநிலை அமைப்பைத் தக்கவைத்துக் கொண்டே வருகிறது என்பது உண்மை. மறைந்து போன தலைமுறைகளின் மரபு வாழுகின்ற மனிதர்களுக்குத் துர்கனவாகவே உள்ளது. அதிகாரத்தை/ பதவியைக் கைப்பபற்றுவதற்கான முனைப்பு கொண்டவர்களே, உந்துணர்வு மிக்கவர்களே (will to power) ஒரு சமூகத்தின் சர்வாதிகாரியாக உருவாவதைக் காணலாம். இது நீட்சேயின் முடிவு. வரலாற்றில் ஹ'ட்லர், ஸ்டாலின் ஏன் இன்று வாழும் அரசியல் பிழைப்பு நடத்தும் கட்சித் தலைவர்களை- தேசத் தலைவர்களை இதற்கு எடுத்துக்காட்டாகச் சொல்ல வேண்டும். ஊடாடி நாடகத்திலும் தலைவராவதற்கான வழி ஊடாடியாக வரும் சின்னக்கருப்பன் மூலம் சொல்லப்பட்டுள்ளது. மத்தவங்களுக்குத் தெரியாத ஒரு விஷயத்தை எப்படியும் மறைச்சு வைச்சுக்கிறவந்தான் தலைவன் ஆக முடியும். அப்படித் தலைவனாகும் ஒருவனே தனக்குப் பின்னால் உள்ள மனிதர்களை மந்தைகளாக வைத்திருக்க முடியும். இதுவே இன்றைய சாதீய, கட்சி அரசியலின் தனித்துவமாகும்.

இங்கு ஒன்றை ஞாபகப்படுத்த வேண்டும். இன்று நேற்றல்ல என்றுமே சிங்கப்பூர் வாழ் தமிழ்மக்கள் தம் இனவேர்களைத் தேடிப் போவதற்கான சூழல்- வாய்ப்பு இல்லை என்றே சொல்லவேண்டும். பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் வணிகச் சந்தைக்கூடமாக மாறிவரும் அவசரகதியில் சிங்கப்பூர்ச் சமூகப் படிநிலைகளில் இடம் பிடிப்பதற்கான போராட்டமாக வாழ்க்கை அமைந்துவிட்ட சூழலில், சீனன், மலாய்க்காரன், இவர்களுக்கு இடையே ஏன் இந்தியர்களுக்கு இடையேகூட நீ வட இந்தியனா தென்னிந்தியனா என நிறத்தின் அடிப்படையில் ஓரங்கட்டுப்பட்டு வாழ்கின்ற நிலையில் சிங்கப்பூர்த் தமிழன் தன் பண்பாட்டு வேர்களைத் தேடிப் போவதோ தேவையற்ற ஒன்று என்று நினைக்கிறான். வெகுஜன ஊடகங்களிலும் டி.வி.சேனல்களிலும் கலைநிகழ்ச்சி என்னும் பெயரால் நடைபெறும் டப்பாங்குத்து டான்ஸ், குலுக்கல் நடனங்களிலும் சிங்கப்பூர்த் தமிழன் முகமிழந்து முகமற்ற போலியாக வாழ்கிறான்; கலாச்சார மறதியில் (cultural amnesia) மூழ்கி விடுகிறான். பிங்க் நிற அடையாள அட்டை (Pink i Card) பெறுதல், சீனப் பெண்ணை மணப்பது மூலம் சிங்கப்பூர் சமூகத்தில் மேலாதிக்கம் பெறுதலுக்கான கடவுச்சீட்டு வாங்குவதையே குறிக்கோளாகக் கொள்ளுதல் -இன்னும் இவை போன்ற சிங்கப்பூர்த் தமிழ்ச் சமூகத்தின் திருவிளையாடல் உற்பத்திப் படலங்களை, தமிழர்களின் விநோதரச விரகதாபங்களை ஒரு காலத்தில் 'டேய் தமிழன்...!' 'வெள்ளையன் குறிப்பேடு', 'ஜப்பானின் ஹைக்கு', 'சீனச் சிங்க நடனம்', 'அண்டர்வியு', முதலான 'மௌனவதம்' தொகுப்பில் உள்ள கவிதைகள் மூலம் வெளிப்படுத்தியதோடு,

"தமிழனின் 'ஜீனில்' கோளாறு
ஆராயவதற்கு நான் யாரு?"

எனக் கேள்வி கேட்பதோடு ஒதுங்கிப்போய்விடவில்லை இளங்கோவன். 19 வருடங்களுக்கு முன் வெளிவந்த 'மௌனவதம்' கவிதைத் தொகுப்பிலுள்ள பல கவிதை வரிகளுக்கு 'ஊடாடி' என்னும் பெயரில் மீண்டும் உயிர்கொடுத்து நாடக வடிவம் அளித்துள்ளார். ஏற்கெனவே சொன்னபடி ஒடுக்கப்பட்ட, சுரண்டப்பட்ட, அடிமையாக்கப்பட்ட ஓர் இனமக்களிடையே, பிராமண, பிராமணரல்லாத, தலித், தலித் பகுஜன் எனச் சாதியப் பாகுபாட்டிற்குள் முடங்கிப்போய்விட்ட மக்களின், தமிழ் மக்களின் வீழ்ச்சிக்கான காரணம் தமிழனுக்கென்று முதுகெலும்பு தொலைந்து போனதுதான். இதுதான் விடை என்றால் ஆம் என்பதுவே நமது பதிலாகும். இந்த ஒற்றைவரி விடையில் மனப்புளங்காகிதம் அடையாமல் இளங்கோவன் அன்று கங்கை கடாரம் எனக் கொடி கட்டிப் பறந்த தமிழ் இனம் இன்று சாதி திராவிடர் ஆதிதிராவிடர் மோதல்களினால் தாழ்ச்சியுற்று சென்றவிடமெல்லாம் சிறுமைப்பட்டு அவ்விடத்தின், குடியேறிய மண்ணின் சபிக்கப்பட்ட மக்களாக வாழ்கின்ற அவலம் குறித்து, சிங்கப்பூர்த் தமிழராக வாழ நேரிட்டதனால் ஏற்பட்ட தார்மீகக் கோபத்தின் வெளிப்பாடே ஊடாடி நாடகம். இந்நாடகம் சிங்கப்பூர்ச் சூழலில் எவ்வாறு வரவேற்கப்படும் என்பதில் எனக்கு அக்கறை இருந்தாலும், அதைவிட முக்கியமான அக்கறை இந்நாடகம் தாயகத் தமிழ்ச்சூழலில் மேடையேற்றம் காணுவதை ஒட்டி உள்ளது.

ஒரு கலைஞனை, படைப்பாளியை கௌரவிப்பது என்பது அவன் கைகளில் பூச்சென்று கொடுத்து மாலைபோட்டு காதில் பூ வைத்து விடுவதல்ல; அவன் படைப்பை எதிர்கொண்டு பன்முக வாசிப்புக்குட்படுத்துவதே மிக முக்கியம். அதுவும் நாடகவடிவில் வெளிவந்த ஒன்றை மேடையாக்கம் காணமலே வாசித்த நிலையில் மறந்துவிடுவதற்கான சாத்தியம் அதிகம் உண்டு. இளங்கோவனின் கவிதைக்குக் கிடைத்த அங்கீகாரம் போல அல்லாமல், அவருடைய ஊடாடி நாடகத்தைப் பற்றி உரத்துப்பேச, மேடையேற்றம் காண தமிழர்கள் முன்வரவேண்டும். மக்களை மந்தைகளாக மாற்றும் அதிகாரத்தை நோக்கிய தேடல் மனவுணர்வு கொண்ட ஒருவனே தலைவனாக முடியும். சர்வாதிகாரியாகவும் ஆகிவிட முடியும். 'ஒரு புலம்பல் கூட்டம்' கைகட்டி வாய் பொத்தி நிற்கும் பொழுதுதான் அக்கூட்டத்தின் தலைவன் அதீத மனிதன் ஆகிறான். அரசு எந்திரத்தின் குறியீடான பார்லிமென்ட் அதில் உட்கார இடம்பிடிக்கும் வேட்கையே ஒருவனை சமூகத்தின் ஊடாடியாக மாற்றுகிறது. பேய்களுக்கு எல்லாம் தலைவனாக ஊடாடி- சின்னக் கருப்பன் உருவாவதும் பேய்களை விரட்ட வரும் முனியாண்டியும் சிங்கப்பூர்ச் சமூகத்தின் பொருளாதார, உற்பத்தி உறவு நிலைகளில், சமூக அசைவியக்கங்களில் வார்த்தெடுக்கப்பட்டவர்களே. ஒருவன் கலகக்காரன் ஆவதும் இன்னொருவன் பவரு கொடுக்கும் பார்லிமெண்ட் சீட்டுத் தேடி அலையும் ஊடாடி- தலைவன் ஆவதும் இன்றைய நடைமுறை வாழ்வின் யதார்த்தம்.

உலகம் என்பது சமூகப்படிநிலைகளில் உள்ள உயர்ந்தோர் பக்கமே. ஏனெனில் அவரே வாக்கும் வக்கும் கொண்டவர். இதுவே ஊடாடி நாடகத்தின் இறுதியில் முனியாண்டியின் குரலாக ஒலிக்கிறது:

"எனக்குள் ஒரு கலகக்காரன் இருட்டைத் தோண்டி எடுக்கிறான். உனக்குள் ஒரு புலம்பல் கூட்டம் கைகட்டி , வாய்பொத்தி, கைதட்டும்போது இருட்டில் பிரபஞ்சங்களை உருட்டும் போது வெளிச்சத்தில் நீ சோரம் போய்க் கொண்டிருக்கிறாய்" எனக் கூறிக் கொண்டே ஆடைகளைக் களைந்தவாறு இருளில் காணாமற் போகிறான். பறைச்சத்தம் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. ஏனெனில் அது போர்ப்பறை. இதுவே இளங்கோவனின் ஊடாடி நாடகம் உணர்த்த விரும்பும் ஒரு செய்தி. கலைஞனும் ஒரு வகையில் தனது படைப்பில் நிர்வாணமாகக் கரைந்து போகிறான். சிங்கப்பூர் நாடகச் சூழலில், ஏன் உலக நாடகச் சூழலில் இளங்கோவனுக்கு என தனித்த இடம் உண்டு. அவருடைய ஊடாடி நாடகம் பாசிஸ காலத்தின் தொடக்கத்தே வால்டர் பெஞ்சமின் சொன்னதுபோல, தமிழ்ச்சமூகத்தின் மீது நம்பிக்கை இழந்து போனவர்களுக்கு நம்பிக்கை இழக்காமல் இருப்பதற்காக அவர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட நம்பிக்கையாகும். சிங்கப்பூர்ச் சமூகத்தின் உள்ளும்புறமும் சுதந்திரம் சமத்துவம் சகோதரத்துவம் என்னும் பெயரால் நடைபெறும் காட்டுமிராண்டித் தனமான சாதீய இன அரசியலுக்கு எதிரான கலகக்குரலே ஊடாடி நாடகம். இதனை எழுதிய இளங்கோவன் நம் பாராட்டுக்கும் மதிப்புக்கும் உரியவர். அவருடைய ஊடாடி நாடகம் ஒரு பன்முக வாசிப்புக்கான வாசகனை- பார்வையாளனை உருவாக்கும் என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கையுண்டு. இளங்கோவனின் இயக்கத்தில் ஊடாடி நாடகத்தின் மேடையாக்கத்தினை உலகெங்கிலும் வாழ்கின்ற தமிழர்கள் அனைவரும் நிச்சயம் பார்க்கவேண்டும். அதுவே என் விருப்பம்; அது விரைவில் நிறைவேறும் என்பது உறுதி.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768