வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

பத்தி

பாராக் ஒபாமா அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற அன்று, நம்மூர்ப் பத்திரிகைகள், தொலைக் காட்சி, வானொலிகளும்கூட மறைமுகமாக விழாக்கோலம் கண்டிருப்பதாக எனக்குப் பட்டது. வனொலியில், "ஒபாமா வெற்றி குறித்து உங்கள் கருத்து என்ன?' என்ற தலைப்பில் நிறைய பேர் அழைத்து உண்மையான கருத்து களைச் சொன்னது இன்னும் விசேஷமாக இருந்தது.

ஆனால், என் மனதில் ஒரு கேள்வி "நிஜமாகவே ஒபாமாவா வெற்றி பெற்றார்?"

இணையதளத்தில் சமையல் குறிப்பு, முக்கியமாகக் கேக் வகையறாக்கள் செய்வதற்குண்டான குறிப்புகள் கொடுக்கும் வலைத்தளங்களை ஆராய்வது என்பது மிகவும் சுவராஸ்யம் தரக் கூடியது எனக்கு. அந்த வகையில் ஆங்கில அகர வரிசையில் (A-Z) சுமார் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குறிப்புகளை நான் சேகரித்த CCயில்தான்! (Cake central).

இதில், கேக் செய்வதற்குண்டான ரகசியங்கள் மட்டும் பகிர்ந்து கொள்ளப்படமாட்டாது. மாறாக அவரவர் வசிக்கும் மாநிலம், வட்டாரம், வீடு எனும் ரீதியில் கூட பிரச்சனைகள் அலசி ஆராயப்படும். (புயல், பூகம்பம், மரணம், புருஷனின் ஒத்துழையாமை அல்லது உடன் கட்டை ஏறும் அளவிற்கு அதீத அன்புடன் இருக்கும் புருஷனின் காதல், அவனுக்குள் புகுந்த எலி, தான் செய்யும் கேக்கைப் பற்றிப் புறம் பேசும் மாமி, நாத்தனார்கள், சின்ன வீட்டில் ஏற்படும் பிரச்சனை... இத்யாதி... இத்யாதி...) தயவு செய்து நம்புங்கள், இது முழுக்க முழுக்க ஆங்கிலேயப் பெண்மணிகளின் வலைத்தளம்!

அப்படித்தான் ஒருநாள் தோழியொருத்தி கேட்டிருந்தார்.... "எங்கே, சில நாட்களாக நம் தோழிகளில் ஒருவரைக் காணோமே... நிறைய குறிப்புகள் கொடுத்தவராயிற்றே..."என்று!

அப்போதுதான் நான்கூட நினைத்துக் கொண்டேன், "அட ஆமாம்... எங்கே போனாள் இவள்?" என்று.

அவரைத் தொடர்ந்து இன்னும் ஒரு சிலர் கேட்க, இரண்டொரு நாளில் எல்லாருக்கும் தேடிக் கொண்டிருந்த தோழியின் பதிவு கண்களுக்குக் கிடைத்தது.

"நன்றி தோழிகளே... என் மேல் நீங்கள் கொண்ட அன்பிற்கு! நாங்கள் மிக மனஉளைச்சலுக்கு ஆளாகியிருக் கிறோம் இப்பொழுது. நாங்கள் அச்சப்பட்டது மாதிரியே காரியங்கள் நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டன. இன்னும் நான்கு நாட்களில் என் கணவர் போர் முனைக்குச் செல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளார். மன உளைச்சலால் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டுள்ளவருக்கு நான் என்ன ஆறுதல் கூறுவதென்று தெரியவில்லை. நான்கு சிறு குழந்தை களின் தாய் நான். என் எதிர்காலம் குறித்துக் கவலையாக இருக்கிறது. என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை, ஆணைக் குக் கட்டுப்படுவதைத் தவிர!"

இதைப்படித்தவுடன், அதற் கும் கொஞ்சம் காலத்திற்கு முன், பத்திரிகையில் படித்த இன்னொரு சம் பவம் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

போர் முனையில் இறந்து போன அமெரிக்க ராணுவ வீரன் ஒருவனின் சட்டை பாக்கெட்டில் தன் குடும்பத்தாருக்காக எழுதி வைக்கப்பட்டிருந்த கடிதத்தைக் கண்டெடுத்து அதை வெளியிட்டிருந்தார்கள்.

"எதற்காகச் சாகிறோம் என்றே அறியாமல் சாகிறோம்..." என்பது அவனது ஆத்மார்த்த ஆதங்கம். அவனும் ஏன் செத்தோம் என்பது அறியாமல் கர்த்தருக் குள்ளோ அல்லது அவனது இஷ்ட தெய்வத்தின் பரமபதத் திலோ இளைப்பாறச் சென்றிருக்கலாம்...!

7/4/2008 தேதியிட்ட International Herald Tribune என்ற பத்திரிகையின் செய்தி Stress from repeat tours in Iraq worries army எனும் தலைப்பில் இது வெளியாகி இருந்தது.

மனைவி பிள்ளைகளைப் பிரிந்து, திரும்பு வோமா மாட்டோமா என்ற அறுதியிட்டு உறுதியாகச் சொல்ல முடி யாத நிலையிலேயே போர் முனைக்குச் செல்ல, மறுபடியும்... மறுபடியும் ஏன் இன்னும் ஒரு மறுபடியும் கட்டாயப் படுத்தப்படும் போது கட்டாயத்திற்கு உட்பட நேரும் போது, அது எத்தனை விதமான மன உளைச்சலை உண்டு பண்ணும் என்று நம்மால் கற்பனை பண்ண முடியுமா?

கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு அழும் மனைவியைக் கை அரவணைக்குமா? இடுப்பில் முகம் புதைத்து அழும் பிள்ளையின் கண்ணீர் துடைக்க கரங்கள் நீளுமா? அல்லது கையைக் கட்டிக் கொண்டு செய்வதறியாத மன நிலையில், கண்களில் குளம் கட்டும் கண்ணீரோடு வெறுமனே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் நட்பு வட்டத்தை மனம் நாடுமா? (சும்மா... கற்பனை பண்ணிப் பாருங்களேன் ஒரு நிமிடம்... நாம் அப்படி ஒரு நிலையில் இருந்தால் எந்த ரீதியான மன உளைச்சலுக்கு ஆளாவோம் என்று!)

முதன் முறை சென்று, அதிஷ்டவசமாக உயிரோடு தாய் நாடு திரும்பும் ஒரு போர்வீரன், மறுபடியும் "போ.... போ...." என்ற ஆணைக்கு உட்பட நேர்ந்தால், ஆணையிடும் அதிகாரியை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம் என்ற எண்ணங்கள் அவன் மனதில் தோன்றியிருக்கலாம்.

ஈராக் எனும் சம்பந்தமேயில்லாத நாட்டில், நாட்டு வெடிகுண்டுகளிலிருந்து, உயரக வெடிச் சாதனங்களினால் ஏன் சாக வேண்டும்... தாய் நாட்டில் தன்னை நம்பி ஒரு குடும்பம் இருக்கும் போது?

கை கால்களை இழந்து ஏன் முடமாக வேண்டும்.... முழுமையான மனிதனாகவே வாழக்கூடிய உரிமை இருக்கும் போது!?

காதலுக்கு மனைவியும், பாசத்திற்குப் பிள்ளை களும், 'என் பிள்ளை'... என்று கொண்டாடப் பெற்றவர் களும் இருக்க, ஏன் அனாதையாகச் சாக வேண்டும்; எங்கோ ஒரு பாலைவனத்தில்!

எல்லாருக்கும் இருந்தது போல் தனக்கும் அப்பா ஒருவர் இருந்தார்...ஆனால், இப்போது இல்லை...எனும் தீராத மன உளைச்சலுக்குச் சின்னஞ்சிறு குருத்து கள் ஏன் ஆளாக வேண்டும்?

7/4/2008 தேதியிட்ட அதே ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் வெளியான ஒரு செய்திக்கான தலையங்கம் ஆளும் வர்க்கத்தின் அசிங்கத்தைப் படம் பிடித்துக் காட்டியது; Outspoken about war, but not about his son - as Mc Cain pushes to keep forces in Iraq, he rarely mentions his sons deployment!

அடுத்த வீட்டு ஆண்கள், அதிஷ்டவசமாக உயிர் தப்பி வந்தவர்களை, போ... மறுபடியும் போ...என்று மூன்று நான்கு முறை கூட போர் முனைக்கு வலிய அனுப்பி வைத்த ஆளும் வர்க்கம், தனக்கு என்று வரும்போது மட்டும் சுயநலமிகலாய் மாறியது.

ஆளும் வர்கத்திற்கு அடிபணிய வேண்டிய அடி மட்ட மக்கள் அங்கேயும் உண்டு என்ற அநியாய உண்மை தெரிய வந்ததே இந்தச் செய்திகளைப் படித்த போதுதான்.

இப்போது சொல்லுங்கள்; McCain-னை வெற்றி கொண்டது ஒபாமாவா? அல்லது இது ஒபாமாவின் வெற்றியா? இல்லை....சொந்த நாட்டிலேயே சொந்த இனத்தாலேயே ஒடுக்கப்பட்ட சாமானியர்களின் வெற்றியா?

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768