வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

பத்தி

பள்ளிப் படிப்பு பாதியிலேயே முறிந்து போன போது, என் வாழ்க்கை தொடங்கியது பத்திரிகைத் துறையில்தான்.

அது ஒரு மாதப் பத்திரிகை. இருபது வெள்ளி சம்பளம். ஊதாரித்தனம் இல்லாமல் செலவு செய்தால் முழு மாதமும் தாங்கும். சங்கங்கள், கூட்டங்கள், தீர்மானங்கள் என்று எதுவும் இல்லாமல் முடி வெட்டிக் கொள்ள ஐம்பது காசு பெற்றுக் கொண்ட காலம் அது.

அப்பா ஒரு 'ஹெர்குலிஸ்' சைக்கிள் வாங்கி கொடுத்திருந்தார். புதுசு. எண்பது வெள்ளி என்று ஞாபக மிருக்கிறது. இங்கிலாந்து பட்டத்து இளவரசர் 'ரோல்ஸ் ரோய்ஸ்' காரில் ஊர்வலம் போவது போல, அந்தச் சைக்கிளில் படு குஷியுடன் கோலாலம்பூர் முழுக்கச் சுற்றினேன்.

பத்திரிகை வேலை கிடைத்ததும் அந்த சைக்கிள் எனக்கும், என் முதலாளிக்கும் ரொம்பவும் பயன்பட்டது.

பத்திரிகை அலுவலகம் கோலாலம்பூரின் ஸ்தாப் பாக் பகுதியில் இருந்தது. இப்போதும் அங்கே பெரிய வசதியுடன் இருக்கும் 'சிப் செங்' அச்சகத்தில் பத்திரிகையை அச்சடித்ததால், பத்திரிகையை நடத்தியவர் அச்சகத்திற்கு எதிரே இருந்த ஒரு வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்திருந்தார்.

மூன்று அறைகளைக் கொண்ட வீடு. ஓர் அறை யில் அவர் தங்கிக் கொண்டார். முன்னால் இருந்த வரவேற் பறைதான் பத்திரிகை அலுவலகம். அச்சுக் கோர்க்கும் நடைமுறை இருந்த அந்தக் காலத்தில் பல அடுக்குகள் கொண்ட இரண்டு வரிசை அச்சுகளை உள்ளடக்கிய அலமாரி. அதைக் 'கேஸ்' என்று சொல்வார்கள்.

ஒரு மேசை, இரண்டு மூன்று நாற்காலிகள். இரவு தூங்கும் நேரம் போக, ஆசிரியர் பெரும்பாலும் அங்கே இருக்க மாட்டார். அவர் ஒரு சீனர் அச்சகத்தில் 'கம்போசிட்டராக' வேலை பார்த்தார். அங்கே சம்பாதிப்பதை இங்கே பத்திரிகையில் செலவு செய்தார்.

தன்னை நம்பி காரியத்தில் இறங்குபவனைக் கடனாளியாக்கும் கைங்கரியத்தைத் தமிழ்ப்பத்திரிகைகள் அப்போதே செய்யத் தொடங்கி விட்டன. வீட்டு வாடகை, பத்திரிகை அச்சுக்கூலி, பகுதி நேரமாக (உதவி செய்வது போல்) அச்சுக் கோர்த்த இரண்டு பேருக்கு, 'இஞ்சுக்கு இவ்வளவு' என்று கூலி, போக்குவரத்து, எடுப்புச் சாப்பாடு, எனக்குச் சம்பளம் என்று தம்முடைய அன்று வரையிலான சேமிப்பையெல்லாம் முதலாளி கரைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

அந்த வீட்டில் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான விஷயம் மூன்றாவது அறையில் இருந்தது. புத்தகங்கள். அறை முழுக்கப் புத்தகங்கள். அன்றைக்கு மிகவும் பிரபலமாய் இருந்த 'ஸ்டார் பிரசுரம்' வெளியீடுகள்.

அவர்கள் பெரும்பாலும் புதுமைப்பித்தன், ரகுநாதன், கு.அழகிரிசாமி, பி.எஸ்.ராமையா, மௌனி, விந்தன் என்று புதுமைப்பித்தன் பரம்பரையின் நூல்களையே வெளியிட்டனர். விந்தன் விதிவிலக்கு. அவர் பேராசிரியர் கல்கியின் வாரிசு. ஆனால் எழுத்தில் புதுமைப்பித்தனின் 'நெடி' இருக்கும்.

'மங்கள நூலகம்' கல்கி பரம் பரையின் நூல் களைக் கொஞ்சம் கவர்ச்சிகரமாய் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்தது.

என்னுடைய 'ஹெர்குலிஸ்' சைக்கிளில் சிலாங் கூர் கிளப்புக்கு முன்னால் இருந்த தலைமை அஞ்சல் நிலையம், இப்போது மலேசிய சீனர் சங்கத் தலைமையகக் கட்டடம் இருக்கும் இடத்திற்கு அருகில் பத்திரிகையின் அதிகாரப்பூர்வ முகவரியைக் கொண்டிருந்த ஒரு சின்ன வீடு, பத்திரிகைக்கு வேண்டிய 'அச்சு புளோக்'குகளைச் செய்து கொடுத்த சீனரின் கடை (பழைய புடு ஜெயிலுக்கு முன்னால்) என்று பத்திரிகை சம்பந்தமாக கிழக்கும் மேற்குமாய் அலைந்து கொண்டிருந்த நான், எஞ்சிய நேரத்தில் அந்த மூன்றாவது அறையில்தான் இருந்தேன்.

பள்ளிப் படிப்பு முடிந்து போய், வேலை வெட்டி எதுவும் இல்லாமல் வீட்டில் 'சும்மா' இருந்தபோது என் வாசிப்புப் பசியை 'ஆயிரம் தலைவாங்கிய அபூர்வ சிந்தாமணி', 'விக்கிரமாதித்தன் கதைகள்', 'பழையநூர் நீலி', 'அம்புலிமாமா', 'தமிழ்வாணன்', சிரஞ்சீவி, மேதாவி, ஆரணி குப்புசாமி முதலியார், வடுவூர் துரைசாமி அய்யங்கார் போன்றோரின் நூல்களைத் திரும்பத் திரும்பப் படித்து ஆழ்ந்து கொண்டிருந்தேன்.

அந்த நூல்களெல்லாம் எங்கிருந்து எனக்குக் கிடைத்தன, யார் எனக்குக் கொடுத்தார்கள் என்பது இந்த வயது வரை மர்மமாகத்தான் இருக்கின்றன.

அப்போது அந்த நூல்கள் மட்டும் எனக்கு வாசிக் கக் கிடைக்காமல் போயிருந்தால் நான் எப்போதோ செத்துப் போயிருப்பேன் அல்லது திசை மாறிப் போன செந்தூல் பையன்களைப் போல் நானும் தடம் மாறிப் போயிருப்பேன். பழைய சோற்றுக்கே திண் டாடியவனுக் குத் திடீரென்று நாசி பிரியாணி கிடைத்தது போல், அந்தப் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் எனக்குக் கிடைத்த புத்தகங்கள் அமைந்தன.

நான் முன்பு படித்தவை எல்லாம் என்னை 'மெயில்' வேகத்தில் இழுத்துக் கொண்டு போன சுவாரஸ்யமான கதைகள்.

புதுமைப்பித்தன் 'கொஞ்சம் நில்லப்பா' என்று என் வாசிப்புப் பயணத்தின் திசையை மாற்றினார்.

ஸ்டார் பிரசுரம் ஏராளமான மொழிபெயர்ப்பு நூல்களையும் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்களும் எனக்குப் பரிச்சய மானார்கள்.

வாசிப்புப் பழக்கம் இல்லாத ஒருவனுக்குள்ளே பத்திரிகை நடத்தும் ஆர்வம் எப்படித் துளிர்விட முடியும்?

என் பத்திரிகை முதலாளி நல்ல படிப்பாளி என் பதை அவர் படித்த நூல்களிலிருந்து தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தாம் படித்த புத்தகங்களை அவர் ரொம்பவே இம்சைப்படுத்தியிருந்தார். பக்கத்துக்குப் பக்கம் தம்மு டைய ரசனையைப் பென்சில் குறியீட்டின் மூலம் வெளிப் படுத்தியிருந்தார்.

'ஆகா... அய்யோ... கடவுளே...!' என்றெல்லாம் இருக்கும். எப்பேர்ப்பட்ட வாசிப்பாளி அவர்!

அவரின் குறியீடுகள் இருந்த புத்தகங்களை யெல்லாம் அசாத்தியப் பொறுமையுடன் தேடித் தேடிப் படித்தேன். விளங்கிக் கொள்ள முடியாமல் போனவைஏராளம். 'கயிற்றர'வையும், 'பிரம்மராட்ச'சையும் படித்துப் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய வயதா அது?
ஆனாலும் படித்தேன். அந்தப் பத்திரிகையில் அச்சுக் கோர்ப்பதற்காகத் தமிழ் நேசனில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த ஜோசப், லூர்து சாமி, சத்தியசீலன் என்று சிலர் பகுதி நேரமாக வந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

சுங்கை சிப்புட்டிலிருந்து வே. சங்கு சண்முகம் என்று ஒருவர் வந்திருந்தார். அவர் முழு நேரமாக அங்கேயே தங்கிக் கொண்டு அச்சுக் கோர்த்தார். சமயங்களில் கவிதைகள் எழுதினார். எனக்கு நெருக்க மான நண்பரானார்.

அந்தப் பத்திரிகையில் எனக்குப் பல ஆச்சரியங்கள் காத்திருந்தன. மாதம் முடியும் போது அச்சான படிவங்களையெல்லாம் பக்க எண்களின்படி வரிசைப் படுத்திப் 'பைண்ட்' செய்யும் நாளை வெகு ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன்.

அந்த நாளில், நான் பார்க்க முடியுமா என்று நினைத்திருந்த என் 'எழுத்துலகக் கடவுள்'களெல்லாம் நேரில் வந்து தரிசனம் கொடுப்பார்கள்.

பைரோஜி நாராயணன், சி.கோன், தி.சு.ஷண்முகம், தினகரன் நாராயணசாமி, இராச இளவழகன், சி.வீ.குப்புசாமி, எப்போதாவது வருவார்கள்.

அவர்களுக்குப் பலகாரம் வாங்கி வருவது என் வேலை. "பையன் யார்?" என்று கேட்குமளவுக்கு அவர் களின் கவனத்தை ஈர்த்து விட்டதில் நான் மிகவும் கர்வப்பட்டேன்; பெருமைப்பட்டேன்.

பின்னாளில், மு.இராச இள வழகன் என் எழுத்துலகக் குருவானார். நி.த.ஷண் முகம் மலாயா வானொலி இந்தியப் பகுதியின் செய்திப் பிரிவு தலைவராக இருந்தார். பைரோஜி நாராயணன், சி.கோன், தி.சு. மைக்கல் தாஸ் ஆகியோர் வானொலி 'ஸ்டார்கள்'.

மீண்டும் வரமுடியாத, நான் கர்வத் துடன் நடமாடிய நாட்கள் அவை. எழுத்துல கில் என் மானசீகக் குரு புதுமைப்பித்தன். அவரை நான் நேரில் பார்த்ததில்லை; பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படியே பார்த்திருந்தாலும் நினைவிலிருந்து தப்பிப் போயிருப்பார். அவர் இறக்கும் போது எனக்கு ஆறு வயது.

படத்தைப் பார்த்து, புதுமைப்பித்தன் இப்படித் தான் இருப்பார் என்று நான் மனசுக்குள் உருவகித்திருந்த தோற்றம் என் பத்திரிகை ஆசிரியருக்கு இருந்தது.

ஒல்லியான தேகம், மாநிறம். முகம் மட்டும் அப்படியே அச்சு அசலாகப் புதுமைப்பித்தனைப் போல்.

அவரின் பெயர் மா.அழகப்பன். ஆசிரியர், வெளியீட்டாளர், உரிமையாளர் என்று அவர் நடத்திய பத்திரிகையின் பெயர் 'நவரசம்'.

மாதப் பத்திரிகை. இன்றளவும் உயிர் வாழ்ந் திருக்க வேண்டிய தரமான இலக்கியப் பத்திரிகை. பன்னி ரண்டு மாதங்களே உயிர்மூச்சு விட்ட அந்தப் பத்திரி கையில் ஜெயகாந்தன் 'கடைசி இரவு' சிறுகதை எழுதி யிருந்தார். வல்லிக் கண்ணன் 'கல்யாணி' தொடர்கதை எழுதினார்.

ஒருமுறை சிங்கப்பூர் தமிழ் எழுத்தாளர் கழகம் நடத்திய கண்ணதாசன் விழாவில் பட்டிமன்றப் பேச்சாளராகப் போயிருந்த போது, என் ஆசிரியர் கூட்டத்தில் உட்கார்ந்திருந்ததை நான் கவனிக்கவில்லை.

பேசி விட்டு, மேடையை விட்டுக் கீழே இறங்கி, வெளியில் வந்த போது, அவர் என்னை நோக்கி வந்தார். பார்த்த இடைவெளி நீண்ட ஆண்டுகள் என்றாலும் அடையாளம் மாறாமல் இருந்த அவரின் உருவம் எனக்குத் தடுமாற்றத்தை ஏற்படுத்தவில்லை.

'பத்திரிகையில் பெயரை அடிக்கடி பார்க்கிறேன். பெரிய ஆளாயிட்ட..' என்றார்.

நான் அழுது விட்டேன்.

அரைக்கால் சிலுவார் போட்டுக் கொண்டு எடுபிடி வேலையெல்லாம் செய்தவன். 'வாடா, போடா...' என்று அழைத்தவர். 'எப்படிடா இருக்கிற?' என்று கேட்டிருந்தால் ஒழுகிய கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டது போல் ஆறுதலாய் இருந்திருக்குமோ!

முன்னோடிகளைச் சொல்லியாகி விட்டது.

பின்னோடிகள்?

கொஞ்சம் கஷ்டமான விஷயமாக இருக்கிறது.

கையில் கிடைத்தவற்றையெல்லாம் படித்த அந்தக் காலம்...

மொத்தமான புத்தகங்களையெல்லாம் விடிய விடிய படித்த அந்தக் காலம்...

அதை விட மொத்தமான புத்தகங் களையெல்லாம் ஆபிசுக்கு மெடிக்கல் போட்டுவிட்டு படித்து முடித்த அந்தக் காலம்..

'ரிசல்ட்'டைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் நாள்தோறும் விடாமல் எழுதிய அந்தக் காலம்...

'நீங்கள் எழுதியிருந்த அந்தக் கடிதம் பிரமாதம்...' என்று ஒரு பின்னோடி இன்னொரு பின்னோடியின் வாசகர் கடிதத்தைப் பாராட்டுகிறது.

எங்கேயோ படித்த துணுக்குச் செய்தியைப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பி விட்டு, "போன வாரம் நான் எழுதியிருந்தேனே, அதைப் படிச்சீங்களா சார்?" என்று ஒரு பின்னோடி, ஒரு மூத்த எழுத்தாளனிடம் வெட்கப்படத் தெரியாமல் கேட்கிறது.

'நீ போட்டியில் கலந்து கொள்ளாதே. பரிசெல்லாம் உனக்கே போகிறது...' என்று ஒரு பின்னோடி தன் முன்னோடியின் சமாதியில் தலை சாய்த்துப் படுக்கப் பிரியப்படுகிறது.

இவர்களெல்லாம் படிக்கிறார்களா?

'அன்புச்செல்வன் , உங்கள மாதிரி மூத்த எழுத்தாளர்களைத்தான் அடிக்கடி பார்க்க முடிகிறது...' என்று புத்தகக் கடைகள் வியாபார நோக்கமின்றி வருத்தப் படுகின்றன.

பின்னோடிகள் இந்த வருத்தத்தை எப்போது தீர்த்து வைக்கப் போகிறார்கள்?

கொஞ்சம் கடுமையாக இருந்தாலும், "அவர்களை அந்த அறியாமை இருளில் மூழ்கப் பண்ணி விட்டு வயிறு வளர்க்கும் ஒரு கூட்டம்.." என்று ஒரு சினிமாவில் கேட்ட வசனம், இன்றைய வாசிப்புப் பழக்கத்திலும், எழுத்துப் பயிற்சியிலும் தொடர்ந்து வருவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.

அந்தக் கூட்டம் யார்? எது?

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768