வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

பத்தி

1. இந்திய சமூகத்தில் ஒரு பேரலை எழுந்து ஓராண்டுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. இந்தியர்கள் சார்ந்த அரசியலில் மட்டுமின்றி, மலேசிய அரசியலிலும் சற்றும் எதிர்பாராத வண்ணம் ஒரு திருப்பத்தை அந்தப் பேரலை ஏற்படுத்தியது. இதுவரை இல்லாத அளவுக்கு இந்தியர்கள் மத்தியில் 'அரசியல் விழிப்புணர்வு' ஏற்பட்டது. அரசியல் மீதான இந்தியர்களின் விழிப்புணர்வு அதிகரித்தது உண்மை. எனினும் அது இந்தியர்களின் ஒட்டுமொத்த விழிப்புணர்வாகாது. இந்தியர்களின் விழிப்புணர்வு இன்று எந்த நிலையில் இருக்கிறது என்பது கேள்விக்குறியே. இந்தியர்களிடையே ஏற்பட்ட விழிப்புணர்வின் உண்மை, 'அந்த விழிப்புணர்வு' ஏற்படுத்திய தொடர் நிகழ்வுகள், மாற்றங்கள், அது கொணர்ந்த சிந்தனை, நம்மவர்களின் செயல்பாடுகள் தற்போது எவ்வாறு இருக்கின்றன என்ற பல்வேறு கேள்விகளுக்குப் பதில் தேட முனைந்தால், ஏமாற்றமே மிஞ்சும். என்னைப் பொறுத்த வரையில், விழிப்புணர்வு கேள்வி கேட்க மட்டுமே கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறது என்பதே நிதர்சனம்.

இந்தியர்களுக்கு அரசாங்கம் ஒன்றும் செய்ய வில்லை என்ற குறைபாடு பெரும்பாலான இந்தியர் களிடையே உள்ளது. ஆனால், இன்று அதை எல்லாம் தாண்டி சிந்திக்க வேண்டிய சூழலில் நாம் இருக்கிறோம். இந்நாட்டில் இந்தியர்கள் முன்னேறவில்லை என்பதற்கு அரசாங்கத்தையும்- தலைவர்களையும் குறை சொல்லும் நாம், (சில குறைகள் இருப்பது உண்மையே என்ற போதிலும்) எந்த அளவுக்கு அரசாங்கத்தையும்- அரசியல் தலைவர்களையும் குறை சொல்கிறோமோ அந்த அளவுக்கு நாமே நமது வீழ்ச்சிக்கும் - தாழ்வுக்கும் காரணம் என்பதை உணரவில்லை. ஆனால், அதுதானே பேருண்மை. இக்கூற்றை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனோ நிலையில் சிந்தனையில் நாம் இல்லை. சாலையில் நாம் தடுக்கி விழுந்தால் கூட, சாலை அமைப்பைக் குற்றம் சொல்லுவோமே தவிர, கவனித்து நடக்கத் தவறிய நமது கவனக்குறைவைக் குறை சொல்ல மாட்டோம். அதே ஒத்த மனநிலை இன்று இந்தியர்களை இறுக்கமாகக் கவ்விக் கொண்டது.

கல்வியின் வழியே, எந்தவொரு சமூகமும் மேம்பாடு காண முடியும்; பொருளாதாரத்தை உயர்த்திக் கொள்ள முடியும்; வாழ்வின் செழுமையை உறுதி செய்து கொள்ள முடியும். ஆனால், 'குடியேறிகள்' என இன்றும் வரலாறு தெரியாத சில அதிகப்பிரசங்கிகளால் அடையாளப்படுத்தப்படும் நாம், கல்விக்கு இன்னும் போதிய முக்கியத்துவம் அளிக்கவில்லை. இன்று நாட்டில் இந்தியர்கள் போற்றப்படுவதற்கும் கல்விதான் காரணம். கல்விக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்காத சமூகம், தன்னைத் தானே பிற்படுத்திக் கொள்ளும் சமூகம்தான். இன்று நமது சமூகத்தைப் பீடித்திருக்கும் கலாச்சாரம் சினிமா தாக்கம். என்னதான் தமிழ்ப்பள்ளிகளில் ஏழு ஏ மதிப்பெண்கள் பெறும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வந்தாலும், இடைநிலைப்பள்ளிகளில் அவர்களில் பெரும்பாலானோர் சோடை போய் விடுகின்றனர். இன்று இடைநிலைப்பள்ளி மாணவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்பதை நான் எழுதி நீங்கள் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய நிலை இல்லை. (நிச்சயம் சிலர் நேர்மாறாகவும் இருப்பார்கள்)

மாணவர்களை முழுக்க முழுக்க ஆசிரியர்களின் பொறுப்பில் ஒப்படைத்து விடும் பெற்றோர்கள், அவர்கள் அரசாங்கத் தேர்வில் தோல்வி அடைந்து விட்டால், அதற்குப் பின்னர் அவர்களுக்கு முறையான தொழிற்கல்வி வசதியை அல்லது இதர வழிகாட்டுதல்களை வழங்குவ தில்லை. சிறந்த தேர்ச்சி பெறும் மாணவர்கள் பிழைத்துக் கொள்கிறார்கள். அவர்களை நாம் ஒருபோதும் அணுகி கேட்டதில்லை, அவர்கள் எப்படி முன்னேறினார்கள் என்று. ஆனால் முன்னேறாததற்கான பெருமூச்சு மட்டும் நம்மிடம் உள்ளது. இன்றைய சூழலில் பட்டதாரி இந்தியர்களிடம் கூட ஒரு சிந்தனை ஒட்டிக் கொண் டுள்ளது. குறுகிய காலத்தில் நிறைய பணத்தைச் சம் பாதித்து விட்டு 'செட்டிலாகி' விட வேண்டுமென்று. உழைப்பதற்கு நாம் தயாராக இல்லை. இந்திய இளம் தலைமுறையினரிடையே அலட்சியப் போக்கு, தீவிரம் இன்மை போன்ற பழக்கங்கள் மலிந்து இருக்கின்றன. கல்வியில் நாட்டம் செலுத்தி, முயன்று முன்னேறத் துடிக்காத முன்னாள் மாணவர்களான இன்றைய இளைஞர்கள், தங்களின் இன்றைய நிலைக்கு தங்களையே சுட்டாமல், அரசாங்கத்தை நோவதும், வீதி ஆர்ப்பாட்டத்தில் கலந்து கொண்டு குமுறுவதும், எந்தவொரு பலனையும் எந்தக் காலத்திலும் கொண்டு வராது. இன்றைய இளம் தலைமுறையினருக்கு எதுவும் இலகுவாக, எளிதாக, விரைவில், இருந்த இடத்திலேயே கிடைக்க வேண்டும் என எதிர்பார்க்கிறார்கள். மிகவும் குறிப்பாகச் சினிமா அவர்களது வாழ்க்கையின் ஆதாரமாகி வருகிறது. கதாநாயகர்களின் பிம்பங்களும், காட்சிகளும், பாடல்களும், பின்னணி இசையும் அவர்களை விடாது பின் தொடர்கின்றன. அவர்களும் சளைக்காமல் ஓடுகின்றனர். நமது ஊடகங்களும் நூறு வகையில் அவர்களை ஆட்டி வைக்கின்றன. அவர்களைத் தங்களின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்து விட்டன. இளைஞர்களும் பாடகர்கள் - இசை அமைப்பாளர்கள்- நடனமணிகள் என ஜொலிக்கும் கனவில் சரணடைந்து விட்டனர்.

நான்கு நண்பர்கள் கூடினால் சினிமா பற்றிய பேச்சாகத்தான் இருக்கும். புத்தகம்/ நாளேடு வாங்கி வாசிப்பதற்குப் பணமும் நேரமும் இருக்கிறதோ இல்லையோ, சினிமாவுக்குச் செல்லத் தோதுபடும். நாட்டில் அதிகரித்து வரும் சினிமா கொட்டகைகளின் எண்ணிக்கையைப் பார்த்தால் அது புரிந்து விடும். தமிழ்ப்பத்திரிக்கைகளில்தான் முழு பக்கத்திற்கு விளம்பரம் செய்வார்கள். தமிழ்த் தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளைத் திறந்தால், ஆடிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்; மக்கள் தொலைக்காட்சியைத் தவிர. அதிலும் இடைவேளையில் வந்து விடுகிறது. சுற்றி நிகழ்பவை நாளுக்கு நாள் சினிமா மயமாகி வருவதால், இன்றைய இளைஞர்கள் பெரும் சவாலை எதிர்நோக்கி வருகின்றனர். பலர் சரணடைந்து விடுகின்றனர்.

இந்தியர்களின் எதிர்ப்பார்ப்பு மிகவும் பெரியது. வீட்டுக்கு வீடு அரசாங்கம் வசதி செய்து தர வேண்டும்என எண்ணுகின்றனர். வாயில் ஊட்ட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கின்றனர். தோட்டத்தில் வளர்ந்து, அடிபட்டு அல்லல்பட்டு முன்னேறியவர்கள்- முன்னேறிக் கொண்டிருப்பவர்கள் பலர். ஆனால், அவர்கள் காரணம் சொல்வதில்லை. வலி கொண்டவன் மருந்து தேடத்தான் முயல்வான். நின்று கொண்டு அழுபவர்களும் - வலியை நொந்து கொள்பவர்களும் தங்களின் காயத்திற்குச் சிகிச்சை போட மாட்டார்கள். கல்விக்கு முக்கியத்துவம் தராத ஒரு குடும்பத்தில் அல்லது வறிய நிலையில் உள்ள குடும்பத்தில் அல்லது பெரும்பகுதி இந்தியர்களின் குடும்பத்தில் இசைக்கான பெரிய ஒலிப்பெருக்கி வசதிகளை மிக இயல்பாகக் காண முடிவது எவ்வளவு பெரிய அறியாமை தெரியுமா? பொழுது போக்கு என்றால் நம்மைப் பொறுத்த வரையில் சினிமாதான்.

நிலைமை இப்படி இருக்க நமது சிந்தனை எப்படி இருக்கும்? சினிமா மீது அதிமோகத்தைக் கொண்டு இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்திய சமூகத்தில் அடுத்த பத்து- இருபது ஆண்டுகளில் உருவாகப் போகும் இளம் தலைமுறையினர் அதாவது இன்றைய சிறுவர்கள், நாளை எப்படி இருப்பார்கள் என்ற பயம் எவருக்கும் இல்லை.

இன்று நாம் பொருளாதார ரீதியில் பின் தங்கிய நிலையில் இருக்கிறோம் என்பதற்கு அரசாங்கம் ஒரு காரணமாக இருந்தால், இதர காரணங்கள் யாவும் நம்மைச் சார்ந்தவையே. அரசியல் கட்சி என்றால்.... அதில் இருப்பவர்கள் யார் என்ற கேள்வி வருகிறது... அரசியல் தலைவர்கள் யாரால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார்கள் என்ற கேள்வி வருகிறது. நாம் தைப்பூசத்திற்கும் - திருவிழாக்களுக்கும்- கலை நிகழ்ச்சிகளுக்கும் ஆண்டைக் கடத்துபவர்கள் அல்லவா? 2020-இல் கூட நமது பிரச்சனை கோயிலாகவும்- தமிழ்ப்பள்ளியாகவும்தான் நிச்சயம் இருக்கும். அப்போது கூட நாம் இந்தியர்களின் சொத்துடமை பற்றி, தகவல் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றம் பற்றி, இணைய விரிவாக்கம் பற்றி, ஆண்- பெண் சமத்துவம் பற்றி எல்லாம் மெனக்கெடப் போவதில்லை. ஏனெனில் அப்போதும் நாம் கோயில் கட்டிக் கொண்டிருப்போம்.

திருவிழாக்களுக்குப் பெர்மிட் எடுத்துக் கொண் டிருப்போம். அல்லது பிள்ளைகளை வேற்று மொழி பள்ளிக்கு அனுப்பிக் கொண்டிருப்போம். நாமும் கோயில்கள் கட்டிக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். ஆனால், வெள்ளிக்கிழமை கூட பல கோயில்களில் ஐம்பது பேரை ஒரே நேரத்தில் பார்ப்பது கஷ்டம். நாம் தான் சீரியல் பார்த்துக் கொண்டிருப்போமே.... ஆனால், கட்டக் கட்ட இன்னும் கோயில் வேண்டும் எனக் கட்டிக் கொண்டே இருக்கிறோம். திருவிழாவுக்கு மட்டும்தான் இளைஞர்கள் கூட்டத்தைக் காண முடியும். நம் நாட்டில் முஸ்லீம்கள் வெள்ளிக்கிழமைகளில் ஒற்றுமையாகப் பள்ளிவாசல்களில் திரள்வார்கள். ஆனால், நாம் அப்படியா இருக்கிறோம்? கோயில்களை மட்டும் ஆங்காங்கே கட்டிப் போட்டு விடுகிறோம்; செல்வது கிடையாது. கூடிய விரைவில் அனைவரும் வீட்டுக்கு வீடு கோயில்கள் வேண்டும் எனக் கேட்டாலும் வியப்பு இல்லை.

இன்று நாட்டில் ஐந்து மாநிலங்களை மக்கள் கூட்டணி கைப்பற்றியுள்ளது. தேசிய முன்னணி மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையை இழந்துள்ளது. மக்கள் கூட்டணியைச் சேர்ந்த புதிய இந்திய தலைவர்கள் அரியணை ஏறியுள்ளனர். இரு தரப்பையும் சேர்ந்த இந்திய பிரதிநிதிகள் நாடாளுமன்றத்தில் பேசி வருகின்றனர். பழையவர்கள் வேடிக்கை பார்க்கின்றனர்.

நாளை நாட்டின் அரசியலில் எதுவுமே நேரலாம். மக்கள் கூட்டணி இந்தியப் பிரதிநிதிகளும் போராடுவார்கள். உரிமைக்காகக் குரல் கொடுப்பார்கள். தங்களால் முயன்ற அனைத்து விதங்களையும் செய்து காட்டுவார்கள். ஆனால், இந்த மலேசிய இந்தியர்கள் இருக்கிறார்களே... மலேசிய இந்தியர்கள்... என்னதான் தலைவர்கள் போராடினாலும்- ஆட்சி மாறினாலும், துணைப்பிரதமராக ஓர் இந்தியர் நியமிக்கப்பட்டாலும், இந்திய நலத்துறை அல்லது அமைச்சு அமைக்கப் பட்டாலும், அக்கறையும் - முயற்சியும் - ஒற்றுமையும் - இலக்கும் கொண்டிருக்காவிட்டால், அவர்கள் கட்டி வழிபடுகிற கடவுளே உதவ மாட்டார். சகோதரர் பி.உதயகுமாரும் அவர்களது நண்பர்களும் 'சிறார்கள்' சிலரும் சட்டவிரோத பேரணிகளில் கலந்து கொண்டு, ஒற்றைப் பயனும் இருக்காது.

சட்டவிரோதப் பேரணி, அதுவும் தாய்நாட்டைப் பற்றி, தாய்நாட்டை ஆண்ட ஒரு நாட்டிடம் புகார் செய்தால், உள்நாட்டுப் பாது காப்புச் சட்டம்தான் தண்டனை என்பது அந்த ஐவருக்கும் நன்கு தெரியும். மக்களுக்கு அந்த அளவுக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம். என்றாலும் பல்கலைக்கழக மாணவர்களும், கல்வி அக்கறை இல்லாத இளைஞர்களும், 21 வயதுக்குக் கீழ்பட்டவர்களும் அந்தச் சட்டவிரோத பேரணியில் கலந்து கொண்டது தவறுதான். ஆத்திரம் அனைவருக்கும் தான் உள்ளது சில விடயங்களில்... (நான் பேரணியே தவறு எனக் கூறவில்லை) இந்நாட்டின் பிரச்சனைகள் இங்கேதான் தீர்க்கப்பட வேண்டும்.

அடிப்படையில் நமது சமூகத்தினர் சிந்தனை மாற்றத்தைப் பெற வேண்டும். கிடைக்கிற வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். பயன்படுத்திக் கொள்ளாதவர்கள் குறை சொல்வதில் நியாயமில்லை. இல்லையென்றால் காலம் காலமாகக் கேள்விகளை மட்டுமே கேட்பவர்களாகவும் - பதாகைகளை ஏந்துபவர் களாகவும் மட்டுமே நாம் இருப்போம். எத்தனை பேரணி, எத்தனை பஞ்சபாண்டவர்கள், எத்தனை நவம்பர் 25...எல்லாம் வெறும் பலிகடாதான் பின்னர்...

2. அண்மையில் டான் ஸ்ரீ மாணிக்கவாசகம் புத்தகப் பரிசளிப்பு விழா ஜொகூரில் நடைபெற்றது. தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத் தலைவர் பெ.ராஜேந்திரன் அவரின் மனைவி ராஜம் ராஜேந்திரனுக்கு அப்பரிசு வழங்கப் பட்டது. (இப்படித்தான் குறுந் தகவல் வந்தது, எழுத்தாள நண்பர்களும் பேசிக் கொண்டார்கள்) உண்மையில் சொல்லப் போனால், இம்முறை கட்டுரை நூலுக்குத்தான் பரிசு என்றதும் இவருக்குதான் அப்பரிசு கிடைக்கும் என்று முன்னமே சொன்னவர்களும் உண்டு. மலேசியாவில் புதுக்கவிதையின் வளர்ச்சியைப் பற்றி முழுமையாகப் பேசாத, கவிஞர்களை நேர்மையாகப் பதிவு செய்யாத, புதுக்கவிதை கருத்தரங்க நூற்களின் நகலாக வெளிவந்துள்ள ஒரு நூலுக்கு அப்பரிசை முன்மொழிந்த நீதிபதிகளை என்னவென்று சொல்வது. சம்பந்தப்பட்டவர்களைக் கோபித்துக் கொண்டாலும் எனக்குச் சிக்கலில்லை. ( நான் போட்டிகளுக்கு ஒரு போதும் கதைகளை அனுப்பப் போவதில்லை) அக்கட்டுரை நூல் குறித்து ஏற்கெனவே வல்லினத்தில் எழுதியிருந்தேன். கடந்த ஐந்தாண்டுகளில் நாட்டின்புதுக்கவிதையில் ஏற்பட்டுள்ள வளர்ச்சி குறித்த செய்திகள் அந்நூலில் இடம்பெறவில்லை; தவிர்க்கப்பட்டி ருக்கின்றன. மேலும், பெ.ராஜேந்திரன் போட்ட உரத்தில் புதுக்கவிதை, இதழ்களை விரித்துக் கொண்டு புன்னகை செய்வதாக நூலாசிரியர் தொடர்ந்து வலியுறுத்தியுள்ளார்.

(இப்போது இப்பத்தியில் முதல் வாக்கியத்தை மீண்டும் வாசிக்கவும்).

அந்நூல் பட்டப்படிப்புக்காக எழுதப்பட்ட கட்டுரைகளின் தொகுப்பு, பட்டப்படிப்புக்காக எழுதப்பட்ட பல ஆய்வேடுகளைத் தொகுத்து, நூலாக்கி கட்டுரைக்கான பரிசு அறிவிக்கப்படும் ஆண்டின் போது, அனுப்பி வைக்கலாம் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறாரா சங்கத் தலைவர் ராஜேந்திரன்?

தரமான ஒரு புத்தகத்தை எழுதியது உடன் பிறப்பே என்றாலும் கூட, சம்பந்தப்பட்டவருக்குப் பரிசளிப்பதில் யாரும் தடையாக விளங்கப் போவதில்லை. ஆனால், புத்தகம் அந்தத் தகுதியைப் பெற்றிருக்க வேண்டும். நமது தலைமையிலான சங்கம் என்பதால் நமது விருப்பப்படி யாருக்கும் கொடுக்கலாம் என்ற நிலை வந்து விட்டால், அந்த இலக்கியத்தின் மதிப்புச் சில்லரையாகத்தான் இருக்கும்.

தம்மைச் சார்ந்தவர்களுக்குப் பரிசளித்து விட்டால், பொதுநலம் கெட்டு விடும் என்றெண்ணும் மேன்மக்கள் பற்றி அறிந்ததுண்டு. ஆனால், அதற்கு எதிரான சம்பவத்தைச் சமகாலத்தில் காணும் வாய்ப்பு இப்போது கிட்டியுள்ளது.

இது போன்ற வேலைப்பாடுகளை இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்குப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது?

இதுபோன்ற சமூக முறைகேடுகளை எழுதினால், எழுத்தாளர்கள் சிலர் தங்களுக்குச் சம்பந்தம் உள்ளது போல் சிணுங்கி விடுகிறார்கள். பெரிய பெரிய எழுத்தாளர்கள் கூட, திரு.ராஜேந்திரன் தலைமையிலான சங்கத்தின் நிழலில் குளிர் காயவே விரும்புகிறார்கள்.

எதைப் பற்றியும் எழுத முடியவில்லை. திரு. ராஜேந்திரன் புதுக்கவிதையை இம்மலை நாட்டில் வளர்த்தது போல், நானும் விமர்சனக் கலையை வளர்க்கலாம் என்று நினைத்தால், நேரில் பேசத் திராணியற்று எழுத்தாளனுக்கு இருக்கக்கூடாத பழக்கத்தையெல்லாம் காலம் காலமாக வளர்த்து வருகிறார்கள் பெரிய எழுத்தாளர்கள் சிலர்... இப்படி எழுதி விட்டால், அவர்கள் வகுக்கும் முன்னணி எழுத்தாளர் பட்டியலில், அல்லது அவர்களது மலேசிய இலக்கியம் குறித்தான கட்டுரையில் நமது பெயர் புறக்கணிக்கப்படும்.

அதற்கெல்லாம் ............................... உள்ள எழுத்தாளர்கள் பயந்து கொண்டிருந்தால் எப்படி? (கோடிட்ட இடத்தில் பொருத்தமான சொல்லை நீங்கள் நிரப்பிக் கொள்ளலாம்)

3. அசல் எழுத்தாளர் ஒருவரே தமிழ் எழுத் தாளர் சங்கத்திற்குத் தலைவராக வர வேண்டும். எந்த பத்திரிகையையும் சாராதவராக அவர் இருக்க வேண்டும். இந்தியர்கள் பொதுவாகத் தற்போது மாற்றத்தை விரும்புபவர்களாக இருக்கின்றனர். நமது எழுத்தாளர்களையும் அதில் இணைத்துக் கொள்ளலாமா?

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768