வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

எதிர்வினை

ஏ.தேவராசன் அவர்களின் புண்ணியத்தில், வல்லினத்தைப் பார்க்கவும் படிக்கவும் வாய்க்கப்பெற்ற வரும், 'இலக்கிய குரிசில்' என்கிற சிறப்பு நாமகரணத் தையும் தலைமேல் தாங்கி வலம் வரும் பெரியவர் ம.இராமையா அவர்களின் 'வல்லின இதழ்களின்' படைப் புகள் குறித்த விமர்சனத்தைக் கண்ணுற்ற அடியேனுக்கு மிஞ்சியது குழப்பமும் அதன் தொடர்ச்சியான சில ஐயங்களுமே.

சொல்லப்போனால், ஒரு சில பத்திகளே கொண்ட ஒரு சிறு கட்டுரையில் இத்தனை முரண்களை இதுவரை நான் சந்தித்ததில்லை என்று சொன்னால் அது மிகையில்லை.

முதல் முரண், வல்லின படைப்புகளை உங்களுடைய அலசலுக்கு எடுத்துக்கொள்வதாகத் தொடக்கத்திலேயே நீங்கள் செய்துகொள்ளும் ஒரு கொள்கைப் பிரகடனம். நியாயமான பிரகடனம். ஆனால், செய்துகொண்ட பிரகடனத்தை அடுத்த கணமே தாங்கள் மீறுவதுதான் பெரிய முரண்.

உங்களின் பிரகடனப்படி, தங்களின் பணி, வல்லினத்தில் இது காறும் அச்சேறிய படைப்புகளை ஒரு கண்ணோட்டம் விட்டு, அவை குறித்த தங்களின் எதிர்வினைகளைப் பதிவுசெய்வது என்பதே. தாங்கள் வகுத்துக்கொண்ட அந்த வரைமுறைக்குள் வைத்துப் பார்த்தால், தங்களின் அலசலுக்கு உட்படுத்தப்பட்டிருக்க வேண்டிய எனது படைப்பு, வல்லினத்தில் ஒரு தொடராக வந்துகொண்டிருக்கும், தோட்டப்புற வாழ்வில் எனது சிறு பிராய அனுபவங்களையும் நினைவுகளையும் பதித்துச் செல்லும், 'செம்மண் புழுதியில் கரைந்துருகும் காலம்'.

விமர்சன தர்மத்தின்படி பார்த்தால், நியாயமாகத் தாங்கள் அது குறித்துதானே (நல்லதோ கெட்டதோ) பேசியிருக்க வேண்டும்? ஆனால், பூதக் கண்ணாடி கொண்டு, கண்கள் பூத்துக் கண்ணீர் மழை பொழிய, மணிக்கணக்கில் தேடியும் அது குறித்த ஒரு வரிச் செய்தி கூட (தங்களின் மிகுந்த அக்கறைக்குரிய 'மொழியை' முன்வைத்தேனும்) அதில் காணக் கிடைக்க வில்லையே, ஏன்?

அதற்குப் பதிலாக, வல்லினத்தில் வாலையோ தலையையோ (திரு.ரெ.கார்த்திகேசுவின் அது குறித்த விமர்சனம் தவிர்த்து) காட்டாத, வேறெங்கோ பிரசுரமான எனது படைப்பான மண்புழுக்கள் நாவலை, வலிய இழுத்து வந்து வல்லினத்தில் நிறுத்தி, விலாவாரியாக எழுதியதன் நோக்கம்தான் என்ன? மொட்டைத் தலைக்கும் முழங்காலுக்கும் முடிச்சுப்போடும் தங்களின் இந்த வேலைக்கான நிர்ப்பந்தம்தான் என்ன?

இதில், 'மன்னிக்க, நான் தொடர்க்கதைகளைப் படிப்பதில்லை, அது நூலாக வந்தாலன்றி..' என்கிற வக்கனை வேறு. அதாவது 'மண்புழுக்களை வாசித்த தில்லை' என்கின்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை வழங்குகிறீர்கள். அதனை வழங்கிய கையோடு அதனை விமர்சிக்கவும் முற்படுகிறீர்கள். படித்திராத ஒன்று குறித்து விமர்சனம் செய்ய வந்தது எப்படி? இதென்ன கண்கட்டி வித்தையா? மேலும், அது நூலாக வந்து வெளியீடும் கண்ட சில மாதங்கள் கழிந்த பின்பே 'தொடர்கதையாகப்' பிரசுரம் கண்டது என்கிற அடிப்படைத் தகவலைக் கூட அறிந்திராமல் எப்படி அது குறித்துப் பேச வந்தீர்கள்?

உண்மையில், அதற்குத் 'தொடர்கதை' என்கிற அந்த நாமகரணமே தப்பானது. அதைச் சுட்டி திருத்தம் செய்ய வேண்டிய தாங்களே அதனை அழுத்தம் கொடுத்து வழிமொழிவது வருந்தத்தக்கது. நாவலாகப் பதிப்புக் கண்ட ஒரு படைப்பைத் தங்கள் வியாபார யுத்திக்கு ஏற்ப தலைப்பிட்டுப் பிரசுரிப்பது நமது நாளிதழ்களின் வியாபார புத்தி. ஒருவகை அத்துமீறல். அதற்குப் பொறுப்பாளி, மக்கள் ஓசையின் ஞாயிற்றுப் பதிப்பின் பொறுப்பாசிரியரும் எழுத்தாளர் சங்கத் தலைவருமான இராஜேந்திரனுக்குரியது. நாவலுக்கும் தொடர்க் கதைக்குமுள்ள நுண்ணிய வேறுபாட்டை அறிந்திராத அவருடைய தவறு அது. படைப்புக்குரிய மரியாதை மட்டுமா அங்கில்லை? ஊர் மெச்சிக்க இவர்கள் பத்திரிகையில் விடுகிற அறிக்கைக்கு ஏற்ப (இந்த ஆண்டு தொடக்கத்தில் இவர்கள் தங்கள் பத்திரிகை வழி வெளியிட்ட படைப்புகளுக்கான சன்மானம்... (அதென்ன சன்மானம்? இவர்கள் என்ன அரசர்களா? நாமென்ன இவர்களிடம் கையேந்தி யாசிக்கும் புலவர்களா?) என்கிற பகட்டு அறிக்கையை நினைவுப்படுத்திக்கொள்ளவும்) படைப்புக்குரிய தொகையையும் கொடுப்பதில்லை. கேட்டால், தெனாலி ராமன் பாணியிலான ஆயிரம் சால்ஜாப்புகள், வாய்ச் சவடால்கள். பரிசு பெற்ற நாவலாம். அதனால் இவர்கள் கஜானாவிலிருந்து பணம் பெயராதாம். இவர்கள் கஜானாவிலிருந்து எடுத்தா அந்த ஆஸ்ட்ரோ பரிசைக் கொடுத்தார்கள்? என்ன வகை ஏமாற்று வித்தை இது?தமிழ் எழுத்தாளன் என்பவன் இங்குள்ள பத்திரிகை முதலைகளை , மன்னிக்கவும் முதலாளிகளைப் பொறுத்தளவில், அன்றும் இன்றும் இனி என்றும் அவர்கள் ஒய்யாரமாய் மஞ்சத்தில் துயில, இலவச ஊழியம் பார்க்கும் நவயுக கொத்தடிமைகள், அவ்வளவுதான்.

அதனைத் தங்கள் எடுபிடிகளின் வழி மிக அப்பட்டமாகச் செயல்படுத்தவும் முற்படுகிறார்கள். குட்டி நெப்போலியன்களான அந்த எடுபிடிகளும் தங்கள் எஜமானர்கள், காலால் இட்டதைத் தலையால் செய்து முடிக்கும் பவ்வியத்துடன், ஆணையைச் சிரமேற் தாங்கி 'வாயால்' செய்து முடிக்கும் விள்ளால கண்டன்களாக இருக்கிறார்கள்.

அதிலும் இதில் மிகுந்த வேதனைக்குரிய விஷயம் என்னவெனில், மலேசியத் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் நலனைக் காப்பதற்காகவே, தான் அவதரித்துள்ளதாக ஊருக்கு பாவ்லா காட்டிக் கொண்டு, அவர்களின் தலைவ ராகப் பல ஆண்டுகளாக அரியாசனத்தில் வீற்றிருக்கும் ஒருவரின் பொறுப்பில் இருக்கும் நாளிதழின் பகுதிலேயே இந்தக் கூத்து அரங்கேறுவதுதான்.

சரி, நமது பத்திரிகை உலகின் இந்த நெடுநாள் எழுத்துச் சுரண்டல் குறித்து, வேறு என்னென்ன வெல்லாமோ (தங்களின் இந்த விமர்சனம் உட்பட) எழுதித் தள்ளிக்கொண்டிருக்கும் இங்குள்ள உங்களைப் போன்ற மூத்த எழுத்தாளர்களில் எத்தனை பேர் பொது அரங்கில் இது குறித்த ஆதங்கத்தை அழுத்தமாகவெளிப்படுத்தியுள்ளீர்கள்?

உழைப்புக்குரிய ஊதியம் என்பது மனித உரிமை சாசனத்தின் அடிப்படை விதிகளில் ஒன்று. அதற்கு நேர்மாறாக, இங்கே, தானும், தான்சார்ந்த துறையின் சக உழைப்பாளிகளும், இந்தச் சமூகத்தின் வலிமைமிக்க ஒரு சிறுபான்மை சக்தியால் பன்னெடுங் காலமாகத் திட்டமிட்டுச் சுரண்டப்படுவதைக்கூட அறிவுபூர்வமாகவும், உணர்வுபூர்வமாகவும் தனது பிரக்ஞைக்குள் ஆழச் செலுத்தி எதிர்வினையற்ற திறனற்ற படைப்பாளன், பொது வெளியில் இயங்கும் பல்வேறு சுரண்டல்களைத் தோலுரித்துக் காட்டவே, தான் பேனா தூக்குவதாகப் பாவனை செய்வது போலித்தனத்தின் உச்சமல்லவா? தனது சுய உரிமைகள் குறித்த அரைகுறை விழிப்புணர்ச்சிகூட இல்லாமல் நெடுங்காலமாய் 'கோமாவில்' இருக்கும் ஒருவனுக்கு பிறர் உரிமைகள் குறித்த தெளிவோ, அக்கறைப்பாடோ, குரல் கொடுக்கும் துணிவோ வருவது எங்கனம் சாத்தியம்?

நான் அறிய இங்கே சை.பீர், சீ.முத்துசாமி தவிர இதற்குச் சந்தர்ப்பம் வாய்க்கும்போதெல்லாம் குரல் கொடுத்த மூத்தவர்கள் எத்தனை பேர்? ஏனிந்த மயான மௌனம்? சுயநலத்தின் அஸ்திவாரத்தில் அமைந்த பயமா? பணத்திற்கும், பதவிக்கும், அதிகாரத்திற்கும் சலாம் வைப்பவன் எங்கனம் ஒரு தீவிர படைப்பாளனாக தன்னை வளர்த்தெடுக்க முடியும்? சமூக அரங்கில் தலைவிரித்தாடும் பல்வேறு வகை சுரண்டல்களை அடையாளம் காணவும், அதனை அந்தச் சமூகத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டு சேர்ப்பதன் வழி, அங்கே விழிப்புணர்வு ஏற்படவும் தேவையான ஆற்றலை எங்கனம் கைவரப் பெறுவான்?

தன் உழைப்பையே சுரண்டலுக்கு ஒப்புக் கொடுத்துக் கைகட்டி, வாய் பொத்தி, பரிதாபத்திற்குரிய ஜீவனாக, முதலாளித்துவ சக்திகளுக்குச் சாமரம் வீசி, சகித்து வாழும் ஒருவன், சமூகத்தின் வெவ்வேறு தளங்களில் அன்றாடம் அரங்கேறும் பிற சுரண்டல்களைப் பற்றிப் பேசுவதற்கு அருகதையுள்ளவனாக தன்னை, அந்தச் சமூகத்தின் மத்தியில் முன்னிலைப்படுத்த முயற்சிப்பது படுகேவலமில்லையா?

நிற்க, தங்களின் வல்லின விமர்சனம் குறித்து சுருங்கச் சொல்வதானால், விமர்சன தர்மத்தின்படி தாங்கள் எதைச் செய்திருக்க வேண்டுமோ, அதை அறிந்தே தவிர்த்து, உங்களின் 'சப்பைக்கட்டுக்கு' எது துணை நிற்குமோ அதனை மட்டுமே தங்களின் வாதத்திற்கான ஆதாரங்களாக நிறுவ முயன்றுள்ளீர்கள். அதனால்தான், பாவம், ஜோகூரிலிருக்கும் ஒரு நான்காம் படிவ மாணவியையும், சிதனா என்கிற பிரபல தமிழக மெகா சீரியல் கதாசிரியரையும் தேடி ஓடுகிறீர்கள்.

ஒன்று சொல்லத் தோன்றுகிறது. தாங்கள் பரிசீலித்த அந்த மாணவியின் சிறுகதையில் வரும் 'நா' எனது மண்புழுக்கள் நாவலிலிருந்து நெளிந்தது தங்களின் விசாலமான அறிவுக் கண்களுக்குத் தெரிந்தது போலவே, இப்போது, இங்கே, 'வல்லின படைப்புகளின் விமர்சனம்' என்கிற போர்வைக்குள்ளிருந்து தாங்கள் வைத்திருக்கும் எனது மண்புழுக்கள் நாவல் குறித்த விமர்சனத்தைப் பார்க்கையில், எனது கண்களுக்கும் அங்கங்கே ஏதோ நெளிவது தென்படுகிறது...

'இங்கே விமர்சனம் என்கிற பெயரில் பலரின் தலைகளுக்குள்ளும் நெளிந்து கொண்டிருக்கின்றன, உயிர்க்கொல்லியான நூற்றுக்கணக்கான 'கொக்கிப் புழுக்கள்'.....சாரங்கன் என்கிற 'முகமூடி' அணிந்த முதுகெழும்பற்ற, யாரோ ஒருவரின் பினாமி உட்பட.

ஒடுக்கப்பட்ட ஓரங்கட்டப்பட்ட 'மக்களின் மொழி' மட்டும் ஒரு படைப்புக்குள் 'அயற்கூற்றில்' வரக்கூடாது என்பது எந்த இலக்கிய மேட்டுக்குடி செய்த விதி? எந்த நூற்றாண்டில் வாழ்ந்து கொண்டு, ஒரு மனித நேயமிக்க படைப்பாளனாகவும் தன்னை அடையாளம் காட்டிக் கொண்டு, யாரைச் சார்ந்து, யாருக்காகக் குரல் கொடுக்கிறீர்கள்? 'அல்குல்' என்பதை அழகான கவிரசம் பொங்கும் தமிழ்ச் சொல்லாகச் சிலாகித்து அதற்காக வாயில் நீரொழுகச் சப்புக்கொட்டி பக்கம் பக்கமாக வியாக்கியானம் எழுதும் இங்குள்ள தமிழ்க் காவலர்கள் சிலர், 'சூத்து' என்கிற மனிதனின் பின்பாகத்தைக் குறிக்கும் பாமரனின் சொல்லில் மட்டும் அருவருப்பையும் நாற்றத்தையும் கண்டு முகம் சுழிப்பதற்கு நிகரானதொரு முரண் தங்களின் இந்தக் கூற்று.

உண்மையிலேயே நீங்கள் எனது நாவலை முழுமையாக வாசித்திருக்கும் பட்சத்தில், இந்த அயற்கூற்று பிரச்சனையே தங்கள் தலைக்குள் நெளிந்திருக்காது. அதன் பரப்பெங்கும் ஒரு கலவை கதையாடல் மொழி விரவி நகர்வதை உணர்ந்திருப் பீர்கள். ஏதோ இரண்டு பத்திகளை வாசித்துவிட்டுப் பேனாவும் கையுமாக உட்கார்ந்து விமர்சனம் எழுத வந்ததன் பக்க விளைவு இது.

நிஜத்தில் உங்கள் கரிசனத்திற்குரியது எதுதான் என்கிற கேள்வியோடு சற்றே கூர்ந்து உங்களது வாதங்களைக் கவனித்தபோது, அது அயற்கூற்றோ நேர்கூற்றோ அல்ல என்பதற்கான ஆதாரம் உங்களது கட்டுரையிலேயே காணக் கிடைத்தது. உங்களிடம் நீங்களே முரண்படும் தருணம் நீங்கள் அறிந்தோ அறியாமலோ அதில் நிகழ்ந்துள்ளது.

உதாரணத்திற்கு, மண்புழுக்களின் படைப்பு மொழி குறித்துப் பேச வந்த இடத்தில்.. 'நமது முன்னோர்களின் தோட்டத்து வாழ்க்கை முறையையும், அவர்களின் பேச்சு வழக்கு மொழியையும் பதிவு செய்து வைப்பது தவறான ஒன்றல்ல. அதே பேச்சு வழக்கு நடையிலேயே 'அயற்கூற்றில்' எழுதுவதுதான் அபத்தமானது, அருவருக்கத்தக்கது..' என்கிறீர்கள்.

புழங்கு மொழியில், 'அயற்கூற்றில்' கதை நகர்தல் கூடாது என்கிற தங்களின் வாதத்தை ஒரு பேச்சுக்குச் சரி என்று வைத்துக்கொள்வோம். பின் எங்கனம் அடுத்த சொடக்கிலேயே, அதே மக்களின் மொழியில் ஆனால், 'தன்வினையில்' நகரும் சிதனாவின், 'சின்ன பொண்ணு சின்ன பையன் சிரிச்சு கட்டின தாலி'யை, அதன் கதை மொழியை முன்னிறுத்தி விமர்சிக்க வந்தது?

அது மட்டுமல்ல, தங்களின் இந்த வாதமே தவறானதொரு கருதுகோளின் முன்னெடுப்பு என்பது எனது அபிப்பிராயம்- படைப்பின் கர்த்தாவான அதன் ஆசிரியனுக்கும்- கதைக் களத்தை முன்னின்று நகர்த்திப் போகும் படைப்புள் இயங்கும், 'கதை சொல்லி'க்கும்- உள்ள வேறுபாட்டை, பகுத்து உணராததே இத்தகையதொரு கருத்தை முன்வைக்க தங்களைத் தூண்டியுள்ளது என நினைக்கிறேன். அதாவது, ஒரு புனைவில் அயற்கூற்றில் கதையை நகர்த்த, அதன் 'ஆசிரியனுக்கு' மட்டுமே இடமுண்டு என்கிற தவறான கண்டடைவு.

உதாரணமாகத், தாங்கள், ஒரு சிறுவனைக் கதைசொல்லியாக முன்னிறுத்தி, அவனுக்குக் கதைக்களனுக்கு வெளியில் நின்று பார்த்திருக்கும்- ஒரு பார்வையாளனின் - கோணத்தை வழங்கி (அயற்கூற்றில்) அவன் ஊடே ஒரு சிறுகதையை வளர்த்தெடுக்கிறீர்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்போது, அங்கே அவனது 'தத்தக்கா பித்தக்கா' மழலை மொழியில் கதையைச் சொல்லிச் செல்வீர்களா, அல்லது- இது அயற்கூற்று, இங்கே உனது மொழிக்கு வேலையில்லை. அதனால், நீ எனது, படித்த பண்டித மொழியில்தான் கதை சொல்ல வேண்டும், இல்லையானால் எனது அருமை தமிழுக்கு ஊறு நேர்ந்து எல்லாம் குட்டிச்சுவராகப் போய்விடும்- என அவனோடு வம்புக்கு நிற்பீர்களா?

கற்பனா படைப்பில் புழங்கும் 'மொழி' என்பது கதாசிரியன் தனது கருதுகோள்களை வாசகனிடம் கொண்டு சேர்ப்பதற்கான ஒற்றைப் பரிமாணம் கொண்ட மொழிக்கூறு அல்ல. அதில், அதன் செயல்பாடு என்பது அது முன்னிறுத்தும் படைப்புலகின் பல்வேறு அலகுகளையும் உள்வாங்கிச் செரிமாணம் அடைந்த நிலையில், முழுமைபெற்று, பின் வெளிப்படுவது. அதனை முடிவு செய்யும் உரிமையும் சுதந்திரமும் முற்றிலும் அந்தப் படைப்புலகையும், அதில் சஞ்சாரம் செய்யும் கதாமாந்தர்களையும் சார்ந்தவை. படைப்பாளிக்கும் படைப்புக்கும் இடையே நடைபெறும் தொடர்ச்சியான நீண்ட உள்ளார்ந்த உரையாடல்கள் வழியும் பரிமாறிக் கொள்ளப்படும் தர்க்க நியாயங்கள் வழியும் படைப்புக் கண்டடையும் ஒத்திசைவின் முன்னெடுப்பே அதன் படைப்பு மொழி.

வாய்ப்புக் கிடைத்தால், தமிழக முன்னணி எழுத்தாளர்களுள் ஒருவரும் தீவிர நவீன இலக்கியம் சார்ந்தும் செயல்படும், பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களின் புழங்கு மொழியைத் தனது'வன்மம்' நாவலுக்கான முழுமையான ஆளுகை மொழியாக ஒப்புக் கொடுத் திருக்கும் பாமா அவர்களின் நாவலை ஒருமுறை புரட்டிப் பாருங்கள். தலித் இலக்கிய வகைமையில் குறிப்பிடத்தக்க நாவல்களின் பட்டியலில் அதற்கு இடம் ஒதுக்கப்பட் டுள்ளது என்பதே சாதாரண மக்களின் புழங்கு மொழிக்குத் தமிழக இலக்கிய உலகும் அதன் கறாரான விமர்சன உலகும் வழங்கியுள்ள மிகப் பெரிய அங்கீகாரம் என்பதை உணர்வீர்கள்.

எனவே, தங்களின் மற்றும் தங்களின் கருத்துக்கு ஒத்திசைவு கொண்ட சிலரின் கரிசனம் என்பது வேறு 'ஏதோவொன்று' என்பதான ஒரு முடிவுக்கு வருவதைத் தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை.

அது, ஒரு கசப்பான உண்மை. இந்த 'மக்களின் மொழியை' இலக்கிய வகைமை அனைத்திலுமிருந்தும், முற்றிலுமாக மறுதலிப்பது, அழித்தொழிப்பது என்பதான ஓர் இயக்கத்தின் தீவிர செயல் வடிவமாகத் தோன்றுகிறது இது. விளக்கமாகச் சொல்வதென்றால், இதனுள் ஊடாடுவது ஒருவகை கீழறுப்பு இலக்கிய அரசியல்.

'மொழித் தூய்மை' என்கிற போர்வைக் குள்ளிருந்து, பொதுப் புத்தியின் உணர்வு தளத்தைத் தந்திரமாகத் தொட்டுக் கிளறிவிடுவதன் வழி, தரமான இலக்கியங்களின்பால் திட்டமிட்டுக் கட்டவிழ்த்து விடப் படும் ஒருவகை வன்முறை என்று துணிந்து சொல்லலாம். நமது எழுத்துலகில் தற்போது அசல் அரசியல்வாதிகளின் நுழைவால் (நிச்சயமாக தாங்கள் அதில் ஒருவரல்லர்) பரவலாகிவிட்ட இலக்கிய அரசியலின் ஒரு மறைமுக செயல்பாடோ இது என்கிற சந்தேகம் வலுக்கிறது.

மேலும், மண்புழு பாணியிலான படைப்பு மொழியை வேண்டிக் கேட்டவர்களை, மன நோயாளிகள், தமிழெதிர்ப்பாளர்கள் அல்லது தமிழழிப் பாளர்கள் என்கிற அடைமொழிகளோடு, அந்த மொழி அயற்கூற்றில் 'அருவருப்பு' ஊட்டுவதாகவும் ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளீர்கள். ஒரு படைப்புக் குறித்த இலக்கிய விமர்சனத்தில் பிரயோகிக்கப்படத்தக்க சொற்களில் தங்களுக்கு இருக்கும் மயக்கத்தையோ பற்றாக் குறையையோ இது காட்டுவதால், இது குறித்து அதிகம் சொல்வதற்கில்லை.

எதனையும் அரைகுறை வாசிப்புடன் ஒரு விமர்சன நோக்கில் அணுகுவது விமர்சன கலைக்குத் தாங்கள் செய்யும் துரோகமாகிவிடும். மலேசியத் தமிழ் இலக்கியம் குறித்த ஆய்வு நூலைத் தந்திருக்கும் தாங்கள் அதனைத் தவிர்ப்பது நல்லது. எனது அடுத்த நாவலான 'மேல குச்சி குஞ்சானும் கீழ குச்சி குஞ்சம்மாளும்' (தலைப்பு பிடித்திருக்கிறதா?) விரைவில் வெளிவர விருக்கிறது. அதையேனும், முழுமையாக வாசித்த பின், விமர்சிக்க வாருங்கள். இருகரங் கூப்பி வரவேற்பேன்.

இறுதியாக, வல்லினத்தில் தாங்கள் பாராட்டி யிருந்த இரு கட்டுரைகளுமே சிறந்த கட்டுரைகள். டாக்டர். சண்முக சிவா மற்றும் சை.பீர் இருவருக்குமே எனது பாராட்டையும் இணைத்துக்கொள்கிறேன். அதிலும், சண்முகசிவா அவர்களின் தலையங்கக் கட்டுரை ஒவ்வோர் இதழிலும் வெவ்வேறு திசைகளில் பயணித்துப் புதிய வெளிச்சத்தில் ஏதேனுமொன்றைக் காண துணைபுரிகிறது.

அந்த வகையில், கடந்த இதழில் 'சிறுகதைகளில் கருத்து களைச் சொல்லலாமா?' என்கிற கட்டுரையும் இங்குள்ள பலரின் நவீன இலக்கியம் சார்ந்த சிந்தனைக் கதவுகளைத் தட்டித் திறந்து உயிர்ச்சத்து மிகுந்த புதிய காற்று உள் நுழைய, அவர்களின் பார்வை தளத்தில் புதிய கோணங்களை வடிவமைப்பதன் வழி புதிய புரிதல்களை தந்து உதவும் என நம்புகிறேன். தாங்கள் நிச்சயம் அதை வாசித்திருப்பீர்கள். அவசியம் அது குறித்துத் தங்கள் கருத்தையும் வல்லின வாசகர்களோடு பகிர்ந்துகொள்வது நல்லது.

அத்துடன் திரு.சண்முக சிவா அவர்கள், 'படைப்பில் மக்களின் புழங்கு மொழியின் பயன்பாடு' குறித்து, இதுவரை ஏதும் கருத்தைப் பதிவு செய்திரா விட்டாலும், நவீன இலக்கியத்தின்பால் அவர் கொண் டுள்ள அக்கறை சார்ந்து அடுத்தடுத்த ஏதேனும் ஒரு வல்லின இதழில் அதனைப் பதிவுசெய்யக் கூடும் என்பதால் வல்லினத்தை விடாமல் தொடரவும்.

ஒரு வேளை இதுபோன்ற 'சர்ச்சைகளில்' (பல சமயங்களில் உள்ளீடற்ற வெற்று விதண்டாவாதங்களாக இருப்பினும்) சிக்கிக்கொள்வதும், அது குறித்துத் தமது தரப்பைப் பொது வெளியில் அழுத்தமுறப் பதிவு செய்வதன் தேவை குறித்தும் அவருடைய நிலைப்பாடு எதுவோ, அதுவே அதனை நிர்ணயிக்கும் என்பதால், அது நிகழாமலும் போகலாம்.

என்னைக் கேட்டால், இலக்கிய சர்ச்சைகள், அது எத்தகைய தரத்தில் இருப்பினும், அதில் நுட்பமான பதிவுகளைத் தர தெளிவுள்ளவர்கள், அதில் பங்களிப்பு வழங்காமல் ஒதுங்கியிருப்பது, நமது மலேசிய நவீன தமிழ் இலக்கியப்பரப்பில் புதிய முன்னகர்வுகள் ஏற்படுவதற்கான சூழலை அழித்தொழிப்பதற்கான, சிலரின் திட்டமிட்ட செயலுக்குத் துணைபோன குற்றத்தைப் புரிந்ததாக, காலம் தீர்ப்பு எழுதிப் போகலாம்.

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768