வல்லினத்தில் தேடுதல்

எழுத்துரு உதவி / Tamil Font Help 

தொடர்

செம்புழுதி மழைச்சாரலில் கரைந்துருகும் காலம்! - (6)

லயத்து வீடுகளின் 'உள் முகம்' என்று நான் குறிப்பிட்டது, அதன் ஸ்தூல உடலை மட்டுமல்ல. அதனினும் பொருள் பொதிந்த அதன் உள்ளீடான வாழ்வியல் கூறுகளுக்கான குறியீட்டுச் சொல் அது.

சின்னச் சின்ன சந்தோஷச் சிதறல்கள் உதிர்த்துவிட்ட அரிதான சிரிப்பொலிகள் தவிர்த்து ஒரு பொழுதின் பெரும்பகுதியைப் பங்குபோட்டு ஆக்கிரமிப்புச் செய்திருந்த, அன்றாட வாழ்வு விதித்திட்ட இயலாமை விளைத்த வேதனை நுரைத்துப் பொங்கி வழியும் ஆவேசக் குரல்கள், அதனைத் தொடரும் அடிதடிகளும் வலியின் உக்கிர வெளிப்பாடும்; திடுக்கிட விழித்து, கைலித் தொட்டிலில் தூக்கம் கலையப் புரளும் உறங்கும் குழந்தை களில் வீறிடல்; நோயுற்ற கிழங்களின் உடல் உபாதைகள் தந்த தூக்கம் தொலைந்த இரவு நேர பினாத்தல்கள்; திக்கற்றத் தவிப்பில் மருகும் முதிர்க் கன்னிகளின் காற்றைக் கனக்கச் செய்யும் ஏக்கப் பெரு மூச்சுகள் என நீளும் அந்த மனிதர்களின் துயரம் நிறைந்த வாழ்வின் அவலங்கள் அவை.

ஒவ்வொரு நாள் சூரிய அஸ்தமனத்தினைத் தொடர்ந்தும், அந்த அத்துவானக் காட்டில் விரவிய பின்னிரவின் நீண்ட அகண்ட தனிமை வெறுமை இருள் வெளியில் விஸ்வரூபம் கொண்டு அவை அலைந்து திரிய, மருட்சியுடன், கையற நிலையில் அதன் முன் மண்டியிட்டு வணங்கி, கருணை வேண்டி அந்த மனிதர்கள் உகுத்த கண்ணீர்த் துளிகள் அவை.

அடிமை வாழ்வு வஞ்சகமில்லாமல் வாரி வழங் கிய அனைத்துப் போதாமைகளுக்கும், குரூரங்களுக்கும் ஒட்டுமொத்த சாட்சியாக விளங்கிய கொடுங்கனவு ஒத்த ஓருலகம் அது.

இதற்கு நேர் எதிர்மாறானது அதன் புற உலகம். சிக்கல் சிடுக்கல் ஏதுமற்ற மிக எளிமையானது. தனது கட்டமைப்புக்குள் சதாசர்வகாலமும் ஓய்வில்லாமல் உயிர்த் துடிப்புடன் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் கொந்தளிப்பு மிக்க உணர்வுப் பிரவாகம் குறித்த பிரக்ஞை கிஞ்சிற்றும் இல்லாத நிலையில் மோனத் தவத்தில் அசைவற்று மூழ்கிக் கிடந்தது. இன்றைய நமது அளவுகோலில் மனித குடியிருப்புக்கு ஏற்ற ஓர் இடமல்ல அது. மிகச் சில சதுர அடி பரப்பளவே கொண்டு அமைந்த கொட்டில்கள் என்று சொல்வது பொருந்தும். பலகைச் சுவர்கள். வருடத்தில் ஓரிரு முறை வெளிக்காட்டு ஆட்களை வைத்து நிர்வாகம் உள்ளும் புறமும் அடித்த சுண்ணாம்புப் பூச்சு நடக்கும். அடித்த புதிதில் ஓரிரு மாதங்கள் வரை வெள்ளை வெளேரென அழகு காட்டி நிற்கும். பத்து நாட்களுக்கா வது புதுச் சுண்ணாம்பு மணம் குச்சிக்காட்டுக் காற்றித் தொத்திக்கொண்டு அலையும். கொஞ்சநாள்தான். பிறகு எல்லாம் உருமாறிவிடும். கொளுத்தும் வெயிலுக்கும் அடிக்கும் மழைக்கும் நிறமிழக்கத் தொடங்கி பழுப்பேறிப்போகும். காரைப் பெயர்ந்து உதிரும். உதிரும் இடங்களில் திட்டுத் திட்டாய்த் தீவுக்கூட்டங்கள் நிறைந்துவிடும். தூண் ஆணியில் தொங்கும் மண்ணெண்ணெய் விளக்கு. விடிய விடிய சின்ன சுடரில் அபரிதமாய் அது உமிழும் கரும்புகையில் கருமைக் கோலம். உத்திரத்தில் வலை விரித்திருக்கும் நூலாம்படை. ரத்தக்கறை.

ஒற்றைப் பருப்பு அளவே உடல் கொண்ட சின்னஞ்சிறு ஜீவன் இரத்தம் சிந்தி மாண்டதன் சுவடு அந்த ரத்தக்கறை. சாக்லெட் நிற உடல். மிகுந்த துரிதகதியில் இயங்கும் பல கால்கள். முகத்து நுனியில் இயற்கை பொருந்திய கூரிய ஆயுதம். மெல்லிய ஊசி. தடித்த மனிதத் தோலை அனாசயமாய்த் துளை போட்டு நுழைந்துவிடும் ஆற்றல் கொண்டது. மனித ரத்தம் மட்டுமே தனக்குரிய இஷ்ட உணவாக வரம் பெற்று வந்த விசித்திர ஜீவன்கள் அவை. பல நாட்கள் பட்டினிக் கிடக்க நேர்ந்தாலும் ஜீவித்திருக்கும் ஆற்றல் கொண்டவை. வீடுகளின் பலகை இடுக்குகள் அவை தேர்வு செய்துகொண்ட பாது காப்பான புகலிடங்கள்.

அம்மாவுக்கு, முக்கிய வீட்டுப் பணிகளின் பட்டி யலில் அதற்குச் சிறப்பான இடம் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. மதியம் வெயிலுக்குத் தோட்டமே வீட்டுக்குள் முடங்கிவிடுவது அன்றாட நிகழ்வு. அம்மாவும் அசந்து 'சித்த நேரம்' கையை மடக்கி தலைக்கு வைத்துத் தரையில் உடலைக் கிடத்தி கண்ணை மூடுவதுண்டு. ஆனால், மாதத்தில் ஒருநாளேனும், அதற்கு முன்பு ஒரு வேலை பாக்கி வைத்திருப்பாள். அதை முடித்துவிட்டுத் தான் உடல் சாயும். குசினியில் சாத்தி வைத்திருக்கும் துடைப்பக்கட்டையிலிருந்து நாலைந்து குச்சியை உருவியெடுத்துக் கொள்வாள். குச்சியைப் பாதியாக ஒடித்துக்கொண்டு பலகைச் சுவற்றை நெருங்கி நின்று பார்வையால் அளப்பாள். பின் குச்சியைப் பலகை இடுக்கில் ஓசைபடாமல் நுழைத்துக் கிண்டுவாள். குச்சி, பலகை இடுக்கிலிருந்து வெளிப்படுந்தோறும் ஒன்றிரண்டு மூட்டைப்பூச்சிகள் வெளியேறி தலைதெறிக்க திசை தெரியாமல் ஓடும். மின்னல் வேகத்தில் அம்மாவின் கைகள் இயங்கும். சற்றுத் தடுமாறினாலும் மூட்டைப் பூச்சிகள் மீண்டும் பலகை சந்துக்குள் நுழைந்து மாயமாய் மறைந்துவிடும். அப்படி அவை ஏமாற்றி ஓடி ஒளிந்த கணங்களை பக்கமே நின்று பார்த்ததுண்டு. அவை இன்னமும் மனதுள் பசுமை மாறாமல் புதைந்து கிடக்கின்றன... அம்மா இடுப்பில் இரு கைகளையும் ஊன்றி நிற்கிறாள். முகத்தில் கோபம். தன்னை ஏமாற்றி ஓடி ஒளிந்து கொண்ட தனது பரம வைரிகளைப் பார்த்துக் கத்துகிறாள். 'ராத்திரி பூரா கடிச்சுத் தூங்க வுடாம பண்றீங்க... இப்ப ஓட்டமா ஓடறீங்க...?" மீண்டும் வைராக்கியத்துடன் குச்சியை நுழைத்துத் துழாவுகிறாள். ஒன்றிரண்டு மேலே வந்து மீண்டும் ஓட்டம். துரத்தல். கையில் சிக்கியதை, கட்டை விரல் நகத்தின் கீழ் வைத்து நச்சென்று பலகையோடு அழுத்தி இழுத்துப் போகிறாள். குப்பென்று கிளம்பும் நாற்றம். மூட்டைப் பூச்சிக்கு மட்டுமே உரித்தான நாற்றம். அழுத்தி இழுத்த வாக்கில் இரவு குடித்த ரத்தம் சுவரில் படித்துவிடுகிறது. அம்மா முகத்தில் வெற்றிப் புன்னகை. அடுத்த சுண்ணாம்புப் பூச்சு வரை ரத்தக்கறை படிந்திருக்கும்.

மூட்டைப் பூச்சிகளைக் கொல்வதற்கு இது ஒரு வழிதான் என்றில்லை. பல வீடுகளிலும், வேறொரு வழியும் அப்போது கையாளப்பட்டு வந்தது. அம்மாவும் அதைப் பின்பற்றியதுண்டு. அதுவே அதிக பலன் தந்த ஒன்று என்று சொல்லலாம். குறிப்பாக, கட்டில்களில் குடியிருந்த மூட்டைப்பூச்சிகளைத் துடைத்தொழிக்க அதுவே சிறந்த மார்க்கமாக இருந்தது. கட்டில்கள் என்பவை இன்று நாம் புழங்கும் வகையைச் சேர்ந்தவைஅல்ல. அவை காடுகளிலிருந்து தேர்வு செய்யப்பட்ட மரத்திலிருந்து தயார் செய்யப்பட்ட மரச் சட்டங்களை வைத்து இணைத்து, கைகளால் திரித்து உருவாக்கப்பட்ட நார்க் கயிற்றால் பின்னி உருவாக்கப்பட்டவை.

எங்கள் வீட்டிலும் ஒரு கயத்துக் கட்டில் இருந் தது. பகல் பூராவும் சுவரோடு சேர்த்துப் பக்கவாட்டில் ஒருக்களித்த நிலையில் நின்றிருக்கும். அது அப்பாவின் செல்லம். பெரியானிடம் சொல்லி வைத்து ஒருநாள் வேலை முடிந்து வந்த கையோடு இருவருமாகச் சேர்ந்து ரட்டமலை சந்து காட்டுக்குப் புறப்பட்டுப் போயினபோது எதற்கென்று புரியவில்லை. பொழுது அமரத் திரும்பிய அவர்களின் தோள்களில் காட்டுக் கம்புகளோடு வந்து நின்றபோதுதான் உண்மை புரிந்தது. சந்தோஷமாக இருந்தது. தரையில் பாயை விரித்து உடம்பு நோக படுத்துக் கிடந்த எங்களுக்குக் கட்டில் படுக்கை சுகம் என்பது எப்பவுமே ஒரு சுகமான கனவாகவே இருந்தது. பெரியான் வீட்டில் இருந்த கட்டிலில் எப்போதேனும் கொஞ்ச நேரம் உட்காரவோ படுக்கவோ வாய்க்கும். பெரும்பாலான பொழுது கள் அதில் பெரியான்தான் இருப்பார்.

அது அவரது உலகம். அதில் கால்மேல் கால் போட்டு ஆட்டியபடிதான் அலாவுதின் முனியாண்டியோடு கதை நடக்கும். முது கைச் சுவரில் சரித்துச் சாய்வாக உட்கார்ந்து சுருட்டுப் பிடிப்பார்; வெற்றிலை போடுவார்; சோறு உண்பார்; மத்தியானம் கோப்பி கலக்கி வைத்து வங்காளி ரொட்டியை ஊற வைத்துப் பிட்டு வாயில் போட்டுச் சுவைத்துச் சாப்பிடுவார். கிராமபோனில் தனது விருப்ப பாடல்களின் தட்டைச் சுழலவிட்டுத் தொடை யில் தட்டித் தாளம்போட்டுக் கேட்பார். அலாவுதின் முனியாண்டிக்கு ஏ.எம்.ராஜா ஆஸ்தான பாடகராக இருந்தது போலவே பெரியானுக்கும் வேறொருவர் இருந்தார். எம்.கே.தியாகராஜ பாகவதர். அவருடைய படம் ஒன்று கிராமபோன் பெட்டிக்கு நேர் மேலே சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த நினைவு. நீள முடியுடன் நல்ல முகவெட்டுடன் இருந்தார். அவரது, 'மன்மத லீலையை வென்றார் உண்டோ?' அடிக்கடி அங்கு ஒலித்த பாடல்.

சில நாட்களில் மௌன சாமியாராக வாயை மூடிக்கொண்டு மல்லாக்கப் படுத்து உத்திரத்தை வெறித்துப் பார்த்துக் கிடப்பார். ஊர் நினைவு. இன்னமும் குடும்பம்குட்டி இல்லாமல் பிரமச்சாரியாகக் காலம் தள்ளுவதை நினைத்து எழுந்த வருத்தமாகவும் இருந்திருக்கலாம் என்று இப்போது தோன்றுகிறது. அவரைப் போலவே கட்டிலுக்கும் வயதாகிவிட்டிருந்தது. கீச்சுமூச்சு ஒலி அதிகரித்திருந்தது. அதன் கயிறுகள் நிறமிழந்து தொய்ந்து விட்டிருந்தன. பிட்டத்தைக் கிடத்திய வேகத்தில் கிரீச்சிட்டுத் தளர்ந்து கீழிறங்கின. பிட்டமிருக்கும் இடத்தில் பெரியதொரு பள்ளம் விழுந்திருக்கும். ஒரு பக்கத்துக் கால்கள் இரண்டும் ஆட்டம் கண்டிருந்தன. கால்களில் ஒன்றுகூட வயதின் தளர்ச்சியில் ஆட்டம் கண்டிருந்தது. சுவர் பக்கம் அணைத்து வைத்து அதனைத் தற்காலிகமாய்ச் சரிசெய்திருந்தார். அடிக்கடி சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். 'காட்டுக்குப் போவனும்டா... கம்பு வெட்டிட்டு வந்துதான்டா இத சரி பண்ணனும் பெரியவனே... கயித்தயும் மாத்தணும்டா..'

ஒருநாள் அப்பாவோடு காட்டுக்குப் புறப்பட்டுப் போனார் பெரியான்.

பல நாட்கள், வேலை நடந்தது. வேலை முடிந்து வந்த கையோடு பெரியான் வீட்டு வாசலில் வந்து நிற்பார். அது பெரும்பாலும் அப்பா உணவு முடித்துக் கைகழுவ எழுந்திருக்கும் பொழுதாகவே இருக்கும். அஞ்சடி பிராஞ்சாவில் கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுப்பார்கள். அப்பா இடது காலை (எப்பொழுதுமே அதே கால்தான்) மடக்கி பிராஞ்சாவில் வைத்து மறு காலை தொங்கவிட்டிருப்பார். கையில் சுருட்டுப் புகையும். பெரியானுக்கு உணவு முடிந்தவுடன் வெற்றிலை வேண்டும். பேச்சும் சிரிப்பும் கூடவே வரும். நான்கு மணிக்கு அம்மா பெரிய குவளை வரக்கோப்பியோடு வருவாள். நின்று வேடிக்கை பார்க்கும் எனக்கும் சில்லரை வேலைகள் இருக்கும். 'டே பெரியவனே.... அந்த வெட்டுக் கத்திய எடுறா...உளிய எடுறா' என்று ஆர்டர் பறந்தபடி இருக்கும்.

ஒரு நாள் பொழுது சாய்ந்த நேரம்.

அப்பா அல்லூர்க் கரையில் இடுப்பில் கைகளை ஊன்றி நிற்கிறார்; முகத்தில் குதூகலம்; உதடு பிரிய பற்கள் தெரியும் மௌன புன்னகையில் முகத்தை ஆக்கிரமித்த குதூகலம். அஞ்சடியில் முதுமை பெற்ற பச்சை மணம் வீசும் புத்தம் புதுக் கட்டில், இரண்டடி உயரத்தில் அழகு காட்டி நிற்கிறது. அதன் கால்களின் அடிப்புறம் மெலிந்தும் தலைப்புறம் சதுர வடிவில் சற்றே பெருத்தும் இருக்கிறது. அதன் குறுக்காய், மிடுக்காய்த் திம்மென்று பின்னிக் கிடக்கிறது கயிற்று வலை.

கண்களில் பெருமை கொப்புளிக்க பக்கமே நிற் கிறார் பெரியான். இழைத்துப் போட்ட மரச்சட்டங்களின் பசுமையும் பச்சை மணமும் காற்றில் அலைகிறது. வீட்டு வாசலில், தனது ஒன்றுவிட்ட உறவுகளில் ஒன்று வந்து நிற்பதான சந்தோஷம் அப்பாவுக்கு.

அப்பா அதைக் கையாண்ட விதமே அலாதி. எங்கள் மத்தியில் அதன் இடம் என்னவென்பதை அதைக் கொண்டே நாங்கள் கணக்கிட்டுக் கொண்டோம். இரவு உணவு முடிந்து, கோரைச்சாப் சுருட்டு ஒன்றை எடுத்துப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு, போர்வையை உதறி தோளுக்குக் குறுக்காய்ப் போடுவார். பின், சுவரோடு அணைந்து அவரது வருகையை எதிர்பார்த்திருக்கும் கட்டிலைப் பார்த்து நடப்பார்.

நெருங்கி நின்று, அதன் இருப்பை மனசுக்குள் அலசுவார். ஆரம்பத்தில், அவரது அந்த நோட்ட மிடலுக்கான பொருள் புரியாமல் நானும் தம்பிகளும் குழம்பித்தான் போனோம். விரைவிலேயே, அந்த மர்ம முடிச்சு அவிழ்ந்தபோது நாங்கள் திகைத்துத் திணறிப்போய் நின்றோம். கட்டிலை நோட்டம் போட்ட அப்பாவின் முகத்தில் இறுக்கம் கூடி நெற்றிக் கோடுகள் ஏறி இறங்க எங்கள் பக்கம் திரும்பி நின்றார். 'எவன்டா இன்னக்கி கட்டில்ல குதிச்சு ஆட்டம் போட்டவன்?' ஆச்சர்யமும் பயமும் ஒன்றுசேர வாயடைத்து நின்றோம். அன்றுதான் முதன்முறையாக அப்பா கள்ளுக்கடைக்குப் போயிருந்த சமயம் பார்த்து, நானும் தம்பிகளும் அதில் ஆசைதீர எம்பிக் குதித்துக் கட்டிப் புரண்டு மல்லுக்கட்டி ஆட்டம் போட்டிருந்தோம். எப்படி மோப்பம் பிடித்தார் என்பது இன்றுவரை விடுபடாத புதிராகவே உள்ளது.

நோட்டம் முடிந்த கையோடு, அதனைத் தொட்டுச் சற்றே பக்கம் சாய்த்துக் கயித்துப் பரப்பில் லேசாய்த் தட்டிக் கொண்டு போவார். அதற்கு வலித்துவிடுமோ என்கிற ஜாக்கிரதை உணர்ச்சியோடு தட்டுவது போன்றதொரு பாவனை தொனிக்கும். அதுவும், எதற் கென்று இதுநாள்வரை புரிந்ததில்லை. செல்லம் கொஞ்சினாரோ என்னவோ? அந்தச் செல்லக் கொஞ்சலை ஏற்பது போல்தான் இருக்கும், அதன் செயல்பாடும். மிதமாய் அதிரும். அதிர்வோடு சேர்ந்து ஒலிக்கும் அதன் சந்தோஷ முணகல். பின், ஒரு குழந்தையைத் தாய் தூக்குவது போன்ற கனிவுடன் தூக்கி பவ்யத்துடன் கீழே கிடத்துவார். கிடத்தி, அலுங்காமல் அதில் உட்காருவார். ஒரு முணகல் சத்தம் கேட்காது. அத்தனை பவ்யமான உட்காருதலை அதற்குப் பிறகு எங்குமே பார்க்க வாய்த்ததில்லை.

நாங்கள் கண்ட கனவு அந்தக் கயித்துக் கட்டில் சுகம், சில நாட்களில் பறிபோனது. அது அப்பாவின் ஏகபோக உரிமை என்பதும், அது அவரதுஉபயோகத்துக்கு மட்டுந்தான் என்பது புரிந்துபோன அன்றைய தினம் எங்களின் துக்க தினம். பல வீடுகளிலும் அதுதான் நடைமுறையாக இருந்தது என்பதை புரிந்து கொள்ளும் சந்தர்ப்பம் விரைவிலேயே வந்து சேர்ந்தது. வலித்தது. அதனுள் புதைந்து கிடந்த உள் அடுக்கின் விபரம் என்ன என்பது மட்டும் அப்போது அறிவுக்கு முழுமையாகப் பிடிபடாமல் போயிருந்தாலும், ஏதோவொன்று 'சரியில்லை' என்கிற உள்ளுணர்வு மட்டும் அப்போதே தூக்கலாய் இருந்ததை உணர முடிகிறது.

இப்போது, காலம் கொடுத்த வெளிச்சத்தில் அதனைப் பொருத்திப் பார்க்க, அதை என்னவென்று துலக்கமாய்ப் பார்க்க முடிகிறது.

இந்திய சமூக, குடும்ப அமைப்பின் உளவியல் என்பதே பொதுவாகவே ஆணாதிக்கச் சிந்தனைக் கூறுகள் நிரம்பிய ஒன்று என்பது சமூகவியல் வல்லுனர் களின் ஒருமித்த கருத்து. ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமான இடைவெளியைச் சுயநலச் சார்பு நிலையில், திட்டமிட்டு உருவாக்கி அமுல்படுத்திய ஒரு சமூகம் இது. ஏற்ற தாழ்வை அகலப்படுத்தியும் ஆழப்படுத்தியும் பெண்களின் மீதான தனது ஆதிக்கத்தை வலுப்படுத்தி நிலைநிறுத்த வேண்டி சகலவிதமான வன்முறைகளையும் அது கற்றுத் தேர்ந்து வைத்திருந்தது. காலங்காலமாக வரம்பின்றி அவர்களின்பால் அதனை எவ்வித கூச்சநாச்சமின்றித் துஷ்பிரயோகம் செய்து வன்கொடுமை செய்து வந்துள் ளது என்பது வரலாறு. இந்த உறவின் உற்பத்திப் பொருள் களான குழந்தை களும் அதற்கிடையில் சிக்கித் திணறி தவித்துக் கிடந்தனர் என்பது அந்த வரலாற்றின் மறுபக்கம்.

இந்தப் பின்புலனில், ஓர் அரை நூற்றாண்டுக்கும் முந்திய ஒரு காலக்கட்டத்தை நாம் பரிசீலனைக்கு எடுத்துக்கொள்ள நேரிடுகையில் நம் முன் விரியும் திரையில் நகரும் காட்சிகள் எத்தகையன? கல்வியறிவற்று ஒடுக்குமுறைக்கு ஆளான உடலுழைப்புத் தொழிலாளர் களின் சமூகம் நமது. பொழுதுபோகவும், மன இறுக்கத்தைத் தளர்த்தவும், பெண் போகமும், மது போதையும் மட்டுமே துணையென வாழ்ந்த ஆண் சமூகம், அத்தகைய ஆண்களின் செயல்பாடுகள் எத்தகையதாக இருந்திருக்கும்?

அங்கே குடும்பத் தலைவனுக்குரிய தனிப்பெரும் உரிமைகளாகப் பட்டா எழுதிக் கொடுக்கப்பட்டிருந்த வற்றுள் சில... கண்களை உருட்டி மிரட்டி சத்தம் போட்டுக் குடும்பத்தினரை அடிமை போல சலாம் போட வைப்பது; கூத்தியாள் வைத்துக் கொள்வது; பொழுது போனதும் வயிறு முட்ட கள்ளையோ சாராயத்தையோ ஊத்திக்கொண்டு வீட்டுக்கு வருவது; வந்த வேகத்தில் ராஜ தர்பாரை முடுக்கிவிட்டு நாத்த வசவுகள் கொப்பளித்து வர பொஞ்சாதிக்காரியை வம்புக்கிழுத்து மாட்டைச் சாத்துவது போல் சாத்துவது; அம்மாவுக்கு உதவ குறுக்கே வரும் பிள்ளைகளையும் சேர்த்து விளாசுவது என்று சில.

இதில் சில அப்பாவுக்கும் பொருந்தி வந்தது.

எங்கள் வீட்டு வாசலைக் கடந்து உள் நுழைய, இடது வாட்டத்தில் ஒரு தடுப்பு; சின்ன அறை . அதில் உள்பக்க முக்கால் பாகத்தை அடைத்துச் சுவரோடு ஒட்டி தரையிலிருந்து இரண்டடி உயரத்தில் நின்றது பிராஞ்சா. வாசலை ஒட்டியிருந்த மீந்த இரண்டடி அகல இடத்தில் ஒரு சின்ன நடைபாதை. நடைபாதை முடிவில் சுவரில் சடம்பு நாரில் தொங்கும் ஒரு ரசம் போன கண்ணாடி. அதில் ஒருமுறை சடம்பு நார் மக்கி அறுந்து கீழே விழுந்ததில் குறுக்காய் ஒரு மின்னல் தெறிப்பு. அதன் கீழ் சிறு பலகை மேடை. அரையடி அகலமும் ஓரடி நீளமும் கொண்டிருந்தது. அதில் தலைக்கு வைக்க வெந்தம் போட்டுக் காய்ச்சிய தேங்காய் எண்ணெய் பாட்டில் ஒன்று. ஒரு பவுடர் டப்பா. பெரும்பாலான பொழுது களில் அம்மாவுடையதோ அக்காளுடையதோ யாரோ ஒருவரின் நீண்ட தலைமுடி சிக்குண்டு கிடக்கும், பலகை இடுக்கில் செருகி வைத்த பெரிய பல் சீப்பு, பேன் சீப்பு ஒன்று.

அந்தப் பிராஞ்சாவில் நாலு பேர் கொள்ளும் அளவே இடமிருந்தது. நால்வர் மட்டுமே ஓரளவு இடித்துக் கொள்ளாமல் உடலைக் கிடத்தலாம். அம்மாவுக்கு வடக்கு மூலை. அடுத்து பெரிய அக்கா. சின்ன தங்கச்சி. கடைசித் தம்பி. நான், இரண்டாவதும் மூன்றாவதும் ஆன தம்பிகள் அறைக்கு வெளியே தரையில் பாய் விரித்துச் சாய்ந்து கிடப்போம். அதிலும் எங்களில் எவருக்குமே அப்போது சதைப் பிடிப்பு மருந்துக்கும் கிடையாது. சிமிந்தி தரை உடலை நெருடும்.

அதிலும் இரண்டாவது தம்பியின் நிலை பெரிய பாடுதான். அவனது, இணைப் பெயரே குச்சிக் காட்டில் 'சிக்கிட்டான்' என்பதுதான். ரொம்பவும் நறங்கிப் போன உருவம். பிறக்கும் போதே கோளாறு குடலோடு பிறந்தவன். பால் குடித்த அஞ்சாவது நிமிஷத்தில் பேதி அடிக்கும். எதையும் வயிற்றில் தங்க விடாமல் விரட்டியடித்தது குடல். அதனாலேயே அவன் இரவெல்லாம் தூங்காமல் கத்திக் கொண்டிருந்த காலம் ஒன்று இருந்தது. அவனைத் தூங்க வைக்க தொட்டிலில் போட்டு ஆட்டி விடிய விடிய உட்கார்ந்திருந்த அம்மாவைப் பார்த்திருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம், அவனது அழுகையைக் கேட்கத் தாளாமல் எரிச்சலுடன் எழுந்து உட்கார்ந்து, 'அந்தச் சனியன எங்கனா ஆத்துல கெணத்துல கொண்டுட்டுப் போய்ப் போட்டுட்டு வா.. சனியன்.. ராத்திரியும் பகலும் இப்படிக் கத்தி தொலையுது..' என்று சத்தம் போட்டிருக்கிறார் அப்பா. அம்மா எதையும் காதில் வாங்காமல், ஒரு கையால் தொட்டிலை ஆட்டிக் கொண்டே, சுவரில் தலை சாய்த்து, கண்மூடி கொஞ்சமேனும் தூங்க முயன்றதைப் பல நாள் பார்த்திருக்கிறேன்.

சிமிந்தி தரையில் எலும்பு அழுந்த உடல் வலிக்கும். அரை மணிக்கு ஒரு தடவை உடலைத் திருப்பிப் போட வேண்டும். எங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவருக்கென நிர்ணயிக்கப்பட்ட ஓரிடம் இருக்கும். இடமாற்றம் வன்மையாக மறுக்கப்படும். வம்பில் முடியும். போர்வைக்குள் மறைந்து கிடக்கும் உடல். மழையோ வெயிலோ உடம்பில் போர்வை கிடக்க வேண்டும் எனக்கு. மழைநாளில் தலையோடு போர்த்தி உள்ளே இருக்கும் கதகதப்பில் சுருண்டு கண்ணை மூடி வீட்டுத் தகரக் கூரையில் எழும் மழையோசையைக் கேட்பதில் ஒரு விருப்பம். வேர்த்துப் புழுங்கும் இரவுகளிலும் இடுப்பு வரையிலோ நெஞ்சக்கூடு வரையிலாவது போர்வை உடலோடு சேர்ந்திருக்க வேண்டும். போர்வையை விலக்கி தலையைத் தூக்கிப் பார்க்க, சுவத்து நடுத்தூண் ஆணியில் தொங்கி குபு குபு வெனக் கரிய புகையைக் கக்கியபடி இருக்கும் மண்ணெண்ணெய் விளக்கின் மங்கிய ஒளியில் நிழல் போலத் தெரியும், அப்பா கட்டிலில் சுகமாகப் படுத்திருப்பது.

அப்பாவின் அந்தப் புதுச் செல்ல உறவு பொடுசு களான எங்களுக்கு எரிச்சலையும் ஏமாற்றத்தையும் ஒருசேரக் கொடுத்தது. அப்பாவுக்கும் கட்டிலுக்குமான உறவில் எங்களுக்குள் எழுந்த பொறாமைக் காய்ச்சலுக்கு முற்றிலும் வேறானது அவரது மற்றொரு உறவு எங்களுக்குள் ஏற்படுத்திய அதிர்வு அலை.

வாழ்வின் குரூர யதார்த்தம் மிகச் சிறிய வயதில் இந்த இளம் மனங்களில் ஆழப் பதிந்து எங்களின் பிள்ளை பிராயத்தையே புரட்டிப் போட்ட அனுபவம் அது. தோட்டப்புற வாழ்வென்பது மிகவும் நெகிழ்வுத் தன்மையுடன் கூடிய நெறிகளை முன்னிறுத்திய ஒரு சிற்றுலகம். ஆண் பெண் உறவென்பதுவும் அதில் அடக்கம். அது குறித்தஎந்தவொரு நெறியும் கறாராகக் கடைப்பிடிக்கப்படாத சூழலே அங்கு நிலவியது. கற்பு என்கிற நெறியும் அதில் ஒன்று. அந்த எளிய மனிதர்களின் அன்றாட ஜீவனத் திற்கான போராட்டத்தில் அது சிக்கிச் சிதைந்து சின்னா பின்னமானது.

அதற்கொரு சிறந்த உதாரணமாக எனக்கு அப் போது உணர்ந்தது அப்பாவின் மற்றுமொரு புது உறவு.

கொஞ்ச காலமாகவே அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்குமான உறவில் விரிசல் கண்டிருப்பதை நாங்கள் கவலையோடு கவனித்திருந்தபோதும் அதற்கான காரணத்தை அறிய முடியாமல் குழம்பிக் கிடந்தோம்.

முன்பு போல் இல்லாமல் அப்பா பொழுது சாய கள்ளுக்கடை போய் வந்த பின் தனது பிரியமான கட்டிலை வெளி வாசலுக்கு நகர்த்திப் போய் சுவரோடு அணைத்துக் கிடத்தி கால் மேல் கால் போட்டு உட் கார்ந்து சுருட்டைப் பற்றவைத்துப் புகை விடத் தொடங்கிவிடுகிறார். கூடவே, தொடருகிறது தும்மல். அப்பா கூடுதலாகக் கள் குடித்திருக்கிறார் என்பதற்கான தெளிவான அறிகுறி அது ஒன்றுதான். கூடவே, மூக்கு ஒழுகத் தொடங்கிவிடும். அவர் மூக்கைச் சிந்தி துடைத்து அல்லூர் கரையை நிரப்புவதும் தொண்டைக் குழியில் கரகரக்கும் கோளையைக் காறி உமிழ்வதும் வெகு நேரம் இரவுக்குள் தொடரும்.

அப்பாவின் உடல் அமைப்பில் எனக்கு இப்பவும் எப்பவும் சற்றே ஈர்ப்புடன் பிரதானமாகத் தெரிந்தது அவர் மூக்குதான். பெரும்பாலான மனிதர்களுக்கு மூக்கு என்பது முகத்தின் குறைவான முக்கியத்துவமுடைய ஒரு சிறு உறுப்புதான். பிரதானமான சக உறுப்புகளாகக் கணக்கிடப்படுவது கண்கள், புருவம், உதடுகள், கன்னங்கள், மோவாய், பற்கள் என்கிற வரிசைக் கிரமத்தில் அடங்கியிருக்கும். சிலருக்கு மட்டுமே மூக்கின் காதின் தனித்துவ அமைப்பு கவன ஈர்ப்பு மையங்களாய்ச் செயல்படும். அந்த வகைமையில் அமைந்திருந்ததுதான் அப்பாவின் மூக்கு. ஒருமுறை பார்த்த மாத்திரத்தில், 'என்ன இது...வேற மாதிரி இருக்கே?' என்கிற ஆவலைத் தூண்டும் விதமான, எவரது கவனத்தையும் சிறுப் பொழுதேனும் தன்வசப்படுத்தும் தனித்தன்மை கொண்டிருந்தது. சற்றே அகன்ற பரப்பிலிருந்து மேல் நோக்கிச் செங்குத்தாக நிமிர்ந்தும் முனை அகன்றும் ஒரு சராசரி மூக்கைவிடப் பெரிதாகவும் இருந்தது. அந்த மூக்குதான் கள் குடித்து வீடு வந்த இரவுகளில் அவரைப் பாடாய்ப் படுத்தியது.

மூக்குக்கு அடுத்தபடியாக, அப்பாவின் உடல் அமைப்பில் மற்றுமொரு விஷேசமும் இருந்தது. நரம்பு மண்டலங்களின் அதீத ஆக்கிரமிப்பு. குறிப்பாகக், கைகால்களின் புடைத்துத் திரண்டு சுருண்டு கிடந்த நரம்பு மண்டலம். தோல் பரப்பில் கிளை பிரிந்து கொடிகளாய் விரவிப் படர்ந்திருக்கும். அதிலும் குறிப்பாகக் கணுக்கால் தொடங்கி கால் முட்டி வரை அதன் ஆதிக்கம் பளிச்செனத் தெரியும். இவற்றைத் தவிர்த்து அந்த உயரம். தாத்தாவின் உயரம் அப்படியே வந்து சேர்ந்திருந்தது. தாத்தாவை நேரடியாகப் பார்க்க வாய்க்கவில்லை என்கிற ஒரு குறை உண்டு. ஆனாலும், அப்பா கைவசமிருந்த ஒரு பழுப்பேறிய சிறு போட்டோவில் அவரைக் காண வாய்த்தது. வெள்ளை அரைக்கைச் சட்டை, பாதங்களை மறைக்கும் வேட்டியில் வாழைகளின் பக்கமே நின்றுகொண்டிருந்தார். பளிச்செனத் தெரிந்தது உயரம். நெற்றி நடுவே ஏதோ வடு போல ஒன்று.

அப்பாவின் புது உறவு குறித்த முதல் தகவல் கிடைத்தது அம்மா வாய்வழிதான். அன்றும் அப்பா வழக்கம்போல் கள்ளுக்கடை போய் வந்து கட்டிலில் சுருட்டுப் பிடித்து உட்கார்ந்து தும்மிக்கொண்டு அம்மாவை வம்புக்கிழுக்கும் ஆயத்தமாய் அல்லூர் கரையில் காறித் துப்பி நாறடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

எங்களுக்குள் பயமும் படபடப்பும். புத்தகத்தை முன்னே விரித்து வைத்து மண்ணெண்ணெய் விளக்குச் சுடர் காற்றில் அசைந்தாட படரவிட்ட மஞ்சள் ஒளியில் மங்களாய் தெரிந்த எழுத்து களைக் கலங்கிவரும் கண்ணீர்த் துளிகள் மேலும் கலங்கடித்தன. உடல் நரம்புகளில் கட்டுப்படுத்த இயலாத நடுக்கம். மூத்திரம் கசியத் தொடங்கியிருந்தது. எதிரில் இரு தம்பிகளும் குனிந்த தலை நிமிரவில்லை. முது குப்புறத்தில், சற்றுத் தள்ளி அடுப்பங்கரை. அம்மா இரவு சாப்பாட்டுக்கான சமையலில் கவனமாயிருப்பதுபோல் இருந்தாள். ஆனாலும், அவள் கவனம் அங்கில்லை. கவலையும் பதட்டமும் தெரிந்தன. 'ஐயோ இன்னக்கி எத வச்சு வம்பு இழுக்கப் போறாரோ இந்த மனுஷன்..'என்கிற குழப்பம் இருப்பது போன்ற முகபாவம்.
வாசலில் தும்மலும் மூக்குச் சிந்தலும் காறித் துப்பலும் தொடர்ந்தன.

ஒன்பது மணி வாக்கில் அம்மா வெடித்தாள். " ஏந்தெனமும் இப்படிக் குடிச்சிப்புட்டு வந்து காறித் துப்பி அஞ்சடிய நாறடிக்கிற.. அவ சொல்லி கொடுத்தாளா?" இதற்காகவே காத்துக் கிடந்தது போல் அப்பா கட்டிலை விட்டுச் சடாரென எழுந்து கையை ஓங்கிக் கொண்டு எங்களைத் தாண்டி அம்மாவை நோக்கி ஓடினார். தலைமுடியைப் பிடித்திழுத்துக் கீழே தள்ளி மிதிக்கத் தொடங்கினார். ஏதும் செய்ய இயலாமல் மூலையில் ஒடுங்கி அழத் தொடங்கினோம். அம்மாவின் அலறல் கேட்டுச் சின்ன கூட்டம் குசினியில் கூடிவிட்டது. மூனாவது வீட்டிலிருந்து பெரியானும் ஓடி வந்து அப்பாவை வெளியே இழுத்து வந்து உட்கார வைத்துச் சமாதானப்படுத்தினார்.

அந்த ஒரு பெண்ணின் தலையீடு, சலசலப்பின்றி பயணித்த எங்களின் குடும்பப் படகில் நிரந்தரமான உடைவை ஏற்படுத்தி தள்ளாட வைத்துவிட்டதுஎன்பதை அதன் பின் தினமும் நடந்தேறிய ஒவ்வொரு நிகழ்வும் நிரூபித்தது. வீட்டினுள் தினமும் நிரந்தரமாகி விட்ட பூசல்கள், அடிதடிகள், அம்மாவின் அழுகுரல், எங்களின் எல்லாவற்றையும் கையறு நிலையில் தள்ளி நின்று பார்க்கும் ஆற்றாமையில் குமுறும் மனம், அக்கம் பக்க மனிதர்களின் ஏளனப் பார்வை எல்லாமே அப்பாவின் மேலான எனது கோபத்தை நாளுக்கு நாள் வளர்ந்தோங்கச் செய்து ஒரு வித நிரந்தர மூடுதிரையை எங்கள் உறவில், அவரது இறுதிநாள்வரை நீடிக்கச் செய்துவிட்ட அவலம் ஒரு கசப்பான அனுபவமாக மனதில் நிரந்தரமாய்த் தங்கிவிட்டது.

ஒரு மழை இரவு சாப்பாடு முடிந்து குசினியில் குளிருக்கு இதமாக அடுப்படியில் குத்துக்கால் போட்டு உட்கார்ந்து அடுப்பின் கனகனப்பில் குளிர்காய்ந்து கொண்டிருந்தேன். அப்பா ஏதோ வேலையாய்ப் பக்கத் துத் தோட்டத்திற்குப் போனவர் இன்னும் வந்திருக்க வில்லை. மழை முடக்கிப் போட்டிருக்கும். அந்தப் பெரிய இரும்பு சைக்கிளை இந்த மழை வேளையில் ஓட்டி வருவது அத்தனை சுலபமல்ல.

இப்போதும் அந்தச் சைக்கிள் குறித்த நினை வுகள் உண்டு. அதில்தான் முதன் முதலில் பறத்தலின் அனுபவம் வாய்க்கப்பெற்றது. தரையில் கால் பாவாமல் இதயம் படபடக்க பள்ளங்களில் சிறகடித்துச் சரிந்து விரைந்து இறங்க காற்றைக் கிழித்து மிதந்த அனுபவம் வாய்க்க உதவிய முதல் கருவி என்பதாலும் அதன் மேல் ஒரு தனியாகப் பிரியமுண்டு. அதன் பிரதான பகுதிகள் அத்தனையும் கனத்த இரும்பால் ஆனவை. வர்ணம் ஏதும் பூசப்படாமல் துரு ஏறிய இரும்பின் தோற்றத்திலேயே இருந்ததாக நினைவு. ஹான்டில் பார், அதன் வலப் பக்கமிருந்த மணி, சக்கர ரிம் ஆகியவை மட்டிலும் அலுமினிய நிறத்தில். முக்கோண வடிவ நடுப்பக்கம். அதன் சீட்கூட மெத்தை ஏதுமின்றி முழுமையும் இரும்பால் ஆனதாக உறுதிப்படுத்த இயலாத ஒரு நினைவு. பின்புறத்தில் சுமைதாங்கி சதுர வடிவில் தாராளமாகப் பிட்டத்தைக் கிடத்தி வசதியாகக் காலைத் தொங்கப் போட்டுப் போகலாம். அப்பா மிதித்துப் போக நாங்கள் மூவராகப் பின்னால் உட்கார்ந்து போனதுண்டு. சாதாரணமாக அந்தச் சைக்கிளை ஒருமுறைகூட இழுத்து ஸ்டான்ட் போட்டு நிறுத்த என்னால் முடிந்ததில்லை. அத்தனை கனம். ஒவ்வொரு முறையும் தம்பிகளின் பக்க உதவி தேவைப்பட்டது.

அதனை விட பழகியபோது ஏற்பட்ட அனுப வங்கள் அலாதியானவை. ஏழெட்டு வயதிருக்கும். இடை யில் ஒரு வீடு தள்ளி அலாவுதின் முனியாண்டியுடனிருந்த பெரியான் தான் உற்சாகப்படுத்தினார். 'சைக்கிள் விட கத்துக்கடா.. நாளக்கி நீயே சைக்கிள மிதிச்சிகிட்டு சென்ட்ரோல் ஸ்கூலுக்கு போயிட்டு வந்திராம்ல..'. இடது காலை மண்ணில் ஊன்றி வலது காலை முக்கோண வடிவ இரும்பு வளையத்துள் புகுத்தி பெடலில் கால் வைத்து மெதுவாக உதைத்து முன்னகர வேண்டும். பெரியான் பின்னால் நின்று, சுமைதாங்கியைப் பிடித்து பாலன்ஸ் செய்துகொண்டு வருவார். 'ம்... அப்படித்தான் வேகமாக அடி..'.

இரண்டு குச்சிகளும் எதிரும் புதிருமாக மேட் டுப்பாங்கான நிலத்தில் இருந்தன. அவற்றை இணைத்த பிரதான மண்சாலையும் அதே அமைப்புடன், ஏற்ற இறக்கத்துடன் நடுவில் அமைந்திருந்த பாலத்தில் சங்க மித்து இணைந்து கொண்டன. இரு பக்கமிருந்துமே கீழ் நோக்கிச் சரியும் சாலை. சைக்கிளை விட்டால், சர்ரென இழுத்துக்கொண்டு ஓடி பாலத்தைத் தாண்டிப் போய் ஆசுவாசமாக நிற்கும். ஆனால், அதுவரை கவனம் தேவை, பிரேக்கில் கை இருக்க வேண்டும். தவறினால் வேக மெடுத்து ஓடிச் சாய்த்துவிடும். அப்படி அதில் விழுந்து ரத்தம் கசிய அம்மாவிடம் போய் நின்ற தருணங்கள் அநேகம். அதிலும் முழங்கைகளில்தான் வழக்கமாய்க் காயம். சரளி கற்களில் விழுந்து எழுந்து பார்க்க, சிராய்ப்புகளில் ரத்தம் கசியும்.

அம்மாவுக்கு, ரத்த காயத்துக்கு மருந்து என்பது கள்ளுக்கடை திடலோரம் மண்டிக் கிடந்த கப்பத்திருப் பான் செடிதான். மெல்லிய தண்டுடன் ஒரு மூன்றடி உயரமே வளரக்கூடிய செடி அது. பச்சைப் பசேலென அடர்ந்து மண்டிக் கிடந்தது. அம்மா ஓட்டமும் நடையு மாக அங்குதான் என்னையும் ஒரு கையால் இழுத்துக் கொண்டு போனாள். செடிகளின் முனைகளில் இருக்கும் கொழுந்து இலைகளாகப் பார்த்துப் பறித்தாள். உள்ளங்கைகளில் வைத்து கசக்க, சாறு கசிந்தது. அப்படியே வைத்து ஒரு கட்டு. பச்சை காயத்துக்கான எல்லாத் தோட்டத்து அம்மாக்களின் மூலிகை வைத்தியம் அதுவாகத்தான் இருந்தது. இரவில் தூங்க முடியாத வலி. அம்மாவிடம் அதற்கும் மருந்திருந்தது. உப்பு ஒத்தடம். சிறு துணியில் உப்புக்கல்லை நிரப்பிக் கொண்டாள். விறகடுப்பில் லேசான தணல் இருந்தது. அதன் மேல் சீனிச் சட்டியை வைத்துச் சூடேற்றினாள். பின் அதனில் உப்புக் கல் நிறைந்த துணி முடிச்சை அழுத்தி எடுத்தாள். அந்தச் சூட்டோடு காயத்தைச் சுற்றிலும் வீக்கத்துடனிருந்த பகுதியில் இதமாக ஒத்தினாள். சூடு தாங்கும்படி இல்லை என்றாலும் சகித்துக் கொண்டு ஒத்தடம் தொடர்ந்ததில் இரவில் வலி குறைந்து தூங்க முடிந்தது. இப்படி, அப்பாவின் இரும்புச் சைக்கிள் பலமுறை சாலையில் கவிழ்த்தி இரவில் அம்மாவுக்கு அனாவசிய சிரமம் கொடுக்க வைத்தது.

அம்மா செய்த இன்னுமொரு மூலிகை வைத்தியமும் இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது. சிறு பிராயத்தில் காதில் சீழ் வடியும் நோய் இருந்தது. மிக மோசமான துர்நாற்றத்தை உமிழும். பக்கம் வந்து நிற்பவரை முகம் சுழித்து விலக வைக்கும். சம வயது ஒத்தவர்கள் தள்ளி நடந்தனர். ஒருவித தாழ்வுணர்ச்சியின் துளிர் அரும்பிய காலமாக அதனை இப்பொழுது திரும்பிப் பார்க்க முடிகிறது. தோட்டத்து டிரசர் பார்த்த வைத்தியம் பலிக்காமல் தோட்டத்து ஆஸ்பத்திரிக்கு சூரா கொடுத்தார். சில நாட்கள் அங்கே தங்கி வைத்தியம் பார்த்த நினைவுண்டு. அதில் எதிலும் குணமாகாத நிலையில் அம்மா தன் மூலிகை வைத்தியத்தைத் தொடங் கினாள். அடர்ந்த பச்சையில் வேலிகள் ஓரம் முளைத் திருந்தன ஒருவகை கள்ளிச்செடி. அதனை ஒடித்து வந்து நெருப்பில் வாட்டி காதுக்குள் முறுக்கிப் பிழிய வெஞ் சூட்டோடு காதுக்குள் சாறு இறங்கும். சாறு நன்கு காதுக் குள் இறங்கும் வரை ஆடாமல் அசையாமல் படுத்திருக்க வேண்டும். பலநாட்கள் தொடர்ந்த வைத்தியம். ஆனால், காதில் சீழ் வடிவது நின்றுபோனது .ஆஸ்பத்திரி வைத் தியத்தினாலா அம்மாவின் வைத்தியத்தினாலா என்கிற விபரம் ஏதும் இப்போது நினைவில் இல்லை. ஒருவேளை எந்த வைத்தியமும் பலிக்காமல் போயிருந்தால், தோட் டத்து வழக்கப்படி அப்போதே எனக்கு 'ஊளக்காதன்' என்கிற பட்டப் பெயர் சூட்டப்பட்டிருக்க வேண்டும். அது நிகழாமல் போனது ஓர் அதிசயம்தான்.

அப்பாவுடன் அன்று பெரியானும் ஜோடிபோட்டுப் போயிருந்தார். போன வேலை முடிந்த கையோடு இருவரும் கள்ளுக்கடை போயிருப்பார்கள். பெரியானுக்கு அங்குக் கள்ளுக்குத் தோதாய்ச் சுள்ளென நாக்கில் உறைப்பு ஏறும் பன்டி பெரட்டலும் நண்டு பெரட்டலும் ரொம்பவும் பிரியம். அடிக்கடி வாயைச் சப்புக் கொட்டி அதன் ருசியை நினைவில் அசைபோட்டு சொன்னதைக் கேட்டதுண்டு. "பெரியவனே..நீ ஒரு நாளக்கி வாடா.. போயிட்டு வருவோம்..அந்த அப்பகார கெழவி போடற அப்பத்த நீ சாப்புட்டுப் பாக்கனும்டா..பொச பொசனு பூ மாதிரி இருக்கும்டா..அம்மில அரச்ச மொளகாவப் போட்டு ஆக்கன பன்டி கறில தொட்டுச் சாப்புட்டுப்பாரு..அப்புறம் அன்னாடும் சைக்கிள மிதிச்சிட்டு நீயே அப்பம் சாப்பட அப்பகார கெழவியத் தேடிக்கிட்டு ஓடிருவ.. அதென்னமோடா பெரியவனே.. இந்தக் கள்ளுக்கட அப்பமும் கறியும் தனி ருசிதான்டா..'

இன்று மழை பிடித்துக்கொண்டதில் கள்ளுக் கடைக்குள்ளேயே இருவரும் அடைபட்டுக் கிடந் திருக்கலாம். கூடுதலாய் இரண்டு குவளைகள் உள்ளே போக தலை லேசாகி முகத்தில் பரவசம் கூடிப் போயிருக்கும். அப்பாவுக்கு அங்கேயே தும்மல் தொடங்கியிருக்கும். அதிலும் கள்ளின் குளிர்ச்சியோடு மழையின் ஈரத் தன்மையும் காற்றில் கலந்து மூச்சை நிரப்ப தும்மல் அதிகமாகி மூக்கு ஒழுகலும் கூடிவிடும். வீட்டை நாறடிப்பது போல் கள்ளுக் கடையை நாறடிக்க முடியுமா என்பது தெரியவில்லை. நிச்சயம் பக்கமிருப்பவர்கள் முகத்தைச் சுழித்துச் சண்டைக்கு நிற்பார்கள். அதில் ஒருவன் முரடனாகவும் இருக்கலாம். அவன் என்ன சொல்லி அப்பனை ஏசுவான் என்பதை அந்த இரவுநேர மழை இருளில் மங்கிய மண்ணெண்ணெய் விளக் கொளியின் விளையாட்டில் லயித்திருந்தபோதும் கற்பனை செய்து பார்க்க மனசுக்கு இனிப்பாக இருந்தது.

வீட்டில் புலியாக உறுமும் அப்பா வெளியிலும் கொஞ்சம் முரடர்தான் என்பதைப் பலமுறை அனுபவத் தில் கண்டுகொண்டிருந்தேன். அதிலும் வாய்ச்சவடால் கூடுதல். அதிலும் ஒருவகை நையாண்டிக்குள் குத்தல் ஒளிந்திருக்கும். அவரது தம்பிகள் இருவருக்கும் அதே பாணி பேச்சு இருந்ததை இப்பொழுது நினைவுகூர முடிகிறது.

அதில் அவரது மூத்த தம்பியான மாரியப்பன் என்கிற மாரி குறித்துச் சப்பான்காரனை அடித்துக் கொன்ற கதைகூட உண்டு. அவனைக் கொன்று விட்டுக் காட்டில் போய் ஒளிந்திருந்தவர்களுக்குப் பல நாள் உணவு கொண்டு போய்க் கொடுத்து வந்த கதையை அப்பா சொன்னதாக அம்மா சொன்னபோது அவர்களின் முரட்டுத்தனம் முதலில் அறிமுகமானது. ஏம்பா என்று கேட்போரிடம் என்னடா என்கிற அடாவடிக்காரர். அவரது நேர் தம்பி குப்புசாமி. பேச்சில் குத்தல் இருந்த அளவு உடலில் வலு இல்லை. சின்ன வயதிலேயே சுங்கைப்பட்டாணிக்கு இடம் மாறி போய்விட்டார். அங்கே குர்கா கேம்பில் வேலை. சமையல் கூடத்தில் ஏதோ உதவிக்கு இருந்ததாக அவரோடு கொஞ்சகாலம் தங்கியிருந்து சரஸ்வதி பள்ளியில் படித்துக்கொண்டி ருந்தபோது தெரிந்துகொண்டேன்.

அப்போது அவருக்குத் திருமணமாகியிருக்க வில்லை. பின்னால் ஒரு விதவையைச் சேர்த்துக்கொண்ட போது அவருக்கு வயது நாற்பதைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவரது முரட்டுச் சுபாவத்துக்கு ஒரு சம்பவத்தைச் சொன்னால் போதும் என நினைக்கிறேன்.

புக்கான் லாமா சுப்பிரமணியர் ஆலயத்திற்குக் கூப்பிடு தொலைவிலிருந்த கம்பத்து வீட்டிலிருந்து பெயர்ந்து கம்போங் கோயிலில் அப்போதுதான் குடியேறியிருந்த சமயம் அது. அது முற்றிலும் ஒரு கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்களின் குடியிருப்பு என்பது அதன் அப்போதைய விஷேசம். கத்தோலிக்க தேவாலயத்திற்குச் சொந்தமான நிலம். தனது ஏழ்மையான விசுவாசிகளுக்கு இடமளித்துச் சின்ன குடியிருப்பை உருவாக்கியிருந்தது. ரயில் தண்டவாளத்தையொட்டி ரப்பர் மரங்களின் நடுவே இருந்தது. அதில் ஒருவரின் வீட்டில்தான் வாடகைக்கிருந் தோம். எங்களோடு சேர்ந்து நான்கு ஒண்டுக் குடித் தனங்கள். எங்கள் எதிர் அறையில் இருந்தவர் சித்தப் பாவோடு குர்கா கேம்பில் வேலை பார்த்த சந்தனசாமி. அவரும் அவர் மனைவியும் மட்டும். பிள்ளைகள் இல்லாத தம்பதிகள். பின்னாளில் தங்கள் சொந்தத்திலேயே ஒரு பிள்ளையைத் தத்தெடுத்து வளர்த்ததும் அதுவும் பத்து வயதில் வயிற்றுப் புற்றுநோயினால் செத்துப்போனதும் அதன் தொடர்ச்சியாய் அவர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராய் இறந்ததும் நடந்தது.

சில கிறிஸ்துவ நண்பர்கள் அறிமுகமான காலம் அது. டோன், அருளாந்து, ஸ்டென்சிலாஸ், அந்தோணி. இன்னும் தற்கொலை செய்துகொண்டு இறந்து போன சின்னப்பன். இப்போது பெயர் நினைவுக்கு வராத ஒருவர். இதில் ஸ்டென்சிலாஸ் புற்றுநோயினால் கொஞ்சகாலம் முன்புதான் இறந்துபோனதாக அருளாந்து மூலம் அறிந்து கொண்டேன். இவர்களோடு இன்னும் கொஞ்சகாலம் சுற்றித் திரிந்திருந்தால் ஒருவேளை நானும் ஒரு வேதக்காரனாகி இருப்பேனோ என்னவோ? டோன் கொடுத்த சிலுவைச் சின்னத்தை ரொம்பநாள் எனது பென்சில் பாக்சில் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்ததை இந்நேரத்தில் நினைவுகூர அது சாத்தியமே என்று தோன்றுகிறது. ஏசுநாதரின் முகத்தில் தவழும் அந்தச் சாந்தம் ஊடுருவிய சோகத்தின்பால் ஒருவித ஈர்ப்பு அப்போதே இருந்திருக்க வேண்டும்.

அப்போதே கொஞ்சம் முயற்சித்திருந்தாலும், சீ.முத்துசாமி ஜோன் முத்துசாமி ஆகியிருக்கலாம். வெள்ளைக்காரனுக்கு நாம் வழங்கும் மரியாதையில் பாதியை என் பெயர் சிரமமேதுமில்லாமலே எனக்கு அப்போதே கொண்டு வந்து சேர்ந்திருக்கும். எனது வாரிசுகளுக்கும் கிளிடன், ஜோர்ஜ் புஸ், ஜோன் மெகேய்ன், ரொனால்ட் ரீகன், சாரா பேலின் என்கிற தமிழ் கலப்படமற்ற நூறு சதவிகித சுத்தமான இங்லீஸ்காரன் பெயர்களாகச் சூட்டி அகமகிழ்ந் திருப்பேன். அவர்களை இன, நிற, மொழி, சமய பேதம் ஒழிந்த அமெரிக்காவில் குடியேற்றி ஆப்பிரிக்க அமெரிக்காரான ஒபாமா ஆனதுபோல் என்றாவது அங்கே அதிபராகும் முயற்சியில் இறங்கச் செய்து ஜென்ம சாபல்யம் அடைந்திருப்பேன். சுத்தமான தமிழ்ப் பெயரைச் சுமந்து கொண்டு என்ன செய்வது? என்ன செய்வது, கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதான்?

எங்கள் வீட்டுக்குப் பக்கவாட்டு வீட்டிலிருந்தது திரேசா அக்கா குடும்பம். அக்காவுக்கும் அவர் கண வருக்கும் இடயே மிகுந்த வயது வித்தியாசமிருந்தது. அது குறித்த பேச்சு ஒரு கிண்டலாகக் கோயில் கம்பத்தில் பேசப்பட்டுவந்த நினைவுண்டு. எவ்வகையிலும் பொருத்தமில்லாத இணை. அக்கா நல்ல நிறம். அவர் நேரெதிர். அக்கா வனப்பான உடலழகு கொண்டவர். அவர் சீக்குக் கோழி என்று செல்லமாக அழைக்கப் படுவார். சிறிய கைக்கு அடக்கமான உருவம் கொண்ட வர். எப்போதும் ஒரே நிறத்திலான காக்கிச் சட்டை. கிரீச்சிட ஒடுங்கி ஒலித்த குரலில் ஒருவித பெண் தன்மை தட்டுப்படும்.

எங்கள் வீட்டு வாசலைத் தொட்டு ஒர் ஐம்பதடி இடைவெளியில் ரயில் பாதை. ஒருநாளில் பலமுறை தண்டவாளம் தடதடக்க நகர்ந்து போகும் ரயில் தொடர் வண்டிகள். நிலக்கரியை எரித்து நீராவியில் ஓடிய வண்டிகள். தலைக்கு மேலே புகைபோக்கியில் புகை உமிழ்ந்து தனக்கே உரிய தாள லயத்துடன் அவை நகர்ந்து போகும் அழகில் ஒரு தனித்துவம் மிளிர்ந்தது. இப்போதிருக்கும் டீசல் வண்டிகளில் காண இயலாத தனித்துவம் அது. வண்டி ஸ்டேசனில் வந்து நின்று நீர் நிரப்பிக்கொண்டு எழுப்பும் ஒலியே அலாதியானது. அதன் ஒலி கேட்கும் தூரத்திலேயே எங்கள் குடியிருப்பு. அதனால், நடுஞ்சாமம் கடந்த நிசப்த இரவில் அதன் ஒலியை மட்டும் தனித்துக் கேட்க முடியும்.

இந்த ரயில் பாதைதான் எங்களின் பட்டணப் பிரவேசத்துக்கான பிரதான சாலையாக விளங்கியது. அதன் வழிதான் தினமும் மாலைவேளையில் அடுக்கைத் தூக்கிக்கொண்டு தம்பி அரியோடு சிங்கப்பூரான் சாப்பாட்டுக் கடைக்குப் போவேன். ரயில்வே ஸ்டேச னைக் கடந்து, வலப் பக்கம் திரும்பத் தெரியும் சுங்கைப்பட்டாணியின் பிரதான அடையாளச் சின்னமான மணிக்கூண்டு. அங்கிருந்து போலீஸ் ஸ்டேசன் நாற்சந்தியை வந்தடைந்து வலமாக திரும்ப வரும் ரெண்டாம் நம்பர் ரோடு. அங்கே ஒரு கடையின் பின்புற வாசலில் நுழைய வரவேற்கும் சிங்கப்பூரான் சாப்பாட்டுக்கடை. அப்போதெல்லாம் அதுதான் வழக்கம். தமிழர்களின் சாப்பாட்டுக்கடை பெரும்பாலுமே கடை வரிசையின் பின்புறச் சந்து வழியாகவே சென்றடைய வேண்டிய விதமான பின்புற வாசலையே கொண்டி ருந்தது. முன்புறம் கடைக்குச் சொந்தக்காரர் வேறே தேனும் வியாபாரம் நடத்திக்கொண்டு பின்புறத்தை வாடகைக்கு விட்டிருப்பார்.

அதிலும் சிங்கபூரான் சாப்பாட்டுக் கடை ஓர் இருண்ட உலகம். எப்போதும் மங்கிய ஒளியில்தான் இயக்கம் கொண்டிருந்தது. பகலில் சூரிய வெளிச்சம் அதிகமும் உள் புக முடியாத தாழ்வான மேல் கூரை அமைப்பு. எப்போதுமே ஒரு வகை அரை இருளில் மூழ்கி இருக்கும் மந்தமான சூழல். சுவர் மூலைகளில் நூலாம்படை படர்ந்து பூச்சிகள் சிக்கிமடிந்திருக்கும். என்றோ அடித்த வெள்ளை சுண்ணாம்பு காரை பெயர்ந்து திட்டுத் திட்டாய் அடுப்புப் புகையை அப்பிக்கொண்டு மேலும் இருளடைந்திருக்கும் சுவர்கள். ரெண்டாம் நம்பர் கடைவீதிக்குள் நுழைந்து அதன் நடுமையத்தில் இருக்கும் குறுக்குச் சந்தில் நுழைந்து நான்கு பின்புற வாசலைக் கடக்க, வரும் பின்புற வாசலில் நுழைய ஓர் எதிர்பாரா உலகம் வரவேற்கும். உள்ளே காலடி எடுத்து வைத்த வாக்கில் முதலில் கவனத்தை ஈர்ப்பது மூக்கைத் துளைக் கும் அந்தத் துர்நாற்றம். இடதுவாக்கில் மூக்கைச் சுழித்துத் திரும்ப, கதவுகள் ஒழுங்காகச் சாத்தப்படாமல் நிற்கும் கக்கூசும் குளியல் அறையும். எடுப்புக் கக்கூஸ் என்பதால் எப்போதுமே ஒரே தூர்நாற்றம் வீசும். சாப்பாட்டு மேசை வரை வந்து தொல்லைபடுத்தும். அதனை ஒட்டியே சமையல் பாத்திரங்கள் கழுவுமிடம். எப்பொழுதுமே பாத்திரங்கள் கழுவக் காத்திருக்கும். உணவு பதார்த் தங்கள் சிதறிக் கிடக்க, கரப்பான் பூச்சிகள் மேயும். எலிகள் அல்லூரிலிருந்து எகிறி வந்து ஏதேனுமொன்றை இழுத்துக் கொண்டு ஓடும்.

சுவரை ஒட்டி இரண்டு அகல அடுப்புகள். தீ கனன்றுகொண்டிருக்க எப்பொழுதும் ஏதேனும் ஆவி பறக்க வெந்து கொண்டிருக்கும். அடுப்படியிலேயே மணக்கட்டை போட்டு உட்கார்ந்து சிங்கப்பூரான் காய்கறி நறுக்குவதைப் பார்க்கலாம். சன்ன உருவம். மடித்துக் கட்டிய குறைந்தது ஒரு வாரமேனும் துவைக்காத அழுக்கு வேட்டியும் பனியனும். குண்டு முகத்தில் வெற்றிலை காவி ஏறிய பற்கள் அந்த இருண்ட சூழலை நினைவூட்டும். வெற்றிலைச்சாறு தெறிக்க வருகிற எவருடனாவது சத்தம் போட்டுப் பேசும் பழக்கமுள்ளவர். சிங்கப்பூரானைக் கடக்க சற்றே தூக்கலான தரை. அங்கே, எதிரும் புதிருமாக இரண்டு நீள சாப்பாட்டு மேசைகள். சற்றே வெளிச்சமான பகுதி அதுதான். தலைக்கு மேல் இரண்டு குண்டு பல்புகள் மங்கலான ஒலியை உமிழ்ந்துகொண்டிருக்கும்.

சித்தப்பா கொஞ்சநாள் சமைக்க இயலாதபோது அங்குதான் தினமும் அடுக்குச் சோறு எடுத்து வருவோம். காத்திருக்க வேண்டும். சமயங்களில் இருட்டிவிடும். ரயில் ஸ்டேசன் விளக்குக் கம்பங்கள் ஓரளவு தூரம்வரை உதவிக்கு வரும். பிறகு, இருள்தான். இருளில் இருப்புப் பாதை கட்டைகள் சரிவரத் தெரியாது. அதில் கால் வைத்தால்தான் தொடர்ந்து நடக்க முடியும். இல்லையேல் சரளிக் கற்களில் கால்கள் பதிய கால்கள் இடறும்; கீழே சாயத்தும் விடும். இதைத் தவிர்க்க இருவரும் கைக்கோர்த்துக்கொள்வோம்.

அன்றாடம் நடந்த தடம் என்பதால் அதன் இடை வெளி மனதில் பதிவாகியிருந்தது. அந்த அளவுகோளைக் கொண்டு நிதானமான ஒவ்வோரடியாக எடுத்து வைத்து முன்னேறுவோம். இருபுறமும் அடர்ந்த காடு. மூசாங் பூனைகள் நடமாட்டம் அதிகம். பகலிலேயே ரயில் சக்கரங்களில் சிக்கி நசிந்து கிடக்கும். சில தடவையேனும் அவை குறுக்கே புகுந்து உரசி ஓடியபோது இருவருமே பயந்து அலறி ஓடி கீழே விழுந்து எழுந்திருக்கிறோம். சில வேளைகளில் ரயில் துணைக்கு வரும். தூரத்தில் ஒலி கேட்கும்போதே, தண்டவாளத்தைவிட்டு ஓடு பாதைக்கு இறங்கிவிடுவோம். நெருக்கத்தில் வர அதன் பிரகாசமான விளக்கொளி பாதையில் விழுந்திருக்கும். அதன் உதவியால் ஓர் ஓட்டம், ரயில் எங்களைக் கடக்கும்வரை ஓட்டம் தொடரும்.

அதன்பின் கொஞ்சநாள் ஜாலான் இப்ராகிம் கருப்பையா கடையில் அடுக்குச்சோறு எடுத்து வந்தோம். சிங்கப்பூரான், மார்க்கேட்டில் பாதி அழுகிய காய்கறிகளை மொத்தமாகக் கொள்முதல் செய்வதைச் சித்தப்பா பார்த்துவிட்டதால் வந்த மாற்றம் அது என்பது ஒருநாள் எதிர்த்த அறை சந்தனசாமி அண்ணன் சொல்லித் தெரிந் தது. நல்ல நண்பர்களாக இருந்த சிங்கப்பூரானுக்கும் சித்தப்பாவுக்கும் அதன் பிறகு முற்றிலுமாகப் பேச்சு வார்த்தையே இல்லாமல்போனதாகவும் அவர் கூறி தெரிந்துக்கொண்டோம்.

அந்த கப்போங் கோயில் வீட்டு வராண்டாவில் உட்கார்ந்து, மெல்ல ஊர்ந்து தெற்கே பட்டர்வொர்த் கோலாலம்பூர், வடக்கே அலோஸ்டார் பாடாங் பெசார் பேங்காக் வரை போகும் ரயில் பெட்டிகளையும் அதன் சன்னல் வழி தெரியும் ஆயிரக்கணக்கான முகங்களையும் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது என்பது அப்போதைய எனது சுகமான பொழுதுபோக்குகளில் முதலிடம் இருந்தது. ஒருமுறை பார்த்த முகத்தை மறுமுறை தேடியும் கிடைத்ததில்லை.

அப்படி ஒருமுறை பார்த்த முகத்தை மறுபடியும் மறுபடியும் விடாப்பிடியுடன் தேடிய அனுபவம் ஒன்றுண்டு. அம்மாவின் நெருங்கிய சொந்தம் ஒன்று. சப்பான் சண்டை உச்சத்திலிருந்த நேரம். பினாங்குத் தீவின் மேல் சரமாரி குண்டு பொழிவு. கட்டடங்கள் தகர்ந்து தரைமட்டமாக உடல் சிதறி இறப்போர் எண்ணிக்கை கூடிக் கொண்டிருந்த நேரம். அவரவரும் பதுங்க இடம் தேடி ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். அங்கே கப்பலில் மூட்டை சுமக்கும் வேலையிருந்திருக்கிறார், அம்மாவின் சொந்தம். உயிருக்குப் பயந்து தோட்டத்திற்கு ஓட்டம். அம்மா வீட்டில் அடைக்கலம்.

ஒருநாள் இரவு தோட்டம் தூங்கப்போகும் நேரம், ஜப்பான் மிலிட்டரி லாரிகளின் குரல் கோயில் முச்சந்தியில் தொடங்கி லயத்துக் காடு முழுக்கப் படர, பீதியில் குலை நடுங்க வீட்டுக் கதவுகள் மூடிக்கொண்டன. சுவரில் தொங்கிய மண்ணெண்ணெய் விளக்குகள் அணைந்தன. குடும்பமே ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு மூலையில் கட்டியணைத்து ஒடுங்கிக் கொண்டது. லாரிகளின் இரைச்சல் லயத்து சடக்கில் நெருங்கிவர வீட்டுக்குள்ளிருந்த ஆண்கள் குசினி கதவைத் திறந்துகொண்டு ஓசைபடாமல் இருளுக்குள் கலந்து மறைந்தனர். அதில் சிலர் ஜப்பான்காரனிடம் சிக்கி அடி உதையோடு அலறல் இரவின் நிசப்தத்தைக் கலைத்தெறிய லாரியில் நுழைக்கப்பட்டு, கொண்டு செல்லப்பட்டனர். அவர்களில் ஒருவர்தான் பினாங்கிலிருந்து அடைக்கலம் தேடி வந்திருந்த அம்மாவின் உறவினர்.

அவரது படத்தைக் காட்டி அம்மா சொன்னது இப்பவும் காதில் ஒலிக்கிறது. 'ஒனக்கு மாமன்மொறடா அவன்.. ஊருலருந்து எங்களோட வர்ரப்ப சின்ன பையனா இருந்தான்.. தோட்டத்துல இருக்க புடிக்காம பினாங்கு பக்கம் வேல தேடிப் போயிட்டான்..அங்க கடல்ல நிக்கிற கப்பல் சரக்க ஏத்தி எறக்குற வேல பாக்கறதா ஒரு தபா கடுதாசி போட்டிருந்தான்.. அப்புறம்ரெண்டு வருஷமா தகவலே இல்ல.. ஜப்பாங்காரன் வந்த பின்னாலதான் இங்க ஓடியாந்தான்.. அவனையும் பிடிச்சிட்டுப் போயிட்டானுங்க அந்தப் பாவிங்க.. எங்கியோ சயாம் காட்டுக்குக் கொண்டு போய்ட்டதா சொல்லிகிட்டாங்க.... அதுக்குப் பின்னால அவனப் பார்த்ததே இல்ல.. அங்கியே செத்தானோ பொழச்சானோ தெரியல..'

அன்று அம்மா காட்டிய அந்தப் போட்டோ விலிருந்த முகம் கனத்தில் ஆழப் பதிந்துவிட்டது. சொந்தங்கள் என்பது ஒரு பிரத்தியேகமான உறவுமுறை என்பதான ஓர் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை சற்றே தூக்கலாக இருந்த வயது அது. அதிலும் ரத்தபந்த உறவுகள் அப்பா அம்மா வழிகளில் குறைவான எண்ணிக்கையிலேயே இருந்ததும் அதற்கொரு காரணமாக இருந்திருக்கலாம். போட்டோவில் மட்டுமே சந்தித்திருந்த அந்த உறவு ஒரு தெளிவான நிழல்படம் போல் மனத்திரையில் ஒட்டிக்கொண்டுவிட்டது. கோர்வையற்று நகர்ந்து போன கனவு ரீல்களிலும் அவ்வப்போது தலைகாட்டியது.

அந்த முகத்தைதான், ஒரு மாலை வேளையில், வடக்கு நோக்கிப் பயணித்த பாங்காக் பிரயாணிகள் வண்டியின், ஒரு சன்னலோர இருக்கையில், நகர்ந்து கடந்து போவதைப் பார்த்து ஸ்தம்பித்து உட்கார்ந்திருந்தேன். (கத இல்லீங்க..நெஜந்தான்..)

அம்மாவிடம் சொன்னபோது, அவரும் உங்களைப் போலவே அதை நம்பவில்லைதான். ஆனாலும், அன்று இரவு, அரை தூக்கத்திலிருந்து, ஏதோ அரவம் கேட்டு, போர்வையை மெல்ல விலக்கிச் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபோது, மஞ்சள் பூசிய விடி விளக்கின் மங்கிய ஒளியில் அம்மாவின் அசையும் உருவம் சுவரில் நிழற் படமாய் நகர்ந்தது. வாங்கை நெருங்க நின்று பின் திரும்பி எங்களை நோட்டமிட்டது. திருப்தியுடன், வாங்குக்கடியில் குனிந்து எதையோ ஓசை எழாத கவனத்துடன் மெதுவாக வெளியே இழுப்பது தெரிந்தது. பழைய டிரங்குப் பெட்டி. அப்பா ஊரிலிருந்து கப்பல் ஏறியபோது அவரது துணிமணிகளை சுமந்து வந்த அதே டிரங்குப் பெட்டி; புரிந்துபோனது. அதன் ஒரு மூலையில்தான் அவரின் காணாமல்போன ஒரே இளைய சகோதர உறவின் கண்ணாடி அணியாதப் புகைப்படத்தைச் செருகி வைத்திருந்தார். காலையில் நான் சொன்ன சேதியில் நம்பிக்கையில்லை என்று சிரித்து மழுப்பியிருந்தாலும், அம்மாவுக்குள் அந்தச் செய்தி ஏற்படுத்தியிருந்த சலனம் அங்கு நிழலாடியது.

அம்மாவுக்கு இங்கிருந்த இன்னொரு உறவு அவரது அண்ணன். அவரது துணையோடுதான் ஊரிலி ருந்து கப்பலேறியதும். கூடவே அவரது அண்ணி. முத்தம்மா அத்தை என்று பின்னாளில் அறிமுகப்பட்டி ருந்தார். தோட்டத்து நுழைவாயில் முதல் வரிசை லயத்தில் முதல் வீடு. அவரது கைமணக்கும் மண்சட்டிச் சமையலை எப்போது நினைத்தாலும் வாயில் எச்சிலூரும். அதன் மணம் நாசியிலும் சுவை நாக்கிலும் துல்லிதமாய் உணர முடிவது இத்தனை ஆண்டு இடைவெளியிலும் ஓர் அதிசயம்தான். சில காலத்திற்கு பின் சிவப்புப் பாஸ்ப்போர்ட் பிரச்சனையில் தோட்டமே அல்லோலப்பட்டபோது மாமாவும் அத்தையும் ஒரு பையனையும் மகளையும் அழைத்துக்கொண்டு பட்டணம் புறப்பட்டனர். மாமாவுக்கு அவல் கடலை பொரி வியாபாரம் அங்கு கைக்கொடுத்தது. அதன் பின் குடும்பத்தோடு ஊர்ப் பயணம். திரும்ப வந்தது ரஜவுல்லா கப்பலில். பாதி வழியிலேயே மகளுக்கு உடல் நிலை மோசமாகி உயிருக்குப் போராட கப்பல் பினாங்குத் துறைமுகத்தை வந்தடைய, பினாங்குப் பொது மருத்துவ மனைக்குத் தூக்கிக்கொண்டு ஓடியும் சுகமில்லாமல் செத்துப்போனாள்.

சேதி கேட்டு அம்மாவோடு பினாங்கு போனது தான் எனது முதல் பினாங்குப் பயணம். பெர்ரியில் முதன் முதலில் கால் பதிக்கக் கிடைத்த வாய்ப்பு. நீலக் கடல் கண் முன்னே விரிந்து கிடந்தது. ஆர்ப்பரிப்போடு நெளிந் தோடும் அலைகளில் துளிர்ந்த நுரைப்பூவைக் கிட்ட நின்று பார்த்து மகிழ்ந்த குழந்தையின் குதூகலம். அதன் மேல் விரவி ஓடிய காலைக் கதிரின் மாயாஜாலம். தூரத்தில் படுத்திருந்த நீல மலையைக் காதலோடு படர்ந்திருந்த கண்கள். பினாங்குத் தீவின் மேல் இன்றளவும் என்னுள் வளர்ந்தோங்கி நிற்கும் பிரமையின் தொடக்கப்புள்ளி அது. அன்று, எங்களுடன் துணைக்கு அப்பா உட்பட வேறு யாரும் வந்திருக்கவில்லை என்பது மட்டும் நினைவில் தெளிவாக இருக்கிறது.

ஒரு வயது இளம் செல்ல மகளை இழந்த மாமா வும் அத்தையும் அன்றோடு உடைந்து போனார்கள். மாமா தாடி வளர்த்துக் கொண்டு அமைதியானார். அந்த மாமாவும் அத்தையும் ஒரே மகனோடு மறுபடியும் இனி இந்த மண்ணுக்குத் திரும்புவதில்லை என உறுதிபட ஊர் திரும்பியதும், அதில் அந்த கிராம வாழ்வு ஒத்து கொள்ளாமல், மீண்டும் பினாங்கு திரும்பியதும் ஓர் அலைச்சலுற்ற மனதின் செயல்பாடாகவே இப்போது நினைக்கத் தோன்றுகிறது. ஒருமுறையல்ல. பலமுறை கடல் கடந்து தொடர்ந்த அலைச்சல் அது. காடாறு மாதம் நாடாறு மாதம் என்போமே அது போல.

இதில் அத்தைக்கும் மகனுக்கும் மட்டும் திரும்ப விருப்பமிருந்தும் இயலாத இக்கட்டு. பிரஜா உரிமையைச் சுய விருப்பின் பேரில் சரண்டர் செய்துவிட்டு வெள்ளையர் ஆட்சி ஏற்படுத்தித் தந்திருந்த தர்மார்டரில் கப்பலேறிய அசட்டுத்தனத்தின் பின் விளைவு. மாமா மட்டும் அந்த இக்கட்டிலிருந்து தப்பித்த விதம் குறித்த உண்மை நிலவரம் ஏதும் அறிய முடிந்ததில்லை. ஒருவகையில், அவர் இந்த மண்ணுக்கும் நிம்மதியின்றி தொடர்ந்து விடாப்பிடியில் அல்லாடியது கூட, இம்மண்ணில் புதையுண்டுபோன தனது செல்ல மகளைப் பிரிய இயலாத மாறாதத் தூக்கத்தின் புறச் செயல்பாடு தானோ என்கிற ஐயம்கூட எழுவதுண்டு அவ்வப்போது.

அந்த மாமா மகன் கோபால் மீண்டும் இங்கே வர மிகவும் விரும்பியதும் அதற்காக மாமாவை நச்சரித்ததும், அதற்கான அவரது பகீரதப் பிரயத்தனமும், அதன் தோல்விகளும், அதனைத் தொடர்ந்த அவனது விரக்தியும், குடிக்கு அடிமையானதும், பின் இந்திய மிலிட்டிரியில் சேர்ந்து பெருங்குடிகாரனாகி நோயில் வீழ்ந்து இறந்ததும், அதனைத் தொடர்ந்த மாமாவின் மரணமும் அதே மண்ணில் நடந்தேறியது.

மகனின் ஊதாரித்தனத்தினாலும் குடிப்பழக்கத்தினாலும் இங்கே சம்பாதித்து அங்கே சேர்த்த அத்தனை சொத்தையும் இழந்து அத்தை ஏதோவொரு சொந்தத்தின் வீட்டுத் திண்ணையில் கைகால் வீங்கி நடமாட இயலாத அனாதையாய், தலைக்கு முட்டுக் கொடுக்க ஒரு பழைய துணி பொட்டலமும், ஓர் எச்சில் குவளையும் மட்டுமே மீந்த சொத்தாக, கண் பார்வை மங்கி முடங்கிக் கிடந்ததை, ஒரு முறை, அப்பா அம்மா பிறந்து கால் தடம் பதித்த மண்ணைப் பார்த்துவர போன வேளையில், அம்மா பிறந்து விபரம் தெரிகிற வயதுவரை வாழ்ந்த அந்தக் கிராமத்தில் கால் வைத்தபோது, முதலில் விசாரித்து தேடியது அத்தையைதான். பக்கம் உட் கார்ந்து, 'என்ன தெரியுதா?' என்று கேட்டபோது, கண்களை இடுக்கி உற்றுப் பார்த்து, அத்தனை அகண்ட தொடர்பற்றுப்போன கால இடைவெளியை உடைத் தெறியும் சன்னக் குரலில், சொடுக்குப் போடும் நேரத்தில், 'ஏந் தெரியாது....முத்துசாமிதானடா?'

சற்றே அதிர்ந்து கலங்கி மௌனத்துள் உறைந்து உட்கார்ந்திருந்தேன்.

- வருவேன்

வல்லினம் - கலை, இலக்கிய இதழ் | Vallinam - A Magazine For Arts And Literature
© vallinam.com.my | All Rights Reserved. 2009.  |  Designed by CVA | Best View in : Mozilla Firefox |  Best resolution : 1024 X 768