மனித மனம் குறித்து பேசுவதென்றால் என்னவெல்லாம் பேசலாம் என்று மனதிற்கும் தெரிந்திருக்காது. மனம் என்பதின் இருப்பிடம் எதுவாக இருக்கலாம் என ஆளுக்கு ஆள் ஓரிடத்தை சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம். அறிவில்தான் மனம் இருக்கிறது. இதயத்தில்தான் மனம் இருக்கிறது. அறிவுக்கும் மூளைக்கும் தொடர்பு இல்லை. இதயத்துக்கும் மனதிற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை. மனம் என்ற ஒன்று இல்லவேயில்லை. எண்ணங்களைத்தான் மனம் என்று பொருள் கொள்கிறோம்.
எப்படி வேண்டுமானாலும் மனம் குறித்து பேசிக்கொண்டே போகலாம். யாரெல்லாம் இப்படி மனம் குறித்து பேசியிருக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால், அந்த பட்டியல் மேல்நிலை படிப்பின் உச்சியில் இருந்து கொஞ்சமும் படித்திடாத நபரிடம் இருந்தும் ஒவ்வொரு குறிப்பு கிடைக்கவே செய்கின்றன. படித்தவரின் கண்டுபிடிப்பை விட படிக்காத ஒருவன் மனதை புரிந்து கொண்டிருக்கும் விதம் மிக எளிதானது. அவனால் தன் வரையில் மட்டுமே அதனை புரிந்து கொள்ள முடிவதுதான் அதன் விந்தை. இன்னொரு விந்தை மெத்த படித்து மனங்களை குறித்து பக்கம் பக்கமாக பேசி கேட்பவர்க்கு புரியவைத்தவர் கூட தன் மனம் இயங்கும் விதம் புரியாமலேயே வாழ்நாளை கழித்திருக்கிறார்.
நகைச்சுவை ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. முன்பெல்லாம் நகைச்சுவைகளைத்தான் விரும்பி படித்துவந்தேன். சிரிப்பு தொடர்பான புத்தகங்களை வாங்கியும் வந்தேன். ஒரு நாள் வார்த்தைகளில் இருக்கும் சிரிப்புகளைவிடவும் வாழ்க்கையில் சிரிப்புகள் அதிகம் என புரிந்து கொண்டதால் ஜோக் புத்தகங்களை தேவையின்றி வாங்குவதில்லை. அதில் ஒரு ஜோக் இப்படியாக இருக்கும்.
“சிரிக்க சிரிக்கன்னு’ ஜோக் புக்கு எழுதினாரே எங்க போய்ட்டாரு”
“ஓ அவரா ‘அழுது அழுதே’ செத்துப்போனாரு”
அந்த வயதில் கிறுக்குத்தனமாக சிரித்துதான் போனேன். இப்போது கொஞ்சம் அதிர்ந்துதான் போகிறேன். உங்களுக்கு குழப்பமாக இருக்கலாம். சொல்கிறேன்.
அந்த ஜோக் புத்தகம் எதற்கு எழுதப்பட்டது? படிப்பவர்களை சிரிக்க வைப்பதற்கு. படிப்பவர்கள் யார்? அதிகம் போனால் எழுதியவன் தான் சார்ந்த சமூகத்திற்காகத்தான் அதனை எழுதியிருப்பான். எழுதப்பட்ட நோக்கம் என்னவாக இருக்கும் தான் சார்ந்த சமுகத்தினர் எத்தனையோ தொல்லைகளுக்கு இடைஞ்சல்களுக்கு கண்ணீருக்கு மத்தியில் கொஞ்சமேனும் சிரிக்கவேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அது வரை போதுமானது.
அப்படி சமூகத்தினரை சிரிக்க வைக்க எழுதியவன் எப்படி இறந்திருக்கிறான் அழுது அழுது. தன்னை சிரிக்க வைத்தவனையே இச்சமூகம் அழுது அழுதே சாகடித்திருக்கிறது. இப்படியான ஒருவனைத்தான் கொன்றிருக்கிறோம் என்று கூட தெரிந்துக் கொள்ளாமல் இச்சமூகம் போய்க்கொண்டே இருக்கிறது. போவது மட்டுமல்ல அவனின் இறப்பையும் சிரித்தபடி கடந்து செல்கிறது. ஒருவகையில் இறந்தவன், தான் நினைத்தை சாதித்திருக்கிறான்.
தான் வாழும் போது சிரிக்க வைக்க நினைத்தவர்களை தனது மரண செய்தி மூலமாக இன்னொரு ஜோக்கில் சிரிக்க வைத்திருக்கிறான். இங்கிருக்கும் எழுத்தாளர் நிலையும் அப்படித்தான்.
யார் யாரோ புரிந்து கொண்டிருக்கும் மனதினை எழுத்தாளன் எப்படி புரிந்து கொண்டிருக்கிறான் ; எப்படி புரிந்துகொள்கிறான் என்பதை அவனது படைப்புகள் வழி தெரிந்துக் கொள்ளலாம்.
எழுதுபவனால் மட்டுமே அடிப்பவனாகவும் எழுத முடிகிறது அடிவாங்குகின்றவனாகவும் எழுத முடிகிறது. சமூகமானது செய்வது என்னவென்றால் அடிப்பவனாக எழுதியதையே படித்து இவன் மோசமானவன் வக்கிரமானவன் என தள்ளி வைத்துவிடுகிறது. உண்மையில் அடுத்த பக்கத்திலேயெ இருக்கும் அடி வாங்கிவனின் எழுத்துகளை படிக்கவிடாமல் இச்சமூகத்தைத் தடுப்பது என்ன.? அங்கு என்ன மாதிரியான சூழ்ச்சி நடக்கிறது என யோசிக்கத்தான் வேண்டியுள்ளது.
உண்மையில் இச்சமுகத்தின் மீது எனக்கு கோவம் இருந்தது. யோசிக்கையில் இச்சமுகமானது பாவப்பட்டதாகவே தெரிகிறது. எதன் பின்னாலோ தொடர்ந்து சென்றுக் கொண்டேயிருக்கிறது. கழுதை முன்னே காரட் துண்டை கட்டி தொங்கவிட்டு நினைத்ததை சாதிக்கும் சாமர்த்தியசாலிகள் தம் போக்கில் கழுதையை நடத்திக் கொள்கிறார்கள். இப்படியும் அப்படியுமாக நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது யாரையெல்லாம் மிதித்து தள்ளுகிறோம் என தெரியாத பசித்திருக்கும் கழுதை. அந்த கழுதை கடைசிவரை காரட் கிடைக்காமல் பட்டினியாகவே இருக்கிறது. அதனால்தான் எது கிடைத்தாலும் மிதித்து; கிடைக்காத காரட்டையே பார்த்து போய்கொண்டே இருக்கிறது. கீழே அதற்கான உதவிகள் கிடக்கின்றன. கீழே அதற்கான உணவுகள் கிடக்கின்றன. காரட் காட்டிப் பழக்கிய கழுதை என்ன செய்யும்? அதைத்தான் இச்சமூகம் செய்கிறது.
இப்படி புரிந்துக் கொள்வதற்கு மேல்படிப்பு கீழ் படிப்பெல்லாம் தேவையில்லை. பக்கத்து இருக்கைக்காரனிடன் பேசினாலே போதும். இங்கு படைப்பாளர்களிடமே பேசுவதற்கு நேரமில்லாமல் காரட்டை பார்த்து போய் கொண்டிருக்கிறார்கள். காரட் உள்ள கைகள் மட்டும் மாறிகொண்டே இருக்கின்றன.
