ராயல் குமாரி இரண்டாவது மாடியில் இருந்த மையமான சன்னல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தபோது கீழ்த்தளத்தில் அமைதி சூழ்ந்தது. பழுப்பும் கறுப்புமாக இருந்த கட்டடத்திலிருந்து சிவப்புடையுடன் ஓர் ஒளித்துளியாக குமாரி தேவி பிரசன்னமானார். யாரையும் குறிப்பிட்டுப் பார்க்காத கண்கள் குமாரி தேவியுடையது. விழியோரங்களில் கூர்மை கொண்ட மையால் கண்கள் துலங்கி தெரிந்தன. குமாரியின் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. இருக்கக் கூடாது என்பதுதான் விதி. குமாரி தேவி முகத்தில் தோன்றும் சின்னச் சின்ன சலனங்களுக்குக் கூட காரணங்கள் கணிக்கப்படும். புருவத்தை அசைப்பதுகூட அபச குணமாகக் கருதப்படும். குமாரி தேவி அதிக பட்சம் இருபது வினாடிகள் எங்களைப் பார்த்திருப்பார். பின்னர் அமைதியாகத் தன்னை அறையிருளுக்குள் இழுத்துக்கொண்டார்.