ஒரு நாவலை வாசித்தல் என்பது ஒரு வாழ்வை வாழ்ந்து பார்ப்பது. ஒரு வாழ்வு ஓரர்த்தைதான் கொடுக்க வேண்டும் என எந்த அவசியமும் இல்லை. சிறந்த நாவல்கள் ஒரு கதையைத் தன்னியல்பில் சொல்லிச் செல்கின்றன. ஆனால் ஒரு வாசகன் அந்த எழுத்தாளன் சொல்லாத அர்த்தங்களையும் அவன் சொற்களில் விடும் இடைவெளி மூலம் புரிந்துகொள்ள முடியும். ஒரு புகைப்பட கலைஞன் பிடித்தக் குழுப்படத்தில், மூலையில் நிற்கும் தன்னந்தனியான சிறுமியின் கண்களில் தெரியும் மெல்லிய சோகத்தை அறிந்து கொள்வதில் இருக்கிறது நுட்பமான வாசகனின் சவால்.
இமையம் எழுதிய ‘ஆறுமுகம்’ நாவலில் திருமணமாகியும் தன்னிடம் கூடாமல் பதுங்கி பதுங்கி ஓடும் தனபாக்கியத்தை பிடித்த ராமன் அவள் காதுகளையும் மூக்கையும் கடிக்கிறான்; அவளிடம் உறவு கொள்கிறான். அவன் பின்னர் ஒருசமயம் இறந்தும் போகிறான். அவர்களுக்குப் பிறந்த பையன் ஆறுமுகம். சிறுவனாக இருக்கும்போது தனபாக்கியத்தின் காதுகளையும் மூக்கையும் கடிக்கிறான். “அந்தச் சதிகாரன் செஞ்சதயே இந்தச் சதிகாரன் செய்றான் பாரு” என தனபாக்கியம் சொல்வதை அவ்வளவு எளிதாக என்னால் கடந்து செல்ல முடியவில்லை. அது ஒரு எதார்த்தமான சித்தரிப்பு மட்டுமே. ஆனால் எதார்த்தங்களை உற்றுநோக்கும்போதுதான் மனித மனதின் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக உரைந்துபோய்கிடக்கும் படிமங்களை தேடிக்கண்டடைய முடிகிறது.