கோமு என்று பிரியத்துடன் நான் அழைக்கும் கோ முனியாண்டியை 1980 -இல் இருந்தும், நவீனை  2009 -இல்  இருந்தும் எனக்கு நேரடியாகத்  தெரியும். இருவேறு தலைமுறையினரான இவர்களுடனான என் நட்பு அறிவார்ந்த தளத்தையும் கடந்த நெஞ்சார்ந்த அன்பு சார்ந்தது.

நவீனின்  வலைப் பக்கத்தில் கொழுந்துவிட்டெரியும் இருவரின் எதிரெதிர் வினைகளைப் படித்தேன். ஓர் இனம்புரியாத சோகம் கப்பிய அதே கணம், இருவரின் சொல்லாடல்களிலும் என் பெயர் இடம்பெற்றிருப்பதையும் கண்டேன்.  இங்கு இரு நண்பர்களில் எவருக்கும்  வக்காலத்து வாங்கவேண்டிய அவசியம் எனக்கில்லை என்றாலும், விடுதியில் என் கண்முன் நடந்தேறியவற்றைப் பற்றித் தெளிவாக்க வேண்டிய கடமை எனக்கிருக்கிறது.

இராமனின் நிறங்களில் தட்டச்சுப் பிரதியை ஓர் இரவு முழுதும் கண்விழித்து நான் வாசித்தேன். பிரதியில் பல்வேறு இடங்களில் எடிட் செய்யப்பட்டிருந்தது.  இயல்பான ஒற்றுப்பிழைத் திருத்தத்தோடு பல பத்திகள், பக்கங்கள் ஒரேயடியாகக்  கோடுகிழிக்கப்பட்டு வெட்டப்பட்டிருந்தன. எனவே ஒரே ஒரு பிழைத் திருத்தம் என்பது சரியல்ல.

பிரதியில் மிகவும் குறைவான பரிந்துரைகள். நான் எதிர்பார்த்த அளவில் ‘எடிட்டிங்’  நிபுணத்துவத்தோடு இல்லாததில் எனக்குப் பெருத்த  ஏமாற்றமே.

நான் தட்டச்சுப் பிரதியை மட்டுமே வாசித்துள்ளேன்.  பிரசுரமான ராமனின் நிறங்களை  நான் இதுவரைப் பார்த்ததில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை தட்டச்சுப் பிரதி நாவல்  ஒரு கலைப்படைப்பாக முழுமை அடையவில்லை. ஒரு கதைசொல்லியின் வெறும் வார்த்தைக் களஞ்சியமாகவே  இருந்தது.

பிரதி, என்  படைப்புலக  இலக்கிய ரசனை, வாசிப்பனுபவ, விமர்சன  வெளிக்கு வெளியே நின்றது.  இன்னும் சில மாற்றங்களோடு நாவலை வெளியிட்டால் அற்புதமான மலேசியத் தமிழ் நாவல் கிடைக்கலாம் என்ற அக்கறையோடு என் கருத்துகளை கோமுவிடம் தெரிவித்தேன். எண்ணற்றத் தகவல்களுக்கும் அப்பால் பாத்திர வார்ப்புக்கும், கதையின் பின்புலத்துக்கும் வலுசேர்க்க இன்னும் நிறைய அடர்த்தியான உரையாடல்களின்  தேவையை வலியுறுத்தினேன்.

கோமுவின் விருப்பப்படி நாவலின் முழுமையான சீர்செய்யப்பட்ட பிரதிக்கு ஆங்கிலத்தில் ஒரு தீர்க்கமான முன்னுரை வழங்குமாறு அவர் கேட்டுக்கொண்டதால்  மனமுவந்து ஒப்புக்கொண்டேன்.  ஆனால் கோமுவிடம் இருந்து ராமனின் நிறங்கள் பிரதி  வரவே இல்லை. காத்திருந்தது தான் மிச்சம்.  பரவாயில்லை.

[நவீன்: “கோ.முனியாண்டி என் அழைப்புக்கு பதில் தராததைச் சொன்னேன். கோபமாக அவர் அனுப்பிய குறுந்தகவல்களைக் காட்டினேன். இவற்றுக்கெல்லாம் நான் இன்று நம்பும் ஒரே சாட்சி சிங்கை இளங்கோவன் மட்டுமே.” ] நவீன் கூறியது உண்மை. இதில் எனக்கு எந்த மாற்றுக்கருத்தும் இல்லை.

எந்தப் படைப்பாளனும் பற்றற்ற புத்தன் இல்லை. ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஈகோ இருக்கின்றது. அது சீண்டப்படும்போது, அவரவர் கோபதாபங்களுகேற்ப எரிமலை வெடிக்கின்றது. குழம்பு ஆறலாம். ஆறாமலும் போகலாம். இன்றையக் கைகலப்பு நாளையக் கைகுலுக்கலாகவும் மாறலாம். இருப்பினும் அதுவரை,  ஒளிந்துகொண்டு சிரிக்கும் எழுத்தாளப்  பச்சோந்திகளையும், பாதியில் ஓடிப்போகும் துரோகிகளையும் நெருங்கவிடாமல் இருப்பது இருவருக்குமே சிறப்பு.

அன்றாடம் தமிழர்களைக்  காட்டிக்கொடுத்தும் கூட்டிக்கொடுத்தும் கொழுத்துப்போன மானங்கெட்ட அரசியல் விபச்சாரம் செய்பவர்களை மேடையேற்றி, அவர்களின் முன் மண்டியிட்டு அவர்களுடையதை உருவிவிட்டு வாய்மைதுனம்  செய்து  நூல் வெளியிட்டு காசு சேர்க்கும் முதுகெலும்பற்ற முன்னணி மலேசியத் தமிழ் படைப்பாளிகளை நாமறிவோம்.

இந்த அடிமைகள், மானம், ரோஷம், சூடு, சொரணையற்று தத்தம் அடிமையிரைப் பிடுங்கி உதட்டின்மேல் மீசையாய்  ஒட்டிக்கொண்டு மேடைகளிலும் பொது ஊடகங்களிலும் அதிகாரத்தை நோக்கி உண்மையைப் பேசுவதுபோல் போராளி வேடம் போடும்  கோமாளிகள்.

இந்தக நாசகாரக் கும்பல், மலேசியத் தமிழ்ப் பத்திரிகைகள், வார மாத இதழ்கள், வானொலி, தொலைகாட்சி, பல்கலைக்கழக தமிழ்ப்பகுதி, ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரிகள், எழுத்தாளர் சங்கம், மேலும்  அதன் வாந்திபேதிகளான  வாசகர் வட்டங்களிலும் தமிழ் அன்னைக்குப் பேன் பார்த்தவாறே அதிகாரத்துக்குச் சாமரம் வீசிக்கொண்டு ஒடுக்கப்பட்ட மலேசியத் தமிழனின் இருப்புக்கும் விடுதலைக்கும் ஆப்பு வைத்துக்கொண்டே இருக்கின்றது.

மலேசியா-சிங்கப்பூர் தமிழ் இலக்கியச் சூழலில்,  அங்கீகாரத்துக்காகவும், மாலை மரியாதை, பொன்னாடை,  பணமுடிச்சு, மற்றும்  தேசிய அளவில் உதாசீனப்படுத்தப்படும் எவனுக்கும் புரியாத மசிரு விருதுகளுக்காகவும்  சொந்தக் கழிப்பிடத்தில் குசுவிடும்போது கூட அக்கம்பக்கம் பார்த்து ஓசை இல்லாமல் அடக்கி  விடும்  பெரும்பாலான நமது மூத்த எழுத்தாளப் பன்னாடைகள் சீக்கிரம் செத்தொழிந்தால்தான் இங்கே நவீன தமிழ் இலக்கியத்துக்கு விமோசனம் போலிருக்கின்றது.

ஆனால் அதற்குள் அதே அற்பமான ஆதாயங்களுக்காக இந்தக் கோழைகளின் பின்னால் அணிவகுத்து சாணி பொறுக்கும் ஓர் இளைய தலைமுறையும் உருவாகிக்கொண்டிருப்பது தான் வேடிக்கை.

இவர்களை,  இலக்கிய நேர்மையுள்ள போராளிகள் தொடர்ந்து எதிர்வினையாற்றிக் காயடித்துக்கொண்டே இருப்பதை நிறுத்தினால் அடிபட்டுக்கொண்டே இருக்கும் சிறுபான்மைத்  தமிழ்ச் சமூகத்தின் அறிவுஜீவித அடையாளம்  மெல்ல மெல்ல அழிந்துவிடும்.

நாள்தோறும் குரல்வளை அறுக்கப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும் தமிழனின் நிஜக் குரலைப் பதிவு செய்யும் தன்மானமுள்ள படைப்பாளிகளில் ஒருவரான நண்பர் கோ. முனியாண்டிக்கும் இது நன்கு தெரியும் என்றே நானும் நம்பி வந்தேன்.

ஆனால் நானறிந்து, முப்பது வருட நட்பில் அவர் உக்கிரமாய்க்  காத்துவந்த போராளியின் பாசறையை விட்டு அரசியல்வாதிகளின் கூடாரத்துக்குப் போய் கோமாளிகளோடு எதிரணியில் நிற்பது மிகுந்த வருத்தத்திற்குரியது.

இலக்கியம் என்பது ஜீவமரணப் போராட்டம். போர்க்களத்தில் போராளி கோமாளியோடு நிற்பது அபத்தம், அவலம்.

எப்போதுமே சமரசமற்ற, தன்னை விற்கத் துணியாதப்  போராளிக்கு,  கூட வந்துகொண்டிருக்கும் சகபாடிகள்  ஓவ்வொருவராய், அவரவர் சொந்தத் தேவைகளுக்காக  மறையும் அனுபவம் புதிதல்ல. பயணத்தில் இலக்கு தான் குறி. அவ்வப்போது வரும் போகும்  பயணிகளல்ல.