உலகியல் சார்ந்த அடைவுகள் குறித்த பதிவுகளை நான் பொதுவாகவே எழுதுவதில்லை. அவை பெரும்பாலும் தொழில்திறனோடும் அதன் லாபங்களோடும் தொடர்புடையவை. தொழில் சார்ந்த அடையாளத்தை தனது அடையாளமாகக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு அதுவே முதன்மையானது. அரசாங்கக் கருத்தரங்குகளில் கலந்துகொள்வது, உயர்பதவிகளை அடைவது, சொத்துகள் வாங்குவது, இயக்கங்களின் செயற்குழுவில் இருப்பது, தொழில் சார்ந்த விருதுகள் வாங்குவது போன்றவற்றை வெற்றிகளாக நம்புபவர்கள் தாங்கள் செய்யும் தொழிலை தங்கள் அடையாளமாகக் கொண்டிருப்பவர்கள். அது தவறும் அல்ல.

“மணிபர்ச வீட்டுல விட்டு வந்துட்டேனே,” என சை.பீர்முகம்மது சொன்னபோது பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது. முதுமையின் மறதிதான். காரை அவசரமாகத் திருப்பும் சூழல் அந்தக் குடியிருப்புப் பகுதியில் இல்லை. பின்வாக்கிலேயே வீட்டை நோக்கி காரை விட்டேன். என் முன்னாள் மாணவன் நிமலன் காரை விட்டு இறங்கி, வேகமாக வீட்டை நோக்கி ஓடினான். சு.வேணுகோபால் பதற்றம் வேண்டாம் எனப் பதற்றமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். மணி அப்போது 8.50. சை.பீர்முகம்மது வீட்டிலிருந்து பத்துமலை கோயில் அருகில்தான் என்றாலும் தாமதமாகிவிடும் என பதற்றம். அப்படியே தாமதமானாலும் 5 நிமிடத்திற்குக் கூடாது. ஆனால் அதுவும் தாமதம்தான்.

23.11.2019 (சனிக்கிழமை)

எல்லாம் முடித்து உள்ளே நுழைய எத்தனித்தபோது தோள்பையில் கூடுதலாக மூன்று கிலோ இருந்தது. மூன்று கிலோவை குறைத்துவிட்டு வந்தால்தான் உள்ளே நுழைய அனுமதி என வாயிலில் நிற்கும் காவலர் கறாராகவே சொல்லிவிட்டார். என்ன செய்வதென தெரியாமல் வெளியே வந்தபோது ஒரு தமிழகத்துக்காரர் “என்னா பேக்கு பாரமுன்னு சொல்லிட்டான்னா. என்னோட வா,” என்றார். ‘நம்ம பிரச்சினையில இவர் காசு சம்பாரிக்க பாக்குறாரோ’ என சந்தேகம் எழுந்தாலும் அப்போதைக்கு வேறு திட்டங்கள் இல்லாததால் பின் தொடர்ந்தேன். அவர் பெட்டிகளைப் பாதுகாப்பாகப் பையால் சுற்றி அனுப்பும் வேலை செய்பவர். பையைத் திறக்கச் சொன்னார். திறந்தேன். உள்ளே இருந்த சாம்பல் நிற பையைக் கையில் எடுத்தவுடன் பெட்டியில் மூன்று கிலோ குறைந்து ஏழு கிலோவென காட்டியது.

Continue reading →

15.9.2017 – வெள்ளி

வழக்கம்போல தயாஜியும் நானும்தான் விமான நிலையத்தில் எழுத்தாளர் கோணங்கிக்காகக் காத்திருந்தோம். முதல் சந்திப்புதான். ஆனால் எளிதாக அடையாளம் காண முடிந்தது. ஐந்து மணிக்குள் சாலை நெரிசலாகும் பகுதிகளைக் கடந்துவிட வேண்டுமென அவசர நல விசாரிப்புகளுடன் காரை அடைந்தோம். தயாஜி காரில் காந்திருந்தார். காரிலேயே ‘வல்லினம் 100’ புத்தகத்தைக் கொடுத்தேன். பொதுவாக ‘வல்லினம்’ குறித்தும் ‘கல் குதிரை’ குறித்தும் பேச்சு போனது. திடீரென கோணங்கி கார் ஓட்டுவது யார் எனக்கேட்டார். ‘தயாஜி’ எனக்கூறியவுடன் உற்சாகமாக இரண்டு குத்து விட்டார் தயாஜியின் கையில். ‘கல் குதிரை’ இதழில் தயாஜியின் ‘இன்னொரு கிளை முளைக்கிறது’ எனும் சிறுகதை முன்பு பிரசுரமாகியிருந்தது. புனைவுகள் வழி அறிமுகமானவரை பாதிதூர பயணத்துக்குப்பின் அடையாளம் காணும் உற்சாகம் அவர் குரலில். “நிறைவா இருக்கு. எழுத்தாளர்கள் என்னை விமான நிலையத்திலிருந்து இரட்டை பறவைகள் போல தூக்கிச் செல்வது சந்தோஷமா இருக்கிறது…” என்றார்.

Continue reading →

26.5.2017 – வெள்ளி

முதலில்  நாஞ்சில் நாடன்தான் வந்திறங்கினார். அவருக்குக் கொச்சினிலிருந்து விமானம். ஜெயமோகனுக்குத் திருச்சிலிருந்து. அருண்மொழி அவர்கள் கடைசி நேரத்தில் வரமுடியாத சூழல். கண்களில் கிருமித்தொற்று.  நிச்சயம் மலேசிய விமான நிலையத்தில் தடுக்கப்பட்டுவிடுவார். ஜெயமோகன் வந்து சேரும் இடைவெளியில் நாஞ்சில் நாடனுக்கு ‘மீ கறி’ வாங்கிக்கொடுத்தேன். எனக்குப் பிடித்த சீன உணவு. அசலான சுவையில் ‘வைட் காப்பி’ உணவகங்களில் கிடைக்கிறது. நாஞ்சில் நாடன் சுவைத்துச் சாப்பிட்டார். இதற்கு முன் அ.மார்க்ஸை அவ்வுணவு கவர்ந்திருந்தது.

Continue reading →