முரளி
அண்மையில் ஒரு புலனச் செய்தி வாசித்தேன். மொரீசியஸுக்கு மலேசியாவின் உள்ள ஓர் இலக்கிய அமைப்பு பயண ஏற்பாடு செய்கிறது. அங்கு சென்று ‘எழுத்தாளர் பயணிகள்’ சில குடும்பங்களுக்கு அனுப்பப்பட்டு சில மணி நேரம் பழக விடுவார்கள். பின்னர் நாடு திரும்பிய பின் ஒரு நாளைக்குப் பத்து நிமிடம் அவர்களிடம் புலனத்தில் தமிழில் உரையாட வேண்டும். இதன் மூலம் அங்குள்ள இளம் தலைமுறையினரின் தமிழை வளர்க்கலாம். இதை வாசிக்கும்போதே இதுபோன்ற அபரிமிதமான அறிவுஜீவிதத் திட்டத்தை மலேசியாவில் வாழும் ஒருவர் மட்டுமே உருவாக்க முடியும் என பலருக்கும் தெரிந்திருக்கும் என்பதாலும் புலனத் தகவல் சம்பந்தப்பட்டவரிடமிருந்து எனக்கு நேரடியாக வராததாலும் ஆறாவது மாதம் வரை காத்திருந்து யார் அந்த ‘ஆளுமை’ என்றும் 6000 ரிங்கிட் செலுத்தி இந்த உன்னதத் திட்டத்தில் பங்கெடுக்கும் சிந்தனையாளர்கள் யார் என்றும் தெரிந்துகொள்ளலாம்.
ருந்து கோலாலம்பூருக்குப் பிழைப்புத்தேடிவந்த புதிதில் அறிமுகமானவன். வாடிக்கையாளனாகத்தான் டாக்சியில் ஏறினேன். என் நிலை புரிந்து சில மாதங்களில் என்னையும் டாக்சி ஓட்டவைத்து தொழில் நுணுக்கங்களைச் சொல்லிக்கொடுத்தான். நகர நெரிசலில் புகுந்து ஓடவேண்டிய குறுக்கு வழிகளைக் காண்பித்தான். டாக்சியை ஓட்டி அலையும்போது கோலாலம்பூர் முழுவதும் பரவலாக இருந்த மசாஜ் நிலையங்களைப் பார்ப்பதுண்டு. கடும் முதுகு வலியில் அதன் போஸ்டர்களும் அறிவிப்புகளும் மசாஜ் செய்துகொள்ளவேண்டும் என்ற எண்ணத்தைத் தூண்டினாலும் கூச்சம் வந்து தடுத்துக் கொண்டிருந்தன.
