மலேசியாவில் கோ.புண்ணியவான் முக்கியமான படைப்பாளி. அண்மையில் அவருடன் ஒரு சிறிய கருத்து விவாதம் நடந்தது. எழுத்தாளர்கள் தமிழ் சமூகத்தால் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை என்பது விவாதத்தின் சாரம். எழுத்தாளன் ஏன் அங்கீகரிக்கப்படவேண்டும் என்பதே என்னுடைய அடிப்படையான கேள்வியாக இருந்தது.
நாம் எல்லோருமே கதை சொல்கிறோம். பாட்டி பேரனிடம் கதை சொல்வதுபோல எழுத்தாளன் சமூகத்திடம் கதை சொல்கிறான். காலம் காலமாக கதை சொல்லும் பழக்கம் சமூகத்துடன் பேச்சு மொழியில் கலந்திருந்தது. அச்சு ஊடக வருகைக்குப் பின் எழுத்து நூலாக்கப்படுகிறது. நூல் ஒரு பண்டமாகிறது. ஆனால் எழுத்தாளனின் அகங்காரம் அப்படி சொல்ல ஒப்புவதில்லை. தனது எழுத்துக்கு விலை இல்லை என தன் எழுத்தைப் புனிதப்படுத்த மெனக்கெடுகிறான். அந்தப் புனிதத்தை அறியாதவனைப் பாமரன் என வைகிறான். இவர்கள் வசைப்பாடும் எளிய மனிதனின் வாழ்வைப்பற்றி துளியும் தான் அறிந்து வைத்திருக்காதது குறித்து எழுத்தாளன் ஒருபோதும் வருந்துவதே இல்லை.
