குமாரி தேவிகளைச் சந்தித்து திரும்பும்போது சிறிய சலசலப்பு ஏற்பட்டது. எங்களுடன் வந்த கோமளவள்ளி, சிவலட்சுமி, தேவஜித்தா ஆகியோரைக் காணவில்லை. அவர்கள் மூவரும் குமாரிகளைக் காணும் திட்டத்தில் இணைந்திருக்கவில்லை. அப்பகுதியில் ஷாப்பிங் செய்ய விரும்புவதாக அவர்கள் சொல்லியிருந்ததால் மீண்டும் சந்திக்கும் நேரத்தையும் இடத்தையும் நிர்ணயம் செய்துவிட்டுதான் பிரிந்தோம். திரும்பி வந்தபோதுதான் அவர்கள் அங்கு இல்லாததும் அவர்களைத் தொடர்புகொள்ள வேறு வழிகள் இல்லாததும் எங்களுக்கே உறைத்தது.

ராயல் குமாரி இரண்டாவது மாடியில் இருந்த மையமான சன்னல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தபோது கீழ்த்தளத்தில் அமைதி சூழ்ந்தது. பழுப்பும் கறுப்புமாக இருந்த கட்டடத்திலிருந்து சிவப்புடையுடன் ஓர் ஒளித்துளியாக குமாரி தேவி பிரசன்னமானார். யாரையும் குறிப்பிட்டுப் பார்க்காத கண்கள் குமாரி தேவியுடையது. விழியோரங்களில் கூர்மை கொண்ட மையால் கண்கள் துலங்கி தெரிந்தன. குமாரியின் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. இருக்கக் கூடாது என்பதுதான் விதி. குமாரி தேவி முகத்தில் தோன்றும் சின்னச் சின்ன சலனங்களுக்குக் கூட காரணங்கள் கணிக்கப்படும். புருவத்தை அசைப்பதுகூட அபச குணமாகக் கருதப்படும். குமாரி தேவி அதிக பட்சம் இருபது வினாடிகள் எங்களைப் பார்த்திருப்பார். பின்னர் அமைதியாகத் தன்னை அறையிருளுக்குள் இழுத்துக்கொண்டார்.

காலை மணி பத்தை நெருங்கியபோது என் பதற்றம் உச்சத்தை அடைந்தது. குமாரி தேவி காலை பதினொரு மணிக்குத்தான் பொதுமக்களுக்காகப் பிரசன்னமாவார். இனி எப்போது கிளம்பி எப்போது அவ்விடத்தை அடைவது? எப்படியும் நாங்கள் சேர்வதற்குள் குமாரி தேவி தரிசனம் முடிந்துவிடும். பின்னர் எதற்கு இந்தத் தொடருக்குக் ‘குமாரிகள் கோட்டம்’ எனப் பெயர் வைத்தேன்? எது என்னை அத்தலைப்பை வைக்கத் தூண்டியது?

மறுநாள் இரவு புறப்பாடு. இன்றே அனைத்துப் பொருள்களையும் முறையாக அடுக்கிக் கட்ட வேண்டியிருந்தது. அதற்கு முன் நினைவு பொருட்களை வாங்க வேண்டும். நான் பச்சை நிற தாரா சிலையை வாங்கத் திட்டமிட்டிருந்தேன். நபராஜ் தன்னை ஒரு வியாபாரி என அறிமுகம் செய்துகொண்டதால் அவர் வழியாகப் பொருள்களை மலிவாக வாங்குவதுதான் எங்கள் திட்டம். எந்தக் கடைக்குச் சென்றாலும் எங்களைத் தென்னிந்திய சுற்றுலாவாசிகள் என விலையை அழுத்தினர். எனவே எங்களுக்கு ஒரு ‘விவரமான’ நேபாளியின் உதவி அவசியமாக இருந்தது.

முதல்நாள் பனிரெண்டு மணிநேரம் பேருந்திலேயே பயணம் செய்த களைப்பு மறுநாள் அனைவரது முகத்திலும் இருந்தது. அந்த நீண்ட நேர பயணத்தை நான் குமாரிகளின் கோட்டத்தின் இரண்டு கட்டுரைகள் எழுதப் பயன்படுத்திக்கொண்டேன். வளைவான குலுங்கும் பாதைகளில் கைப்பேசியை உற்றுப்பார்த்து எழுதுவது சாகசம் நிறைந்ததாக இருந்தது. மேலும் வலது தோள்பட்டையில் ஏற்பட்டிருந்த வலி கழுத்துக்குச் சென்றதால் குனிய முடியவில்லை. கழுத்துத் தலையணையை அணிந்தபடி ஒருவாறாகக் கட்டுரைகளை எழுதி முடித்தேன். இடையிடையே குட்டித் தூக்கம். வெளிப்புறக் காட்சிகள் சலிப்பையே ஏற்படுத்தின. ஒரே மாதிரியான வளைவுப் பாதைகள், ஏற்ற இறக்கங்கள், புழுதிகள்.

காலையில் உணவுண்டு தயாரானபிறகு புத்தர் பிறந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தே சென்றோம். விடுதியின் அருகில்தான் மாயாதேவி கோயில் அமைந்திருந்தது. காலையிலேயே லும்பினி சுடும் நிலமாக உருவெடுத்திருந்தது.

மலைகளினூடாகவே எங்கள் பயணம் தொடங்கியது. எனவே அட்டகாசமான வளைவுப்பாதைகள். அரவினுக்கு வளைவுப்பாதை ஒத்துவரவில்லை. இரண்டு முறை வாந்தியெடுத்தார். வேனிலும் பையை வைத்துக்கொண்டு வாந்தி எடுத்தபடியே வந்தார். இடையில் கோகிலாவும் சிவலட்சுமியும் கூட வாந்தியெடுத்தனர். சிவலட்சுமிதான் கழிப்பறையன்றி வேறு எங்குமே வாந்தியெடுக்க மாட்டேன் என உக்கிரமாகக் காத்திருந்தது படையப்பா நீலாம்பரியை நினைவூட்டியது.

இன்னொரு குழுவினர் வரும் வரைக்கும் பொக்கராவைச் சுற்ற போதுமான அவகாசம் இருந்தது. தங்கும் விடுதியிலேயே கார் ஒன்றை வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டு முதலில் சென்ற இடம் பும்டிகோட்டில் உள்ள சிவன் ஆலயம். நேபாளத்திவ் கைலாசநாத் மகாதேவ் சிலைக்குப் பிறகு  இரண்டாவது மிக உயரமான சிவன் சிலை இங்குதான் உள்ளது. சிலை 51 அடி உயரம். சிவன் அமர்ந்திருக்கும் வெள்ளை ஸ்தூபி 57 அடி உயரம். ஆக 108 அடி உயரத்தில் பிரம்மாண்டமாகக் காட்சி தரும் சிவனைக் காண ஆசைப்பட்டது தவறாகிப் போனது.

அன்னபூர்ணாவில் ஏறக்குறைய இரண்டு மணி நேரம் இருந்தோம். பின்னர் ஒவ்வொருவராகக் கீழே இறங்கத் தொடங்கினோம். நான் தனியாகவே நடக்கத் தொடங்கினேன். கை வலித்ததால் என்னால் குழுவின் வேகத்திற்கு நடக்க முடியவில்லை.

கொஞ்ச தூரம் கடந்து திரும்பிப் பார்த்தேன். உலகின் பத்தாவது உயர்ந்த மலையான அன்னபூர்ணா வெண்ணொளி பிரகாசிக்க  சிரித்தது. இமையமலைத் தொடரில் ஒரு சிகரம். ஒருவகையில் இம்மலை அன்னபூரணி எனும் கடவுளின் வடிவாகவும் கருதப்படுகிறது. பார்வதி தேவியின் அவதாரம் அன்னபூரணி.

சில பதற்றமான சூழல்களை எதிர்கொண்டதால் எங்கள் பயணம் சற்றுத் தாமதமாகி அதிகாலை 4.00 அளவில் தொடங்கியது. யாரும் பசியாறவில்லை. குளிரும் உறக்கமும் கௌவியிருந்தன. அன்னபூர்ணாவை நோக்கிய பயணம் அது. உச்சக்கட்டமான தருணம்.