குடிபெயர்தலைக் குறிக்க மைக்ரேஷன் (migration), டிஸ்ப்ளேஸ்மெண்ட் (displacement) என்னும் இரு சொற்களும் கையாளப்படுகின்றன. மைக்ரேஷன் (migration) என்பது ஒரு நாட்டைவிட்டு இன்னொரு நாட்டுக்குக் குடி பெயர்தல். டிஸ்ப்ளேஸ்மெண்ட் (displacement) என்பது ஒரே நாட்டுக்குள் நிகழும் இடப்பெயர்ச்சி. இடப்பெயர்ச்சியைப் புலம்பெயர்தலாகக் காணக்கூடாது என்பது பன்னாட்டு வரையறை.

‘’பதி எழு அறியாப் பழங்குடி மக்கள்’ என்ற வரி சிலப்பதிகாரத்தில் பிரபலம். நகரத்தைவிட்டு மக்கள் இடம்பெயராமல் இருப்பதே சிறப்பாக எண்ணப்பட்ட காலத்தில் நாடுவிட்டு நாடு செல்பவர்களை அக்காலத் தமிழர் மதிக்கவில்லை.

Continue reading →

ஓர் எழுத்தாளனாகப் பிறர் நூலை விமர்சனம் செய்யும் அளவுக்குத் தகுதி கொண்டிருக்கவில்லையென்றே நம்புகின்றேன். இதுவரையிலும் சிறுகதை இலக்கியம் என் கைக்கு அடங்காதொரு கலையாக இருக்கும் பட்சத்தில் ம.நவீனின் ‘மண்டை ஓடி’ சிறுகதைத் தொகுப்பை ஒரு வாசகனின் பார்வையிலிருந்து விமர்சனம் செய்வது சிறப்பாக இருக்குமெனக் கருதுகிறேன்.

Continue reading →

ம.நவீன் என்ற பெயரில் மலேசிய இலக்கியச் சூழலில் புதிய இலக்கியச் செயல்பாடுகளில், தொடர்புபடுத்தி வருபவரும், இளைய வயதும், ஆழ்ந்த இலக்கிய அக்கரையும் கொண்டவரும் ஆன கவிஞரின் அபூர்வமான கவிதைகளை வாசிக்கும் வாய்ப்பு எனக்குச் சமீபத்தில் வாய்த்தது.

Continue reading →

பத்திரிகைகளில் என் படைப்புகளை இடம்பெறவைக்கக் கொண்டிருந்த தீவிரம் அவ்வப்போது நினைத்துப் பார்ப்பதுண்டு. இன்றுபோல அத்தனை இலகுவான சூழல் அப்போது இல்லை. அப்போது என்பது 97-98 ஐக்கூறலாம். இருந்ததே இரு தினசரிகள். அதில் ‘மலேசிய நண்பன்’ அதிகம் விற்பனை ஆனது. ‘தமிழ் நேசனு’க்கு இப்போது போலவே அப்போதும் பெரிய விற்பனை இல்லை. எழுதத்தொடங்கிய புதிதில் மலேசிய நண்பனில் படைப்பு வரவேண்டும் என எதிர்ப்பார்ப்பதெல்லாம் கொஞ்சம் பேராசை என்றாலும் அதற்காகப் பல வழிகளிலும் முயன்றேன். பெரிய பத்திரிகையில் பெயர் அடிக்கடி வருவதே அதற்கான குறுக்குவழி எனத் தீவிரமாக முயன்று கொண்டிருந்த காலம் அது. (இப்போது முகநூலில் 200/300 லைக்குகள் வாங்கி கவிஞர்கள் ஆகிவிடுவதுபோல.) துரதிஷ்டவசமாக அப்போது இருந்த ஞாயிறு பொறுப்பாசிரியர்கள் ஓரளவு இலக்கியம் தெரிந்தவர்கள் போல. தொடர்ந்து படைப்புகளை நிராகரித்தனர்.

Continue reading →

மலேசியாவில் தமிழ்ப்பள்ளியின் இருப்பு குறித்து பேசுவதன் நீட்சி எப்போதுமே சர்ச்சையான ஒரு மையத்தில்தான் சென்று முடியும். சிறுபான்மை இனமான மலேசிய தமிழர்களுக்கென்று இருக்கும் அடையாளங்களில் ஒன்று கோவில் என்றால் மற்றது தமிழ்ப்பள்ளியாகவே எப்போதுமே பொதுபுத்தியால் நம்பப்பட்டு வருகிறது. இவை இரண்டுமே தொடக்கம் முதலே மொழியை வளர்க்கவும் சமுதாய போராட்டங்களை முன்னெடுக்கவும் ஒரு தளமாகவே இருந்துவந்துள்ளன. அதேபோல கட்சிக்காரர்கள் தத்தம் அரசியல் நடத்தவும் இத்தளங்கள் பயன்பட்டன என்ற கருத்தையும் மறுப்பதற்கில்லை. இந்த நிலையில் சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் இவ்விரண்டு தளங்கள் குறித்தும் அவ்வப்போது சில சீண்டல்கள் வருவதும், அந்தச் சீண்டல்களுக்கு அவ்வப்போது எதிர்வினையாற்றி சமூகம் சட்டென அடங்குவது மீண்டும் சீண்டப்படும்போது எகிறி குதிப்பது என்றே காலம் கழிகிறது.

Continue reading →

உலகின் ஆகச்சிறந்த கண்டுப்பிடிப்பு எதுவென்ற கேள்வியோடு
மாயா புத்தகப்பையை வைத்தாள்

Continue reading →

இவ்வருடம் மலேசியாவில் கலை, இலக்கியத்தை மையமிட்டு பல்வேறு ஆக்ககரமான முன்னெடுப்புகள் ஆங்காங்கு நடக்கின்றன என்பதில் மகிழ்ச்சி. அவை மலேசிய இலக்கியத்தின் வெற்று இடங்களை நிரப்புவது கூடுதல் மகிழ்ச்சி. பொதுவாக இங்கு போலச்செய்வதிலேயே சக்திகள் விரயமாகின்றன. ஆனால், முன்னெடுக்கவேண்டியப்பகுதிகள் சீண்டுவார் இன்றி கிடக்கின்றன. புதியதைக் கண்டடையவும் அவசியமானவற்றை முன்னெடுக்கவும் கூடுதல் உழைப்பு தேவைப்படுவது காரணமாக இருக்கலாம். அல்லது ஏற்கனவே பிரபலமாக இருக்கும் ஒரு முன்னெடுப்பின் வழியில் செல்வதில் ஊடக கவனத்தை அடையலாம் என்பதாலும் ஒரே மாதிரியான செயல்கள் தொடர்ந்து நடைப்பெறுவதுண்டு.  எப்படி இருப்பினும் மலேசியா போன்று பொருளியல் தேவை அதிகரித்துவரும் நாட்டில் இன்னமும் வாசகர் பரப்பு இருக்க எல்லோரும் அவரவரால் இயன்ற பணிகளைச் செய்துக்கொண்டிருக்கின்றனர். அதில் இவ்வருடம் தொடக்கம் முதலே சில முயற்சிகள் உருவாகியிருப்பதை கவனப்படுத்த விரும்புகிறேன்.

Continue reading →

இன்று உறங்காமல் இருப்பதென முடிவெடுத்தது ஒரு நாவலை வாசிக்க. இடையில் கொஞ்சம் ‘வைன்’ தேடினேன். ஒரு மாதத்திற்கு முன் நண்பர் சரவணன் அன்பளிப்பாகக் கொடுத்தது. என் ரசனை அறிந்தவர். சிகப்பு ‘வைன்’னை பருகுவதைவிட கிளாஸில் ஊற்றுவது சுவாரசியமானது. அதற்கேற்ற கிளாஸைத் தயார் செய்து ஐஸ் கட்டிகளை நிரப்பி பாட்டிலைக்கவிழ்க்கும்போது வெளிபடும் ஓசை; இசை. சிவப்பு வைன் பொருத்தமான கிளாஸில் அழகாகக் காட்சியளித்தது.

Continue reading →

தத்துவங்கள் குறித்தும் வாழ்வியல் குறித்தும் நான் மிகச்சிலரிடம்தான் கலந்துரையாடுவதுண்டு. சுவாமி பிரம்மானந்தா, மருத்துவர் சண்முகசிவா, பி.எம்.மூர்த்தி எனச்சிலரை உடனடியாகச் சொல்லலாம். ஒவ்வொருவரும் உளவியல் தொடர்பான ஆழமானப்புரிதல் உள்ளவர்கள். ஆன்மிகம் மூலமாகவும் அன்பு மூலமாகவும் சேவை மூலமாகவும் அவர்கள் வந்து அடைந்துள்ள இடம், மனவிசால ரீதியாக வேறுபடுத்திப்பார்க்க முடியாதது. ஒரு மலை உச்சிக்கு ஏற எண்ணற்ற பாதைகள் இருப்பது போல் இவர்கள் மூவருமே ஒரே மாதிரியான விடயங்களை வெவ்வேறு வடிவங்களில் எனக்குச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

Continue reading →